De volgende morgen ging ik mee op een paardentour naar het strand en tot mijn schrik zagen we daar een heleboel zwartkopgieren die bezig waren een dood paard te verorberen! Net op een plek waar we altijd langskomen, bij de ingang van de jungle. Wat een naar gezicht! En we blijven daar langskomen met toeristen, want het is hoogseizoen en de politie doet niks aan dode beesten. Helemaal niet als ze buiten hun district liggen, net 300 meter voorbij Tuba Creek wat feitelijk de grens van het hele kanton Talamanca is ligt het dode paard, in een heel verlaten deel van het kanton Limón-Central, waar bijna niemand woont. Ik was er goed van slag van, want eigenlijk had ik nog nooit eerder een dood paard gezien. Maar het wordt nog erger, vandaag fietste ik naar het postkantoor (de postman Horacio had de dag ervoor naar me geroepen dat het pakje van mijn moeder, waar ik al een paar x om was komen zeuren, nu dan eindelijk gearriveerd was) en onze kleine hond Coyote trippelde achter me aan over de strandweg. Opeens hoorde ik TOEOEOETTT en meteen daarna een knal, is onze kleine Coyote doodgereden door een pick-up truck, die overigens vol gas doorstoof. Ze was op slag dood, door een klap op het hoofdje. We zijn er allemaal heel verdrietig van. Ook haar hebben we begraven op een mooi plekje, vlak aan zee. Ze blijft voor altijd in ons hart, al is ze maar een jaar en drie maanden bij ons geweest. En voor het pakje moeten we vrijdag opnieuw gaan, want Horacio was tijdens de lunchpauze thuis in slaap gevallen, blijkbaar. Tja, dat is allemaal heel erg Costaricaans.
Gelukkig is er ook nog iets leuks gebeurt wat betreft de dieren; we hebben een nieuw jong poesje in huis. Ze is heel lief en knuffelig en dat geeft ons allemaal wat troost. Morgen gaan we Oud & Nieuw vieren bij Alfred & Andrea en we hopen dat het voor iedereen, vooral ook voor jullie daar ver overzee, een heel erg mooi jaar zal worden, dat 2011.
