Noël in het ziekenhuis

Zaterdagmiddag is Noël opgenomen in het ziekenhuis van Limón! Dat was even flink schrikken voor ons allemaal want hij bleek dysenterie en een maagbloeding te hebben...maar door kordaat optreden van de eerstehulp-artsen is hij nu gelukkig stabiel en alweer wat aan de beterende hand. Hij lag daarvoor al drie weken ziek thuis (met een korte opleving vorige week toen de familie M. hier was) en werd almaar zwakker. Maar naar de dokter wilde hij niet, ondanks mijn constante aandringen; mannen kunnen met dat soort dingen zo koppig zijn! Hij meende door rust en goed eten vanzelf wel weer beter te worden. Het antibioticum cipro wat ik bij de apotheek had gehaald hielp wel, maar waarschijnlijk was een kuur van 5 dagen gewoon niet genoeg....want later kwamen de symptomen in alle hevigheid terug. Zaterdag was Noël te zwak om op te staan om naar de wc te gaan...en dat was voor mij het teken om een auto te regelen en hem naar de kliniek (in Hone Creek, 15 km zuidelijk van Cahuita) te brengen, of hij dat nou leuk vond of niet. Volgens de artsen heeft die actie hem het leven gered, want hij was er kritiek aan toe. Zal jullie niet vervelen met alle medische details, maar het lijkt allemaal sterk op wat Noël´s moeder heeft meegemaakt toen ze hier bij ons op bezoek was (zie archief: maart)...alleen ging zij wel op tijd naar de dokter en hoefde daarom niet opgenomen te worden.
Nadat Noël in Hone Creek enkele infusen ontvangen had (om hem te stabiliseren) is hij per ambulance naar het Tony Facio ziekenhuis in Limón gebracht. Ramona en ik gingen samen naar huis (er was geen plek in de ambulance en het werd intussen al avond) waar het heel vreemd stil was zonder Noël, ook de dieren waren erdoor van slag. De volgende morgen op weg met de bus om Noël te bezoeken en hem wat kleding e.d. te brengen. In het ziekenhuis troffen we hem op een bed op de eerste hulp/ acute opname afdeling, vele malen beter als de dag ervoor...hij had zelfs alweer praatjes: die hele opname kwam hem toch wel heel slecht uit omdat het bijna Oud & Nieuw is en dat wil hij gaan vieren met onze vrienden die op bezoek zijn!
Maar, na een gesprekje met de behandelend arts bleek dat hij nog niet meteen naar huis mocht...hij moet maandag een gastroscopie (da´s zo´n kijkbuis met een cameraatje) ondergaan en dat wordt gedaan in het academisch ziekenhuis in San José.
Daarna terug naar Limón en hopelijk mag hij dan dinsdag of woensdag naar huis, met een boel medicijnen. Hij mag van de dokter ook niet meer roken en drinken en moet dieet houden, daar zal hij echt vrolijk van worden! Maar goed, het belangrijkste is dat hij het heeft overleefd en weer helemaal beter zal worden.
Wat deze gebeurtenis extra vervelend voor ons maakt, is dat we nog steeds niet verzekerd zijn tegen ziektenkosten en dus een vette ziekenhuisrekening tegemoet kunnen zien....de ironie wil dat we vanaf half januari wel verzekerd zullen zijn (als de verblijfsvergunning binnen is) bij de Caja Costarricense de Seguro Social.
Nu maar hopen dat er administratief een of andere mouw aan te passen valt...zo dadelijk pakken we de bus naar Limón en dan weten we misschien meer...later deze week zal ik nog een extra update op het blog schrijven, zodat jullie allemaal goed op de hoogte blijven.

