Paradijs...

Hert wonen in een soort van Bounty-reclame (uit de jaren ´70) betekent niet dat je leventje voortaan geheel en al wolkenloos verloopt! Vorige week ging eerst de waterpomp stuk en zaten we dus helemaal zonder water! Cahuita heeft geen waterleidingen, iedereen pompt z´n eigen bronwater op...smaakt naar Spa Blauw en het is helemaal gratis....maar als de waterpomp het begeeft mag je het zelf ophijsen uit een 4 meter diepe,met roestige golfplaten afgedekte put. Gelukkig was dit probleem (doorgebrande transformator) weer snel verholpen door de klusjesman van de huisbaas. Tegen de gloeiende hitte hadden we 2 plafondventilatoren opgehangen, de één begaf het al na 5 minuten, de ander na een dag. Daarna begaf de elektrische starter van de motor het, zodat we nu steeds moeten kickstarten...wat wel weer komische taferelen oplevert...het hele dorp moet erom lachen als je dat 110 kg zware ding niet op de standaard krijgt en vervolgens aangetrapt. Gelukkig is er altijd wel een Cahuitaanse macho bereid om een handje te helpen, dat dan weer wel.
Verder was Mayah door een gat in het hek ontsnapt en heeft een kip van de buren opgevroten. Die buren hebben een pulperia (buurtwinkel) en het zijn fanatieke Jehova´s getuigen. Anyway, ik ernaar toe om die kip te vergoeden....beginnen de oogjes van die kruideniersvrouw boosaardig te twinkelen en begint ze te kakelen dat dat een peperdure vechthaan was en dat ik een fors bedrag mag gaan betalen als schadevergoeding. Het was een doodgewoon loslopend scharminkel, maar als dat soort Tico´s een Europeaan zien (gringo voor hun) en een accentje horen, rinkelt voor hun denkbeeldig de kassa. Het is dus zaak om de prijzen te kennen hier en echt goed Spaans te spreken, anders ben je constant de dupe van dat soort lieden. Goed, deze mevrouw La loca (haar bijnaam in de buurt) kon dus naar haar centen fluiten, haar eigen schuld; maar echt goed voor de onderlinge verhoudingen zijn dit soort akkefietjes natuurlijk niet. Dus wij gingen hard aan de slag om alle gaten in de omheining te dichten, zodat het in ieder geval niet nog een keer gebeurt en de honden gewoon op het terrein blijven. Dat was dagenlang zware arbeid en toen ik een steen optilde schoot daar een slang onderuit, ik schrok me een hartverzakking! Maar die slang ook en hij vluchtte naar de buren. Onze buren Lenny en Maria (aardige mensen) hebben beloofd te komen helpen als er een slang is om deze de kop af te hakken. Maar voor mij hoeft dat alleen als het een boa constrictor, een fer-de-lance, bushmaster of ander levensgevaarlijk beest is (die komen hier wel voor). Dit was een onschuldig, niet-giftig beest, dus hij mag blijven leven, ze zijn nuttig omdat ze ratten en muizen vangen. Onder het dak hebben we allemaal raar geritsel, ik was al bang voor een rattenplaag, blijken het gekko´s en vleermuizen te zijn! Die zijn dus supernuttig omdat ze enorme hoeveelheden irritante insecten wegvangen...maar het nachtelijke geritsel en gefladder is best een beetje griezelig, als je het niet gewend bent! Onze honden hadden ook nog een opossum gevangen, een soort bosrat van 8 kilo met de tanden van een bever! En Simba heeft op het toetsenbord gepiest, dat nu staat te weken in een teil water terwijl de compu als schemerlamp dienstdoet. Leuk zijn huisdieren! TV, telefoon en internet hebben we ook nog steeds niet, maar kunnen we wel aanvragen als we de ID-pasjes van de verblijfsvergunning hebben. Daarvoor moeten we eerst $ 1400 betalen aan de staat Costa Rica als waarborgsom en honorarium van de advocaat. Leuk dan om legaal te zijn! Je betaalt je helemaal scheel, alleen maar om niet illegaal in het land te zijn! Nou ja, het scheelt wel weer enkele zenuwslopende tripjes naar de grens, waar je dan met de douane mag gaan argumenteren over de wet. Blij dat we daarvan af zijn. Maar zorgen over geld heb je zelfs hier in het Bounty-paradijs, opeens konden we zelfs niks meer pinnen! Na wat heen en weer bellen, mailen en faxen bleek dat het geld nu naar de Banco Nacional de Costa Rica gestuurd wordt en niet meer naar de Hollandse Postbank, dat duurt 10-14 dagen langer, maar het komt goed. Nou gelukkig dan maar, al met al was het voor ons een behoorlijk gestresste week in het super-relaxte Talamanca. Dan is het wel fijn dat er drie prachtige palmenstranden vlakbij zijn, waar je lekker kunt ontspannen en tot rust komen.

