Agente Scully in da house!

Tijd voor weer een update uit het zonnige Costa Rica. Ramona heeft een nieuw idool: FBI Special Agent Dana Scully van de jaren ´90 tv-serie The X-files, waarvan hier elke werkdag herhalingen worden uitgezonden. Ze heeft zelf een FBI-badge in elkaar geknutseld en loopt hier rond als Agent Scully; da´s een heel slimme dame, dus er zijn ergere rolmodellen denkbaar. Alleen dat ´later gaan werken voor de FBI´ praten we haar hopelijk nog wel een keer uit het hoofd, waar moet ze dan immers haar zelfontworpen vliegtuig van 17 verdiepingen laten?
Met de nieuwe hond gaat het goed; hij is al wat aangekomen en z´n vacht begint te glimmen. Hij is erg dankbaar voor onze goede zorgen en accepteert dat pup Maiah de baas over hem speelt. Grappig genoeg luistert hij wel naar haar naam en naar het commando ´venga´ (´kom´) maar nog niet naar z´n eigen naam, Marcosito. Dat komt later nog wel. Verder nog nieuws? Jawel! We hebben onze woning in Nederland opgezegd, woongroep 8 mag dus nieuwe bewoners gaan zoeken voor ons voormalige appartementje in het woonkollektief Purmerend. Laatste brug verbrand! Daarnaast zullen we ook San Isidro de Alajuela over een maand of drie gaan verlaten. De hooglanden in het binnenland bevallen ons op zich wel goed, maar landerijen zijn hier helaas onbetaalbaar (met dank aan allerlei stomme Yankees die bereid zijn tot $ 200 per vierkante meter neer te tellen). We gaan ons maar eens oriënteren op de provincies Limón en Cartago (Caribische kust & Talamanca-gebergte) in de zuid-oost hoek van Costa Rica. Daar doet een hectare land ongeveer $ 5000, dus reken het verschil maar uit. Deze week gaan we weer op een korte vakantie naar de kust bij Cahuita en Puerto Viejo, waarbij we gelijk even de Panamese grens zullen aandoen, om het visum weer eens te verlengen. Kunnen we meteen wat rondkijken naar boerderijtjes enzo. Hopelijk krijgen we dan in juni onze verblijfsvergunningen; Migración schijnt momenteel met een kapotte plastificeer-machine te zitten. Vandaar de vertraging: ze kunnen nu even geen plastic ID-kaartjes produceren. Tja, alles gaat hier op z´n elfendertigst en superlangzaam, maar als je hier een poosje zit erger je daar niet eens meer aan. Als je je Hollandse haast-attitude maar laat varen, kun je er nog wel om lachen ook.
In juli krijgt Ramona de toets om haar niveau te bepalen, daarna volgt een korte zomervakantie van drie weken. Dan willen we dus verhuizen naar de zuid oost hoek van het land. Vooralsnog nemen we weer een huurhuis met (grote) tuin: eerst maar eens zien of het ons ook wel bevalt op de wat langere termijn. Als je meteen een huis koopt, is de kans namelijk groot dat je daar niet meer van af kunt komen, als je dat zou willen. Er staat hier heel veel te koop en er wordt eigenlijk maar bar weinig verkocht.Wat zou moeten betekenen dat de prijzen zullen gaan zakken, dat wachten we dan ook nog even rustig af. Daarnaast is het nog niet eens helemaal uitgesloten dat we alsnog naar een ander Midden-Amerikaans land verhuizen; we zijn daar nog niet helemaal uit en een stuk land kopen is dus behoorlijk definitief, ook wij kunnen ons geld immers maar één keer uitgeven...
Volgende week volgt hier het reisverslag, we hebben min of meer besloten om het bloggen op deze site te beperken tot één update per week. Heeft diverse redenen; veel mensen lezen het maar sporadisch en reageren er amper op, dus het interactieve gehalte valt een beetje tegen. Maar wie meer contact wil kan ons altijd een persoonlijk mailtje sturen, dat wordt hier enorm gewaardeerd. Tot slot nog wat grappigs: wij rijden hier rond op een machien (motorscooter)die tegenwoordig in de Amsterdamse volksmond raceplee of pleemobiel wordt genoemd, ook wel tupperware-bakkie. Lol, leuk bericht in de online-versie van het Parool! ¡Hasta la proxima!

Even een oproep: Salvemos Puerto Viejo!

