Guanacaste-dag

Mezcla de cocker spaniel is helemaal gewend aan ons, volgens ons was zij voorheen gewoon de huishond van de veldwachter...want het is op en top een schoothondje, dat telkens probeert in bed te springen en hapjes van je bord te pakken, foei. Ook heeft ze een litteken van de castratie op haar buik, wat er ook al op wijst dat ze eerst een liefhebbende baas had. Maar een dorpsagent verdient maar iets van $ 300 per maand en met de gecombineerde financiële -, brandstof- en voedselcrisis kan men er nu geen honden meer op na houden, het ontbreekt mensen eenvoudigweg aan het geld om ze te eten te geven. Een paar dagen terug liep ik met de honden over straat, stopt er plots een auto waar een man uitspringt (vrouw en kids bleven in de auto zitten) die me zo ongeveer smeekte om zijn Alaska Malamute over te nemen...hij had er vier en ze vraten hem de oren van de kop. Moest de man teleurstellen, we kunnen in dit huis geen dierenopvangcentrum beginnen, de huisbaas zou uitflippen...maar misschien later als we onze eigen finca hebben wel.
De middenklasse verpaupert hier in rap tempo, steeds meer mensen die bijvoorbeeld gewend zijn in een redelijk dure auto rond te rijden, stappen over op een motor, fiets of het openbaar vervoer. De verdubbelde prijzen aan de benzinepomp zijn voor velen niet meer op te brengen. Voor de onderklasse, de 6% Costaricanen die in extreme armoede leven, zijn de gevolgen nog veel schrijnender, net als voor de grote groep die zich net aan armoede ontworsteld had, maar daar nu door de economische crisis weer keihard in teruggeduwd wordt. Gisteren de kop van La Nación: ´Minderjarige meisjes prostitueren zich in ruil voor eten en kleren´...dat gaat om kinderen uit extreem arme families, vaak één-oudergezinnen...deze geven hun jonge dochters weg aan volwassen mannen, omdat ze ze niet meer kunnen onderhouden. En dat in een land dat ooit het Zwitserland van de Amerika´s werd genoemd. Schokkend nieuws, en de politiek doet weer eens niets! Maar als de middenklasse, de machtsbasis van de Arias-kliek, ook totaal verarmt...dan zijn de rapen gaar. De auto verkocht, de honden weggegeven, de schoonmaakster de laan uitgestuurd...en als men dan nog de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt kan krijgen, tja wat zal er dan gaan gebeuren met de ooit zo welvarende Tico´s? We houden jullie van de op de hoogte van de verwikkelingen, voor zover die het vermelden waard zijn.
Verder met wat couleur locale: het is vandaag, 28 juli, Guanacaste-dag, waarop de annexatie van deze provincie in 1821 gevierd wordt...de Guanacasteken hadden zich toen per referendum uitgesproken om niet langer bij Nicaragua te horen, maar zich aan te sluiten bij het net-onafhankelijke Costa Rica. Het is een nationale feestdag, vrijdag kwamen de kinderen verkleed in prachtige jurkjes en pakjes op school en vandaag is een vrije dag.
Overigens is dat hele Guanacaste niks voor ons, we zijn er vier keer doorheen gecrosst met de bus naar Granada en het is een langgerekte gloeiendhete savanne met kuddes vleeskoeien en heel, heel veel Amerikanen. Daar gaan we zeker niet wonen, net zomin als in de provincies San José en Puntarenas...waar Nicaragua nog een zekere authentieke charme heeft, zijn deze provincies dat jammer genoeg allang kwijtgeraakt...met uitzondering van het schiereiland Osa misschien (maar dat moeten we nog gaan bekijken). Tja, maar we hadden toch al bedacht dat het Talamanca, Limón wordt...deze provincie is eeuwenlang zo grondig verwaarloosd door de opeenvolgende regeringen, dat allerlei ongewenste ontwikkelingen er totaal aan voorbij gegaan zijn, daar heb je geen all-inclusive resorts en ook geen lage-lonen versie van Silicon Valley (waar de hele Centrale Vallei wel in veranderd is: een neo-liberale droom maar wel overbevolkt, vervuild en geplaagd door criminaliteit). Doe ons maar de rust en de schoonheid van Limón, waar het leven in een langzaam tempo verloopt...men leeft van de tropische fruitteelt, de zeehaven, een beetje visserij en toerisme. Het is niet rijk, maar de kwaliteit van leven is hoog....lekker eten, caribische muziek en prachtige natuur. We zijn alweer bezig de koffers te pakken voor ons volgende bezoek, het verslag volgt volgende week.