Alles gaat goed

Na een paar weken in Cahuita beginnen we al aardig ingeburgerd te raken- en te wennen aan de hitte. Droog is het hier ook, zelfs nu in de heftigste regentijd terwijl de rest van Costa Rica onder water staat. Volgens locals is dit het droogste stuk van de Caribische kust....en die kust is enorm lang: zo ongeveer van Yucatán in Mexico totaan Recife in Brazilië, dus da´s best bijzonder. Een microklimaat noemen ze dat hier, zo heeft bijvoorbeeld Nationaal Park Tortuguero, slechts 60 km. nordelijker, vele malen meer neerslag dan Talamanca. De stranden Playa Grande, Negra & Blanca zijn prachtig, met kokospalmen, amandel-, vijgen-, en mahoniebomen erlangs en helder (b)lauw water. Maar wat opmerkelijk is , dat er uit de meestal kalme zee soms een enorme reuzengolf komt opzetten, die uit het niets op komt zetten als een mini-tsunami....heb je je net lekker geinstalleerd op je handdoekje met je boek en andere strandspulletjes, wordt alles ineens overspoeld! Een ander gevaar vormen de rip-currents ofwel getijdestromingen, waarvoor hier overal langs de strandweg waarschuwingsborden staan. Als het eb is, kun je zomaar de zee ingezogen worden door de krachtige terugstroom van het zeewater! Ontzettend oppassen dus, vooral met spelende kinderen...gelukkig is Ramona van nature een voorzichtig en verstandig meisje: toch laten we haar nooit zonder toezicht aan zee, ondanks dat ze een uitstekende zwemster is.
De buurt waar we hier zijn beland, zo´n 1600 meter vanaf het dorp is kennelijk het rijkere stukje van Cahuita; da´s te merken aan de dure resorts hier en de luxewagens waarmee af en aan gereden wordt...bijvoorbeeld om de kinderen van de Zwitserse priveschool, vlak naast onze deur, te brengen en op te halen. Zo hebben de ouders van Ramona´s nieuwe vriendinnetje Eve (die wonen 200 m. verderop) een hotel met zwembad, een restaurant, een SUV en een quadbike, een stel dure raspaarden en vier Fila Brasileiro honden om de boel te bewaken. Onze kleine meid kijkt daar haar ogen uit en vraagt zich af waarom wij geen hotel hebben? Daar moeten wij niet aan denken, maar zelf wil ze graag een hotel beginnen, later als ze groot is.
Voor de rest is het hier een soort einde van de wereld, deze uithoek van Costa Rica die tegen Panama aangeplakt ligt- vooral omdat we nog steeds geen TV, telefoon en internet hebben. Daardoor gaat het wereldnieuws opeens grotendeels langs ons heen. Af en toe krijgen we een krant te pakken of surfen een half uurtje rond op het web, vanuit het internetcafe. Dat is soms wel even slikken, bijvoorbeeld als blijkt dat de euro door de financiële crisis deze week opeens nog maar $ 1,34 waard is, da´s 3 cent minder als toen we vorig jaar uit Europa vertrokken en 25 cent minder dan 2 maanden geleden! Hopelijk is dat effect tijdelijk en zal het binnen enkele maanden weer in ons voordeel veranderen...gelukkig is dat wel de verwachting.
Het goede nieuws is dat we ons eigen verse fruit uit de tuin hebben en binnenkort ook groente en eieren, da scheelt weer in de boodschappenrekening!
Een traditioneel Talamancees recept heet rondon (dat is Creools Engels voor to run down, pakken wat je vinden kunt) in kokssaus gestoofd rundvlees of vis...dat smaakt heerlijk en het is helemaal niet duur. We genieten van onze eigen rondon-variaties en voor de rest zitten we veel op de patio over de tuin en strandweg uit te kijken, terwijl er af en toe zo´n freakwave op de rotsen slaat. We gaan meestal vroeg naar bed (geen TV hehe) en staan om 6 uur op. Het is een heerlijk leven! Kan er nog veel meer over vertellen, maar dat komt volgende keer...nu moet eerst Ramona van school gehaald worden.

