Loslopende koeien

Waar het in Nederland eindelijk een beetje begint te zomeren, is in Costa Rica regenseizoen nu serieus losgebarsten. Volgens meteorologen wordt het minstens zo zwaar als vorig jaar en zullen de orkanen dit jaar al in juni beginnen in plaats van in september. Meer orkanen dan er letters in het alfabet zijn en men overweegt om een categorie 6 in te gaan voeren,omdat steeds meer tropische stormen van tegenwoordig buiten-categorie zijn. Nu ligt Costa Rica gelukkig in de luwte, buiten het pad van de meeste orkanen- waar ons buurland Nicaragua elk jaarde volle laag krijgt, evenals vele Caribische eilandstaten. Wel hebben we hier dan met extreem slecht weer te kampen, wat overstromingen en aardverschuivingen kan veroorzaken, met name in de laaggelegen gebieden. Hier in de bergen zitten we hoog en droog, hoewel de weg af en toe in een kolkende rivier verandert; uiteindelijk stroomt dat water allemaal weg in de vallei en via de rivieren naar zee. Zelf vind ik het regenseizoen eigenlijk wel charmant (nou ja, niet als ik er weer eens onverwachtdoor overvallen wordt en totaal doorweekt thuiskom). Maar het is goed voor de natuur, alles wordt er prachtig, intens groen van. De limoenen bloeien nu, met schattige roze bloemetjes. En alle roet en stof- en vulkanische as- wordt elke dag weggespoeld, wel zo lekker schoon en fris.
Ander voordeel is, dat er veel minder toeristen zijn; het is rustiger en als je een huisje wilt huren krijg je het ´groene seizoen´ tarief, wat veel lager ligt. Over vier dagen gaan we dat weer doen, dan reizen we voor de derde keer af naar Cahuita; deze keer ook om te vieren dat we 1 jaar getrouwd zijn (en elf jaar samen). Daar kijken we enorm naar uit, onze mini-vakanties aan de Caribische kust zijn echt ontzettend leuk. Overal zie je daar uitbundig bloeiende tropische bloemen en struiken en de lucht ruikt zoet van de ylang-ylangbloesem gemixt met het zilte van de zee.
Terug naar de bergen; er gebeurt hier niets bijzonders de laatste tijd, zoals we al eerder schreven. Het leven is rustig en daar genieten we van. Ramona haalt allemaal negens en tienen voor haar proefwerken en verandert steeds meer in een kleine Tica, omdat ze zoveel met de kinderen hier optrekt. Daar neemt ze dingen van over; zo staat ze na school tegenwoordig zelf haar schooluniform te schrobben. Van ons hoeft dat niet, maar zij meent dat dat zo hoort omdat haar vriendinnetjes en de kinderen van de buren dat ook doen. Dan hangt ze het uit om te drogen (de was is hier in een paar uurtjes droog) om het vervolgens keurig netjes te strijken. Daar blijft mama dan wel bijstaan, want die is als de dood dat ze zich brandt aan dat strijkijzer. Maar het is een voorzichtig en serieus meisje, ze doet het erg goed.
Dan nog wat ´couleur locale´: loslopende koeien op de weg. Elke maandag is er veemarkt in de stad en dan wordt er met vee over de weg gereden hier. Vooral veel koeien en kalveren, en die vervoeren ze hier niet in trailers maar in de open bak van een vrachtwagen of pick-up truck, in een zelfgeknutselde hout- en staalconstructie. Die beesten zijn natuurlijk loeisterk en het gebeurt dan ook met regelmaat dat ze een paar planken kapottrappen en vervolgens met z´n allen uit de laadbak springen. Vrijheid! Die gebruiken ze dan om wat te grazen langs de kant van de weg, en passant wat voortuintjes kapottrappend enzo. Enorme files veroorzaken ze daarmee, het is immers een Ruta Nacional, een hoofdverbindingsweg. Wat opvallend is, hoe kalm en stoïcijns iedereen hieronder blijft...het is duidelijk veel meer een agrarische samenleving dan Nederland. Rustigjes aan worden de koeien weer verzameld en ingeladen, waarna de vrachtwagen provisorisch gerepareerd wordt met touw. Daar zijn Tico´s echt meesterlijk in: improviseren en noodreparaties uitvoeren, petje af.