Weer om zes uur op.

Alles prima in Costa Rica, waar we nu alweer bijna één jaar wonen met veel plezier. Ramona´s vakantie is inmiddels voorbij, ze is gisteren aan het tweede semester begonnen op school. De eerste schooldag is hier altijd een speeldag met hopen koekjes, snoepjes en frisdrank. Wel moeten we weer terug in de routine komen van om 6 uur opstaan en voor 7 uur aan de schoolpoort verschijnen. Niet heel makkelijk voor twee nachtuilen en een maanbaby als Ramona, maar wat moet dat moet...dus kruipen we ´s avonds maar bijtijds onder de wol om de volgende morgen een beetje fris te verschijnen. De ochtenden zijn hier altijd prachtig en zonovergoten, dat verzacht het brute vroege opstaan wel een beetje. Op maandagmorgen is het vaste prik om met Roy naar de stad te rijden om voor de hele week boodschappen te doen bij de Pali (discountsupermarkt zoals de Aldi) en de markt voor verse waar. Gisteren hadden we Maiah en Mezcla meegenomen op de achterbank om even langs de veterinario te gaan. Gelukkig hebben de honden vriendschap gesloten, nadat Mezcla Maiah iets van twintig keer in haar bil heeft gebeten is de rangorde wel bepaald. Cocker spaniel van 14 kilo is de chef en Alaska Malamute van tegen de 40 kilo is de ayudante, de nummer twee. Tja, ze zoeken het maar lekker zelf uit hoor! Mezcla bleek ontstoken oren te hebben, die zijn schoongemaakt en ze heeft nu een weeklang twee soorten medicijnen. En passant trok de dierenarts nog een teek uit haar vel en sneed een bult op haar rug open. Alles verder in orde. Maiahs oren zijn ook schoongemaakt in een moeite door. Nog even langs het postkantoor en hop, de berg weer op. In de emailbox zat deze week nog leuk nieuws: onze voormalige buren uit het kollektief komen in de kerstvakantie naar Costa Rica! We zien uit naar hun bezoek want het zijn lieve schatten en hun kinderen zijn Ramona´s oude vriendjes, dus dat belooft errug gezellig te gaan worden! Ze hebben geboekt bij Martinair en dat bleek een flinke bom duiten te kosten, die tickets zijn in een jaar tijd zomaar € 300 per stuk duurder geworden! Gelukkig is het Amerikaanse continent heel goedkoop geworden voor Europeanen, dankzij de zwakke dollar/ sterke euro, dat compenseert hopelijk een beetje. Je kunt hier lekker vakantie vieren met de harde euro in je pocket, dat dan weer wel. Eind juli/ begin augustus gaan we zelf ook weer op pad, de visa moeten weer eens vernieuwd worden door een tripje over de bananenspoorbrug over de Sixaola naar Guabito, Panama. Da´s makkelijker, dichterbij en goedkoper dan Nicaragua, hoewel ik daar ook dolgraag weer eens heen zou willen want Nica heeft een speciaal plekje in m´n hart. Maar Panama is te combineren met een verblijf in Cahuita, da´s altijd dubbel en dwars pret.

Acelera? Mooi niet!

