Dorpspomp

Het heeft hier de afgelopen week hard geregend en gewaaid, waarbij de stormvloed bijna totaan de weg kwam en er ook meerdere bomen in onze tuin omgevallen zijn. Een koufront vanuit Honduras, naar het schijnt.
De motor had een lekke band en stond daarom 2 dagen bij monteur Ricardo, die in een moeite door ook meteen de elektrische starter gerepareerd heeft en de olie + filter vervangen heeft. Totale kosten: ongeveer € 30, waarbij een tripje van Ricardo naar Limón, om onderdelen te kopen, inbegrepen was....dus da´s helemaal niet duur!
Huisbaas Pete heeft achter ons huis een afdak getimmerd, maar wat we precies aanmoeten met een betegelde verhoging van 2 bij 2 meter met golfplaten erboven, da´s ons niet helemaal duidelijk.
Verder leren we steeds meer inwoners van Cahuita kennen en blijkt ook hier het oude Spaanse spreekwoord ´Pueblo pequeño, infierno grande´ (klein dorp, grote hel) op te gaan. Nou is hier de mentaliteit niet truttig of bekrompen en men komt dus qua streken wel met meer weg dan in het gemiddelde andere boerengat, maar er wordt gewoon ontzettend veel gekletst, bespied en geroddeld! Soms is dat wel weer handige informatie: bijvoorbeeld dat de lokale postman, genaamd Horacio, al twee keer op heterdaad betrapt is met het openmaken van brieven (met stoom) om daar eventuele bankbiljetten uit te snaaien!
Aan de andere kant hoeven we niet zonodig te weten dat de respectabele hotelier meneer X gezien is in de rosse buurt van Limón en de evenzo keurige mevrouw Y pannenkoeken met paddo´s bakt voor haar ontbijt, maar er is geen ontkomen aan: de meest buitennissige verhalen krijg je steeds ongevraagd om je oren geslingerd.
En bij volle maan krijgen de local expats hier een collectieve kwaaie dronk en beginnen in hun favoriete bar-restaurant met stoelen en flessen te gooien, daarbij incoherent brabbelend in plat Beiers of Schwytzerduutsch. Amusant!
In veel andere gehuchten krijg je al het etiket Zuipschuit opgeplakt als je een keer met een paar biertjes teveel op door de kamer gedanst hebt, al dan niet met lampenkap op je hoofd...hier verbouwen ze een keer per maand hun stamkroeg in een vlaag van dronkenschap, en de protesterende barman krijgt een scheldpartij naar z´n hoofd! Dus Cahuita is eigenlijk zwaar OK (nou ja, bij volle maan thuisblijven) maar het is oppassen met wat je zegt en vooral ook tegen wie; anders krijg je via de dorpstamtam, bespeeld door Kwik, Kwek en Kwak, wel een heel verwrongen versie terug van je oorspronkelijke verhaal! Nou ja, overal is wel wat natuurlijk, en waar mensen in kleinschalige settings bij elkaar komen (ook in grotere steden, naar mijn ervaring) ontstaat al snel een soort dorpspompcultuurtje.
En omdat Cahuita maar 4000 inwoners heeft, inclusief de gehuchten eromheen, loop je natuurlijk constant dezelfde mensen tegen het lijf. Het is een landelijk leventje hier, met al het toffe en het slechte wat daarbij hoort.