Alles gaat goed

Na een paar weken in Cahuita beginnen we al aardig ingeburgerd te raken- en te wennen aan de hitte. Droog is het hier ook, zelfs nu in de heftigste regentijd terwijl de rest van Costa Rica onder water staat. Volgens locals is dit het droogste stuk van de Caribische kust....en die kust is enorm lang: zo ongeveer van Yucatán in Mexico totaan Recife in Brazilië, dus da´s best bijzonder. Een microklimaat noemen ze dat hier, zo heeft bijvoorbeeld Nationaal Park Tortuguero, slechts 60 km. nordelijker, vele malen meer neerslag dan Talamanca. De stranden Playa Grande, Negra & Blanca zijn prachtig, met kokospalmen, amandel-, vijgen-, en mahoniebomen erlangs en helder (b)lauw water. Maar wat opmerkelijk is , dat er uit de meestal kalme zee soms een enorme reuzengolf komt opzetten, die uit het niets op komt zetten als een mini-tsunami....heb je je net lekker geinstalleerd op je handdoekje met je boek en andere strandspulletjes, wordt alles ineens overspoeld! Een ander gevaar vormen de rip-currents ofwel getijdestromingen, waarvoor hier overal langs de strandweg waarschuwingsborden staan. Als het eb is, kun je zomaar de zee ingezogen worden door de krachtige terugstroom van het zeewater! Ontzettend oppassen dus, vooral met spelende kinderen...gelukkig is Ramona van nature een voorzichtig en verstandig meisje: toch laten we haar nooit zonder toezicht aan zee, ondanks dat ze een uitstekende zwemster is.
De buurt waar we hier zijn beland, zo´n 1600 meter vanaf het dorp is kennelijk het rijkere stukje van Cahuita; da´s te merken aan de dure resorts hier en de luxewagens waarmee af en aan gereden wordt...bijvoorbeeld om de kinderen van de Zwitserse priveschool, vlak naast onze deur, te brengen en op te halen. Zo hebben de ouders van Ramona´s nieuwe vriendinnetje Eve (die wonen 200 m. verderop) een hotel met zwembad, een restaurant, een SUV en een quadbike, een stel dure raspaarden en vier Fila Brasileiro honden om de boel te bewaken. Onze kleine meid kijkt daar haar ogen uit en vraagt zich af waarom wij geen hotel hebben? Daar moeten wij niet aan denken, maar zelf wil ze graag een hotel beginnen, later als ze groot is.
Voor de rest is het hier een soort einde van de wereld, deze uithoek van Costa Rica die tegen Panama aangeplakt ligt- vooral omdat we nog steeds geen TV, telefoon en internet hebben. Daardoor gaat het wereldnieuws opeens grotendeels langs ons heen. Af en toe krijgen we een krant te pakken of surfen een half uurtje rond op het web, vanuit het internetcafe. Dat is soms wel even slikken, bijvoorbeeld als blijkt dat de euro door de financiële crisis deze week opeens nog maar $ 1,34 waard is, da´s 3 cent minder als toen we vorig jaar uit Europa vertrokken en 25 cent minder dan 2 maanden geleden! Hopelijk is dat effect tijdelijk en zal het binnen enkele maanden weer in ons voordeel veranderen...gelukkig is dat wel de verwachting.
Het goede nieuws is dat we ons eigen verse fruit uit de tuin hebben en binnenkort ook groente en eieren, da scheelt weer in de boodschappenrekening!
Een traditioneel Talamancees recept heet rondon (dat is Creools Engels voor to run down, pakken wat je vinden kunt) in kokssaus gestoofd rundvlees of vis...dat smaakt heerlijk en het is helemaal niet duur. We genieten van onze eigen rondon-variaties en voor de rest zitten we veel op de patio over de tuin en strandweg uit te kijken, terwijl er af en toe zo´n freakwave op de rotsen slaat. We gaan meestal vroeg naar bed (geen TV hehe) en staan om 6 uur op. Het is een heerlijk leven! Kan er nog veel meer over vertellen, maar dat komt volgende keer...nu moet eerst Ramona van school gehaald worden.