Door zware regenval staat voor het eerst in de geschiedenis de hele provincie Limón onder water....duizenden mensen zitten in de noodopvang en de noodtoestand is uitgeroepen, het eind van de regen is nog niet in zicht.
Ons huis ligt gelukkig hoog en is op een verhoging gebouwd, dus voor ons blijft de overlast beperkt tot een modderpoel bij het hek en nat wasgoed in huis. Zelfs het dak houdt het prima, dus maak je over ons geen zorgen. Erger is het voor de mensen die in de laaggelegen stukken van de provincie wonen, vooral in Sixaola, Matina en Puerto Viejo...bananengebieden, waar het water totaan de daken staat. Wegen zijn onbegaanbaar geworden, dus San Jose en Panama zijn onbereikbaar vanuit hier momenteel. En een enorme grijze wolk hangt over de Caribische zee, die metershoge grijze golven met witte schuimkoppen over de strandweg jaagt. Bewoners aan de strandkant van de weg zijn ge-evacueerd (wij wonen gelukkig aan de andere kant van de weg en op hoogte), kreken en rivieren zijn buiten hun oevers getreden, de straat zelf is in een rivier veranderd. Met 21 graden C. is het fris, voor ons gevoel dan.
Ramona´s school is gesloten en veel winkels ook, toeristen zijn massaal gestrand en lopen verloren rond in verwaaide regenjacks. Maar in de loop van de week zou het moeten opklaren, volgens het weerbericht...dan zeilt deze tropische depressie vast de oceaan over om over twee weken op de Europese westkust te beuken, afgekoeld totaan het vriespunt. Of zo gaat dat meestal....later meer!
maandag 24 november 2008
woensdag 19 november 2008
Storm, bezoek & papieren
Alles gaat goed hier aan Black Beach Road (da´s de oude naam van Playa Negra)- ondanks dat er weer eens een tropische storm woedt op de Caribische zee, wat heel veel regen geeft.
Hopelijk droogt het de komende weken een beetje op, want half december krijgen we bezoek uit Nederland, onze voormalige buren (en vrienden) uit Purmerend -en die willen natuurlijk wel een beetje genieten van de gloeiende tropenzon en mooie blauwe luchten! Zij gaan het wilde Zuiden van Costa Rica verkennen, naast Talamanca ook het Osa-schiereiland aan de Pacifische kust, wat volgens ons een fantastische keus is.
Dit deel van het land is alleen per boot of vliegtuig bereikbaar, dus je moet als toerist flink je best doen om deze Laatste Wildernis te komen zien. Het is een toevluchtsoord voor heel veel bedreigde diersoorten....ontzettend indrukwekkend, zelf zou ik dit stuk van Costa Rica ook heel graag nog eens willen zien!
Verder nieuws: 14 januari 2009 kunnen we bij Migración in San José onze cédulas (verblijfsvergunningen) gaan ophalen, precies anderhalf jaar en drie dagen heeft de hele procedure dan geduurd....vanaf dat we onze paperassen ingeleverd hebben bij de Ambassade van Costa Rica in Den Haag tot het afhalen van de plastic ID-kaartjes in San José. Het heeft lang geduurd allemaal (en het was een dure grap) maar het is een heel goed gevoel om eindelijk legaal te zijn in dit wonderschone land, waar we ons allang 100% thuisvoelen.
Hopelijk droogt het de komende weken een beetje op, want half december krijgen we bezoek uit Nederland, onze voormalige buren (en vrienden) uit Purmerend -en die willen natuurlijk wel een beetje genieten van de gloeiende tropenzon en mooie blauwe luchten! Zij gaan het wilde Zuiden van Costa Rica verkennen, naast Talamanca ook het Osa-schiereiland aan de Pacifische kust, wat volgens ons een fantastische keus is.
Dit deel van het land is alleen per boot of vliegtuig bereikbaar, dus je moet als toerist flink je best doen om deze Laatste Wildernis te komen zien. Het is een toevluchtsoord voor heel veel bedreigde diersoorten....ontzettend indrukwekkend, zelf zou ik dit stuk van Costa Rica ook heel graag nog eens willen zien!