Vanmorgen hing er dan een ICE-mannetje aan de telefoon en vroeg :´ Wilt u even de pluggen van de uw telefoon en modem 5 minuten uit de wandcontactdoos halen? We zijn hier in het dorp bezig en komen zo bij u Acelera-internet aansluiten´. Niet te geloven, na tien maanden wachten kwamen ze dan eindelijk snel Internet aansluiten! Een kwartier later kwam er een nondescript karretje de tuin in zoeven, waarna twee mannetjes aan de slag gingen...´¿ heeft u misschien een ladder?´ Eh nee, maar wel een tafeltje...waarna ze dat onder de straatkabels zetten en erop klommen, om de boel door te meten. En wat blijkt: de kabel van de weg naar het huis (die onder de grond ligt) is verrot door de natte grond. Nog wel bruikbaar voor telefoon, maar niet voor data-transmissie. ´Tja, dat mogen wij niet doen...dat moet de huisbaas regelen. Vraagt u opnieuw Acelera aan als dit probleem verholpen is. Een prettige dag verder!´ Dus voorlopig nog steeds geen snel internet, zucht. En huisbaas/ buurman heeft toch al zo´n pech deze week, want gisteren sloeg bij hem thuis de bliksem in, waardoor de alarminstallatie doorfikte en urenlang heeft staan loeien...totdat wij er schele koppijn van kregen en zijn vader opbelden die het kreng het zwijgen wist op te leggen door een kabel los te trekken...en vanmorgen deed de portón (door elektriek op afstand te openen hek) het ineens ook niet meer. Nou ja, kan die in één keer een electriciën inhuren om zowel die kabel te leggen en z´n alarm en portón te repareren. Maar of we nog Acelera krijgen voor we gaan verhuizen? Ik betwijfel het. Overigens is onweer in de bergen heel spectaculair, bliksemflitsen van vier kanten tegelijk! En het waait niet zomaar over ook, die omweerswolken blijven maar op de bergen botsen en bliksemen en donderen. En de stroom viel daardoor gisteren maar liefst zes keer uit, ja ja: de charmes van wonen in tropisch Costa Rica. Gelukkig valt het met de orkanen tot nu toe erg mee, waar Nicaragua er al 17 over zich heen gekregen heeft dit seizoen...de letters van het alfabet zijn bijna op en het is pas juli! Ook in Mexico en de VS spookt het hevig, door Caribische orkaan Dolly op dit moment. Hier hebben we er nog maar één gehad, Alma. Nog een reden om in Cahuita te gaan wonen is dat dat op 9.4 graden Noorderbreedte ligt en orkanen schijnen onder 10 graden NB niet voor te komen...wist ik ook niet, maar weer wat geleerd. Alhoewel ik er met de klimaatverandering enzo ook weer niet echt van overtuigd ben dat daar nooit een hurricane overheen zal razen. De tijd zal het leren...

Bastaard

Natasha ging vanmiddag naar de supermarkt en werd daar aangesproken door de Bromsnor van het dorp. Oei, wat moet die man? Gaat toch niet zitten zeuren over een rijbewijs? ¨Goeiemiddag, señora? Hoe maakt U het?¨ ¨Nou, goed official.¨ ¨En waar is Uw andere hond?¨ ¨Die is overleden, helaas.¨ ¨Maar U houdt van honden, is het niet?¨ ¨Zekers, official.¨ ¨Wilt U even komen kijken, want ik heb er hier een en die is niet zo gelukkig in d´r uppie. U mag d´r zo meenemen.¨ Nou, official, dat ga ik toch eerst met mi esposo overleggen.¨
Goed, Mayah liep de laatste dagen een beetje verloren door het huis. Waar is die andere hond? Dus we zijn net even wezen kijken bij die Bromsnor. Bleek dat een maand of vier geleden een beest was komen aanlopen bij zijn kantoortje. De afgelopen maanden gaf ie de keuter rijst, kip en bonen van zijn eigen bord, maar in het weekend heeft Bromsnor geen dienst en lijdt het beestje dus honger. Nu had ik niet zo heel veel trek om meteen weer een nieuwe hond in huis te nemen maar het beest ziet er redelijk gezond uit, en aan d´r gebit te oordelen is ze ook nog niet zo oud. Ramona wou d´r meteen menemen en Mayah was ook zeer geïnteresseerd. Dus nu zit hier een hond in de kamer die niet goed weet wat er is gebeurd. Maar dat went wel. Hoe het beest heet, hebben we nog gevraagd aan Bromsnor. ¨Mezcla¨, oftewel Bastaard. Goed, daar houden we het dan voorlopig maar op. Morgen ofzo er maar even mee naar de veterinario om te kijken of ze echt niks onder de leden heeft, een wormenkuur en rabiësprik. En hopelijk trekt die het wat langer dan de vorigen.
Bromsnor was er maar wat blij mee, nu heeft ie zijn bord kip, rijst en frijoles weer voor zichzelf. En een boete zullen we wel niet zo snel van ´m krijgen, haha.

Een paar foto´s. Zo maar.

Fotootjes dus.

Ga lekker naar Mozambique!

