Huisdieren en studieplannen

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151686660987639&set=a.429723387638.233739.623127638&type=1&theater Het lukt helemaal niet meer om foto's up te loaden op dit stomme blog! Weer zo'n geweldige vernieuwing van Blogspot, ik probeer het nu maar met een link naar een foto, van onze straat Black Beach Road in september. Misschien dat dat nog werkt....puh. Lola, de hond van de buren, is na hun vakantie bij ons ingetrokken! Dus nu hebben we twee van die paleishondjes, die schooien bij het avondeten en ook nog twee flinke waakhonden buiten. En er was een wandelende tak aan komen lopen, wel een leuk beestje: hij at banaan uit je hand. We hadden al een naam voor hem bedacht: Takkie, naar de hond van Jip & Janneke...maar toen had de kat hem te grazen genomen en gefileerd. Toen lagen er alleen wat brokstukjes tak op de plavuizenvloer, the survival of the fittest, zullen we maar zeggen. En ik was op bezoek bij de boerderij van de buren, kreeg ik een varken aangeboden! Ik zei namelijk 'wat een leuke biggen heb je' -ze waren echt leuk, roze met zwarte spikkels. Zegt buurman: 'je mag er wel eentje meenemen hoor'. Dus ik vertelde dat thuis aan Noel, die wilde meteen op pad om die big op te gaan halen! Een varken in huis, dat lijkt hem wel wat! Nou, mij niet, die honden en kat maken al genoeg troep! Maar goed, wie weet, op een dag wil ik wel een huisvarken, het schijnen bijzonder leuke beesten te zijn. Ramona wil naar een bollebozenschool in Limon! Over twee jaar, als ze de 9e klas afheeft. Dat is een onderwijsvernieuwing, het Colegio Cientifico Pre-universitario, op de campus van de Uni in Limon. Maar dan moet ze wel alle vakken 85 % hebben, anders mag ze niet meedoen aan het speciaal toelatingsexamen. Wat betekent dat ze ineens fanatiek wiskundehuiswerk maakt! Wij zijn heel blij met haar plannen en proberen haar erbij te helpen. Al zien we er wel een beetje tegenop dat ze dan elke dag met de bus naar Limon, 50 km verderop, zal gaan. Maar goed, tegen die tijd zal ze 16 jaar zijn. Voorlopig blijft ze gewoon studeren aan het buurtschooltje, vlak naast onze deur...