Verder nieuws: 14 januari 2009 kunnen we bij Migración in San José onze cédulas (verblijfsvergunningen) gaan ophalen, precies anderhalf jaar en drie dagen heeft de hele procedure dan geduurd....vanaf dat we onze paperassen ingeleverd hebben bij de Ambassade van Costa Rica in Den Haag tot het afhalen van de plastic ID-kaartjes in San José. Het heeft lang geduurd allemaal (en het was een dure grap) maar het is een heel goed gevoel om eindelijk legaal te zijn in dit wonderschone land, waar we ons allang 100% thuisvoelen.
woensdag 12 november 2008
Update uit Cahuita
En het leven kabbelt hier kalmpjes aan voort, met alle tijd om domino te spelen onder de mangoboom, want in dit huis is nog steeds geen kabel TV, telefoon of internet. Wel kunnen we 2 stations ontvangen via de FM radio, tussen de ruis door krijgen we Radio Limón (vooral religieus geneuzel)en Radio/2 in het Yankeedoodle met oudbakken hits, nieuws en weer. Maar door de TV antenne aan het raamkozijn vast te binden krijgen we nu eindelijk weer 2 nationale zenders, wel met een heleboel sneeuw. Dus president Oscar Arias zalft weer als vanouds de huiskamer in, tussen de sensatiejournaals en de Columbiaanse telenovelas door. En de reclames voor SteamGourmet pannen en afslankpillen met speed. Mij kan het allemaal niet zo boeien, maar Noël en Ramona zitten weer met hun oogjes aan de beeldbuis geplakt.
Intussen zijn we nog steeds heel druk met allerlei klussen in huis en tuin, wat veel meer werk is als vantevoren bedacht. De tuin zit vol stenen en oude koraalriffen, wat het omspitten van de toekomstige groentetuin tot een enorme klus maakt. Wel is de grond heel rijk aan mineralen, dankzij het verweren van die stenen en riffen in de loop van de millennia...zo rijk aan mineralen dat de bomen en planten nauwelijks hoeven te wortelen en dus al bij het zachtste zeebriesje omklappen. Een van de papayas had deze week bij het omvallen bijna de hoofdstroomkabel geraakt, die lopen hier allemaal bovengronds...het scheelde maar een haar.
Verderop in de straat hebben we een leuk, goedkoop restaurantje ontdekt, genaamd Bananas en gerund door de directrice van Ramona's school en haar familie. Daar hebben ze een leeshoek met boeken en tijdschriften, helaas allemaal in het Duits en maandenoud...maar zo blijf je toch een beetje op de hoogte van het wel en wee van Europa. We missen het Internet wel, da's toch soort van verslavend, maar het internetcafé, daar komen we maar een keer per week. Het is duur en vervelend, de verbinding is traag en slecht, je mag niks en de browser is standaard dat stomme Address Not Found Explorer. Tot overmaat van ramp hordes kwakende, ijsetende toeristen om je heen die je uit je concentratie halen...vooral die mekkerende Hollanders die ook nog eens over je schouder zitten mee te lezen. Zucht. Dus oprecht sorry voor de spaarzame berichtgeving van de laatste tijd....en vooral ook aan alle mensen die ons een mailtje hebben gestuurd en na weken of maanden nog steeds geen reply hebben gekregen....echt heel erg sorry, maar het komt goed, beloofd. In december of januari zijn we weer online. Die burocratische traagheid, da's normaal in Costa Rica. Wij zijn er intussen wel aan gewend, maar ergerlijk blijft het vaak
wel. Gelukkig staat daar veel leuks tegenover, zoals het hele jaar door warm weer en een prachtige woeste natuur.
Intussen zijn we nog steeds heel druk met allerlei klussen in huis en tuin, wat veel meer werk is als vantevoren bedacht. De tuin zit vol stenen en oude koraalriffen, wat het omspitten van de toekomstige groentetuin tot een enorme klus maakt. Wel is de grond heel rijk aan mineralen, dankzij het verweren van die stenen en riffen in de loop van de millennia...zo rijk aan mineralen dat de bomen en planten nauwelijks hoeven te wortelen en dus al bij het zachtste zeebriesje omklappen. Een van de papayas had deze week bij het omvallen bijna de hoofdstroomkabel geraakt, die lopen hier allemaal bovengronds...het scheelde maar een haar.
