De influenza-uitbraak in De VS en Mexico (we kennen mensen die daar wonen en dat leuke, jonge stel dat 4 weken geleden bij ons logeerde, reist nu door Yucatán, Mexico) dat is voor ons best wel schrikken. Waar 5-6 jaar geleden, bij de Aziatische vogelgriep, al voor gewaarschuwd werd: een nieuw, gemuteerd diergriep-virus dat plotseling ook van mens tot mens overdraagbaar is, dat lijkt nu werkelijkheid te gaan worden! Gevaarlijk, want griep is erg besmettelijk en deze variant is dodelijk, hopelijk krijgen we geen herhaling van de Spaanse griep pandemie van 1918...
Mexico ligt hier echt vlakbij (nou ja, een paar duizend kilometer noordelijker dan) en er dagelijks een intensief verkeer van mensen en goederen heen en weer over de smalle landbrug van Midden-Amerika. De autoriteiten hier controleren nu intensief aan de grenzen en op vliegvelden, ziekenhuizen hebben quarantaine-afdelingen ingericht en de bevolking wordt constant gewaarschuwd om (best extreme) hygiëne-maatregelen te treffen. Daar houden we ons dus maar braaf aan. En we volgen alle nieuwsberichten, waar het virus al overal op de wereld blijkt op te duiken. We hopen maar dat we hier in deze verre, landelijke uithoek van Costa Rica veilig zitten....al is het dan zo dichtbij Mexico.
Verder zit Ramona de laatste tijd te twijfelen of ze later juf zal worden, of leeuwentemmer (maar niet in een circus, mind you, want dat is zielig). Ze is gek op de grote roofdieren die hier elke dag op televisie voorbijkomen, op Discovery en National Geographic Channel. Maar leeuwentemmer worden?! ´Eh, waarom neem je later niet gewoon 4 katten, net als je oma en tante in Amsterdam hebben, dan kun je die temmen als je uit school komt?´ Want juf worden, dat is in dit land een briljante loopbaankeus. De Maestra staat hier ouderwets op een voetstuk (want ze heeft immers gestudeerd) en de Profesora, die aan pubers en volwassenen lesgeeft, zo mogelijk nog meer. Niet alleen dat, ze worden naar Costaricaanse begrippen ook zeer goed betaald en dat met een 25-urige werkweek (lessen zijn hier van 7 tot 12 uur, volgens tropenrooster), 4 maanden doorbetaalde vakantie en met 50 jaar mogen ze al met pensioen! Een prima leventje, met tijd genoeg om er nog allerlei dingen naast te doen.
Maar alla, eerst moet Ramona zelf nog 9 jaar lang elke dag naar school gaan en tegen de tijd datz daarmee klaar is wil ze waarschijnlijk iets heel anders worden: videogame-ontwerper misschien, of TV-presentatrice...of astronaut....
maandag 27 april 2009
dinsdag 21 april 2009
ICE deel zoveel (wordt vervolgd)
April is een prachtige maand hier, warm en droog, en net als in Europa heb je deze maand heel veel bloesems in de bomen en struiken....dat is genieten van de felgekleurde jacarandas en bougainvilleas en de heerlijk zoetgeurende ylang-ylang en wilde jasmijn.
Maar daar gaat deze bijdrage verder niet over en ook niet over ijsjes, ICE is hier de afko van de Institución Costarricense de Electricidad. We wonen nu alweer zo´n 7 maanden in Cahuita, maar zonder telefoon en internet. Dat is vaak onhandig en duur, om van de telefooncel in de straat (vaak kapot) en het internetcafé (waar je niks mag, behalve te veel betalen) afhankelijk te zijn...je kunt niet zo goed contact houden met vrienden en familie als dat je eigenlijk zou willen.