Dengue en leesvoer

Heel Midden-Amerika heeft dit jaar te kampen met de ergste dengue-epidemie aller tijden! Dengue, ook wel knokkelkoorts of break-bone fever is een ernstige virusinfectie, overgebracht door de tijgermug (Aedes aegypti). De mens staat met lege handen tegenover dit virus, want er is geen vaccin tegen en ook geen remedie behalve pijnstillers en een goede verpleging. Het enige wat ertegen te doen is, is de mug te bestrijden door zijn broedplaatsen (waterpoeltjes rondom huizen) radicaal op te ruimen. En daar gaat het dus mis in landen als Costa Rica, want mensen bewaren allemaal rommel als oude autobanden rondom hun huis (wij niet hoor en gelukkig is het aan de Caribische kust niet zo erg als in andere delen van het land). Intussen zijn er al 29000 mensen in dit land ziek en dat aantal kun je gerust met 10 vermenigvuldigen; want maar een op de tien mensen met dengue meldt zich bij een kliniek. Waarom zou je ook, naar de dokter gaan betekent vier uur lang met je koortskop en zere lijf in de wachtkamer zitten en dan afgescheept worden met paracetamol. Die je ook bij de buurtwinkel kunt halen. Het is allemaal wel zorgelijk, omdat een tweede besmetting met dengue tot inwendige bloedingen en de dood kan leiden. De teller staat inmiddels op 5 doden in Costa Rica en de toeristen blijven ook weg omdat meerdere landen hier in hun reisadvies voor waarschuwen. Maar goed, dit zijn van die dingen die erbij horen, bij het leven in de tropen. Overigens las ik ergens dat die tijgermug ook al in Noord-Holland is opgedoken, daar gedijt hij blijkbaar ook, in de zomermaanden met tropische temperaturen en overal stilstaand zoet water. Passen jullie maar goed op daar, want dit is linke soep! Intussen gaat het verder goed met ons hier hoor. Ramona doet tegenwoordig ijverig haar best op school, want ze heeft besloten dat ze later naar de universiteit wil. Om dokter te worden! Daar zijn wij als ouders natuurlijk erg blij mee, al is de kans groot dat ze als ze straks 18 is toch iets anders wil gaan studeren. Maar dat is OK, dat mag ze zelf bepalen natuurlijk. De gothic fase is ook weer een beetje overgewaaid gelukkig, omdat dat haren uitborstelen best pijn doet blijkbaar en je het beter elke dag even kan bijhouden, als dat je moeder op zondag een soort vogelnestje moet uitkammen. Pfff, gelukkig maar! Moeders houdt zichzelf de laatste tijd zoet met het lezen van Franse romans! Dat komt namelijk zo: er is hier in Verweggistan geen boekwinkel en ook geen bibliotheek (dat is nou een van de dingen die ik oprecht mis van Nederland, ik vond het altijd heerlijk om naar de bieb te gaan en thuis te komen met een stapel boeken en tijdschriften...en dan lekker op de bank te ploffen met thee en een gezellige zak dropharingen of iets dergelijks...die laatste heb je hier ook al niet, alleen maar vieze, chemische snoepjes, brrr). Hier moeten we het stellen met de Book-exchange, bij diverse hotels hebben ze een boekenkast met ruilboeken, die pluis ik dus regelmatig allemaal uit, want ik heb wel m'n leesvoer nodig op z'n tijd...anders ga ik etiketten van potten broodbeleg lezen, blijkbaar heb ik altijd honger naar lettertjes. Maar goed, wat mensen achterlaten in de book-exchange is natuurlijk meestal vakantielectuur, slappe verhaaltjes ter ontspanning op het strand. Zo heb ik al een stuk of 1000 moordmysteries van Amerikaanse makelij doorgeploeterd en ze zijn allemaal zo voorspelbaar als de pest en slecht geschreven bovendien. Als ik eindelijk eens een goed boek vind, ben ik als een kind zo blij! Maar dat gebeurt bijna nooit, totdat ik de planken met andere talen ontdekte...kennelijk is Costa Rica de laatste tijd erg en vogue bij Fransen en Canadezen, want er staan plenty Franse boeken op de planken... en goede, literaire boeken ook nog! Ik vind het knap van mezelf dat ik ze weet te ontcijferen, want mijn eindexamen Frans is ook alweer honderd jaar geleden, maar ik heb er nog lol in ook! Zo heb ik op mijn ouwe dag (over drie dagen word ik alweer 45!) weer wat nieuws ontdekt om me mee te amuseren, aan de palmbomenstranden van Cahuita.

Permanent legaal

We hebben na 6 jaar eindelijk de Residencia Permanente in Costa Rica gekregen, dat is goed nieuws omdat we hier nu voor altijd mogen blijven wonen! En we hebben nu dan ook een werkvergunning, kunnen een hypotheek krijgen en een stofzuiger op afbetaling kopen...niet dat we datlaatste gaan doen, want ze vragen zomaar 50% rente, toch hebben de meeste Ticos hun huis vol spullen op afbetaling staan. Ramona kan eindelijk haar felbegeerde smartphone krijgen, zo gauw we de pasjes binnen hebben dan. Want dat zal nog een paar maanden duren, vooral omdat we daarvoor eerst nog $450 bijeen moeten zien te harken (de $750 die we al betaald hadden, was alleen voor de procedure en het vonnis). Maar goed, dat zal op de een of andere manier ook nog wel lukken en dan kunnen we hier verder zorgeloos verblijven en dat is een heel prettig vooruitzicht. Ramona is in een typische puber veranderd, ze hangt lamlendig rond en de nieuwste frats is dat ze Gothic geworden is...wat betekent dat ze haar haar niet meer kamt (een keer per week sta ik een half uur te borstelen met een boel conditioner, want ze heeft heel lang haar) en dat ze niet meer naar de buurtwinkel wil gaan om een boodschap voor ons te doen, omdat de zon zo hard schijnt! Ze wil graag wit blijven!!!! Nu wordt een superwitte huid hier inderdaad heel mooi gevonden, omdat iedereen black of tan is, maar ik vind het vooral jammer dat ze niet meer mee wil naar het strand. Maar daar wil ze sowieso niet gezien worden met haar moeder, want stel je voor dat net de coole kinderen allemaal langskomen....nou ja, ook dit zal wel een fase zijn. Als we zelfgemaakte patat eten, knijpt zij er een hele zak mayonaise overheen! Niet goed voor je huid, roepen wij dan, maar daar trekt ze zich ook al niks van aan. Laat die ouwelui maar kletsen, denkt ze dan. Nou ja, we snappen het wel, want we zijn zelf natuurlijk ook jong geweest...ver in de vorige eeuw, dat wel, maar we proberen begrip op te brengen voor onze 21st century digital daughter;-) die overigens tot een knappe jongedame aan het opgroeien is.