Kolere, je hoeft ook maar even te melden dat je aan de Caribische kust wil gaan wonen en half Nederland wil op bezoek! We kunnen wel een hotel beginnen verdorie! Nee, geintje, iedereen is van harte welkom. Zelfs die knul die aan het oefenen is met een roeiboot. Scheelt wel 1000 euro voor een vliegticket, dus zo gek is dat nog niet. Zijn wel een flink stuk duurder geworden, die tickets zeg. Maar aan de andere kant, met euries in je zak is het leven hier wel een stuk goedkoper geworden. Elke maand gaat de huur OMLAAG! Goed, de plannen om een lap grond te kopen staan even op een lager pitje omdat het op dit moment een chaos is qua huizen en grondstukkenmarkt. Staat allemaal op instorten. Er staat een hele hoop te koop omdat veel mensen gedwongen moeten verkopen, toch vragen ze vaak fantasieprijzen. Een vierkante meter Kalverstraat is goedkoper... De Amerikaanse hypotheekcrisis heeft nu ook Costa Rica bereikt en de prijzen beginnen nu langzaam te dalen. Als je iemand vertelt wel interesse te hebben in een lap grond, smeken ze je zowat om hun lap te kopen. Een beetje genant wel. Ook een beetje een zot idee, van kraker en huurder tegen wil en dank naar potentiële investeerder... En een partij raar kijken, die verkopers. Eh, hoe komt die ongeschoren lummel aan zijn poen? Tja, dat ga ik hun aan de neus hangen, haha.

Effe terug naar bezoek uit NL. Allemaal best, maar het zou zo maar eens kunnen dat we van december tot april zijn volgeboekt.

Emily, hartstikke bedankt voor je pakje. Het is warempel aangekomen. Ongelooflijk. Het pakje zware Van Nelle dat L. te A. heeft opgestuurd in december is waarschijnlijk een pakje stof geworden. Of het slingert nog ergens rond in de VS.

Krijgen we opeens een mailtje van N. Blijkt die op d´r werk P., een buurman te P´rend als collega te hebben die de meid wist te vertellen dat we nu in Tiquicia wonen, het land van de Tico´s. Wil die ook al langskomen! Het is werkelijk godgeklaagd allemaal. Maar het mag hoor, wel de nodige pakjes zware shag meenemen met blauwe riz. En halfzware voor de Halve Sinasappel, doen we verder niet moeilijk. Alleen afhalen van het vliegveld zit er even niet in.

Tja, die Marcosito. Arm beestje. Was van binnen nogal verwoest door jarenlange verwaarlozing. Heeft geen pijn gehad, gelukkig. Maar met een nieuwe hond wachten we even tot we verhuisd zijn. Over een week komt er een jonge kat bij die Mayah dan kan gaan plagen. Met Mayah gaat het erg goed. Is eergisteren 1 jaar geworden en weegt nu al 40 kilo. Dikke pup wordt de hele dag geknuffeld en schijnt zich kiplekker te voelen.

Voor de rest nix te melden, behalve dat het 26 graden is en dus koud. Ramona heeft nog een week vakantie en zeurt de oren van m´n kop. Gelukkig mag die volgende week weer naar de escuela, kan ze de juf lastig vallen.

Nos vemos.

Twee miljoen? Pfff!