Daarbij gaan ze zeer ontspannen met hun vee om, heel anders dan de dierenbeulerij op de voormalige veemarkt van Purmerend. Wat dat betreft mogen de noorderlingen wel eens een voorbeeld nemen aan de ´cowboys´ van Midden-Amerika.

Er gebeurt geen moer!

Er gebeurt niet zo veel bijzonders hier qua persoonlijke dingen. Iedereen is gezond, de nieuwe hond heeft het naar z´n zin, al laat Mayah ´m af en toe alle kanten van de kamer zien. Het regenseizoen is weer begonnen, en of het daar iets mee te maken heeft, geen idee, maar gisterenavond is een hele zwerm vliegende mieren in de voortuin neergestreken om er binnen no time een gatenkaas van te maken. Drie, vier centimeter groot zijn die beesten. Of ze giftig zijn, geen idee, ga het niet uitproberen ook.
Op het politieke vlak is er dan weer wel van alles loos, voedselprijzen, electriciteitskosten, inflatie, alweer oplopende spanning tussen Venezuela, Colombia, de VS, etc. Een hoop gedoe rondom de FARC, en een Oscar plus Broer die er niet veel van bakken.
Dat de voedselprijzen binnen de kortste keren met zowat 30 procent zijn gestegen omdat het westen biodiesel wil, de olieprijs omhoog ontploft (in dollars dan) en een aantal Westerlingen denken dat je daar rustig mee mag speculeren, met voedsel, desnoods ten koste van miljoenen armen in de rest van de wereld, dat is natuurlijk geen goed nieuws. Goed, Arias heeft beloofd dat de allerarmsten 100 dollar krijgen om voedsel te kopen, dat zet ook geen zoden aan de dijk... De voedselcrisis zou nog wel eens voor heel onaangename verrassingen kunnen gaan zorgen...
De ICE maakt van de hogere olieprijzen gebruik om de electrarekening met maar liefst 50% procent te verhogen. De olie hè, zegt de directeur. Wat een leugenachtig figuur, die kan zo bij Shell gaan werken. Meer dan 90% van de electriciteit wordt opgewekt via waterkrachtcentrales, dat heeft verdomd weinig met de olieprijzen te maken. De verkiezingskas van Arias moet weer vol, zullen we maar zeggen. Niet dat Oscar nog een keer president wil worden, hij heeft er genoeg van, nee, ene Laura Chinchilla heeft ie aangewezen als opvolgster. Een vrouw, inderdaad, voor de rest volkomen incompetent. Helaas.
De inflatie gaat dit jaar naar verwachting uit de klauwen lopen, wordt onvoldoende gecompenseerd, en dat draagt ook niet bij tot sociale rust.
Oscar heeft weer eens een van zijn aandoeningen, die duiken altijd op als hij onder vuur ligt, laatst had ie het aan zijn achillespees en kon ie helaas niet naar het parlement komen om verantwoording af te leggen. Nu duiken er allerlei ¨documenten¨ op die afkomstig zouden zijn van de laptops van de vermoorde FARC-commandant Raul Reyes. Allerlei namen worden genoemd van Tico-politici die contacten zouden hebben gehad met de FARC. Eén daarvan is onze Oscar. Waar de gesprekken die hij heeft gehad met Reyes over gingen, weet ie niet meer. Dat ie ze heeft gehad, ontkent ie niet. Toen ie vorige week naar de Latijns-Amerika – EU Top in Lima moest, en het er naar uitzag dat de FARC ter sprake zou komen, kreeg ie opeens last van zijn stembanden. Laura Chinchilla moest maar de honneurs waarnemen, en haar mondje houden. Dat heeft ze ook braaf gedaan. Nu is er een parlementaire onderzoekscommissie die dat hele FARC en doodseskadersverhaal moet onderzoeken en die willen graag dat Oscar het een en ander komt uitleggen. Oscar laat weten dat ie helaas naar de VS moet om zich te laten opereren en dat ie weken uit de roulatie is. Als het al ooit goed komt met zijn stembanden... Ook moeten de Tico´s niet zo zeuren over zijn falend beleid, ondankbaar volk ook...