Veulentjes en het jet-schandaal

Vannacht was er hier vlakbij een aardbeving van 6.0 op de schaal van Richter; Ramona en Noel werden wakker van het schudden van de bedden, Natasha is er weer eens doorheen geslapen zoals altijd (er is geen schade voor zover bekend). Dat hoort er een beetje bij als je in Costa Rica woont, er zijn hier gemiddeld 3000 aardbevingen per jaar (ongeveer 6 per dag) de meeste zijn overigens maar kleine schokjes. Lig je bijvoorbeeld net lekker te 'chillen' op het strand op je handdoek met een boek, wordt je ineens overspoeld door een enorme freakwave: dat is dan een mini-tsunami veroorzaakt door een kleine beving op zee. Heel apart, boek en handdoek kletsnat! Gelukkig is het wel altijd mooi weer hier, 31 graden het hele jaar door, dus je droogt snel weer op. Beter dan die nieuwe ijstijd die Nederland de laatste tijd doormaakt, wat ons betreft. Wonen in Costa Rica (hier begint dus een nieuwe alinea, maar dat lukt niet als je op blogspot schrijft) is in wel meer opzichten anders dan Nederland: de politieke schandalen bijvoorbeeld (hoewel je die in Europa natuurlijk ook bij bosjes hebt, Berlusconi's feestjes schieten me zo te binnen) altijd breed uitgedragen in de Latijns-Amerikaanse pers. Presidente Laura Chinchilla heeft zich zo weer eens onsterfelijk belachelijk gemaakt door rond te vliegen in een jet van een Colombiaanse maffioos. Dat komt namelijk zo: Costa Rica heeft geen regeringsvliegtuig als de Airforce One, dus wat moet je als president als je naar de trouwerij in Lima, Peru moet (of naar de begrafenis van Hugo Chavez in Caracas, Venezuela)? Nou, in ieder geval niet gewoon in een lijnvlucht stappen met een economy-class vol vakantiegangers. Nee, je belt wat rond met bedrijven of die een privejet ter beschikking kunnen stellen, zo vloog Laura dus maandenlang rond met de Colombiaanse drugsmaffia. Wel slordig, als voormalig minister van Justitie en voorzitter van de commissie ter bestrijding van de Narcotrafico (drugssmokkel), maar moet kunnen toch? 'Het heeft de Costaricanen geen cinco (stuiver) gekost hoor' riep Laura: de $ 30000 die elke vlucht kostte had ze echt wel met haar eigen goldcreditcard afgerekend hoor! Toen dit gebeuren echter breed uitgemeten werd in de buitenlandse pers, moesten er wel wat koppen rollen natuurlijk: haar spindoctor (de minister van Communicatie) en haar persoonlijke assistente vlogen dus de laan uit. En de top van de geheime dienst van Costa Rica, de DIS (Direccion de Inteligencia y Seguridad), moest er ook aan geloven omdat ze verzuimd hadden een security-check op dat Colombiaanse heerschap uit te voeren. Dus er werd een nieuwe topman bij de spionnendienst ingesteld; die vervolgens dezelfde avond met zijn dronken kop na de champagneparty met Laura Chinchilla, zijn dienstwagen in een villa in Escazu (een sjieke buitenwijk van San Jose) weet te crashen, dat is wel typisch Costaricaans. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met de controle- en bewakingsstaat hier en dat maakt dit land dan weer heel charmant en sympathiek in onze beleving. Je kunt hier lekker onder de radar je eigen vrije gangetje gaan. Wat zeg ik, er zijn nieteens straatnamen en huisnummers hier! In de agrarische uithoek van Costa Rica waar wij wonen, staat je huis bijvoorbeeld 100 m. ten zuiden van de kerk, achter de mangoboom. Of waar vorig jaar de koe van Antonio afgekalfd heeft. I kid you not, het is echt superprovinciaals hier dus! Maar als er dan van overheidswege straatnaambordjes in de binnenstad van San Jose opgehangen worden (met genummerde calles en avenidas, op zijn Spaans, om het navigeren wat te vergemakkelijken) dan worden die subiet dezelfde dag nog door de inwoners van San Jose losgeschroefd en naar huis gedragen. Het invoeren van flitspalen aldaar was ook al geen succes: die werden meteen gesloopt want daar heeft de Tico geen boodschap aan, aan Big Brother de bewakingsstaat. Wordt meteen de kop ingedrukt door de bevolking zelf. Alleen al daarom zou ik nooit meer kunnen wennen aan Nederland....

