Playa Negra

Net weer terug van een weekje chillen aan de Caribische kust...deze uithoek van het land, tegen Panama aan, bevalt ons nog steeds ontzettend goed. Zogauw je bij Tuba Creek het kanton Talamanca binnenrijdt, kom je in Afro-Caribische sferen. Net of je een ander land binnenrijdt, een politie-controlepost op die plek versterkt het gevoel nog dat je een grens passeert; hoewel ze alleen het verkeer de andere kant op- richting Puerto Limón- inspecteren. In Cabinas Iguana is het ook heerlijk vertoeven, het zijn mooie bungalows en er is een zwembad bij, gelegen in een droomtuin vol uitbundige tropische vegetatie. En ze hebben toekans, oppossums, bosvarkentjes, brulapen, felgekleurde gifkikkertjes en de draakachtige groene leguanen natuurlijk. Echt genieten voor de natuurliefhebber, want als je goed oplet ontdek je allerlei soorten die je nog nooit eerder in het wild gezien hebt, reuzenvleermuizen bijvoorbeeld, die vliegen daar rond in de schemering (die doen niks hoor, de vampiervleermuis komt alleen voor in de provincie Guanacaste). Ramona ging meteen haar vriendjes van de vorige keer opzoeken: het zoontje van de hotelhouders en de dochters van de buren, het paardenverhuurbedrijf. Bij die laatste was ze bijna niet weg te slaan, die meisjes zijn iets ouder dan zij en daar mag ze altijd komen spelen (en TV kijken naar Amerikaanse zenders als Jetix).
Aan Ramona hadden we deze keer dus geen kind, waardoor wij ouders lekker wat tijd voor elkaar hadden. Jammer alleen dat we de eerste avond allebei geveld waren door een soort tropische buikgriep (Ramona had nergens last van) en er ook nog een kudde Tico´s in het zwembad zat te feesten tot 2 uur ´s nachts, met een hoop drank en geschreeuw: op z´n Latino zeg maar. Volgende dag hoorden we dat het een groep ICE-medewerkers waren, nou leuk dan (internet hebben ze bij ons nog steeds niet aangelegd, hmmm). De volgende dagen voelden we ons nog steeds wat slapjes, dus hebben we weinig gedaan...behalve veel geslapen.
Fietsen huren en Cahuita Nationaal Park bekijken hebben we maar uitgesteld tot een volgend bezoek. Net als het brengen van een bezoek aan het nabijgelegen Puerto Viejo (dat vroeger trouwens Old Harbour heette en de hoofstad van het kanton Talamanca is). Voorbij deze stad richting Panama liggen een aantal stranden en gehuchten die de sfeer moeten ademen die Cahuita twintig of dertig jaar geleden had. Voordat er hier een Zona Turistica was, met een stuk of honderd hotels en bungalowparken. Alle local expats die we hebben leren kennen, hebben in dergelijke projecten geinvesteerd en die klagen nu steen en been, omdat ze met teveel zijn en er niet genoeg verdiend wordt. Tja, moet je misschien niet allemaal hetzelfde aanbieden? Cabinas Iguana zit trouwens wel altijd vol, misschien bieden die een betere deal voor hun klanten? Een andere ´investering´ hier in Cahuita is het uitkopen van boeren, de landerijen in kleine kavels verdelen en dan op de markt brengen...voor een prijs die twintig keer of meer over de kop is gegaan. Staan ze raar te kijken dat er niemand toehapt! Wij zeker niet, maar de tijd dat Amerikanen fantasieprijzen voor land en huizen in Costa Rica betaalden is ook echt voorbij, alleen dringt dat bij de verkopers maar niet door. Maar op redelijk termijn zullen de prijzen toch echt moeten gaan
zakken, die markt is totaal ingestort. Er is eigenlijk alleen nog maar vraag naar rentals, huurhuizen dus. Daar zijn wij dus ook naar op zoek; maar omdat Cahuita volstaat met gemeubileerde bungalowtjes voor de toeristen, zijn (lege) huurhuizen dus helemaal niet zo makkelijk te krijgen in dit dorp. Dat was ook al een reden om de stranden voorbij Puerto Viejo eens te gaan bekijken, want daar is de situatie anders, beduidend minder toeristisch. Daar zaten we eens over te kletsen met de locals in de Reggaebar, toen kregen we ineens een aanbod om onze oren! Voor een betaalbaar huurhuis in Cahuita met drie slaapkamers en twee badkamers. Van de mensen van het hotel, die zaten toevallig naast ons aan de bar; waar zo´n zondagmiddag met een paar biertjes allemaal wel niet goed voor kan zijn! Het huis komt alleen pas op z´n vroegst in december vrij, het is verhuurd aan de ICE (!) voor de duur van een project in Cahuita. Daardoor konden we het niet van binnen bezichtigen (het is immers bewoond door die feestvarkens) maar we zijn er wel even langsgegaan om de buitenkant te bekijken. Het is een blauw nieuwbouwhuis aan de rand van het dorp, net buiten de toeristische zone, ongeveer 1 kilometer van het strand. Prima. Goed, we moeten het natuurlijk nog wel van binnen zien en tot een overeenkomst zien te komen met de verhuurder, maar het ziet er rooskleurig uit. December is ook goed voor Ramona, want dan kan ze rustig het schooljaar afmaken, in plaats van midden in het schooljaar van school te veranderen. In Cahuita heb je qua onderwijs meer keus, er in een openbare- en een privéschool, die we zeker zullen bekijken en overwegen. Goed, na een zesdaags verblijf in Cahuita (vijf dagen zon, een dag regen) pakten we onze biezen om per bus terug te keren naar San Isidro de Alajuela, hoog in de bergen waar het overigens een stuk frisser is dan aan de Caribe, zeker in de regentijd. Ook al een reden om de Centale Vallei voor de Caribe te verruilen. Al bleek uit een blik op Google Earth dat het huis maar net zeven meter boven de zeespiegel ligt (als je de precieze
coördinaten wilt, stuur ons dan even een mailtje) en voor onze definitieve stek zullen we toch wat meer de hoogte opzoeken, dat staat wel vast. Maar om daar een poosje te wonen en alle plaatselijke aanbiedingen uit te checken, is dat geen enkel probleem...al is het dan bloedheet, dat maakt ons niet uit. Omdat we hier intussen al bijna een jaar zitten, zijn we aan tropische hitte meer dan geacclimatiseerd, raar genoeg heb je het opeens koud als het maar 20 graden is.