Normaal gesproken regelt de huisbaas alle nutsvoorzieningen voor zijn huurders, zo gaat dat in Costa Rica. Dus huisbaas Pete ging maanden geleden al op weg naar het dichtsbijzijnde ICE kantoor in Bri bri, 18 km van Cahuita. [Helemaal terzijde: Pete is toevallig de zoon van de grootste beroemdheid die deze streek heeft voortgebracht: calypsozanger Walter ´Gavitt´ Ferguson , die is intussen alweer 92 jaar oud, maar hij maakt nog steeds muziek.]
Anyway, de ICE in Bri bri stuurde Pete door naar het hoofdkantoor in Limón, 43 km van Cahuita. Na uren wachten daar stuurden ze hem doodleuk terug naar het kantoor in Bri bri...en toen had Pete er dus geen zin meer in. Dus gingen we zelf maar eens rondvragen bij mensen in het dorp: waar heb jij je telefoon aangevraagd, in Limón of Bri bri? Zonder uitzondering had iedereen dat in Limón gedaan, dus ging ikzelf maar eens op pad met de bus en de taxi, naar het provinciale hoofdkantoor van de ICE, dat trouwens pal naast het ziekenhuis bleek te liggen waar Noël nog onvrijwillig de kerstvakantie had doorgebracht. Dat bleekeen enorme hal met honderden in de vloer vastgeschroefde kuipstoeltjes en evenzoveel wachtenden en een airco die veel te hard stond. En ja hoor, na uren wachten werd ook ik naar Bribri gestuurd! Dus de volgende dag vol goede moed op pad naar de miniversie van Tico-burocratie : de ICE in Bri bri, een piepklein kantoortje, waar de airco zo mogelijk nog harder stond. Lang verhaal kort: we moesten nog een keer terugkomen voor een kleinigheid (en opnieuw beginnen omdat ze onze aanvraag maar vast geannuleerd hadden) en Noël en ik hadden allebei een flinke loopneus opgelopen van die vervelende ´give your germs to everyone´airco, maaarrr voor 20 mei moeten we een vaste telefoon en een 1 mb Adsl-verbinding hebben thuis!!!! Joepie hoera, dat is 20 keer sneller dan die afgeknepen 56 kb die we op de berg hadden (die ook nog eens 200 dollar per maand kostte) en dat voor een flat fee, dus onbeperkt....kunnen we eindelijk Skypen met een webcam en filmpjes bekijken! En alle honderden Zingende Hamsters (forward mails met grappig bedoelde plaatjes en filmpjes) die jullie ons de afgelopen maanden opgestuurd hebben en die onbekeken in het archief opgeslagen zitten, gaan bekijken! En weer kranten en tijdschriften volgen, Uitzending Gemist kijken en posten op onze favoriete forums, we hebben het echt gemist! Nou maar hopen dat het ICE installatie-karretje snel aan ons hek verschijnt en dat ze woord houden, want dat valt- net als veel in dit land- nog maar te bezien. We houden jullie op de hoogte!
Maar daar gaat deze bijdrage verder niet over en ook niet over ijsjes, ICE is hier de afko van de Institución Costarricense de Electricidad. We wonen nu alweer zo´n 7 maanden in Cahuita, maar zonder telefoon en internet. Dat is vaak onhandig en duur, om van de telefooncel in de straat (vaak kapot) en het internetcafé (waar je niks mag, behalve te veel betalen) afhankelijk te zijn...je kunt niet zo goed contact houden met vrienden en familie als dat je eigenlijk zou willen.
Normaal gesproken regelt de huisbaas alle nutsvoorzieningen voor zijn huurders, zo gaat dat in Costa Rica. Dus huisbaas Pete ging maanden geleden al op weg naar het dichtsbijzijnde ICE kantoor in Bri bri, 18 km van Cahuita. [Helemaal terzijde: Pete is toevallig de zoon van de grootste beroemdheid die deze streek heeft voortgebracht: calypsozanger Walter ´Gavitt´ Ferguson , die is intussen alweer 92 jaar oud, maar hij maakt nog steeds muziek.]