Verderop in de straat hebben we een leuk, goedkoop restaurantje ontdekt, genaamd Bananas en gerund door de directrice van Ramona's school en haar familie. Daar hebben ze een leeshoek met boeken en tijdschriften, helaas allemaal in het Duits en maandenoud...maar zo blijf je toch een beetje op de hoogte van het wel en wee van Europa. We missen het Internet wel, da's toch soort van verslavend, maar het internetcafé, daar komen we maar een keer per week. Het is duur en vervelend, de verbinding is traag en slecht, je mag niks en de browser is standaard dat stomme Address Not Found Explorer. Tot overmaat van ramp hordes kwakende, ijsetende toeristen om je heen die je uit je concentratie halen...vooral die mekkerende Hollanders die ook nog eens over je schouder zitten mee te lezen. Zucht. Dus oprecht sorry voor de spaarzame berichtgeving van de laatste tijd....en vooral ook aan alle mensen die ons een mailtje hebben gestuurd en na weken of maanden nog steeds geen reply hebben gekregen....echt heel erg sorry, maar het komt goed, beloofd. In december of januari zijn we weer online. Die burocratische traagheid, da's normaal in Costa Rica. Wij zijn er intussen wel aan gewend, maar ergerlijk blijft het vaak
wel. Gelukkig staat daar veel leuks tegenover, zoals het hele jaar door warm weer en een prachtige woeste natuur.
maandag 3 november 2008
Dorpspomp
Het heeft hier de afgelopen week hard geregend en gewaaid, waarbij de stormvloed bijna totaan de weg kwam en er ook meerdere bomen in onze tuin omgevallen zijn. Een koufront vanuit Honduras, naar het schijnt.
De motor had een lekke band en stond daarom 2 dagen bij monteur Ricardo, die in een moeite door ook meteen de elektrische starter gerepareerd heeft en de olie + filter vervangen heeft. Totale kosten: ongeveer € 30, waarbij een tripje van Ricardo naar Limón, om onderdelen te kopen, inbegrepen was....dus da´s helemaal niet duur!
Huisbaas Pete heeft achter ons huis een afdak getimmerd, maar wat we precies aanmoeten met een betegelde verhoging van 2 bij 2 meter met golfplaten erboven, da´s ons niet helemaal duidelijk.
Verder leren we steeds meer inwoners van Cahuita kennen en blijkt ook hier het oude Spaanse spreekwoord ´Pueblo pequeño, infierno grande´ (klein dorp, grote hel) op te gaan. Nou is hier de mentaliteit niet truttig of bekrompen en men komt dus qua streken wel met meer weg dan in het gemiddelde andere boerengat, maar er wordt gewoon ontzettend veel gekletst, bespied en geroddeld! Soms is dat wel weer handige informatie: bijvoorbeeld dat de lokale postman, genaamd Horacio, al twee keer op heterdaad betrapt is met het openmaken van brieven (met stoom) om daar eventuele bankbiljetten uit te snaaien!
Aan de andere kant hoeven we niet zonodig te weten dat de respectabele hotelier meneer X gezien is in de rosse buurt van Limón en de evenzo keurige mevrouw Y pannenkoeken met paddo´s bakt voor haar ontbijt, maar er is geen ontkomen aan: de meest buitennissige verhalen krijg je steeds ongevraagd om je oren geslingerd.
En bij volle maan krijgen de local expats hier een collectieve kwaaie dronk en beginnen in hun favoriete bar-restaurant met stoelen en flessen te gooien, daarbij incoherent brabbelend in plat Beiers of Schwytzerduutsch. Amusant!
In veel andere gehuchten krijg je al het etiket Zuipschuit opgeplakt als je een keer met een paar biertjes teveel op door de kamer gedanst hebt, al dan niet met lampenkap op je hoofd...hier verbouwen ze een keer per maand hun stamkroeg in een vlaag van dronkenschap, en de protesterende barman krijgt een scheldpartij naar z´n hoofd! Dus Cahuita is eigenlijk zwaar OK (nou ja, bij volle maan thuisblijven) maar het is oppassen met wat je zegt en vooral ook tegen wie; anders krijg je via de dorpstamtam, bespeeld door Kwik, Kwek en Kwak, wel een heel verwrongen versie terug van je oorspronkelijke verhaal! Nou ja, overal is wel wat natuurlijk, en waar mensen in kleinschalige settings bij elkaar komen (ook in grotere steden, naar mijn ervaring) ontstaat al snel een soort dorpspompcultuurtje.
En omdat Cahuita maar 4000 inwoners heeft, inclusief de gehuchten eromheen, loop je natuurlijk constant dezelfde mensen tegen het lijf. Het is een landelijk leventje hier, met al het toffe en het slechte wat daarbij hoort.
De motor had een lekke band en stond daarom 2 dagen bij monteur Ricardo, die in een moeite door ook meteen de elektrische starter gerepareerd heeft en de olie + filter vervangen heeft. Totale kosten: ongeveer € 30, waarbij een tripje van Ricardo naar Limón, om onderdelen te kopen, inbegrepen was....dus da´s helemaal niet duur!
Huisbaas Pete heeft achter ons huis een afdak getimmerd, maar wat we precies aanmoeten met een betegelde verhoging van 2 bij 2 meter met golfplaten erboven, da´s ons niet helemaal duidelijk.
Verder leren we steeds meer inwoners van Cahuita kennen en blijkt ook hier het oude Spaanse spreekwoord ´Pueblo pequeño, infierno grande´ (klein dorp, grote hel) op te gaan. Nou is hier de mentaliteit niet truttig of bekrompen en men komt dus qua streken wel met meer weg dan in het gemiddelde andere boerengat, maar er wordt gewoon ontzettend veel gekletst, bespied en geroddeld! Soms is dat wel weer handige informatie: bijvoorbeeld dat de lokale postman, genaamd Horacio, al twee keer op heterdaad betrapt is met het openmaken van brieven (met stoom) om daar eventuele bankbiljetten uit te snaaien!
Aan de andere kant hoeven we niet zonodig te weten dat de respectabele hotelier meneer X gezien is in de rosse buurt van Limón en de evenzo keurige mevrouw Y pannenkoeken met paddo´s bakt voor haar ontbijt, maar er is geen ontkomen aan: de meest buitennissige verhalen krijg je steeds ongevraagd om je oren geslingerd.
En bij volle maan krijgen de local expats hier een collectieve kwaaie dronk en beginnen in hun favoriete bar-restaurant met stoelen en flessen te gooien, daarbij incoherent brabbelend in plat Beiers of Schwytzerduutsch. Amusant!
In veel andere gehuchten krijg je al het etiket Zuipschuit opgeplakt als je een keer met een paar biertjes teveel op door de kamer gedanst hebt, al dan niet met lampenkap op je hoofd...hier verbouwen ze een keer per maand hun stamkroeg in een vlaag van dronkenschap, en de protesterende barman krijgt een scheldpartij naar z´n hoofd! Dus Cahuita is eigenlijk zwaar OK (nou ja, bij volle maan thuisblijven) maar het is oppassen met wat je zegt en vooral ook tegen wie; anders krijg je via de dorpstamtam, bespeeld door Kwik, Kwek en Kwak, wel een heel verwrongen versie terug van je oorspronkelijke verhaal! Nou ja, overal is wel wat natuurlijk, en waar mensen in kleinschalige settings bij elkaar komen (ook in grotere steden, naar mijn ervaring) ontstaat al snel een soort dorpspompcultuurtje.
En omdat Cahuita maar 4000 inwoners heeft, inclusief de gehuchten eromheen, loop je natuurlijk constant dezelfde mensen tegen het lijf. Het is een landelijk leventje hier, met al het toffe en het slechte wat daarbij hoort.
Abonneren op:
Posts (Atom)