Van de week was groot op het journaal en in de kranten hier dat er vlakbij Schiphol een Boeing 737 in een weiland neergestort was! Da's wel schrikken, want de Haarlemmermeer is een dichtbevolkt gebied (waar ook nog familie van ons woont) dus er hadden veel meer doden kunnen vallen.
In dit stukje van de wereld komen nooit grote vliegtuigen overvliegen, hoogstens van die eenmotorige dingetjes waar misschien 6 mensen inpassen...de internationale luchthavens liggen hier honderden kilometers vanaf en da's misschien maar goed ook, in ieder geval lekker rustig.
Voor ons is het al een sensatie als er een luiaard door onze tuin passeert, deze week was dat een vrouwtjes exemplaar met een jonkie (mama hangt aan een tak en dat jonkie zit comfortabel op haar buik). Ze zaten in de ackeeboom, dat is een oorspronkelijk uit Afrika afkomstige boom die hier op grote schaal voorkomt...een traditioneel Talamanca recept is saltcod gekookt met ackee, brrr stokvis, ik moet daar niet aan denken, maar goed. De vruchten lijken op een klein oranje peertje en hun bijnaam hier is Vegetable Brain (Seso Vegetal in het Spaans)...als je er teveel van eet, dan verander je in een soort luiaard! Da's geen grapje, want die vruchten bevatten psycho actieve stoffen...wij houden ons er verre van, maar het nuttigen van teveel ackee zorgt ervoor dat je niet meer uit je hangmat kan komen en de hele dag meezingt met Bob marley classics, als
' Don't you worry about a thing, cos every little thing is gonna be alright' dat werk.
Goed, wat anders is dat we volgende week bezoek krijgen van Christiaan, da's een Nederlander die helemaal vanuit San Francisco hierheen is komen fietsen en van plan is naar Colombia door te trappen! Dit allemaal om aandacht te vragen voor de negatieve gevolgen van vrijhandelsverdragen als Nafta en Cafta (North- & Central American Free Trade Agreements)...en voor o.a. kleine boeren vallen die gevolgen niet mee. Vroeger had elke Tico een manzana, ongeveer 7000 m, met koffiestruiken en daar kon de familie van leven. Nu zijn alleen megaplantages nog lonend, met laagbetaalde arbeid van inheemsen en Nica's...de vroegere koffieboeren zijn allemaal noodgedwongen naar de VS geemigreerd.
Lees www.bicycleproject.org dat is Christiaans site, ook bezoekt hij onderweg vele vrijwilligersprojecten. Goed, ik wordt het intenetcafe uitgeveegd (sluitingstijd) dus moet stoppen...o ja ik heb m'n haar kortgeknipt en roodgeverfd...je moet alles eens proberen nietwaar? Het is heel leuk, alleen eer iets van aubergine met zwart, maar ach...volgende keer meer!
vrijdag 27 februari 2009
zaterdag 21 februari 2009
School, kuikentjes en bananenwijn
Ramona mag vanaf maandag naar de derde klas en daarmee een heel schooljaar overslaan! Ze heeft de afgelopen week een viertal toetsen gemaakt (in Spaans, rekenen, wetenschap en wereldoriëntatie) en die allemaal excellent gemaakt! Dat betekent trouwens niet dat ze een soort wonderkind zou zijn, maar wel dat is haar (taal) achterstand nu helemaal heeft ingelopen en weer op hetzelfde niveau werkt als ze in Nederland zou doen (groep 5). Toen we Ramona vorig jaar in San Isidro de Alajuela voor het eerst naar de openbare school brachten, vond de directie daar het beter om haar opnieuw in de eerste te laten beginnen ´om Spaans te leren en kennis te maken met de Costaricaanse cultuur´. Daar waren wij het niet mee eens, maar er was in die streek geen alternatieve optie, behalve dan in de verre, drukke, gevaarlijke stad San José.
Goed, intussen spreekt ze vloeiend Spaans en weet ook het volkslied mee te zingen onder de Costaricaanse vlag, dat dan weer wel. Gelukkig mag ze op de (veel betere) Zwitserse privéschool van Cahuita weer verder werken op haar eigen niveau, in een groep met leeftijdsgenootjes....waaronder haar vriendjes Eve, Kylie en Tycho (dat is een Nederlands jongetje). Intussen moeten we gauw een nieuwe set boeken en schriften voor Ramona aanschaffen, alsook een atlas, kaart van Costa Rica en diverse woordenboeken...ze krijgt naast Spaans en Engels nu ook Frans, dat komt omdat de school door Franstalige Zwitsers is opgezet.
Financieel is het voor ons wel wéér een setback (we mogen wel een lening gaan afsluiten alleen om die school te kunnen betalen) maar aan de positieve kant: doordat ze nu een jaar mag overslaan, hoeven we op de lange termijn een jaar minder schoolgeld te betalen en da´s al gauw een besparing van $ 2000. De school heeft elke dag na de lessen nog allerlei sportactiviteiten en workshops voor de leerlingen en Ramona heeft bedacht dat ze graag op karate en gitaarles wil. Maandag begint ze in de karategroep en dat lijkt ons echt een leuke sport die goed bij Ramona past....de gitaarlessen moeten dan nog even wachten tot we weer wat geld hebben om een gitaar van te kunnen kopen.
Verder heeft Brigitte, een dorpsgenote van ons, een heleboel kuikentjes...veel te veel eigenlijk; vandaar dat wij er een stel kado krijgen! Noël en ik zijn dus fanatiek bezig om een kippenhok te timmeren voor onze gevederde vriendjes. Ze moeten wel in een hok, omdat de familie Woef en Simba ze anders opvreten...en ook een bonte verzameling wilde roofdieren als wasbeertjes, coati´s, opossums en slangen lusten graag een smakelijk kuikentje, dus dat hok moet goed stevig gemaakt worden, daar zijn we wel een paar weken mee zoet.
Nu zijn er ook een flink aantal bananentrossen tegelijk rijp (en ze krijgen hier heel snel bruine plekjes) wat de vragen wat je ermee aanmoet? Naast bananensap en bananenjam en trossen weggeven aan de buren hebben we bedacht om bananenwijn te gaan maken! Het is niet moeilijk; je maakt bananensap met water, suiker en een beetje kaneel, dat giet je in een superschone emmer met een beetje bakkersgist erbij....16 dagen laten fermenteren en klaar is de wijn! Nou ja, officieel heet het dan most en hoort dat nog minstens een half jaar te rusten en te rijpen op flessen, maar dat geduld kunnen wij maar moeilijk opbrengen, haha! Over een maandje ofzo zullen we jullie laten weten of NNR´s Homemade Banana & Cinnamon Wine een lekker drankje is....of dat we misselijk boven het sanitair gehangen hebben, da´s natuurlijk ook een mogelijkheid. Als het allemaal lukt, bedenken we ook gauw een recept met sinaasappels want daar hebben we er ook veels te veel van....we delen ze al met drie andere huishoudens en nog liggen er tientallen te rotten op de grond! En kokos met ananas, da´s natuurlijk ook een sublieme combi, het is een kwestie van uitproberen wat lekker is...in ieder geval heb je je alcoholica dan voor een minimaal bedrag zelf gemaakt (40 cent voor een kilo suiker, gratis gist van de bakker) zoals gezegd helpen alle kleine beetje in economisch zware tijden!
Overigens wonen we vandaag alweer precies anderhalf jaar in Costa Rica en willen hier eigenlijk nooit meer weg, zo´n paradijsje is het! Volgende keer meer!
Goed, intussen spreekt ze vloeiend Spaans en weet ook het volkslied mee te zingen onder de Costaricaanse vlag, dat dan weer wel. Gelukkig mag ze op de (veel betere) Zwitserse privéschool van Cahuita weer verder werken op haar eigen niveau, in een groep met leeftijdsgenootjes....waaronder haar vriendjes Eve, Kylie en Tycho (dat is een Nederlands jongetje). Intussen moeten we gauw een nieuwe set boeken en schriften voor Ramona aanschaffen, alsook een atlas, kaart van Costa Rica en diverse woordenboeken...ze krijgt naast Spaans en Engels nu ook Frans, dat komt omdat de school door Franstalige Zwitsers is opgezet.
Financieel is het voor ons wel wéér een setback (we mogen wel een lening gaan afsluiten alleen om die school te kunnen betalen) maar aan de positieve kant: doordat ze nu een jaar mag overslaan, hoeven we op de lange termijn een jaar minder schoolgeld te betalen en da´s al gauw een besparing van $ 2000. De school heeft elke dag na de lessen nog allerlei sportactiviteiten en workshops voor de leerlingen en Ramona heeft bedacht dat ze graag op karate en gitaarles wil. Maandag begint ze in de karategroep en dat lijkt ons echt een leuke sport die goed bij Ramona past....de gitaarlessen moeten dan nog even wachten tot we weer wat geld hebben om een gitaar van te kunnen kopen.
Verder heeft Brigitte, een dorpsgenote van ons, een heleboel kuikentjes...veel te veel eigenlijk; vandaar dat wij er een stel kado krijgen! Noël en ik zijn dus fanatiek bezig om een kippenhok te timmeren voor onze gevederde vriendjes. Ze moeten wel in een hok, omdat de familie Woef en Simba ze anders opvreten...en ook een bonte verzameling wilde roofdieren als wasbeertjes, coati´s, opossums en slangen lusten graag een smakelijk kuikentje, dus dat hok moet goed stevig gemaakt worden, daar zijn we wel een paar weken mee zoet.
Nu zijn er ook een flink aantal bananentrossen tegelijk rijp (en ze krijgen hier heel snel bruine plekjes) wat de vragen wat je ermee aanmoet? Naast bananensap en bananenjam en trossen weggeven aan de buren hebben we bedacht om bananenwijn te gaan maken! Het is niet moeilijk; je maakt bananensap met water, suiker en een beetje kaneel, dat giet je in een superschone emmer met een beetje bakkersgist erbij....16 dagen laten fermenteren en klaar is de wijn! Nou ja, officieel heet het dan most en hoort dat nog minstens een half jaar te rusten en te rijpen op flessen, maar dat geduld kunnen wij maar moeilijk opbrengen, haha! Over een maandje ofzo zullen we jullie laten weten of NNR´s Homemade Banana & Cinnamon Wine een lekker drankje is....of dat we misselijk boven het sanitair gehangen hebben, da´s natuurlijk ook een mogelijkheid. Als het allemaal lukt, bedenken we ook gauw een recept met sinaasappels want daar hebben we er ook veels te veel van....we delen ze al met drie andere huishoudens en nog liggen er tientallen te rotten op de grond! En kokos met ananas, da´s natuurlijk ook een sublieme combi, het is een kwestie van uitproberen wat lekker is...in ieder geval heb je je alcoholica dan voor een minimaal bedrag zelf gemaakt (40 cent voor een kilo suiker, gratis gist van de bakker) zoals gezegd helpen alle kleine beetje in economisch zware tijden!
Overigens wonen we vandaag alweer precies anderhalf jaar in Costa Rica en willen hier eigenlijk nooit meer weg, zo´n paradijsje is het! Volgende keer meer!
zaterdag 7 februari 2009
Noël´s verjaardag
Woensdag 4 februari vierden we Noël´s verjaardag....Ramona had voor de gelegenheid zelf slingers gemaakt van gekleurde driehoekjes aan een touw geregen, waarop tientallen keren stond: ´Noël=48´...de kamer fleurt er ontzettend van op moet ik zeggen!
Nadat hij zijn kadootjes had uitgepakt, gingen we naar het dorp...waar we buurman Lenny de slangenverschrikker en bushdoctor tegenkwamen, die ons wist te vertellen dat we meteen naar het postkantoor moesten gaan omdat er Heel Belangrijke Post voor ons aangekomen was. Hoe hij dat nou weer wist? Dikke maatjes met Horacio de bijklussende postman zeker, dat heb je natuurlijk in zo´n klein gehucht, dat mensen alles van elkaar weten! Goed, wij als een speer naar het kleine postkantoor van Cahuita , nog geen 4 m2 is het ding groot, waar een grijnzende Horacio ons zat op te wachten, om ons de felbegeerde cédulas uit te reiken, dat zijn plastic ID kaartjes waaruit blijkt dat wij legale residenten van dit land zijn....een heerlijk verjaardagskado van de staat Costa Rica. Het is een heel goed gevoel om er nu eindelijk echt bij te horen en niet langer als een soort eeuwige toeristen met volgestempelde paspoorten rond te lopen. Deze kunnen we nu opbergen tot we weer eens op een buitenlandse reis gaan, om in het dagelijks leven de cédulas te gebruiken, net zoals de Tico´s dat doen. Nu kunnen we eindelijk een betaalbare ziektenkostenverzekering afsluiten en dergelijke dingen meer. En tegen Tico tarief nationale parken en dierentuinen bezoeken, da´s een tiende van de toeristenprijs ongeveer. En niet te vergeten mogen we nu ook een stofzuiger op afbetaling kopen bij een witgoedwinkel, alleen door dat kaartje te laten zien! Dat gingen we meteen vieren met een biertje bij de reggaebar, gezellig. Na een poosje werden we gewaarschuwd door andere bezoekers dat onze motor doordringend naar benzine stond te stinken! Meteen maar naar Ricardo´s reparatiepaleis vlak naast de reggaebar gegaan en hij dacht aan een kapotte carburateur. Motor achtergelaten om hem de volgende dag weer op te halen, bleken er drie gaten in de benzinetank te zitten! Ontstaan door het opspattend gesteente van Black Beach Road, waaraan we wonen en waar we elke dag minstens 8 km overheen crossen om naar de dorpswinkel te gaan. Chinese vehikels zijn wel zorgenkindjes zeg, er hoort een beschermplaat onder die tank te zitten....die heeft Ricardo er nu ondergeknutseld en ook meteen de hele motor uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet om nog een paar andere dingetjes te reparen. Geweldige mécanico en ook helemaal niet duur....die belabberde weg is trouwens wel supergoed voor zijn business, want terwijl wij daar even zaten kwamen er allemaal toeristen met lekke banden en gebroken kettingen aanlopen! Maar ja, zouden ze hem asfalteren dan scheurden de wagens hier met 100 km/u langs en zouden zo heel veel dieren doodrijden...dus laat maar zoals ie is, het ongemak nemen we wel voor lief.
Verder hebben we in deze contreien weer eens last van de zoveelste tropische storm....het spookt op de Caribe en dat brengt heel veel regen en overstromingen met zich mee. Niet zo extreem als in november gelukkig...en ons huis staat hoog, dus voor ons blijft de overlast beperkt tot een modderpoel bij het hek en veel natte kleren die aan geimproviseerde waslijntjes in de bijkeuken hangen te drogen, boven de warmwaterboiler. Daarnet zagen we voor het eerst sinds een week weer wat blauwe lucht, het belooft weer wat op te klaren. Maandag begint Ramona´s nieuwe schooljaar en daar kijken we alledrie erg naar uit, ondanks het heel vroege opstaan dat nu eenmaal bij een tropenrooster hoort.
Nadat hij zijn kadootjes had uitgepakt, gingen we naar het dorp...waar we buurman Lenny de slangenverschrikker en bushdoctor tegenkwamen, die ons wist te vertellen dat we meteen naar het postkantoor moesten gaan omdat er Heel Belangrijke Post voor ons aangekomen was. Hoe hij dat nou weer wist? Dikke maatjes met Horacio de bijklussende postman zeker, dat heb je natuurlijk in zo´n klein gehucht, dat mensen alles van elkaar weten! Goed, wij als een speer naar het kleine postkantoor van Cahuita , nog geen 4 m2 is het ding groot, waar een grijnzende Horacio ons zat op te wachten, om ons de felbegeerde cédulas uit te reiken, dat zijn plastic ID kaartjes waaruit blijkt dat wij legale residenten van dit land zijn....een heerlijk verjaardagskado van de staat Costa Rica. Het is een heel goed gevoel om er nu eindelijk echt bij te horen en niet langer als een soort eeuwige toeristen met volgestempelde paspoorten rond te lopen. Deze kunnen we nu opbergen tot we weer eens op een buitenlandse reis gaan, om in het dagelijks leven de cédulas te gebruiken, net zoals de Tico´s dat doen. Nu kunnen we eindelijk een betaalbare ziektenkostenverzekering afsluiten en dergelijke dingen meer. En tegen Tico tarief nationale parken en dierentuinen bezoeken, da´s een tiende van de toeristenprijs ongeveer. En niet te vergeten mogen we nu ook een stofzuiger op afbetaling kopen bij een witgoedwinkel, alleen door dat kaartje te laten zien! Dat gingen we meteen vieren met een biertje bij de reggaebar, gezellig. Na een poosje werden we gewaarschuwd door andere bezoekers dat onze motor doordringend naar benzine stond te stinken! Meteen maar naar Ricardo´s reparatiepaleis vlak naast de reggaebar gegaan en hij dacht aan een kapotte carburateur. Motor achtergelaten om hem de volgende dag weer op te halen, bleken er drie gaten in de benzinetank te zitten! Ontstaan door het opspattend gesteente van Black Beach Road, waaraan we wonen en waar we elke dag minstens 8 km overheen crossen om naar de dorpswinkel te gaan. Chinese vehikels zijn wel zorgenkindjes zeg, er hoort een beschermplaat onder die tank te zitten....die heeft Ricardo er nu ondergeknutseld en ook meteen de hele motor uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet om nog een paar andere dingetjes te reparen. Geweldige mécanico en ook helemaal niet duur....die belabberde weg is trouwens wel supergoed voor zijn business, want terwijl wij daar even zaten kwamen er allemaal toeristen met lekke banden en gebroken kettingen aanlopen! Maar ja, zouden ze hem asfalteren dan scheurden de wagens hier met 100 km/u langs en zouden zo heel veel dieren doodrijden...dus laat maar zoals ie is, het ongemak nemen we wel voor lief.
Verder hebben we in deze contreien weer eens last van de zoveelste tropische storm....het spookt op de Caribe en dat brengt heel veel regen en overstromingen met zich mee. Niet zo extreem als in november gelukkig...en ons huis staat hoog, dus voor ons blijft de overlast beperkt tot een modderpoel bij het hek en veel natte kleren die aan geimproviseerde waslijntjes in de bijkeuken hangen te drogen, boven de warmwaterboiler. Daarnet zagen we voor het eerst sinds een week weer wat blauwe lucht, het belooft weer wat op te klaren. Maandag begint Ramona´s nieuwe schooljaar en daar kijken we alledrie erg naar uit, ondanks het heel vroege opstaan dat nu eenmaal bij een tropenrooster hoort.
dinsdag 3 februari 2009
Puppiepret en een waterfontein
Vandaag een prachtige foto op de voorpagina van La Nación, van Green Park in Londen, dat helemaal bedekt is met een dikke, witte laag sneeuw....vermoedelijk ziet Amsterdam er net zo sprookjesachtig winters uit...dat zullen we hier in de tropen nooit meemaken en da's (vind ik) toch best wel een beetje jammer! Wat we hier wel meegemaakt hebben, is een grote waterfontein in huis, de knop van de keukenkraan brak zomaar af en tja, dan heb je een waterval langs je keukenkastjes lopen....die alleen te stoppen viel door de hoofdkraan buiten dicht te draaien. Gelukkig kwam de loodgieter binnen een uur nadat we hem gebeld hadden, want zonder water zitten is bepaald onhandig, dat kan ik jullie wel vertellen.
Puppy Mambo groeit voorspoedig op en knaagt aan alles wat los en vast zit...hij heeft zelfs Noël in z'n edele delen gebeten met z'n scherpe puppytandjes! We noemen hem Mayah's Stoute Nepkindje, want die twee zijn onafscheidelijk. Met z'n allen vangen Mayah, Mezcla, Mambo en Simba vogels, hagedissen en opossums bij de vleet en vreten ze nog op ook!
Nu we alweer vier maanden in Cahuita wonen, leren we steeds meer mensen kennen, waaronder zowaar ook twee Nederlandse stellen. Het ene stel heeft in het dorp een Bed & Breakfast gekocht, Secret Garden genaamd, en probeert nu de kost te verdienen als hotelier (volgens mij kunnen ze nog geen pannenkoek bakken, net als die mensen in die Ik Vertrek shows) wat allemaal niet eenvoudig is, met de concurrentie van ongeveer honderd andere tenten en sterk teruglopende bezoekersaantallen. Het andere stel heeft een zoon van Ramona's leeftijd, Tycho, die ook op de Zwitserse privéschool zit. De familie heeft een winkel en een kringloopcentrum midden in het dorp. Vanuit Nederland komt er elke maand een zeecontainer aan met tweedehandsgoederen, die voor zachte prijsjes van de hand gaan. Daar kun je prima terecht voor meubels, huisraad, kleding en speelgoed...vaak met Nederlandse opdruk! Zo zijn we in het bezit gekomen van een Verkade koekblik en een assortiment koffiekopjes, o.a. met de opdruk Gratis Koffie van IKEA, toch lollig, nietwaar? Ook helpen de lage prijzen daar een beetje tegen de heersende economische crisis, waarvan ook wij hier de gevolgen danig voelen. Tot de zomer van 2008 ging het heel goed met ons, vooral omdat de euro zo hoog genoteerd stond, tot $ 1,59...maar nu doet hij slechts een magere $ 1,28 en dat terwijl Costa Rica in 2008 bijna 15% inflatie had (en 13% in 2007)...dat betekent dat de prijzen zo'n 28% zijn gestegen inmiddels, terwijl ons inkomen niet is meegestegen, integendeel...opgeteld zijn we er in een paar maanden tijd 48% op achteruit gegaan, puur door macro/economische oorzaken! Totdat de euro hopelijk weer gaat stijgen, moeten we enorm bezuinigen...maar gelukkig zijn we er wel steengoed in om met weinig middelen toch nog iets leuks van het leven te maken! Want een baantje zoeken, dat zit er niet echt in...het is ons officieel niet toegestaan om in loondienst te werken....daarbij zijn de verdiensten echt allerbelabbertst, zo'n $ 300 per maand verdient de gemiddelde Tico maar! En vele duizenden mensen zijn deze mini jobs ook nog eens kwijtgeraakt door de economische crisis...die zijn uiteraard nog veel beroerder af dan wij. Want met passen en meten komen wij nog wel net rond, maar zij vervallen direct in grote armoede, want dit land kent geen sociale zekerheids vangnet, het is immers een ontwikkelingsland.Een groot deel van de bevolking is van ellende allang naar de VS geemigreerd, om daar geld te verdienen. Maar wat blijkt, de laatste tijd emigreren heel wat van deze mensen noodgedwongen terug naar Costa Rica....want in de VS gaat het door de recessie NOG slechter dan hier. Mensen daar raken massaal hun baan en vervolgens hun huis kwijt en dan zit er voor de Tico's niets anders op dan terug te keren. Naar het ouderlijk huis wel te verstaan, waar altijd wel een pot rijst met bonen staat te pruttelen en waar het fruit gratis uit de bomen valt. In Costa Rica is nog geen recessie, maar een economische groei van 1 % (verwachting voor 2009) dat is natuurlijk ook geen vetpot.
Goed, wij gaan hier intussen rustig door met het aanleggen van de groentetuin en vanaf mei komen daar ook een aantal leghennetjes bij. Want wij zijn ervan overtuigd geraakt, dat degenen die in staat zijn hun eigen voedsel te produceren, straks het beste af zijn...met het oog op de almaar stijgende voedsel/ en brandstofprijzen. Hoe meer je zelf kunt produceren, hoe goedkoper het leven wordt, al blijft het maar beperkt tot wat groente, fruit en eieren. Vanuit de gedachte dat alle kleine beetjes helpen.
Puppy Mambo groeit voorspoedig op en knaagt aan alles wat los en vast zit...hij heeft zelfs Noël in z'n edele delen gebeten met z'n scherpe puppytandjes! We noemen hem Mayah's Stoute Nepkindje, want die twee zijn onafscheidelijk. Met z'n allen vangen Mayah, Mezcla, Mambo en Simba vogels, hagedissen en opossums bij de vleet en vreten ze nog op ook!
Nu we alweer vier maanden in Cahuita wonen, leren we steeds meer mensen kennen, waaronder zowaar ook twee Nederlandse stellen. Het ene stel heeft in het dorp een Bed & Breakfast gekocht, Secret Garden genaamd, en probeert nu de kost te verdienen als hotelier (volgens mij kunnen ze nog geen pannenkoek bakken, net als die mensen in die Ik Vertrek shows) wat allemaal niet eenvoudig is, met de concurrentie van ongeveer honderd andere tenten en sterk teruglopende bezoekersaantallen. Het andere stel heeft een zoon van Ramona's leeftijd, Tycho, die ook op de Zwitserse privéschool zit. De familie heeft een winkel en een kringloopcentrum midden in het dorp. Vanuit Nederland komt er elke maand een zeecontainer aan met tweedehandsgoederen, die voor zachte prijsjes van de hand gaan. Daar kun je prima terecht voor meubels, huisraad, kleding en speelgoed...vaak met Nederlandse opdruk! Zo zijn we in het bezit gekomen van een Verkade koekblik en een assortiment koffiekopjes, o.a. met de opdruk Gratis Koffie van IKEA, toch lollig, nietwaar? Ook helpen de lage prijzen daar een beetje tegen de heersende economische crisis, waarvan ook wij hier de gevolgen danig voelen. Tot de zomer van 2008 ging het heel goed met ons, vooral omdat de euro zo hoog genoteerd stond, tot $ 1,59...maar nu doet hij slechts een magere $ 1,28 en dat terwijl Costa Rica in 2008 bijna 15% inflatie had (en 13% in 2007)...dat betekent dat de prijzen zo'n 28% zijn gestegen inmiddels, terwijl ons inkomen niet is meegestegen, integendeel...opgeteld zijn we er in een paar maanden tijd 48% op achteruit gegaan, puur door macro/economische oorzaken! Totdat de euro hopelijk weer gaat stijgen, moeten we enorm bezuinigen...maar gelukkig zijn we er wel steengoed in om met weinig middelen toch nog iets leuks van het leven te maken! Want een baantje zoeken, dat zit er niet echt in...het is ons officieel niet toegestaan om in loondienst te werken....daarbij zijn de verdiensten echt allerbelabbertst, zo'n $ 300 per maand verdient de gemiddelde Tico maar! En vele duizenden mensen zijn deze mini jobs ook nog eens kwijtgeraakt door de economische crisis...die zijn uiteraard nog veel beroerder af dan wij. Want met passen en meten komen wij nog wel net rond, maar zij vervallen direct in grote armoede, want dit land kent geen sociale zekerheids vangnet, het is immers een ontwikkelingsland.Een groot deel van de bevolking is van ellende allang naar de VS geemigreerd, om daar geld te verdienen. Maar wat blijkt, de laatste tijd emigreren heel wat van deze mensen noodgedwongen terug naar Costa Rica....want in de VS gaat het door de recessie NOG slechter dan hier. Mensen daar raken massaal hun baan en vervolgens hun huis kwijt en dan zit er voor de Tico's niets anders op dan terug te keren. Naar het ouderlijk huis wel te verstaan, waar altijd wel een pot rijst met bonen staat te pruttelen en waar het fruit gratis uit de bomen valt. In Costa Rica is nog geen recessie, maar een economische groei van 1 % (verwachting voor 2009) dat is natuurlijk ook geen vetpot.
Goed, wij gaan hier intussen rustig door met het aanleggen van de groentetuin en vanaf mei komen daar ook een aantal leghennetjes bij. Want wij zijn ervan overtuigd geraakt, dat degenen die in staat zijn hun eigen voedsel te produceren, straks het beste af zijn...met het oog op de almaar stijgende voedsel/ en brandstofprijzen. Hoe meer je zelf kunt produceren, hoe goedkoper het leven wordt, al blijft het maar beperkt tot wat groente, fruit en eieren. Vanuit de gedachte dat alle kleine beetjes helpen.
Abonneren op:
Posts (Atom)