De gang gaat z´n gangetje en dan valt er verder niet zoveel te bloggen. Had daar de afgelopen dag of tien ook niet zoveel zin in. Maar soms komt je hier iets ter ore, dan moet je wel. De zaak zit zo: een kilometer of 18 voorbij Cahuita ligt een dorp, Puerto Viejo geheten. Ligt midden in een natuurgebied en verdient de pecunia aan surfers en backpackers uit de hele wereld die Puerto Viejo verkiezen boven Cahuita vanwege het nachtleven enzo. Nu heeft een Nederlandse vastgoedmaffioos het in zijn hoofd gehaald om daar samen met een VS-maffioos een giga-jachthaven aan te leggen, midden in een rif, voor de neus van de inwoners. Grote heibel in het dorp, de meerderheid ziet dat absoluut niet zitten. Maar ja, naar verluidt heeft die Nederlandse crimineel de alcalde in de zak en dreigt ie de zaak daar definitief naar z´n mallemoer te helpen. Er is nu, naast allerlei plaatselijke initiatieven, een internetpetitie opgezet om het Costaricaans Toerisme Instituut te bewegen toestemming te weigeren. Dus bij deze, een verzoek dezerzijds om je ¨handtekening¨ te zetten als protest. Laat die ¨zakenman¨ lekker de jachthaven van Holleeder opkopen!

Komt ie: http://salvemospuertoviejo.com

Klik op Haz clic para firmar em contra de la marina

Het is allemaal in het spaans, maar met een beetje doorzetten moet het lukken om je poot daar kwijt te kunnen. En als er onder jullie mensen zijn die het zouden kunnen/willen doorgeven aan anderen, gaarne.

p.s. Ramona had vorige week proefwerkweek, allemaal maximale punten!

p.p.s. Over een week of wat moeten we weer ff het land uit. Moeilijke keuze, gaan we 1 mei naar Havana, naar Granada of toch naar Cahuita/Puerto Viejo (en daar 5 minuten de Panamese grens over)?

Natasha schiet uit haar slof!

Met de nieuwe hond gaat alles goed, het is leuk om te zien hoe hij het naar z´n zin heeft bij ons. Hij speelt de hele dag met Maiah en Ramona, is een ontzettende lieve knuffel en vreet zich de hele dag een slag in de rondte, uitgehongerd als hij was. Vroeger is hij kennelijk heel goed afgericht, want hij kent allerlei commando´s en zelfs circuskunstjes als door een hoepel springen....belachelijk, wat ons betreft hoeft een hond alleen maar te komen als je hem roept en zich een beetje sociaal te gedragen in huis en daarbuiten; hij moet vooral lekker hond kunnen zijn. Al die malle trucjes en commando´s mag hij van ons dus weer lekker vergeten....

Over de doodsoorzaak van Sabú hebben we nog steeds geen duidelijkheid...heb gisteren maar eens naar de Uni gebeld, maar ze hebben het daar momenteel ontzettend druk met medische bijstand aan levende dieren; het is namelijk hét dierenziekenhuis annex spoedkliniek van Costa Rica. Ze bellen ons wanneer de resultaten bekend zijn...we hebben er zelf wel veel over nagedacht en gepraat en vermoeden dat onze woef zichzelf naar de eeuwige jachtvelden heeft geholpen door het opslobberen van iets scherps, bijvoorbeeld. Zoals al vaker opgemerkt was Sabú bepaald geen Einstein; eerder een verstandelijke minvariant van een hond, en had hij de onhebbelijke gewoonte om alles op te vreten: plastic, speelgoed, ballonnen en krijtjes van Ramona, rotzooi uit de vuilnisbak en van de straat. Elke dag stonden we wel een paar keer plastic troep uit z´n bek te trekken, of het hele beest uit de vuilnisbak van de buren...en je kreeg het hem maar niet afgeleerd ook, plastic rommel vondt ie lekker en voor z´n puppiebrokken had ie nauwelijks oog. Survival of the fittest, zou je kunnen redeneren....alhoewel er ook nog een kans bestaat dat hij is vergiftigd met rattengif; dat strooit de gemeente hier kwistig rond namelijk, om ratten en zwerfhonden-populaties in te dammen.
Oppassen geblazen dus, dat de honden niks van straat of uit het park oppeuzelen. Gelukkig doen Maiah en Marcosito dat uit zichzelf niet zo; die eten wel braaf hun brokken, en krijgen daarnaast van ons soms wat lekkere hapjes uit de koelkast.