Vanuit het internetcafé in Cahuita

De verhuizing is prima verlopen....Andrea´s broer is vrachtwagenchauffeur en hij heeft ons zaterdag met de truck van z´n baas naar Cahuita overgebracht. We hebben het fantastisch naar ons zin hier, al is het veel warmer dan in de bergen...leuk voor vakantie maar behooorlijk afzien als je moet werken! We klussen ons een slag in de rondte: allereerst schilderen en schoonmaken (de vorige huurder heeft het huis nogal slordig achtergelaten), ventilatoren ophangen...en vervolgens een schuur voor de motor maken en een kippenhok etc. etc. Ramona´s overgang naar de nieuwe school is prima verlopen, ze kende er al heel wat kinderen dankzij onze 7 vakanties hier. De honden zijn door het dolle heen, lekker stoeien in de tuin en op het strand...ze kunnen hier veel meer hond zijn! Poes Simba zit aan een touwtje in de tuin de eerste twee weken, tot hij begrijpt waar zijn eetbakjes staan en z´n slaapmandje...dan krijgt ook hij z´n vrijheid om lekker kat te kunnen zijn. Daarnaast hebben we een papagaaien-familie in onze tuin, bijgenaamd Lorrie 1 t/m 4 (Amazona autumnalis, volgens de natuurgids)...wat een grappige vogels zijn dat! Ze scharrelen fruit en zaadjes uit de tuin bij elkaar en spelen tikkertje met de honden, dan hangen ze al kakelend ondersteboven in een lage tak van de mangoboom ´pak me dan, als je kan´...wat natuurlijk niet lukt, want ze zijn watervlug! De tuin zit vol oud koraal, dus eigenlijk wonen we hier op de voormalige zeebodem! Wel een heel karwei om te spitten voor een groentetuin straks! Maar goed, rustig aan maar....dan lopen we tenminste geen zonnesteek op! Zoals eerder gezegd hebben we thuis nog geen telefoon en internet, maar nu blijkt dat we ook geen TV-ontvangst hebben met een gewone antenne!!! Zelf vind ik het wel lekker rustig zonder dat schreeuwerige Tico-nieuws (altijd schietpartijen en bloederige ongelukken) afgewisseld met om de 5 minuten dezelfde Telsell reclames voor neusharentondeuses etcetera....maar Noël mist wel z´n dagelijkse portie films en het voortdurende on-line zijn. Nou ja, komt goed...we gaan een aanvraag indienen bij Cable Talamanca voor TV en telefoon/ internet komt naar verwacht in januari, aldus verschillende dorpsgenoten. Tot die tijd zullen we regelmatig inchecken bij het internetcafé om onze berichten (en het wereldnieuws) te lezen. Zojuist een nog goed bericht van de Tico-advocaat in onze mailbox: Onze aanvraag voor een verblijfsvergunning is goedgekeurd!!!!Hoera, maar 14 maanden op gewacht! Nu moeten we een deposito storten op een bepaalde rekening van Migración en dan kunnen we de plastic kaartjes gaan ophalen...horen de verplichte reisjes naar Nica en Panama ook tot het verleden, behalve dan voor ons plezier!