Vannacht was er hier vlakbij een aardbeving van 6.0 op de schaal van Richter; Ramona en Noel werden wakker van het schudden van de bedden, Natasha is er weer eens doorheen geslapen zoals altijd (er is geen schade voor zover bekend). Dat hoort er een beetje bij als je in Costa Rica woont, er zijn hier gemiddeld 3000 aardbevingen per jaar (ongeveer 6 per dag) de meeste zijn overigens maar kleine schokjes. Lig je bijvoorbeeld net lekker te 'chillen' op het strand op je handdoek met een boek, wordt je ineens overspoeld door een enorme freakwave: dat is dan een mini-tsunami veroorzaakt door een kleine beving op zee. Heel apart, boek en handdoek kletsnat! Gelukkig is het wel altijd mooi weer hier, 31 graden het hele jaar door, dus je droogt snel weer op. Beter dan die nieuwe ijstijd die Nederland de laatste tijd doormaakt, wat ons betreft.
Wonen in Costa Rica (hier begint dus een nieuwe alinea, maar dat lukt niet als je op blogspot schrijft) is in wel meer opzichten anders dan Nederland: de politieke schandalen bijvoorbeeld (hoewel je die in Europa natuurlijk ook bij bosjes hebt, Berlusconi's feestjes schieten me zo te binnen) altijd breed uitgedragen in de Latijns-Amerikaanse pers. Presidente Laura Chinchilla heeft zich zo weer eens onsterfelijk belachelijk gemaakt door rond te vliegen in een jet van een Colombiaanse maffioos. Dat komt namelijk zo: Costa Rica heeft geen regeringsvliegtuig als de Airforce One, dus wat moet je als president als je naar de trouwerij in Lima, Peru moet (of naar de begrafenis van Hugo Chavez in Caracas, Venezuela)? Nou, in ieder geval niet gewoon in een lijnvlucht stappen met een economy-class vol vakantiegangers. Nee, je belt wat rond met bedrijven of die een privejet ter beschikking kunnen stellen, zo vloog Laura dus maandenlang rond met de Colombiaanse drugsmaffia. Wel slordig, als voormalig minister van Justitie en voorzitter van de commissie ter bestrijding van de Narcotrafico (drugssmokkel), maar moet kunnen toch? 'Het heeft de Costaricanen geen cinco (stuiver) gekost hoor' riep Laura: de $ 30000 die elke vlucht kostte had ze echt wel met haar eigen goldcreditcard afgerekend hoor! Toen dit gebeuren echter breed uitgemeten werd in de buitenlandse pers, moesten er wel wat koppen rollen natuurlijk: haar spindoctor (de minister van Communicatie) en haar persoonlijke assistente vlogen dus de laan uit. En de top van de geheime dienst van Costa Rica, de DIS (Direccion de Inteligencia y Seguridad), moest er ook aan geloven omdat ze verzuimd hadden een security-check op dat Colombiaanse heerschap uit te voeren. Dus er werd een nieuwe topman bij de spionnendienst ingesteld; die vervolgens dezelfde avond met zijn dronken kop na de champagneparty met Laura Chinchilla, zijn dienstwagen in een villa in Escazu (een sjieke buitenwijk van San Jose) weet te crashen, dat is wel typisch Costaricaans.
Zo wordt het natuurlijk nooit wat met de controle- en bewakingsstaat hier en dat maakt dit land dan weer heel charmant en sympathiek in onze beleving. Je kunt hier lekker onder de radar je eigen vrije gangetje gaan. Wat zeg ik, er zijn nieteens straatnamen en huisnummers hier! In de agrarische uithoek van Costa Rica waar wij wonen, staat je huis bijvoorbeeld 100 m. ten zuiden van de kerk, achter de mangoboom. Of waar vorig jaar de koe van Antonio afgekalfd heeft. I kid you not, het is echt superprovinciaals hier dus! Maar als er dan van overheidswege straatnaambordjes in de binnenstad van San Jose opgehangen worden (met genummerde calles en avenidas, op zijn Spaans, om het navigeren wat te vergemakkelijken) dan worden die subiet dezelfde dag nog door de inwoners van San Jose losgeschroefd en naar huis gedragen. Het invoeren van flitspalen aldaar was ook al geen succes: die werden meteen gesloopt want daar heeft de Tico geen boodschap aan, aan Big Brother de bewakingsstaat. Wordt meteen de kop ingedrukt door de bevolking zelf. Alleen al daarom zou ik nooit meer kunnen wennen aan Nederland....