Tja, de Tico: die heeft duidelijk een wat andere filosofie als het over chemie gaat, dan wat wij vanuit Europa gewend zijn. Daar is alles streng gereguleerd en zijn vele chemicalieën inmiddels verboden...hier (nog) niet. Dat geldt niet alleen voor landbouwgif, maar ook voor allerlei toevoegingen aan consumenten-producten.
Om wat voorbeelden te noemen: in schoonmaakmiddelen hier zit standaard formaldehyde (in de E.U. allang verboden) en chloor; om bacteriën te doden...in supermarkten kun je een heel arsenaal aan bestrijdingsmiddelen krijgen, tegen alle mogelijke beestjes.
Het bestuderen van etiketten levert soms de meest verbijsterende informatie op. Medicijn tegen griep en verkoudheid? Houden wij het op bedrust en vitamine C; hier krijg je een pil met efedrine, chemisch broertje van amfetamine (speed) erin..kun je toch lekker naar je werk, koortskop of niet!! Maar ja, dat krijg je als er geen Ziektewet bestaat...wie hier niet werkt heeft krijgt ook geen geld.

Wat voedsel betreft, is het hier zaak verse ingrediënten te kopen en die zelf te bereiden...alle kant-en klare producten staan in CR namelijk strak van de conserveermiddelen, ve-tsin en de hele regenboog aan kleurstoffen. Da´s in Europa ook wel zo, maar hier neemt het echt bizarre vormen aan. Ramoontje is, zoals alle kinderen, gek op snoepjes, koek en chips- hier moest ze van ons danig mee minderen, nadat ons duidelijk werd wat daar eigenlijk allemaal voor rare rotzooi in zit. Naturel-chips bijvoorbeeld, je zou denken dat dat gemaakt wordt van aardappels, plantaardige olie en een snufje zout....hier krijg je een product voorgeschoteld met een stuk of dertig ingrediënten erin, met o.a. katoenzaad, soja en melksuiker erin (en een hoop chemie, uiteraard)...made in the US of A... Oppassen wat je koopt en eet dus, alhoewel dat ook wel weer omslachtig is: die etiketten zijn met microscopische lettertjes bedrukt, dus je mag met een vergrootglas en een woordenboek aan de slag om hun potjeslatijn te ontcijferen. Functional foods, iets waar in Europa vooralsnog over gediscussieerd wordt, is hier allang staande praktijk. Het volksvoedsel rijst, bijvoorbeeld, is hier verrijkt met foliumzuur en de rest van het vitaminen-alfabet. Kun je principieël bezwaar tegen hebben, maar hier heeft dat zijn nut wel degelijk bewezen bij het voorkomen van tekorten (en gehandicapte baby´tjes); immers grote delen van de bevolking hier voeden zich, uit armoede, heel eenzijdig met rijst en bonen...

Zo heeft het kwistige gebruik van chemicaliën in Costa Rica wel vaker een goede reden, als je er even over doordenkt (alhoewel wij kritisch blijven, uiteraard). Omdat het land in de tropische zone ligt, tieren alle mogelijke flora en fauna hier veel uitbundiger dan in de gematigde zones van de wereld. Dat geldt niet alleen voor leuke bloemetjes en vlinders, maar ook voor- potentieël levensgevaarlijke- parasieten en micro-organismen. In noordelijke streken worden die min of meer vanzelf bestreden door terugkerende vorstperiodes; hier is dat niet het geval omdat de temperatuur nooit onder de 12 C. komt. Chemische preparaten worden hier vooral gezien als nuttige verworvenheden in de strijd tegen de Wrede Natuur, vandaar waarschijnlijk dat hun filosofie ten aanzien van bijvoorbeeld antibiotica en desinfecteermiddelen, maar ook andere ´chemische rotzooi´, behoorlijk anders is dan wat wij van huis uit gewend zijn.

Alles goed en wel, maar dan zou je hopen en verwachten dat de bevolking tenminste goed geïnformeerd is, over wat ze allemaal in hun lichaam stoppen en op hun gewassen strooien...nou, dat geldt alleen voor de academisch gevormde minderheid: de rest zal het aan hun reet roesten allemaal. Die gaan echt niet in hun spaarzame vrije tijd allemaal saaie, haast onleesbare etiketten zitten ontcijferen, nee dank je wel! Volgens de statistiek is dit dan het meest geletterde land van de Amerika´s, inclusief de VS en Canada, in de praktijk blijft dat meestal op een laag niveau steken en kun je alleen met de 10 % hoogopgeleide mensen een goed gesprek voeren; met de rest kom je niet verder dan voetbal, soapseries en het weer, helaas. Zou dat soms komen omdat ze hun lijf, net als onze wijlen Sabú, onbekommerd volproppen met allerlei rotzooi (overgewicht is hier trouwens ook een groot probleem aan het worden)? Slimmer word je er zeker niet van...