Feestelijk bezoek uit Nederland

Woensdag 17 december was het dan zover: de familie M. was in Cahuita gearriveerd! Daar hebben we lang naar uitgezien, want zo vaak krijgen we hier geen bezoek (Noël´s ouders waren de laatsten, in februari en maart). Het is natuurlijk een slordige 10000 km vliegen, daarom is zo´n weerzien ook extra bijzonder! Wij tuften woensdagmiddag al voor de derde keer naar het busstation (met z´n drieën op de motor) om te kijken of de familie M. in de bus zat en ja hoor daar liepen ze al met z´n vieren door de dorpsstraat! Altijd komen die bussen te laat, maar deze was te vroeg! Nou ja, gezellig eerst samen wat gedronken in de Cocosbar, daarna de piratentaxi laten voorijden om ze, met heel veel bagage, naar ons huisje aan Playa Negra te laten brengen. Ze hadden een hele stapel kadootjes voor ons meegenomen! Die liggen nu onder de kerstboom, dank jullie wel lieverds. We hebben maar een klein huisje (48 m2) maar met wat passen en meten blijk je er best met z´n zevenen in te kunnen slapen. De eerste dag gingen we allemaal samen naar Cahuita Nacional Park, om door de jungle te wandelen en een beetje te spetteren in de golven langs Playa Blanca. Volgens mij vond de familie M. het prachtig, want zelfs van de mieren maakten ze nog foto´s! We hadden ontzettend geluk met het zonnige weer, hoewel er een straffe bries vanaf zee stond....dat noemen ze hier surfweer, omdat de golven zo ruig zijn. Als de zee kalm en blauw is, dan heet dat snorkelweer. Nu wilde de familie M. heel graag de koraalriffen van Cahuita zien, maar jammer genoeg was er daarvoor te veel wind, waardoor het water vertroebelt en je heel weinig zicht hebt. Nu zijn ze naar de Pacifico (Stille Oceaan) doorgereisd, maar ze komen hier nog terug om met ons hier Oud& Nieuw te vieren. Want je hebt nogal wat bij te praten, als je elkaar 16 maanden niet gesproken hebt! De kinderen waren ook dolblij om elkaar weer te zien en hebben elke dag heerlijk gespeeld (zonder ruzie). We hebben samen alle leuke cafeetjes en restaurantjes bezocht en dat was onvergetelijk gezellig!
Alleen voor Noël was het erg jammer dat hij toch nog niet 100% fit was,hij wilde wel meedoen, maar voelt zich nog te verzwakt om uit te gaan. Z´n medicijnen hadden wel wat geholpen, maar je moet gewoon aansterken na zo´n episode...dus nu krijgt hij versterkend voedsel en houdt rust, misschien dat hij dan volgende week weer helemaal beter is....want dan komt d familie M. voor de tweede keer langs!

Vakantietijd

Terwijl de maand december langzaam vordert, wordt het weer hier gelukkig steeds beter (31 graden, zonnig met een zeebries)- in de aanloop van het bezoek van onze vrienden V&C en daarna van N&H. De eersten zijn gisteravond al met hun beide kinderen in Costa Rica geland en zijn nu vast aan het bekomen van de reis en de onvermijdelijke jetlag...in het zwembad van hun resort in airport-city Alajuela.
Welkom in Costa Rica, lieve schatten! Terwijl in Europa -volgens Deutsche Welle- meters sneeuw liggen en een witte Kerst in aantocht is- heeft men hier in het net begonnen vakantieseizoen veel last van de gevolgen van de novemberstormen en overstromingen! Het is heel slecht voor de economie, omdat de toeristen hier massaal wegblijven of hun vakantie op het laatste moment annuleren ...het waren er toch al veel minder dit jaar door de wereldwijde financiële crisis, maar deze klap komt nog veel harder aan: overal lege hotels, bungalows en restaurants...en dat in een streek die in de eerste plaats van het toerisme leeft.
Ramona heeft vakantie van school en heeft een werkelijk schitterend rapport (Spaans 9.9, Engels 9.4, rekenen 9.7, wereldoriëntatie 9.5, muziek 9.4, gym 9.7 en landbouwkunde zelfs een 10) dus jullie begrijpen dat wij ouders erg trots op haar zijn! Ze heeft lekker vrij tot 9 februari en verheugt zich erg op de feestdagen en daarna haar verjaardag (7 jan.).
Noël is vorige week ziek geworden en ligt al 5 dagen met een dekentje op de bank...een voedselvergiftiging (salmonella) en hevige maagpijn. Hij was er erg beroerd van, maar nu hij antibiotica en pijnstillers heeft is hij gelukkig weer wat aan de beterende hand...hopelijk is hij weer up-and-about voordat onze vrienden de familie M. hier op de stoep staat! Want dan is het natuurlijk Partytime totaan Oud & Nieuw...en dan is werkelijk iedereen in Cahuita op straat om te feesten , terwijl Kerst hier eigenlijk niet of nauwelijks gevierd wordt. Wel in de rest van het land trouwens, maar zoals eerder opgemerkt heeft de provincie Limón een geheel eigen cultuur en tradities: meer Afrocaribisch dan Latino. Dus hier geen Tico-stierengevechten, mariachi-bandjes en sloten guaro (vuurwater van suikerriet) maar wel een surfkampioenschap, live reggae en calypso-muziek en natuurlijk vuurwerk met Oud & Nieuw.
We zien er naar uit- en vooral ook naar de verano ofwel het droge seizoen, zodat we weer kunnen genieten van de zon en blauwe luchten, aan de prachtige stranden van de Caribische zee.

