Será un fantástico 2011

Het is 30 december en betekent dat 2010 morgen voorbij is en 2011 begint. Wij zijn optimistisch, het wordt vast een mooi jaar. Doemverhalen willen we niet horen, ook niet over 2012 en 2013 trouwens. Het leven in Costa Rica is mooi en goed voor ons, al is het op veel manieren heel anders dan het wonen in Nederland. Om dat toe te lichten, zal ik deze week eens beschrijven (al het nog maar donderdag vandaag). In de nacht van zondag op maandag hoorden we onze honden intens blaffen en niet naar de hotelhonden van de overkant, wat ze de hele tijd doen. Dus wij slaperig naar buiten, bleken ze zich losgetrokken te hebben van de ketting en ze waren bezig een luiaard te vermoorden! De volgende morgen bleek er een weeskindje in onze bloemenstruik voor onze deur te zitten, heel zielig! Het kleine luiaardje zat te wachten op zijn dode mama en hij liet zich zo door ons pakken en in een kattenmandje stoppen. We liepen ermee naar de Bed & Breakfast van Alfred & Andrea, waar de aanwezige toeristen oooh en aah zeiden. Andrea belde met het nabijgelegen Sloth Sanctuary en daarvan kwam een meneer de luiaardbaby ophalen en dat deed hij heel goed. Met een grote knuffelbeer kwam hij en daar legde hij het weeskindje op, net zoals ze op hun moeders buik liggen. Het luiaardje keek helemaal gelukzalig! Dat is in Costa Rica wel heel goed geregeld zeg, ze zorgen goed voor hun bedreigde diersoorten. De moederluiaard hebben we later begraven.
De volgende morgen ging ik mee op een paardentour naar het strand en tot mijn schrik zagen we daar een heleboel zwartkopgieren die bezig waren een dood paard te verorberen! Net op een plek waar we altijd langskomen, bij de ingang van de jungle. Wat een naar gezicht! En we blijven daar langskomen met toeristen, want het is hoogseizoen en de politie doet niks aan dode beesten. Helemaal niet als ze buiten hun district liggen, net 300 meter voorbij Tuba Creek wat feitelijk de grens van het hele kanton Talamanca is ligt het dode paard, in een heel verlaten deel van het kanton Limón-Central, waar bijna niemand woont. Ik was er goed van slag van, want eigenlijk had ik nog nooit eerder een dood paard gezien. Maar het wordt nog erger, vandaag fietste ik naar het postkantoor (de postman Horacio had de dag ervoor naar me geroepen dat het pakje van mijn moeder, waar ik al een paar x om was komen zeuren, nu dan eindelijk gearriveerd was) en onze kleine hond Coyote trippelde achter me aan over de strandweg. Opeens hoorde ik TOEOEOETTT en meteen daarna een knal, is onze kleine Coyote doodgereden door een pick-up truck, die overigens vol gas doorstoof. Ze was op slag dood, door een klap op het hoofdje. We zijn er allemaal heel verdrietig van. Ook haar hebben we begraven op een mooi plekje, vlak aan zee. Ze blijft voor altijd in ons hart, al is ze maar een jaar en drie maanden bij ons geweest.  En voor het pakje moeten we vrijdag opnieuw gaan, want Horacio was tijdens de lunchpauze thuis in slaap gevallen, blijkbaar. Tja, dat is allemaal heel erg Costaricaans.
Gelukkig is er ook nog iets leuks gebeurt wat betreft de dieren; we hebben een nieuw jong poesje in huis. Ze is heel lief en knuffelig en dat geeft ons allemaal wat troost. Morgen gaan we Oud & Nieuw vieren bij Alfred & Andrea en we hopen dat het voor iedereen, vooral ook voor jullie daar ver overzee, een heel erg mooi jaar zal worden, dat 2011.