Zo kregen wij laatst een schrijven van de school van Ramona onder onze neus geduwd, of we even voor accoord wilden tekenen dat ons kind door school ingeënt en ontwormd wordt (naast nog een hele batterij andere onderzoeken, waaronder een bloedtest). Dat hebben we dus niet gedaan, want wat blijkt uit online-research op dit onderwerp: zogenaamde derde wereld landen, waaronder Costa Rica, krijgen de afgekeurde partijen vaccins uit eerste wereld (lees: de VS) om hun kinderen mee in te enten. Lekker goedkoop, dat dan weer wel; alleen afgekeurd wegens vervuiling met zware metalen, waaronder lood, dat erom berucht staat dat het de verstandelijke vermogens van de mens aantast, zeker bij kinderen in de groei.Weten de Tico´s dat? Nee, op een geschoolde minderheid na, niet! Het zou zomaar eens kunnen dat de wijdverbreide laaggeletterdheid hier samenhangt met loodvergiftiging op jonge leeftijd! Schandalig!
Nooit gedacht trouwens dat wij nog eens in de hoek terecht zouden komen van mensen die hun kinderen niet in willen laten enten: dat vonden we in NL altijd een uitwas van religieus fundamentalisme; maar goed nu we dit verhaal kennen, denken we er toch lichtelijk anders over. Natuurlijk is Ramona in NL allang ingeënt tegen alle mogelijke infectieziekten en tegen de tijd dat die herhaald moeten worden, op 9-jarige leeftijd, zullen we daartoe een afspraak bij de privékliniek CIMA maken. Da´s niet gratis, maar dan krijgt ze wel een door de FDA (Food and Drug Administration) goedgekeurd vaccin en geen vervuilde rommel ingespoten, die de VS klaarblijkelijk voor een habbekrats aan arme Midden-Amerikaanse landjes leveren.

Zo wordt je wel gedwongen om zelf steeds kritisch na te blijven denken over alles wat je inneemt of gebruikt. Want de overheid doet dat hier niet voor de bevolking, zoals de E.U. dat wel doet. Daar kun je je dan weer groen en geel ergeren aan de veel te vergaande betutteling (Roken = dodelijk, schiet me zo te binnen, waarschijnlijk staat er nu inmiddels ook op een pak spek: vet =dodelijk en op een pak suiker: van dit produkt krijg je rotte tanden en hyperactieve kindertjes. Of niet?!) Hier zoekt de burger het, al dan niet geïnformeerd, maar lekker helemaal zelf uit. Ook daar is, filosofisch gezien, wel weer wat voor te zeggen...alhoewel
de gulden middenweg in deze, een beetje meer restrictie vanuit de overheid om bijvoorbeeld de ergste uitwassen m.b.t. chemicaliën-misbruik tegen te gaan, dat zou voor landen als Costa Rica waarschijnlijk helemaal niet verkeerd uitpakken...