Hugo Chávez heeft het weer aan de stok met Uribe en de VS, en hoe. Afgelopen zaterdag vloog er een VS-militair vliegtuig over een Venezuelaans eiland. Een eiland met een Velezuelaanse legerbasis en een voor alle vliegtuigen gesloten luchtruim. Tegelijkertijd stak een Colombiaanse legereenheid de grensrivier met Venezuela over, helemaal per ongeluk. Hugo vond dat allemaal maar niks en beschuldigt Uribe ervan een oorlog uit te willen lokken. Helemaal onaannemelijk is dat niet, Uribe – die in het Westen wordt gezien als een modeldemocraat maar in feite een grootgrondbezitter is met banden met de extreem-rechtse doodseskaders en de cocainemaffia – zit zwaar in de problemen nu steeds meer partijgenoten en familieleden in de bajes verdwijnen vanwege banden met die doodseskaders en de maffia. Een oorlog leidt natuurlijk wel af, en de VS vinden het allemaal best. Die hebben de afgelopen jaren miljarden in het Colombiaanse leger gestopt, zogenaamd om de War on Drugs te kunnen voeren. Begin deze maand maakte het Pentagon bekend nieuw leven te gaan blazen in de US 4th. Fleet, een vloot die dik vijftig jaar geleden werd opgeheven. Die Vierde Vloot moet vanaf 1 juli a.s. in de Cariben en voor de Latijnsamerikaanse kust gaan opereren. Zogenaamd drugssmokkelaars en terroristen bestrijden. Juist, met kruisraketten! Dat voornemen van het Pentagon is nogal wat landen in Zuid-Amerika in het verkeerde keelgat geschoten. Die verdenken de VS van heel andere plannen en Lula van Brazilië en Chávez hebben nu het initiatief genomen om te komen tot een Zuidamerikaanse Defensieraad. Die moet een gezamenlijke militaire strategie uitwerken, gezamenlijke legeroefeningen gaan organiseren en gaan werken aan een gemeenschappelijke interventiemacht. Daar gaan ze vrijdag spijkers met koppen over slaan, de Zuidamerikaanse landen, in Brazilië. Uribe heeft al laten weten dat Colombia daar niet aan mee gaat doen, Colombia wil aan het handje van de VS blijven lopen. Dat is hem alweer op de nodige scheldwoorden komen te staan van de zijde van Hugo, ¨lakei¨ was nog wel de meest vriendelijke....
Of het inderdaad tot een militaire confrontatie komt? Wie weet?
De VS hebben de afgelopen jaren hun aandacht helemaal gericht op het Midden-Oosten en Latijns-Amerika een beetje links laten liggen met als gevolg dat er in het ene na het andere land een min of meer linkse president of presidente aan de macht is gekomen. Latijns-Amerika heeft het VS-plan van een Vrijhandelszone van Alaska tot Vuurland van de hand gewezen en gaat zijn eigen weg. Dat bevalt Briljante George helemaal niet, maar hebben ze de militaire en financiële middelen om het op te nemen met een verenigd Latijns-Amerika? Verenigd, juist. Vorige week probeerde die Duitse kenau, Merkel, nog een wig te drijven tussen Venezuela en de rest van Latijns-Amerika. Ze kreeg meteen nul op haar rekest van Lula! Die Jan-Peter Balkenende zat vorige week ook bij de Latina Top in Lima. Hij ging bij Evo Morales pleiten voor een vrijhandelsakkoord tussen Latijns-Amerika en de EU. De Latijnen moesten de grenzen open gooien voor Europese producten en investeerders, Europa moest helaas de tolgrenzen nog wel minstens 10 jaar in stand laten, zielige Euro-boeren ook. Dan maar niet, Jan-Peter, zei Evo. Wat moeten wij nou met een akkoord waar alleen het imperium van profiteert? Jan-Peter vertrok maar weer eens onverrichterzake. Zal het Noorden aan moeten wennen, dat ze in Latijns-Amerika nu met een ander soort politiek leiders te maken hebben.