December in de jungle

De Caribische zee krijgt gelukkig langzaam z´n eigen kleur weer terug: aquamarijn met azuur en turquoise....in plaats van het blubberbruin en regenwolkengrijs van de afgelopen weken. Ook de beestjes komen een voor een weer tevoorschijn, de kolibries, aapjes, luiaards, papegaaien, iguana´s en toekans. Er zat een enorme blauwe Neptuneskrab in de tuin, de honden hielden niet meer op met ertegen te blaffen (maar vonden het tegelijkertijd duidelijk doodeng). Bij het aanharken van de tuin vond ik een babyslangetje waar buurman Lenny voor moest komen, een gevaarlijke bushmaster....Lenny kwam met zijn machete en hakte hem de kop af, heel koel...Ramona en ik stonden samen te griezelen! Hopelijk zitten er niet nog meer! Een nog heftiger verhaal had een overbuurvrouw van ons, een Canadese genaamd Sabrina. Een enorme krokodil in de tuin!!! Zij heeft een piscina natural (zee-arm met zwemwater bij vloed) en daar zat een krok van maar liefst 6 meter in! Zij was in het dorp op zoek gegaan naar iemand met een geweer, maar eind van het liedje was dat een bioloog van Cahuita Nationaal Park hem ingepakt en afgevoerd heeft, om elders weer los te laten...ze zijn beschermd immers. Never a dull moment, hier in Cahuita.
Het jaar loopt ten einde en dus staat de nepkerstboom met al z´n kitschlampjes en versiersels weer te twinkelen in de huiskamer. Ook is het weer tijd voor allerlei jaaroverzichten en bespiegelingen in de media. Zo blijkt dat bijna alle Costaricaanse gemeenten het geld dat ze hebben gekregen van de staat en van burgers oppotten en helemaal niet gebruiken; miljoenen dollars liggen overal op de plank, onbegrijpelijkerwijs. Niet dat ze geen problemen hebben hier, je zou denken: ruim dan al die vuilnishopen en muggenpoelen eens op, repareer de vele kraters in de wegen en stoepen eens, doe eindelijk eens wat aan armoedebestrijding....Maar zo niet de Tico´s, door tegenstrijdige wetgeving, onduidelijke bevoegdheden en werkelijk kafkaiaanse burocratie durft niemand hier kennelijk een cent uit te geven. Of projecten mislukken gewoon, door eindeloze vertragingen...bestelde vuilniswagens die na twee jaar nog steeds niet geleverd zijn, dat soort werk.
Volgens de statistiek blijkt de gemeente Talamanca een gunstige uitzondering. Waar wij wonen is een verre uithoek van de armste provincie van hetland (Limón), maar demiddelen die ze hier hebben worden efficiënt en voortvarend ingezet om de belangrijkste problemen op te lossen. Dus hier komt gelukkig wel twee keer per week een moderne vuilniswagen langs, worden dengue fever-muggenpoelen ijverig bestreden en de steenslagwegen regelmatig opnieuw ge-egaliseerd. Niet dat dat laatste lang helpt (het is binnen een week weer een maanlandschap) maar ze doen bij de gemeente Talamanca zeker hun best. Voordeel is ook dat de auto´s hier niet zo hard kunnen rijden, dus wat ons betreft hoeven ze de weg hier niet te komen asfalteren!
Een ander voorbeeld is Cable Talamanca, de gemeentelijke kabelboer die het TV-signaal doorgeeft naar deze verre uithoek van het land. Normaal wacht je in Costa Rica een jaar of langer na het aanvragen van dergelijke voorzieningen, maar Cable Talamanca stond binnen 2 dagen na ons telefoontje met drie monteurs voor de deur, om ons eens even vlot aan te sluiten op 18 TV-zenders, zodat we tenminste weer een soort venster op de wereld hebben. Nou ja; Discovery Channel, een filmnet, kinderprogramma´s, Chinese staatsTV, Rai Uno, Deutsche Welle, een soort Jamaicaanse reggaeton-MTV, en twee glibberige reli-TV kanalen uit de VS. Maar in januari wordt het pakket uitgebreid naar 30 zenders en dan begint ook de bekabeling van Cahuita met glasvezel...zodat snel en betaalbaar internet in de loop van 2009 eindelijk onze kant op zal komen....met dank aan Cable Talamanca.