Nationale feestdag

Vandaag, 14 april, heeft Ramona een vrije dag. Afgelopen vrijdag, de 11de, was het nationale feestdag en werd Juan Santamaria herdacht. Hier is het dan logisch dat je op die dag naar school gaat en een paar dagen later een dag vrij krijgt. Juan Santamaria dus, volgens de legende zou die trommelaar de Costaricaanse troepen aan de overwinning hebben geholpen bij de beslissende slag tegen de huurlingen van de Amerikaan William Walker die van Midden-Amerika en mega-slavenplantage wilde maken. Juan Santamaria zou het hotel, waar Walker´s troepen zich hadden verschanst, in de hens hebben gestoken maar werd daarbij dodelijk gewond. Walker, enthousiast gesteund door de slavenhouders in de Zuidelijke VS, was al president van Nicaragua maar toen in Costa Rica binnenviel, kreeg ie dus klop. Na de nederlaag bij Rivas stak hij de toenmalige hoofdstad van Nicaragua, Grenada, in de hens en vluchtte naar de VS waar ie natuurlijk werd onthaald als grote held. Jawel, die Amerikanen zijn altijd vreemde snoeshanen geweest, da´s niet iets van de laatste tijd. Na een tijdje besloot Walker, gefinancierd door de plantagehouders in de zuidelijke staten, het eens te gaan proberen in Honduras. Daar werd hij ingerekend door het leger en besloot men de man te executeren om herhaling te voorkomen. Of Juan Santamaria überhaupt om het leven is gekomen, en of die überhaupt bij de Slag in Rivas aanwezig is geweest, is onderwerp van discussie onder historici. Het hele verhaal schijnt een hoog Hansje Brinkgehalte te hebben, maar de Costaricaanse politici hadden destijds een nationalistisch eenheidssymbool nodig en dat werd dus Juan Santamaria. Het nationale vliegveld is naar hem vernoemd en nog steeds krijgen de kindertjes op school het, naar alle waarschijnlijkheid, onzinverhaal ingetrechterd. De nationale feestdag in natuurlijk ook weer aanleiding voor Oscar om op de buis te verschijnen om de Costaricenses toe te spreken. Oscar heeft het een beetje moeilijk de laatste weken want ondanks al zijn verzekeringen dat hij en andere politici niets met de FARC te maken zouden hebben gehad wil dat er bij velen niet in. Dat de ene na de andere minister nu opstapt, zonder dat daar een reden voor wordt gegeven, maakt het er niet beter op. Er komt nu een parlementaire onderzoekscommissie die het hele FARC-verhaal zou moeten onderzoeken. Het eind van het liedje is natuurlijk dat het hele zaakje onder het tapijt wordt geveegd. Costaricaanse politici op de buis, je ziet gewoon dat ze apekool verkopen. Maar wel vermakelijk, doorgaans. Vermakelijker in ieder geval dan die mislukte cineast uit Venlo en dat takkewijf van TON, gefinancierd door dat andere takkewijf die er met de miljoenen van Worldonline vandoor is gegaan. Onbegrijpelijk dat daar zoveel idioten achteraan rennen. Ze zouden toch echt moeten overwegen om een geschiedenisexamen in te voeren voor aspirant-kiezers, gekoppeld aan een IQ-test. Niet erg democratisch, klopt, maar je voorkomt zo wel dat een nachtmerrie werkelijkheid wordt. Lees ik net dat die Berlusconi weer aan de macht komt in Italië. Zucht, het gaat geweldig aan de overkant.

Weer over Woef!