Anyway, de ICE in Bri bri stuurde Pete door naar het hoofdkantoor in Limón, 43 km van Cahuita. Na uren wachten daar stuurden ze hem doodleuk terug naar het kantoor in Bri bri...en toen had Pete er dus geen zin meer in. Dus gingen we zelf maar eens rondvragen bij mensen in het dorp: waar heb jij je telefoon aangevraagd, in Limón of Bri bri? Zonder uitzondering had iedereen dat in Limón gedaan, dus ging ikzelf maar eens op pad met de bus en de taxi, naar het provinciale hoofdkantoor van de ICE, dat trouwens pal naast het ziekenhuis bleek te liggen waar Noël nog onvrijwillig de kerstvakantie had doorgebracht. Dat bleekeen enorme hal met honderden in de vloer vastgeschroefde kuipstoeltjes en evenzoveel wachtenden en een airco die veel te hard stond. En ja hoor, na uren wachten werd ook ik naar Bribri gestuurd! Dus de volgende dag vol goede moed op pad naar de miniversie van Tico-burocratie : de ICE in Bri bri, een piepklein kantoortje, waar de airco zo mogelijk nog harder stond. Lang verhaal kort: we moesten nog een keer terugkomen voor een kleinigheid (en opnieuw beginnen omdat ze onze aanvraag maar vast geannuleerd hadden) en Noël en ik hadden allebei een flinke loopneus opgelopen van die vervelende ´give your germs to everyone´airco, maaarrr voor 20 mei moeten we een vaste telefoon en een 1 mb Adsl-verbinding hebben thuis!!!! Joepie hoera, dat is 20 keer sneller dan die afgeknepen 56 kb die we op de berg hadden (die ook nog eens 200 dollar per maand kostte) en dat voor een flat fee, dus onbeperkt....kunnen we eindelijk Skypen met een webcam en filmpjes bekijken! En alle honderden Zingende Hamsters (forward mails met grappig bedoelde plaatjes en filmpjes) die jullie ons de afgelopen maanden opgestuurd hebben en die onbekeken in het archief opgeslagen zitten, gaan bekijken! En weer kranten en tijdschriften volgen, Uitzending Gemist kijken en posten op onze favoriete forums, we hebben het echt gemist! Nou maar hopen dat het ICE installatie-karretje snel aan ons hek verschijnt en dat ze woord houden, want dat valt- net als veel in dit land- nog maar te bezien. We houden jullie op de hoogte!
donderdag 16 april 2009
Rustige paasdagen
Zo, Semana Santa is ook weer voorbij, muchos turistas hadden we hier in Cahuita de afgelopen week en dan vooral Tico´s en Tica´s dit jaar. Als Tico´s op vakantie gaan, dan nemen ze meestal een tent en een koelbox mee, zodat ze niks hoeven uit te geven aan een hotel of restaurant. In die koelbox zit dan meegebrachte eetwaar uit de Centrale Vallei (waar de helft van de bevolking van dit land woont) wat dat betreft zijn het net Nederlanders....van vroeger in de jaren ´70 dan.Maar Tico´s nemen dan wel weer kratten en dozen vol guaro en wodka mee, er is immers een alcoholverbod deze dagen en ze willen er toch graag vier dagen volop tegenaan gaan: it´s Party-time!!! En dus schalde de música ranchera (Mexicaanse country) weer eens in stereo door het dorp en over de stranden, die volstonden met tientallen tentjes en overal lag het al gauw weer vol met troep. Tico´s schijnen te denken dat afval vanzelf vergaat (omdat hun opa op zijn finca vroeger het keukenafval in de tuin gooide, denken zij dat plastic tassen en flessen en peuken en zelfs poepluiers dus ook wel vanzelf weer vergaan) en anders ruimt iemand anders het wel weer op, toch?!