Onze Nobelprijspresident heeft zich weer eens flink in de nesten gewerkt. Niks bakt ie ervan en met zijn stokpaardje, het TLC, gaat het ook niet best. Steeds meer parlementsleden van zijn eigen partij hebben er minder en minder trek in en houden zich verder op de vlakte nu de strijd om de opvolging van Oscar is losgebrand. Tot overmaat van ramp zijn de Broertjes nu ook nog eens betrapt bij het achteroverdrukken van 2 miljoen dollar van de BCIE, de Centraal-Amerikaanse Economische Integratiebank. Nu wil het parlement wel eens weten wat de heren met die poen hebben gedaan maar daar heeft Oscar helemaal geen trek in. Twee miljoen, waar zeuren die landverraders over, dat is toch helemaal niks? Allemaal tijdverspilling, vindt Oscar, hij heeft wel wat belangrijkers aan zijn hoofd. Nu zijn twee miljoen dollar natuurlijk peanuts voor iemand met een persoonlijk vermogen van meer dan 100 miljoen, dat is waar, maar het moet natuurlijk niet zo opzichtig gaan zitten graaien. Niet dat ie geen andere zaken aan zijn hoofd heeft, integendeel. De problemen zijn niet te overzien. Het ene na het andere politiekorps wordt gearresteerd omdat de agenten drugshandelaars in uniform bleken te zijn, afrekeningen binnen het ¨milieu¨ en andere vormen van gewelddadige misdaad lopen gierend uit de klauwen en de nieuwe minister voor Veiligheid blijkt innige contacten te onderhouden met twee Siciliaanse maffiosi die in Italië zijn veroordeeld wegens witwaspraktijken. Dopegeld belegd in een resort in Costa Rica waar de minister aandeelhouder van is. Minister woont ook nog eens in een huis van een van de maffiosi. Geen enkel probleem, vindt Oscar, want zijn ministers zijn allemaal goudeerlijk, dat spreekt. Dat het mens ook nog eens helemaal geen kaas heeft gegeten van misdaadbestrijding is natuurlijk ook helemaal geen probleem want al doende leert men, zegt Oscar. Het mens zit er nu twee maanden en weet nog steeds de weg niet op haar ministerie... Verder holt de colones hard achteruit ten opzichte van de dollar (en al helemaal t.o.v. de eu) en de inflatie schiet omhoog. Nu zou de Centrale Bank moeten ingrijpen maar de buitenlandse valuta zijn op, zo maar. Nu moet Costa Rica elke liter olie importeren, en afrekenen in dollars die er niet meer zijn, dus nu zitten ze met een probleem. Nu hebben ze het autorijden in San José al aan banden gelegd – officieel – om olie te sparen maar dat helpt voor geen meter. Iedereen lapt het rijverbod aan zijn laars. De boete bedraagt 1500 colones, minder dan 2 euro, en de pakkans is 0,0nog wat procent... Dan moet dus de prijs aan de pomp omhoog. Van 500 colones naar 800 colones binnen twee maanden. Oproer in het parlement: ¨Dat kunnen we de burgers niet aandoen! Verzin maar wat anders!¨ Ja verdorie, denkt Oscar, zo´n vat olie kost gewoon 140 dollar en dat moet gewoon betaald worden. Stomme Yankees komen ook al niet meer over de brug!

Wat doen we nu, Broer?

Nou, van Hugo kunnen we de olie met een flinke korting krijgen via een lening van 25 jaar, 1 procent rente!

Welke Hugo, Broer?

Chávez, natuurlijk, die Venezuelaan!

Ja maar, daar heb ik ruzie mee. Die is tegen de VS en wij voor!

Nee, nu even niet. We sluiten ons gewoon aan bij die Petrocaribe van die Hugo en de staatsolieraffinaderij verwerkt straks Venezuelaanse olie.

Ja maar, dat doet die Hugo nooit! Ik heb hem uitgemaakt voor dictator en communistische gek!

No hay problemas, Oscar. De ambassadeurspost in Caracas is vrij en we benoemen gewoon een ambassadeur die vriendjes is met Hugo!

Eh, wie dan?

Geen probleem, ik heb al gepraat met die commie-professor aan de Nationale Universiteit en die wil wel. Komt allemaal goed!

Ja maar, de Amerikanen dan, die vinden dat helemaal niet leuk!

Ach Oscar, die Amerikanen. Die hebben wel wat anders aan het hoofd. Trouwens, die zijn bijna failliet en we moeten toch wat?

Maar wat moeten de mensen daar wel niet van denken als ik opeens handjes ga schudden met die Hugo? We hebben die kerel net maandenlang afgeschilderd als FARC-vriendje! Nee, dat gaat echt niet Broer, desculpe.

Ja wat desculpe! Weet je wel wie onze verkiezingscampagne twee jaar geleden heeft betaald, Oscar? Ben je dat soms vergeten? De FARC man!

Eh wat? Heeft de FARC dat betaald?

Ja natuurlijk! We moesten wel wat van hun leden toelaten in het land en een beetje met de regels goochelen, maar geen probleem verder.

Ja, makkelijk praten jij, geen probleem! De mensen denken toch allemaal dat die Hugo een terrorist is?

Geen probleem Oscar, ik heb al met de hoofdredacteuren gepraat, het komt goed. We gaan die Hugo nu afschilderen als een oprechte patriot, een Latino-broeder en modeldemocraat! Binnen een week zijn die zultkoppen van een Tico´s die oude propaganda vergeten, zeker als we ze vertellen dat ze lekker goedkoop kunnen blijven tanken!

Echt? Werkt dat? Goed dan. Doen we. Schrijf maar even een speech voor vanavond op de buis. Maar nog iets, wat doen we nu als ze maar blijven zeuren over die twee luizige miljoentjes?

O joh, geen probleem. Je krijgt opeens weer last van die zogenaamde bobbel op je stembanden, gaat naar de VS voor een onderzoek, en kan dan vier weken geen commentaar meer geven. Klaar is Oscar.

Dag Marcosito

Op ons vakantieadres werden we opeens opgebeld door Roy, met het trieste bericht dat onze hond Marcosito overleden is, zomaar in zijn slaap zonder dat zij het aan zagen komen. De honden logeren als wij op reis zijn altijd op de finca van Roy en Andrea, in het dorp waar we wonen. Marcosito hebben we in april uit het asiel gehaald...medewerkers daar hadden hem daarvoor aan een boom vastgebonden gevonden, bijna doodgehongerd. Zij hadden hem weer een beetje opgelapt en wij hebben hem elke dag verwend met lekkere hapjes, heel veel knuffels, borstelbeurten en boswandelingen ...maar hij heeft het niet gered ondanks alle goede zorgen en de liefde voor z´n vriendinnetje Maiah.
De oorzaak was bijna zeker chronische beschadigingen aan de organen, door uithongering. Marcosito was de drie maanden die hij bij ons was altijd heel lief en stil. Te lief en stil eigenlijk en de levenslust leek ook steeds meer uit te doven. De laatste weken grapten we wel eens dat we de veearts hier maar eens om Prozac voor honden moesten vragen. Toen we de honden vrijdag naar de finca brachten, gaven we Roy voor de zekerheid het telefoonnummer van Cabinas Iguana, zodat hij ons kon bereiken. En geld voor de veearts, voor als het acuut mis mocht gaan. Alsof je zoiets een beetje voorvoelt. Maar als je je (zoals wij) met liefde
ontfermt over verwaarloosde honden (en zwerfkatten en kreupele slachtpaarden) dan weet je dat dit kan gebeuren, helaas. Marcosito ligt begraven op de finca, onder koffiestruiken en bananen-, guave-, en mangobomen. Daar hebben we vrede mee, hoewel het verdrietig is en blijft. Voorlopig nemen we even geen andere hond erbij (hoewel ik best naar het asiel terug zou willen gaan om een andere lieve stakker op te nemen), we willen even rust. Misschien dat we een jong poesje krijgen van mensen uit het dorp die een nestje jonge katjes hebben, heeft Maiah toch wat gezelschap.
Tegen Ramona hebben we gezegd dat Marcos in de hondenhemel speelt met Sabú, Tank en Morlock (onze oude honden). Zelf vinden we dat ook een geruststellende gedachte. Hoewel lief
Marcosje maar drie maanden bij ons was, blijft ook hij voor altijd in ons hart.

Playa Negra

Net weer terug van een weekje chillen aan de Caribische kust...deze uithoek van het land, tegen Panama aan, bevalt ons nog steeds ontzettend goed. Zogauw je bij Tuba Creek het kanton Talamanca binnenrijdt, kom je in Afro-Caribische sferen. Net of je een ander land binnenrijdt, een politie-controlepost op die plek versterkt het gevoel nog dat je een grens passeert; hoewel ze alleen het verkeer de andere kant op- richting Puerto Limón- inspecteren. In Cabinas Iguana is het ook heerlijk vertoeven, het zijn mooie bungalows en er is een zwembad bij, gelegen in een droomtuin vol uitbundige tropische vegetatie. En ze hebben toekans, oppossums, bosvarkentjes, brulapen, felgekleurde gifkikkertjes en de draakachtige groene leguanen natuurlijk. Echt genieten voor de natuurliefhebber, want als je goed oplet ontdek je allerlei soorten die je nog nooit eerder in het wild gezien hebt, reuzenvleermuizen bijvoorbeeld, die vliegen daar rond in de schemering (die doen niks hoor, de vampiervleermuis komt alleen voor in de provincie Guanacaste). Ramona ging meteen haar vriendjes van de vorige keer opzoeken: het zoontje van de hotelhouders en de dochters van de buren, het paardenverhuurbedrijf. Bij die laatste was ze bijna niet weg te slaan, die meisjes zijn iets ouder dan zij en daar mag ze altijd komen spelen (en TV kijken naar Amerikaanse zenders als Jetix).
Aan Ramona hadden we deze keer dus geen kind, waardoor wij ouders lekker wat tijd voor elkaar hadden. Jammer alleen dat we de eerste avond allebei geveld waren door een soort tropische buikgriep (Ramona had nergens last van) en er ook nog een kudde Tico´s in het zwembad zat te feesten tot 2 uur ´s nachts, met een hoop drank en geschreeuw: op z´n Latino zeg maar. Volgende dag hoorden we dat het een groep ICE-medewerkers waren, nou leuk dan (internet hebben ze bij ons nog steeds niet aangelegd, hmmm). De volgende dagen voelden we ons nog steeds wat slapjes, dus hebben we weinig gedaan...behalve veel geslapen.
Fietsen huren en Cahuita Nationaal Park bekijken hebben we maar uitgesteld tot een volgend bezoek. Net als het brengen van een bezoek aan het nabijgelegen Puerto Viejo (dat vroeger trouwens Old Harbour heette en de hoofstad van het kanton Talamanca is). Voorbij deze stad richting Panama liggen een aantal stranden en gehuchten die de sfeer moeten ademen die Cahuita twintig of dertig jaar geleden had. Voordat er hier een Zona Turistica was, met een stuk of honderd hotels en bungalowparken. Alle local expats die we hebben leren kennen, hebben in dergelijke projecten geinvesteerd en die klagen nu steen en been, omdat ze met teveel zijn en er niet genoeg verdiend wordt. Tja, moet je misschien niet allemaal hetzelfde aanbieden? Cabinas Iguana zit trouwens wel altijd vol, misschien bieden die een betere deal voor hun klanten? Een andere ´investering´ hier in Cahuita is het uitkopen van boeren, de landerijen in kleine kavels verdelen en dan op de markt brengen...voor een prijs die twintig keer of meer over de kop is gegaan. Staan ze raar te kijken dat er niemand toehapt! Wij zeker niet, maar de tijd dat Amerikanen fantasieprijzen voor land en huizen in Costa Rica betaalden is ook echt voorbij, alleen dringt dat bij de verkopers maar niet door. Maar op redelijk termijn zullen de prijzen toch echt moeten gaan
zakken, die markt is totaal ingestort. Er is eigenlijk alleen nog maar vraag naar rentals, huurhuizen dus. Daar zijn wij dus ook naar op zoek; maar omdat Cahuita volstaat met gemeubileerde bungalowtjes voor de toeristen, zijn (lege) huurhuizen dus helemaal niet zo makkelijk te krijgen in dit dorp. Dat was ook al een reden om de stranden voorbij Puerto Viejo eens te gaan bekijken, want daar is de situatie anders, beduidend minder toeristisch. Daar zaten we eens over te kletsen met de locals in de Reggaebar, toen kregen we ineens een aanbod om onze oren! Voor een betaalbaar huurhuis in Cahuita met drie slaapkamers en twee badkamers. Van de mensen van het hotel, die zaten toevallig naast ons aan de bar; waar zo´n zondagmiddag met een paar biertjes allemaal wel niet goed voor kan zijn! Het huis komt alleen pas op z´n vroegst in december vrij, het is verhuurd aan de ICE (!) voor de duur van een project in Cahuita. Daardoor konden we het niet van binnen bezichtigen (het is immers bewoond door die feestvarkens) maar we zijn er wel even langsgegaan om de buitenkant te bekijken. Het is een blauw nieuwbouwhuis aan de rand van het dorp, net buiten de toeristische zone, ongeveer 1 kilometer van het strand. Prima. Goed, we moeten het natuurlijk nog wel van binnen zien en tot een overeenkomst zien te komen met de verhuurder, maar het ziet er rooskleurig uit. December is ook goed voor Ramona, want dan kan ze rustig het schooljaar afmaken, in plaats van midden in het schooljaar van school te veranderen. In Cahuita heb je qua onderwijs meer keus, er in een openbare- en een privéschool, die we zeker zullen bekijken en overwegen. Goed, na een zesdaags verblijf in Cahuita (vijf dagen zon, een dag regen) pakten we onze biezen om per bus terug te keren naar San Isidro de Alajuela, hoog in de bergen waar het overigens een stuk frisser is dan aan de Caribe, zeker in de regentijd. Ook al een reden om de Centale Vallei voor de Caribe te verruilen. Al bleek uit een blik op Google Earth dat het huis maar net zeven meter boven de zeespiegel ligt (als je de precieze
coördinaten wilt, stuur ons dan even een mailtje) en voor onze definitieve stek zullen we toch wat meer de hoogte opzoeken, dat staat wel vast. Maar om daar een poosje te wonen en alle plaatselijke aanbiedingen uit te checken, is dat geen enkel probleem...al is het dan bloedheet, dat maakt ons niet uit. Omdat we hier intussen al bijna een jaar zitten, zijn we aan tropische hitte meer dan geacclimatiseerd, raar genoeg heb je het opeens koud als het maar 20 graden is.