Vannacht was er hier vlakbij een aardbeving van 6.0 op de schaal van Richter; Ramona en Noel werden wakker van het schudden van de bedden, Natasha is er weer eens doorheen geslapen zoals altijd (er is geen schade voor zover bekend). Dat hoort er een beetje bij als je in Costa Rica woont, er zijn hier gemiddeld 3000 aardbevingen per jaar (ongeveer 6 per dag) de meeste zijn overigens maar kleine schokjes. Lig je bijvoorbeeld net lekker te 'chillen' op het strand op je handdoek met een boek, wordt je ineens overspoeld door een enorme freakwave: dat is dan een mini-tsunami veroorzaakt door een kleine beving op zee. Heel apart, boek en handdoek kletsnat! Gelukkig is het wel altijd mooi weer hier, 31 graden het hele jaar door, dus je droogt snel weer op. Beter dan die nieuwe ijstijd die Nederland de laatste tijd doormaakt, wat ons betreft.
Wonen in Costa Rica (hier begint dus een nieuwe alinea, maar dat lukt niet als je op blogspot schrijft) is in wel meer opzichten anders dan Nederland: de politieke schandalen bijvoorbeeld (hoewel je die in Europa natuurlijk ook bij bosjes hebt, Berlusconi's feestjes schieten me zo te binnen) altijd breed uitgedragen in de Latijns-Amerikaanse pers. Presidente Laura Chinchilla heeft zich zo weer eens onsterfelijk belachelijk gemaakt door rond te vliegen in een jet van een Colombiaanse maffioos. Dat komt namelijk zo: Costa Rica heeft geen regeringsvliegtuig als de Airforce One, dus wat moet je als president als je naar de trouwerij in Lima, Peru moet (of naar de begrafenis van Hugo Chavez in Caracas, Venezuela)? Nou, in ieder geval niet gewoon in een lijnvlucht stappen met een economy-class vol vakantiegangers. Nee, je belt wat rond met bedrijven of die een privejet ter beschikking kunnen stellen, zo vloog Laura dus maandenlang rond met de Colombiaanse drugsmaffia. Wel slordig, als voormalig minister van Justitie en voorzitter van de commissie ter bestrijding van de Narcotrafico (drugssmokkel), maar moet kunnen toch? 'Het heeft de Costaricanen geen cinco (stuiver) gekost hoor' riep Laura: de $ 30000 die elke vlucht kostte had ze echt wel met haar eigen goldcreditcard afgerekend hoor! Toen dit gebeuren echter breed uitgemeten werd in de buitenlandse pers, moesten er wel wat koppen rollen natuurlijk: haar spindoctor (de minister van Communicatie) en haar persoonlijke assistente vlogen dus de laan uit. En de top van de geheime dienst van Costa Rica, de DIS (Direccion de Inteligencia y Seguridad), moest er ook aan geloven omdat ze verzuimd hadden een security-check op dat Colombiaanse heerschap uit te voeren. Dus er werd een nieuwe topman bij de spionnendienst ingesteld; die vervolgens dezelfde avond met zijn dronken kop na de champagneparty met Laura Chinchilla, zijn dienstwagen in een villa in Escazu (een sjieke buitenwijk van San Jose) weet te crashen, dat is wel typisch Costaricaans.
Zo wordt het natuurlijk nooit wat met de controle- en bewakingsstaat hier en dat maakt dit land dan weer heel charmant en sympathiek in onze beleving. Je kunt hier lekker onder de radar je eigen vrije gangetje gaan. Wat zeg ik, er zijn nieteens straatnamen en huisnummers hier! In de agrarische uithoek van Costa Rica waar wij wonen, staat je huis bijvoorbeeld 100 m. ten zuiden van de kerk, achter de mangoboom. Of waar vorig jaar de koe van Antonio afgekalfd heeft. I kid you not, het is echt superprovinciaals hier dus! Maar als er dan van overheidswege straatnaambordjes in de binnenstad van San Jose opgehangen worden (met genummerde calles en avenidas, op zijn Spaans, om het navigeren wat te vergemakkelijken) dan worden die subiet dezelfde dag nog door de inwoners van San Jose losgeschroefd en naar huis gedragen. Het invoeren van flitspalen aldaar was ook al geen succes: die werden meteen gesloopt want daar heeft de Tico geen boodschap aan, aan Big Brother de bewakingsstaat. Wordt meteen de kop ingedrukt door de bevolking zelf. Alleen al daarom zou ik nooit meer kunnen wennen aan Nederland....
