Omdat het deze week zo stil in huis was zonder Sabú en omdat we allemaal zo down waren van zijn plotse, mysterieuze dood besloten we zo snel mogelijk weer een nieuwe woef in huis te halen. En deze keer dan niet een van een van een fokker, maar een lieve schat uit het plaatselijke asiel. Dus donderdagmiddag gingen we op pad naar Atenas, een stadje zo´n 30 km verderop in de bergen. Leuk aangeharkt stadje trouwens, met een grote expat-community en de bijbehorende astronomische prijzen voor huizen en grond, helaas. Atenas heeft namelijk iets bijzonders: volgens de NASA (ruimtevaart-organisatie van de VS) heerst hier het beste klimaat ter wereld; hier heb je geen verwarming nodig en ook geen airconditioning. Maar, kunnen we uit ervaring zeggen, dat geldt ook voor onze woonplaats San Isidro, dat ligt er immers vlakbij en op ongeveer dezelfde hoogte.
Aangekomen bij het asiel werden we opgewacht door zes vriendelijke dames (Canadees, Duits, Chinees en Costaricaans) die ons alle honden lieten zien. Het asiel is trouwens gewoon het woonhuis van Dora, een Tica die daar 24 honden en 13 katten opvangt! Alle dieren hadden een trieste geschiedenis: verlaten, uitgehongerd, verwaarloosd en mishandeld...dat was nog moeilijk om een keuze te maken, je zou ze allemaal wel een liefdevol thuis willen geven! Maar van tevoren hadden we afgesproken dat we er één mee zouden nemen, en wel een mannetje van een groot ras, met een goed karakter. Dat werd dus Blacky, een lief, mooi beest dat in een soort kippenhok zat met 12 kleine keffertjes, allemaal vrouwtjes. Hij is een kruising Belgische herder, gitzwart en broodmager! Toen hij in het asiel kwam was hij bijna doodgehongerd, iemand had hem zo gevonden, vastgebonden aan een boom. Hoe iemand zo´n prachtig beest zo beroerd kan behandelen is onbegrijpelijk, maar helaas komt dat op de hele wereld voor; ja ook vaak genoeg in het rijke Nederland (heb zelf jarenlang in het Amsterdamse asiel gewerkt, dus breek me de bek niet open). Hier in Costa Rica heeft het asiel alleen veel minder fondsen en draait geheel op vrijwilligers. Het is wel te merken dat ze minder professioneel zijn: Blacky was niet ingeënt, ontwormd, ontvlooid en ook niet gecastreerd. Geen geld, en daarbij is de dierenarts van Atenas, die de asieldieren gratis behandelde, deze week plotseling overleden...een tragedie, want het was een jonge vrouw van nog maar 38 jaar....Goed, we gaven het asiel een flinke donatie en hebben beloofd ze elke maand nog een kleine donatie te geven, zo gauw ze tenminste een bankrekening hebben. We namen Blacky mee en reden spoorslags naar onze vaste dierenarts in Alajuela om hem te laten nakijken, inenten en ontwormen. Hij woog maar net 22 kilo, waardit ras 35-40 kilo hoort te wegen....we kregen oogdruppels voor zijn ontstoken oogjes en vitaminenpillen mee om hem in een betere conditie te brengen. Daarbij moet hij voorlopig puppievoer eten, met extra eiwitten en mineralen, om aan te sterken. Daarna reden we meteen ff langs de slager om lekkere biefstuk en kluifbotten voor hem te halen, we gaan hem natuurlijk verschrikkelijk verwennen! Thuis hebben Ramona en ik hem uitgebreid geborsteld (hij had een heel mottige vacht) en gebadderd (want hij stonk als een bunzing). Waarschijnlijk de eerste keer van z´n leven dat hij door een sopje gehaald is, want er kwam een heleboel zwart water vanaf...maar nu is hij schoon en verzorgd en kan lekker genieten van het leven, goed eten en lekker spelen met Maiah en Ramona.
Moesten we alleen nog ff een leuke naam voor hem bedenken, want Blacky...da´s wel erg afgezaagd voor een zwarte hond. Wel weer typisch Costaricaans; hier zijn ze blijkbaar erg impressed van de Yankee-cultuur en noemen hun kinderen steevast Kevin of Roy en Jocelyn of Pamela voor de meisjes. Beesten krijgen vaak een naam uit de Walt Disney-stal, Bambi of Mickey bijvoorbeeld.
Hier komen de afgekeurde resultaten van onze namen-brainstorm: Aztec, Shadow en Nelson (van Natasha), Raúl (van Noël) Ringtone, Krypton en Zwartje (van Ramona) en Boris, Flip en Willie (door anderen aangedragen). De naam die het best bij hem past vonden we: Marcos of als koosnaampje: Marcosito. Bedacht door Noël en vernoemd naar de sub-comandante van de Zapatistas, voor wie dat wat zegt. Ramona heette trouwens de hoofdcomandante van deze Mexicaanse club, deze dame is inmiddels helaas overleden; maar wij hebben nu wel een Ramona en een Marcos in huis!
Hoewel ik normaal niet van reclame hou, wil ik voor het asiel van Atenas graag een uitzondering maken; neem als je wilt een kijkje op de link onderaan dit verhaal, bijzondere mensen met een groot hart!
Heel ander onderwerp: al surfend op Internet kwam ik langs een peiling van de Politieke Barometer in Nederland en ik schrok me rot! Normaal ben ik niet zo politiek georiënteerd, da´s meer een hobby van Noël; maar dat Keptun Rita opeens 19 zetels heeft in de peilingen van deze week en die extreem-rechtse moslimbasher met dat Mozartkapsel ook nog eens 12...dat doet me toch wel denken aan de jaren ´30 en ´40; toen de buitenlanders ook van alles de schuld kregen. Schreef een politiek commentator: ´de eerste keer dat nationalistische partijen voet aan de grond krijgen in Nederland´; nou het historisch besef is dan ver te zoeken, want voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog had de NSB ook zoveel volgelingen en meelopers. Wat het m.i. onbegrijpelijk maakt, is dat NL een van de rijkste landen ter wereld is en de Nederlanders nog nooit zoveel welvaart genoten als nu...en dan toch zo massaal achter enge bruinhemden aanlopen...ik ben verbijsterd en als ik dit soort berichten lees ben ik er elke dag meer van overtuigd dat onze verhuizing naar Midden-Amerika in alle opzichten een juiste keuze is geweest. Sterkte ermee, daar op het andere continent.
http://www.costa-rica-live.com/AnimalesAtenas/Adopciones.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten