Loslopende koeien

Waar het in Nederland eindelijk een beetje begint te zomeren, is in Costa Rica regenseizoen nu serieus losgebarsten. Volgens meteorologen wordt het minstens zo zwaar als vorig jaar en zullen de orkanen dit jaar al in juni beginnen in plaats van in september. Meer orkanen dan er letters in het alfabet zijn en men overweegt om een categorie 6 in te gaan voeren,omdat steeds meer tropische stormen van tegenwoordig buiten-categorie zijn. Nu ligt Costa Rica gelukkig in de luwte, buiten het pad van de meeste orkanen- waar ons buurland Nicaragua elk jaarde volle laag krijgt, evenals vele Caribische eilandstaten. Wel hebben we hier dan met extreem slecht weer te kampen, wat overstromingen en aardverschuivingen kan veroorzaken, met name in de laaggelegen gebieden. Hier in de bergen zitten we hoog en droog, hoewel de weg af en toe in een kolkende rivier verandert; uiteindelijk stroomt dat water allemaal weg in de vallei en via de rivieren naar zee. Zelf vind ik het regenseizoen eigenlijk wel charmant (nou ja, niet als ik er weer eens onverwachtdoor overvallen wordt en totaal doorweekt thuiskom). Maar het is goed voor de natuur, alles wordt er prachtig, intens groen van. De limoenen bloeien nu, met schattige roze bloemetjes. En alle roet en stof- en vulkanische as- wordt elke dag weggespoeld, wel zo lekker schoon en fris.
Ander voordeel is, dat er veel minder toeristen zijn; het is rustiger en als je een huisje wilt huren krijg je het ´groene seizoen´ tarief, wat veel lager ligt. Over vier dagen gaan we dat weer doen, dan reizen we voor de derde keer af naar Cahuita; deze keer ook om te vieren dat we 1 jaar getrouwd zijn (en elf jaar samen). Daar kijken we enorm naar uit, onze mini-vakanties aan de Caribische kust zijn echt ontzettend leuk. Overal zie je daar uitbundig bloeiende tropische bloemen en struiken en de lucht ruikt zoet van de ylang-ylangbloesem gemixt met het zilte van de zee.
Terug naar de bergen; er gebeurt hier niets bijzonders de laatste tijd, zoals we al eerder schreven. Het leven is rustig en daar genieten we van. Ramona haalt allemaal negens en tienen voor haar proefwerken en verandert steeds meer in een kleine Tica, omdat ze zoveel met de kinderen hier optrekt. Daar neemt ze dingen van over; zo staat ze na school tegenwoordig zelf haar schooluniform te schrobben. Van ons hoeft dat niet, maar zij meent dat dat zo hoort omdat haar vriendinnetjes en de kinderen van de buren dat ook doen. Dan hangt ze het uit om te drogen (de was is hier in een paar uurtjes droog) om het vervolgens keurig netjes te strijken. Daar blijft mama dan wel bijstaan, want die is als de dood dat ze zich brandt aan dat strijkijzer. Maar het is een voorzichtig en serieus meisje, ze doet het erg goed.
Dan nog wat ´couleur locale´: loslopende koeien op de weg. Elke maandag is er veemarkt in de stad en dan wordt er met vee over de weg gereden hier. Vooral veel koeien en kalveren, en die vervoeren ze hier niet in trailers maar in de open bak van een vrachtwagen of pick-up truck, in een zelfgeknutselde hout- en staalconstructie. Die beesten zijn natuurlijk loeisterk en het gebeurt dan ook met regelmaat dat ze een paar planken kapottrappen en vervolgens met z´n allen uit de laadbak springen. Vrijheid! Die gebruiken ze dan om wat te grazen langs de kant van de weg, en passant wat voortuintjes kapottrappend enzo. Enorme files veroorzaken ze daarmee, het is immers een Ruta Nacional, een hoofdverbindingsweg. Wat opvallend is, hoe kalm en stoïcijns iedereen hieronder blijft...het is duidelijk veel meer een agrarische samenleving dan Nederland. Rustigjes aan worden de koeien weer verzameld en ingeladen, waarna de vrachtwagen provisorisch gerepareerd wordt met touw. Daar zijn Tico´s echt meesterlijk in: improviseren en noodreparaties uitvoeren, petje af.
Daarbij gaan ze zeer ontspannen met hun vee om, heel anders dan de dierenbeulerij op de voormalige veemarkt van Purmerend. Wat dat betreft mogen de noorderlingen wel eens een voorbeeld nemen aan de ´cowboys´ van Midden-Amerika.