Guanacaste-dag

Mezcla de cocker spaniel is helemaal gewend aan ons, volgens ons was zij voorheen gewoon de huishond van de veldwachter...want het is op en top een schoothondje, dat telkens probeert in bed te springen en hapjes van je bord te pakken, foei. Ook heeft ze een litteken van de castratie op haar buik, wat er ook al op wijst dat ze eerst een liefhebbende baas had. Maar een dorpsagent verdient maar iets van $ 300 per maand en met de gecombineerde financiële -, brandstof- en voedselcrisis kan men er nu geen honden meer op na houden, het ontbreekt mensen eenvoudigweg aan het geld om ze te eten te geven. Een paar dagen terug liep ik met de honden over straat, stopt er plots een auto waar een man uitspringt (vrouw en kids bleven in de auto zitten) die me zo ongeveer smeekte om zijn Alaska Malamute over te nemen...hij had er vier en ze vraten hem de oren van de kop. Moest de man teleurstellen, we kunnen in dit huis geen dierenopvangcentrum beginnen, de huisbaas zou uitflippen...maar misschien later als we onze eigen finca hebben wel.
De middenklasse verpaupert hier in rap tempo, steeds meer mensen die bijvoorbeeld gewend zijn in een redelijk dure auto rond te rijden, stappen over op een motor, fiets of het openbaar vervoer. De verdubbelde prijzen aan de benzinepomp zijn voor velen niet meer op te brengen. Voor de onderklasse, de 6% Costaricanen die in extreme armoede leven, zijn de gevolgen nog veel schrijnender, net als voor de grote groep die zich net aan armoede ontworsteld had, maar daar nu door de economische crisis weer keihard in teruggeduwd wordt. Gisteren de kop van La Nación: ´Minderjarige meisjes prostitueren zich in ruil voor eten en kleren´...dat gaat om kinderen uit extreem arme families, vaak één-oudergezinnen...deze geven hun jonge dochters weg aan volwassen mannen, omdat ze ze niet meer kunnen onderhouden. En dat in een land dat ooit het Zwitserland van de Amerika´s werd genoemd. Schokkend nieuws, en de politiek doet weer eens niets! Maar als de middenklasse, de machtsbasis van de Arias-kliek, ook totaal verarmt...dan zijn de rapen gaar. De auto verkocht, de honden weggegeven, de schoonmaakster de laan uitgestuurd...en als men dan nog de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt kan krijgen, tja wat zal er dan gaan gebeuren met de ooit zo welvarende Tico´s? We houden jullie van de op de hoogte van de verwikkelingen, voor zover die het vermelden waard zijn.
Verder met wat couleur locale: het is vandaag, 28 juli, Guanacaste-dag, waarop de annexatie van deze provincie in 1821 gevierd wordt...de Guanacasteken hadden zich toen per referendum uitgesproken om niet langer bij Nicaragua te horen, maar zich aan te sluiten bij het net-onafhankelijke Costa Rica. Het is een nationale feestdag, vrijdag kwamen de kinderen verkleed in prachtige jurkjes en pakjes op school en vandaag is een vrije dag.
Overigens is dat hele Guanacaste niks voor ons, we zijn er vier keer doorheen gecrosst met de bus naar Granada en het is een langgerekte gloeiendhete savanne met kuddes vleeskoeien en heel, heel veel Amerikanen. Daar gaan we zeker niet wonen, net zomin als in de provincies San José en Puntarenas...waar Nicaragua nog een zekere authentieke charme heeft, zijn deze provincies dat jammer genoeg allang kwijtgeraakt...met uitzondering van het schiereiland Osa misschien (maar dat moeten we nog gaan bekijken). Tja, maar we hadden toch al bedacht dat het Talamanca, Limón wordt...deze provincie is eeuwenlang zo grondig verwaarloosd door de opeenvolgende regeringen, dat allerlei ongewenste ontwikkelingen er totaal aan voorbij gegaan zijn, daar heb je geen all-inclusive resorts en ook geen lage-lonen versie van Silicon Valley (waar de hele Centrale Vallei wel in veranderd is: een neo-liberale droom maar wel overbevolkt, vervuild en geplaagd door criminaliteit). Doe ons maar de rust en de schoonheid van Limón, waar het leven in een langzaam tempo verloopt...men leeft van de tropische fruitteelt, de zeehaven, een beetje visserij en toerisme. Het is niet rijk, maar de kwaliteit van leven is hoog....lekker eten, caribische muziek en prachtige natuur. We zijn alweer bezig de koffers te pakken voor ons volgende bezoek, het verslag volgt volgende week.