Omdat het deze week zo stil in huis was zonder Sabú en omdat we allemaal zo down waren van zijn plotse, mysterieuze dood besloten we zo snel mogelijk weer een nieuwe woef in huis te halen. En deze keer dan niet een van een van een fokker, maar een lieve schat uit het plaatselijke asiel. Dus donderdagmiddag gingen we op pad naar Atenas, een stadje zo´n 30 km verderop in de bergen. Leuk aangeharkt stadje trouwens, met een grote expat-community en de bijbehorende astronomische prijzen voor huizen en grond, helaas. Atenas heeft namelijk iets bijzonders: volgens de NASA (ruimtevaart-organisatie van de VS) heerst hier het beste klimaat ter wereld; hier heb je geen verwarming nodig en ook geen airconditioning. Maar, kunnen we uit ervaring zeggen, dat geldt ook voor onze woonplaats San Isidro, dat ligt er immers vlakbij en op ongeveer dezelfde hoogte.
Aangekomen bij het asiel werden we opgewacht door zes vriendelijke dames (Canadees, Duits, Chinees en Costaricaans) die ons alle honden lieten zien. Het asiel is trouwens gewoon het woonhuis van Dora, een Tica die daar 24 honden en 13 katten opvangt! Alle dieren hadden een trieste geschiedenis: verlaten, uitgehongerd, verwaarloosd en mishandeld...dat was nog moeilijk om een keuze te maken, je zou ze allemaal wel een liefdevol thuis willen geven! Maar van tevoren hadden we afgesproken dat we er één mee zouden nemen, en wel een mannetje van een groot ras, met een goed karakter. Dat werd dus Blacky, een lief, mooi beest dat in een soort kippenhok zat met 12 kleine keffertjes, allemaal vrouwtjes. Hij is een kruising Belgische herder, gitzwart en broodmager! Toen hij in het asiel kwam was hij bijna doodgehongerd, iemand had hem zo gevonden, vastgebonden aan een boom. Hoe iemand zo´n prachtig beest zo beroerd kan behandelen is onbegrijpelijk, maar helaas komt dat op de hele wereld voor; ja ook vaak genoeg in het rijke Nederland (heb zelf jarenlang in het Amsterdamse asiel gewerkt, dus breek me de bek niet open). Hier in Costa Rica heeft het asiel alleen veel minder fondsen en draait geheel op vrijwilligers. Het is wel te merken dat ze minder professioneel zijn: Blacky was niet ingeënt, ontwormd, ontvlooid en ook niet gecastreerd. Geen geld, en daarbij is de dierenarts van Atenas, die de asieldieren gratis behandelde, deze week plotseling overleden...een tragedie, want het was een jonge vrouw van nog maar 38 jaar....Goed, we gaven het asiel een flinke donatie en hebben beloofd ze elke maand nog een kleine donatie te geven, zo gauw ze tenminste een bankrekening hebben. We namen Blacky mee en reden spoorslags naar onze vaste dierenarts in Alajuela om hem te laten nakijken, inenten en ontwormen. Hij woog maar net 22 kilo, waardit ras 35-40 kilo hoort te wegen....we kregen oogdruppels voor zijn ontstoken oogjes en vitaminenpillen mee om hem in een betere conditie te brengen. Daarbij moet hij voorlopig puppievoer eten, met extra eiwitten en mineralen, om aan te sterken. Daarna reden we meteen ff langs de slager om lekkere biefstuk en kluifbotten voor hem te halen, we gaan hem natuurlijk verschrikkelijk verwennen! Thuis hebben Ramona en ik hem uitgebreid geborsteld (hij had een heel mottige vacht) en gebadderd (want hij stonk als een bunzing). Waarschijnlijk de eerste keer van z´n leven dat hij door een sopje gehaald is, want er kwam een heleboel zwart water vanaf...maar nu is hij schoon en verzorgd en kan lekker genieten van het leven, goed eten en lekker spelen met Maiah en Ramona.
Moesten we alleen nog ff een leuke naam voor hem bedenken, want Blacky...da´s wel erg afgezaagd voor een zwarte hond. Wel weer typisch Costaricaans; hier zijn ze blijkbaar erg impressed van de Yankee-cultuur en noemen hun kinderen steevast Kevin of Roy en Jocelyn of Pamela voor de meisjes. Beesten krijgen vaak een naam uit de Walt Disney-stal, Bambi of Mickey bijvoorbeeld.
Hier komen de afgekeurde resultaten van onze namen-brainstorm: Aztec, Shadow en Nelson (van Natasha), Raúl (van Noël) Ringtone, Krypton en Zwartje (van Ramona) en Boris, Flip en Willie (door anderen aangedragen). De naam die het best bij hem past vonden we: Marcos of als koosnaampje: Marcosito. Bedacht door Noël en vernoemd naar de sub-comandante van de Zapatistas, voor wie dat wat zegt. Ramona heette trouwens de hoofdcomandante van deze Mexicaanse club, deze dame is inmiddels helaas overleden; maar wij hebben nu wel een Ramona en een Marcos in huis!
Hoewel ik normaal niet van reclame hou, wil ik voor het asiel van Atenas graag een uitzondering maken; neem als je wilt een kijkje op de link onderaan dit verhaal, bijzondere mensen met een groot hart!

Heel ander onderwerp: al surfend op Internet kwam ik langs een peiling van de Politieke Barometer in Nederland en ik schrok me rot! Normaal ben ik niet zo politiek georiënteerd, da´s meer een hobby van Noël; maar dat Keptun Rita opeens 19 zetels heeft in de peilingen van deze week en die extreem-rechtse moslimbasher met dat Mozartkapsel ook nog eens 12...dat doet me toch wel denken aan de jaren ´30 en ´40; toen de buitenlanders ook van alles de schuld kregen. Schreef een politiek commentator: ´de eerste keer dat nationalistische partijen voet aan de grond krijgen in Nederland´; nou het historisch besef is dan ver te zoeken, want voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog had de NSB ook zoveel volgelingen en meelopers. Wat het m.i. onbegrijpelijk maakt, is dat NL een van de rijkste landen ter wereld is en de Nederlanders nog nooit zoveel welvaart genoten als nu...en dan toch zo massaal achter enge bruinhemden aanlopen...ik ben verbijsterd en als ik dit soort berichten lees ben ik er elke dag meer van overtuigd dat onze verhuizing naar Midden-Amerika in alle opzichten een juiste keuze is geweest. Sterkte ermee, daar op het andere continent.


http://www.costa-rica-live.com/AnimalesAtenas/Adopciones.html

Marcos in the house!