Sint Isidorus, nooit van gehoord!

Gisteren reed de fanfare al toeterend om 5.45 uur ´s ochtends in de achterbak van een pick-up truck door het dorp. We zaten meteen rechtop in onze bedjes! Uurtje later de kleine meid naar school gebracht, maar die bleek dicht vandaag; geen briefje van gezien, maar goed. Wat bleek: 15 mei is de feestdag van de heilige San Isidro, dan is er elk jaar een groot dorpsfeest met draaimolens en suikerspinnen, muziek, eten & drinken. Dat allemaal in het park bij Ramona´s school. Gek op feestjes zijn ze hier in Costa Rica wel. Allerlei heiligen waar je als atheïst nog nooit van gehoord hebt, hebben hun eigen feestdag of feestweek hier; dat doorbreekt mooi de sleur van alledag. Gisteravond reden we met Roy & Andrea naar de berg aan de overkant, om weer eens een gezellig bezoekje aan de karaokebar te brengen. Bleek die tot nader order gesloten te zijn! Eigenaar William kwam naar buiten om sipjes uit te leggen dattie wat probleempjes met de wet en vergunningen heeft. Nu moet hij 9 miljoen colones (€ 12.000) ophoesten om een nieuwe vergunning te kopen en dat geld heeft hij niet. Uiterst lullig voor deze sympathieke kroegbaas, we zullen de gezellige avondjes missen, het lekkere eten, de Baileys de Montaña (zelfgestookte koffielikeur) en de malle karaoke-ongein!
Moeten we op zoek naar een andere stamkroeg; gisteravond belandden we in café-restaurant Las Mulas (de muilezels) waar R & A de eigenaars van kennen...beetje boerse cowboytent waar het op zich ook prima vertoeven is, het eten is prima en elke zaterdagavond hebben ze daar ook karaoke, dus wie weet komen we daar nog wel eens terug. We moeten toch wat nieuwe plekken zoeken, want de Chinees waar we al vanaf de eerste dag komen en waar we kind aan huis zijn, gaat over 2 maanden ook dicht. Pand wordt binnenkort gesloopt en de familie vertrekt waarschijnlijk naar San José om daar een nieuw restaurant te openen. Jammer, we zullen ze missen, hun kinderen Cristián en Stefanie waren Ramona´s allereerste vriendjes in Costa Rica en ze mocht van Mama Chinees altijd achter de bar en in de keuken spelen. Nou ja, tot 1 juli zijn ze nog op hun oude stek en we zullen er tot die tijd nog wel een paar keertjes langsgaan...
Verder nog nieuws? Nou nee, behalve als je het nieuws noemt dat schandaalprinses Britney Spears hier in Costa Rica is neergestreken, om een beetje te feesten op de ranch van Mel Gibson in Sámara/ Guanacaste...daar staan de kranten hier nou mee vol, met dat soort flauwekul...
Eind mei/ begin juni gaan we weer een paar gezellige daagjes in Cahuita doorbrengen, om de sfeer te proeven, rond te kijken naar huurhuizen en wellicht ook een kijkje te nemen in het nabijgelegen Puerto Viejo de Talamanca. Echt vliegende haast hebben we daar trouwens niet mee, met dat vinden van een huis. Je moet je plekje met zorg uitkiezen en er is ook wat voor te zeggen om even het regenseizoen af te wachten, kijken of het daar erg overstroomd raakt. Het is laagland en vlak aan de kust, dus het zou kunnen dat je daar wat meer last hebt van stormen en dergelijke...goed om te weten wat je dan allemaal te wachten staat, dus voorlopig blijven we nog een poosje op ons stekkie in de bergen zitten, kan Ramona ook het schooljaar hier rustig afmaken.

De Caribe Sur

Donderdag gingen we op pad naar de Caribe Sur; na een voorspoedige reis per expressbus en een paar kilometers wandelen langs het strand kwamen we warm en vermoeid aan bij Cabinas Iguanas in Cahuita, een tropisch paradijsje met zwembad.