Royalty in CR

Terwijl in Nederland de laatste koninginnedag gevierd wordt en Prins Pils tot de Bierkoning gekroond wordt, is het hier gewoon een alledaagse schooldag. 1 mei is wel een nationale feestdag en vrije dag, Dia del Trabajador. Royalty heb je op dit continent niet echt, nou ja: Barack Obama dan en die komt van 2 tot 5 mei op staatsbezoek, hier in Costa Rica. Daarom zijn er al wekenlang Amerikaanse veiligheidsmensen bezig met het dichtlassen van alle putdeksels in de diplomatenwijk van San Jose en met het uitvoeren van tal van andere Security-maatregelen. Waar Bill Clinton en George Bush de vader gewoon op straat met de bevolking handjes gingen schudden en de Mercado de Artesanias bezochten om souvenirs te kopen; blijft Barack Obama achter een haag van politie in de regeringsgebouwen om te praten over het Central American Free Trade Agreement. Al is er geen enkele dreiging in dit land, ze kunnen natuurlijk niet voorzichtig genoeg zijn. In Cahuita merk je daar overigens helemaal niks van, Cahuita ligt gewoon als altijd te bakken in de tropenzon. Ramona moet heel hard werken op school nu ze in de brugklas zit is het tempo flink opgeschroefd. Gelukkig haalt ze goede cijfers! En Brigitte' s merrie Nieve (Sneeuw) heeft een prachtig veulen geworpen, genaamd Fury! Dat is vrolijk nieuws! Zo kabbelt het leven voort in deze verre uithoek van Costa Rica. De plannen om entree te heffen bij National Park zijn gelukkig ook weer van de baan, nadat de minister van Milieu, waar Nationale Parken onder vallen, hier op bezoek is geweest en met de bevolking gesproken heeft. Ook dat is goed nieuws! Intussen is het alweer bijna een jaar geleden dat we in Nederland waren, de tijd vliegt echt! Deze zomervakantie zullen we zorgen voor de honden, katten en planten van Alfred en Andrea, terwijl zij naar Europa afreizen! En een beetje klussen in ons huis en de tuin, maar jammer genoeg geen reisplannen voor ons. Maar we counten onze blessings en zijn nog steeds erg happy in ons tropisch vakantieparadijs...

Todo bien

Het is al even geleden dat we voor het laatst een blogbijdrage geschreven hebben, maar gelukkig gaat alles goed hier met ons. Ramona' s zusje Isabelle was bijna een maand bij ons en dat was erg gezellig...je kunt goed zien dat het zusjes zijn op de foto hierboven! Intussen is Isabelle alweer een poosje terug in het vrieskoude Nederland en is Ramona aan het Colegio, de brugklas zeg maar, begonnen. Dat vind ze erg leuk, want de lessen zijn interessanter dan op de basisschool en er zitten een paar leuke, nieuwe kinderen in haar klas. Ze heeft een gezellig vriendinnenclubje en deze week hebben ze voor het eerst proefwerkweek, waardoor er nu ook pittig gestudeerd moet worden, maar dat gaat Ramona redelijk goed af, gelukkig. En ook verder gaat het goed in het rastadorpje Cahuita! We hebben dit jaar meer toeristen dan in de afgelopen vier-vijf jaar, misschien omdat de wereld toch niet vergaan is in december, plannen mensen nu weer een verre, exotische vakantie in Costa Rica. We zien dat echt aan de bezoekersaantallen, kan ook zijn dat het ergste van die wereldwijde crisis nu dan toch voorbij is? Special-interest tourism is ook een opkomend verschijnsel hier, picture this: een buslading vol Duitse bejaarden in safaripakken die aan Nordic Walking doen in de hoofdstraat van het dorp, met tomaatrode koppen van de gloeiende hitte (gevoelstemp 44 graden)...die zijn dan op wandelvakantie in dit land, en in de bergen waar het veel koeler is kan dat ook prima maar de reisleiding zegt er dan niet bij dat Cahuita een relaxed-op-het-strand-met-een cocktail-bestemming is en dat ze de stokken beter in het hotel kunnen laten. Nou, iedereen hier keek z' n ogen uit bij dit spektakel, echt een bespottelijk gezicht! En afgelopen weekend was er een manifestatie met calypsoconcert, tegen het heffen van entree bij het National Park. Dat was voorheen gratis, maar vanaf april moeten de toeristen $ 10 gaan betalen en Costaricanen en locals ongeveer de helft. Het hele dorp is er verontwaardigd over, want dat is heel slecht voor de lokale economie...nogal wat mensen werken daar als tourguide of doen aan subsistence-fishing, dat kan dan allemaal niet meer door die voor Tico-begrippen hoge entreeprijs. Maar er volgt nog een gesprek tussen vertegenwoordigers van de dorpsbevolking en de minister van Milieu, waar de Nationale Parken onder vallen. National Park Cahuita is geweldig namelijk, echt een goede plek om wildlife te spotten en van dichtbij te bewonderen. Op de foto hierboven, die Isabelle gemaakt heeft, zie je vier wasbeerwelpen in een boom zitten. De moeder stond een stukje verderop toe te kijken of het zelfstandig worden van haar jonkies wel goed verliep. Een wasbeer is net een soort vosje, ze hebben ongeveer dezelfde plek in het ecosysteem, maar een wasbeer is vooral grappig en brutaal. Ze bedelen om voedsel bij de toeristen en als ze echt hongerig zijn gooien ze vuilnisbakken om en plunderen die, samen met de zaguates, de Costaricaanse straathonden, doen ze dat geregeld, een enorme puinhoop achterlatend, dat dan weer wel...maar mooi en schattig zijn ze wel.

(Schoon) familie

.

Hierboven zien jullie een plaatje van onze virtuele aanstaande schoonzoon Brian Tisera; dat is een Argentijns jongetje van 13 met wie Ramona sinds een paar maanden een long-distance relationship heeft...dat is heel serieus, dus niet lachen aub! Ze hebben elkaar ontmoet via de chatfunctie van Habbo Hotel Latino, dat is een Spaanstalige online-game site voor kinderen. Ramona is smoorverliefd en probeert ons zover te krijgen dat we op vakantie gaan naar Argentinie, zodat ze eindelijk Brian en zijn familie In Real Life kan ontmoeten. Alleen, ze wonen in Puerto Madryn, dat ligt helemaal in Patagonie; voorwaar niet naast de deur, zelfs niet als je in Costa Rica woont.Daarom probeert Brian nu zijn ouders over te halen een vakantie in Costa Rica te boeken....wie weet, volgend jaar? Intussen moeten ze zich behelpen met Skype, Facebook en allerlei online spelletjes, ze is in ieder geval niet van de computer af te krijgen de laatste tijd. Intussen hebben wij hier Isabelle op bezoek, zij is Noel' s oudste dochter van 22. Het is erg gezellig met haar en zij vind het ook heerlijk om hier te zijn, al was het maar om aan de verschrikkelijke januari-kou in Nederland te ontsnappen. Vandaag zijn Isabelle, Ramona en Noel een dagje naar Puerto Viejo, dat geeft mij dan even de kans dit berichtje te typen, want zij willen alledrie voortdurend op de computer. Je kunt goed merken dat ze familie van elkaar zijn...