Die Klink lijkt me een chagrijn.

Hebben die christelijke Zeloten het toch voor elkaar, mag je in een kroeg niet meer paffen. In Nederland dan, voordat ze dat hier hebben ingevoerd, zo´n rookverbod, zijn we zo een eeuw verder. En als het dan tegen die tijd zover is, dan trekt niemand zich er wat van aan. Of ze komen met een wet vol met gaten en allerlei tegenstrijdige artikelen, daar zijn ze ook goed in.
Nu hebben ze bedacht dat je niet meer met een vrachtwagen in de spits mag rijden in en rond de hoofdstad, behalve als je verse melk of bloemen vervoerd. Een beetje snuggere vrachtwagenchauffeur zet natuurlijk een emmer verlepte bloemen bij de lading en rijdt vrolijk verder. Die maatregel moest het benzineverbruik omlaag brengen omdat de olieprijs de hoogte inschiet en Costa Rica maar met moeite de rekening kan betalen. Hoe het gedwongen twee uur stil staan van een vrachtwagen daarbij zou moeten helpen, een raadsel, want na die twee uur rijdt de vrachtwagen weer verder om zijn kilometers vol te maken, de chauffeur is hoogstens twee uur later thuis... En nu heeft die Oscar wéér wat nieuws bedacht, super en normaal gaan met omgerekend 20 eurocent in prijs omhoog, daar is dat Kwartje van Kok echt niks bij, haha, om de prijs van diesel met 10 cent te kunnen subsidiëren. Nu beweert Oscar dat dit allemaal budgetneutraal zou zijn, en de overheid er echt geen cent wijzer van wordt, maar de volgende verkiezingen kan ie dus alvast op z´n buik schrijven. Nu lopen er allemaal onderzoeken naar de man, en hij is dus op wereldtournee, hoeft ie geen antwoorden te geven op vragen als ¨Hoe zat dat ook alweer met die verblijfsvergunningen voor leden van die Colombiaanse paramilitaire drugsbendes?¨ Niet één, maar twaalfduizend! Tja, en dan raar opkijken dat de coke het land overspoeld...

Het schijnt mooi weer te zijn in NL. Het is jullie gegund. Hier regent het op dit moment zo hard dat de berg aan de overkant niet meer is te zien. Hopelijk is het weer in Cahuita beter, want daar gaan we vrijdag weer eens heen, als de proefwerkweek van Ramona erop zit. Vandaag had ze een toets Maatschappijleer. Dat hield in dat ze de naam van de juf moest weten en bij de vraag ¨Wat is De Dag Van De Boom?¨ uit drie mogelijke antwoorden het juiste moest aanvinken. Ze kon kiezen uit:
a) Dan worden er bomen geplant.
b) Dan worden de bomen gekapt.
c) Dan worden de bomen geknuffeld.
Ga er maar aanstaan!

Tja, lullig dat de Chinees naar San José is verhuisd. Aan de andere kant is er ook weer positief nieuws (voor Natasha dan): de Karaoke-bar heeft zijn vergunning terug!
Verders geen nieuws hier, het is wachten op de ambtenaren van Migracion en dan verhuizen. Iedereen een prettige vakantie gewenst!