Tja, dat is ´m dan, de nieuwe mannetjeshond in huis. Half Groenendaeler, half Joost mag het weten. Labrador zou kunnen... Een jaar of drie oud, vastgebonden aan een boom, half verhongerd aangetroffen door een refugio-medewerkster. Gisteren opgehaald, laten inenten, kwestie van flink bijvoeren. Maar spelen doen ze al wel, Maiah en Marcos, zo heet ie, Marcosito mag ook. Morgen gaat Natasha er nog wat meer over bloggen, nu ff niet...

Effe kort

Omdat Maiah nu alleen door het huis loopt, en altijd gezelschap van een andere hond gewend is, hebben we besloten om een dezer dagen een hond uit het asiel te halen. Een asiel zoals in Nederland is het niet, het is een vrijwilligersstichting waarvan de vrijwilliger in hun eigen huis honden en katten opvangen. Geld voor een normaal asiel heeft de Oscar natuurlijk niet... Maar goed, binnenkort heeft Maiah er weer een soortgenoot bij die ze in de staart kan bijten en heeft Ramona er weer een speelgenootje bij.

Migracion heeft gisteren laten weten er nog twee maanden over te gaan doen voordat er een beslissing komt. De papieren zijn verder in orde, maar de ambtelijke molen draait trager dan traag. Soit, we gaan geen twee maanden wachten om de knoop door te hakken (huis opzeggen in P´rend), dat doen we eind deze maand. Mocht Migracion met een verrassing komen en de zaak afkeuren, dan verhuizen we de zaak naar Nicaragua en kom ik nog een keer terug naar Costa Rica om het kantoor van Migracion op te blazen.

Ramona had vorige week haar eerste proefwerken. Een score van 100%. Niet dat het moeilijke opgaven waren qua inhoud, maar de vragen waren wel allemaal in het Spaans, dus met haar Spaans gaat het goed.

Allen bedankt die hebben gereageerd op het bericht over Klotskop, zowel degenen die op het blog hebben gereageerd als degenen die een mailtje hebben gestuurd.

Voor de rest ben ik nog een beetje de kluts kwijt, dus vandaag geen paginalange tirades tegen Oscar, het Geniale Brein in DC, de rattenvangers G.W. en R.V. De beloning van 1 miljoen colon staat overigens nog. Geldt voor beiden... Het is niet veel, maar ik hoef dan ook niet hun hoofd, twee fikse blauwe ogen en een kapotte knieschijf zijn voldoende.

Klotskopje is niet meer...

Een verdrietig bericht: ons hondje Sabú is dood. Zondag was hij wat sloom en wilde niet eten, maandagmiddag is hij plotseling overleden. Omdat we verbijsterd waren, besloten we hem naar de dierenarts te brengen voor autopsie: om de doodsoorzaak te achterhalen. Onze vaste dierenarts in Alajuela stuurde ons door naar de Universiteitskliniek in Heredia. Daar is vanmorgen autopsie gepleegd en ik had zojuist de professor aan de lijn. Zijn maag en andere organen vertoonden inwendige bloedingen, maar wat dat veroorzaakt heeft weten we volgende pas, omdat bloed en weefsels nu in het laboratorium onderzocht worden.

Sabú heeft maar acht maanden geleefd maar hij blijft voor altijd in ons hart.

Het regent!