Ramona dook daar meteen in en de volgende ochtenden stond ze steeds bij het krieken van de dag op om een frisse duik te nemen.
Het is hier veel heter dan in de bergen en ook voelt het veel plakkeriger door de hoge luchtvochtigheid, dus de eerste twee dagen waren we wat sloom, je lichaam moet even wennen aan het klimaat en als je te actief gaat rondrennen, kun je weleens een zonnesteek oplopen. We zaten dus veel in de schaduw, doken het zwembad in of dartelden in de golven van de Caribische zee...´s avonds een hapje eten bijde Reggae Bar, waar ze ons nog kenden van de vorige keer. Cahuita (de naam komt uit het Mizkito-indiaans: cawi-ta, dat betekent beboste landpunt in zee) is een plezierige multiculturele mix van rasta´s, artistiekelingen, Europese immigranten en toeristen van over de hele wereld. Het mixt allemaal op een prettige manier met elkaar, de locals en de surfer-dudes, het is kleurrijk, de branding ruist zacht en de verse seafood is overheerlijk. Echt een plekkie voor ons, dus over een week of vier gaan we er weer eens heen, maar dan op huisjesjacht. Zondag was het zaak om een bus te pakken naar Sixaola, aan de Panamese grens, om een nieuw stempeltje in het paspoort te halen. De bus slingerde door bloedhete, windstille binnenlanden met uitgestrekte bananenplantages aan weerszijden van de weg. Na twee uur hobbelen door diverse nederzettingen kwamen we aan bij de grens: een gammele, roestige spoorbrug over de rivier Sixaola (ook een Indiaanse naam trouwens) met aan weerszijden een douane-kantoortje. We vroegen aan de migracion-meneer aan de Costaricaanse kant of hij aub ons visum wilde verlengen, omdat we nog wat langer in het land wilden blijven. Dat kon, maar het burocratisch ritueel schreef wel voor dat we dan even Panama in en uit moesten gaan. Wandelen over die brug dus, wat nog spannend was ook, want er reden grote vrachtwagens tussen de voetgangers door en de planken waarover je moest lopen waren wiebelig met grote kieren erin, waardoor je de rivier zag kolken ver onder je. Dit allemaal in een hallucinerende hitte...het enige wat eraan ontbrak, waren rondcirkelende hongerige krokodillen die wachtten tot er een lekker hapje door de gaten in de brug heenviel. De immigratie-formaliteiten aan de Panamese kant verliepen probleemloos en gratis, uitzonderlijk op dit continent. Naast de grenspost staat een grote shopping-mall, verder is het naar mijn indruk een stoffig en heet cowboyland, dat Panama. Vriendelijk zijn ze er wel, we haalden wat koude drankjes bij de supermarkt (die je met colones kon afrekenen, dus geen geldwissel-oplichtingspraktijken hier) en liepen na een kwartiertje maar weer eens terug naar de grenspost. De migracion meneer was intussen in slaap gevallen en werd wakker gestompt door zijn lachende collega. Nadat we die brug voor de tweede keer succesvol gepasseerd waren en gloednieuwe Costaricaanse stempels in onze passen gekregen hadden (ook aan deze kant waren ze relaxed en vriendelijk) vonden we het wel weer genoeg avontuur voor een dag. We namen een taxi terug naar Cahuita, die ons in drie kwartier terugbracht, waar de bus (die trouwens net wegreed voor onze neus) twee uur over doet. Alla, in Cahuita aangekomen namen we een koel drankje op het terras van de Coco-bar, daarna lekker gegeten bij de Reggae-bar. Als toetje speelde er nog een bandje ook, aanstekelijke reggae en rock caribeña: heerlijk gedanst en gesprongen samen met Ramona. Echt een fijne laatste avond; de volgende morgen moesten we alweer bijtijds op om de bus naar Centrale vallei te halen. Nog even gesproken met de mensen van het hotel; die zullen voor ons uitkijken naar een huurhuis in of bij het dorp. Over een krap maandje zien we ze weer, dan zullen we verder kijken. Nu zitten we weer op de berg, de hondjes waren dolblij dat we weer terug waren!