Weer droog

Na een dag of 9 overvloedige, zeg maar moesson-achtige, regenval is de noordenwind eindelijk gedraaid en begint het waterpeil in Talamanca te zakken- overal een laag blubber achterlatend en de stranden vol met drijfhout en kokosnoten.
Met ons gaat alles goed, ondanks dat de snelweg hierheen een paar dagen afgesloten was door omgevallen bomen en aardverschuivingen. Veel erger is het voor de mensen die langs de ver buiten z´n oevers getreden grensrivier Sixaola wonen...velen zijn alles kwijtgeraakt door het wassende water en hebben langer dan een week in geimproviseerde tentjes op de rijksweg (hoogste punt van het dorp) gebivakkeerd met hun kinderen en huisdieren. Hulp komt gelukkig wel op gang nu de ´Caribe bajo el agua´ tot nationale ramp is verklaard (sinds 1941 kwam er in de maand november niet zoveel water naar beneden als dit jaar, zo´n 800 mm). In het hele land worden geld en goederen ingezameld voor de getroffenen, hier in Cahuita is men er erg druk mee en er wordt af en aan gereden met hulpgoederen richting Sixaola (60 km zuidelijker).
Het Amerikaanse leger is met helicopters vanuit een basis in Honduras te hulp gevlogen om voedselhulp te brengen. Nu de regen voorbij lijkt te zijn wordt gevreesd voor uitbraak van ziekten door de vele stilstaande zoetwaterpoelen, ideale broedplaatsen voor dengue-fever verspreidende muggen. We hebben maar vast een boel insecticide en repellant ingeslagen, om deze nare beestjes geen kans te geven.
Hoewel El Norte (koude noordenwind met neerslag) een normaal meteorologisch verschijnsel is, zorgt de ontbossing gecombineerd met de klimaatverandering voor excessieve wateroverlast en heel veel ellende. Veel vruchtbare grond is in zee gespoeld, waar de bossen gekapt zijn houden de boomwortels de grond niet langer vast en zie je water-erosie op een enorme schaal. De slib die in zee spoelt schaadt het koraal, dat alleen in helder schoon water kan leven....daarom komt koraal niet voor bij mondingen van rivieren...maar nu wordt ook het rif van Punta Cahuita bedreigd door de modderstromen. Wel wrang is dat de bevolking van Talamanca zo met de gevolgen van houtkap en milieuvervuiling elders geconfronteerd worden...want hier zijn de bossen goeddeels intact, er is geen industrie en zelfs nauwelijks verkeer (in de bergen zijn niet eens wegen). Het is, zoals zoveel dingen in de wereld, helemaal niet eerlijk. Laten we hopen dat de bevolking deze klap gauw te boven komt en de natuur zich snel zal herstellen.