Ondertussen dondert en bliksemt het knetterhard hier: de regentijd is blijkbaar vroeg begonnen dit jaar (normaal duurt de verano ofwel het droge seizoen vanaf eind november tot eind mei).
Voor de natuur is dat helemaal niet slecht, de uitgedroogde aarde drinkt het water allemaal gulzig op. Voor ons is het evenwel weer wennen aan regenjacks en paraplu´s. En de boodschappen doen en de hondjes uitlaten en in de tuin werken (en zonnebakken & buitenzijn in het algemeen) moet voor 13 uur ´s middags, want dan barst het normaal gesproken los met de zware regenbuien.
In de ochtend is het, ook in de regentijd, zonnig en warm- totdat de grote grijze wolkenpartijen die van de Pacífico afdrijven op de bergketens in het binnenland botsen. Dan slaat het weer in één keer om van zon in regen, meestal om 13 uur dus: net als Ramona uit school thuiskomt (dat hebben die Tico´s dan wel weer meesterlijk gepland). Na een paar uurtjes houdt het dan meestal ook weer op met regenen en kunnen we de straat weer op zonder in een stel verzopen katten te veranderen: een tropische moesson is andere koek dan hollands rotweer; je bent in vijf minuten doorweekt tot in je ondergoed namelijk. In de maanden september, oktober & november breekt dan ook het orkaanseizoen nog aan, waarbij het heftig begint te spoken op de Caribische zee: nog meer regen en slecht weer in Costa Rica, de regenwolken afkomstig van beide oceanen botsen dan hier boven land op elkaar; een meteorologisch verschijnsel dat ´convergencia intertropical´ wordt genoemd. Met dank aan de combi van klimaatverandering en La Niña lijkt dat elk jaar heftiger gevolgen te hebben: overstromingen en aardverschuivingen. Dat terwijl
de ergste hurricanes doorgaans aan dit land voorbijtrekken om duizenden kilometers noordwaarts dood & verderf te veroorzaken. Goed we zullen zien hoe dat dit jaar allemaal gaat uitpakken. Volgens het TV journaal wat net opstond, zijn de buien die ons nu teisteren nog geen teken dat de regentijd echt is begonnen, het zijn slechts aprilbuitjes...zoals gezegd, we zullen het zien.

Niets spannends, gewoon wat Oscar-heibel

Weinig te melden deze week. De advocaat is weer aan de beterende hand en binnenkort gaan we met ´m op pad om nog wat lappen grond te bekijken, allemaal in de buurt van Turrialba. Op 8 april gaat de advo naar Migracion om te vernemen of en wanneer we de cedulas kunnen ophalen. Verder gaat alles z´n gangetje, Ramona gaat met plezier naar school en hoeft de lessen religión niet te volgen. Na school gaat ze regelmatig bij de buren spelen. De honden groeien als kool, geen idee waar dat gaat eindigen.
Politiek is er hier weer een hoop heibel. De minister voor Staatsveiligheid wist een tijdje geleden met grote stelligheid te beweren dat uit de gegevens op de computers van FARC-leider Reyes bleek dat de FARC contacten zou onderhouden met Costaricaanse politici. Vorige week riep het voltallige parlement de minister op om met de namen te komen. Neuh, daar had ie, na een gesprek met de Broertjes geen trek in. Daarop werd ie door de commissie Staatsveiligheid opgeroepen en kon ie geen kant meer op. Paniek bij de broertjes. Minister moest weer bij de heren opdraven. Na een paar uur kwam ie naar buiten en verklaarde hij af te treden, per direct. En omdat ie nu weer gewoon burger was hoefde hij niet voor de commissie te verschijnen om de namen vrij te geven. Kamervragen aan Oscar´s broer, over welke politici gaat ´t? Broer had geen commentaar. ´s Avonds speciale uitzending: persconferentie van Oscar. De computer bevatten absoluut geen namen van Costaricaanse politici! Wij zijn een transparante regering en we liegen nooit. Ophouden met zeuren, er is niets aan de hand. Waarom volgende week dan toch een paar ministers, plus de procureur-generaal, naar Bogota afreizen om de originele documenten, die Uribe beweert te hebben, in te zien? Raadsel.

Hadden we nog meer nieuws? O ja, de Centrale Bank van Costa Rica vertrouwt het niet meer en gaat de buitenlandse deviezen, lees: dollars, omruilen tegen Euro´s. Vasthouden aan de dollar zou het land teveel gaan kosten.
Het Papagaaienhotel mag officieel weer open, dat het al die tijd, ondanks verbod, gewoon is blijven draaien, daar doet verder niemand moeilijk over...
Verder is Ingrid Betancourt dagelijks voorpagina-nieuws. Leeft ze nog, laat de FARC haar eindelijk gaan? Het ene gerucht na het andere, niemand die het weet. Ja, de FARC, maar die laten niets los.

Het meneertje uit Venlo mag dan in Nederland, Europa en een reeks andere landen een hoop heibel hebben veroorzaakt met zijn filmpje, hier bleef het bij een paar regeltjes. Extreem-rechts wordt ie hier genoemd, en gevaarlijk.

Verder schijnt over twee weken het regenseizoen aan te breken. Zou tijd worden, de bosbranden – veroorzaakt door criminelen – zijn niet te tellen. Waarom ze die branden stichten, in de reservaten? Daar mag niet gebouwd worden, maar als er geen bos meer is, wie weet, komen de vergunningen wel los.

Nos vemos.