Eerlijk gezegd ben ik blij dat deze Paas-invasie weer voorbij is, niet alleen vanwege de herrie en de troep maar ook de toeristenmassa´s die gewoon veel te hard in hun wagens rondcrossen, met een dronken kop, over de stranden hier alsof het Daytona beach is.
De directeur van Tránsito was nog op het TV-journaal om trots te verkondigen dat zijn mannen maar liefst 8000 boetes uitgedeeld hebben, deze Paasdagen.
Wij lagen deze dagen dus voornamelijk een beetje verveeld op de bank te zappen en tussen de vele draken van Jezusfilms door, zagen we ook nog wat grappigeTico-folklore: de Lagarteada en de Quema de Judas. Dat eerste is de jaarlijkse traditionele krokodillenjacht (in Guanacaste) waarbij honderden dronken machos samen door een rivier waden om met blote handen een krokodil te vangen en ermee te worstelen, om zo hun moed en mannelijkheid te bewijzen, denk ik. Vroeger werden zo een keer per jaar een hele massa van die lastige bijtbekken opgeruimd, of dat was het idee erachter, maar nu ze op de rode lijst van Cites staan (bescherming van met uitsterven bedreigde diersoorten) is afslachten streng verboden.
Dus die ene gevangen krok werd dan maar twee dagen op het dorpsplein tentoongesteld, in een kooi en met een touw om zijn bek, in de brandende zon (38 C). Daarna werd hij teruggebracht naar de rivier en losgelaten, dat dan weer wel.
Quema de Judas is een traditie van de hooglandtico´s, waarbij levensgrote poppen in brand worden gestoken....eigenlijk een religieus ritueel, maar de laatste jaren vooral aanleiding om van alles en nog wat in de fik te steken (de auto van de buurman waar je toch al een hekel aan had, bijvoorbeeld) en stenen te gooien naar het politiebureau en het gemeentehuis....140 arrestaties leverde dat op, dit jaar. En in heel Midden-Amerika ook nog eens 250 doden en 775 gewonden...in vier dagen Semana Santa!
Ze weten hier wel heel goed feestjes te bouwen, maar op de een of andere manier ben ik toch altijd weer blij als het weer allemaal voorbij is en alles weer rustig en gewoon is....
Eerlijk gezegd ben ik blij dat deze Paas-invasie weer voorbij is, niet alleen vanwege de herrie en de troep maar ook de toeristenmassa´s die gewoon veel te hard in hun wagens rondcrossen, met een dronken kop, over de stranden hier alsof het Daytona beach is.
De directeur van Tránsito was nog op het TV-journaal om trots te verkondigen dat zijn mannen maar liefst 8000 boetes uitgedeeld hebben, deze Paasdagen.
Wij lagen deze dagen dus voornamelijk een beetje verveeld op de bank te zappen en tussen de vele draken van Jezusfilms door, zagen we ook nog wat grappigeTico-folklore: de Lagarteada en de Quema de Judas. Dat eerste is de jaarlijkse traditionele krokodillenjacht (in Guanacaste) waarbij honderden dronken machos samen door een rivier waden om met blote handen een krokodil te vangen en ermee te worstelen, om zo hun moed en mannelijkheid te bewijzen, denk ik. Vroeger werden zo een keer per jaar een hele massa van die lastige bijtbekken opgeruimd, of dat was het idee erachter, maar nu ze op de rode lijst van Cites staan (bescherming van met uitsterven bedreigde diersoorten) is afslachten streng verboden.
Dus die ene gevangen krok werd dan maar twee dagen op het dorpsplein tentoongesteld, in een kooi en met een touw om zijn bek, in de brandende zon (38 C). Daarna werd hij teruggebracht naar de rivier en losgelaten, dat dan weer wel.
Quema de Judas is een traditie van de hooglandtico´s, waarbij levensgrote poppen in brand worden gestoken....eigenlijk een religieus ritueel, maar de laatste jaren vooral aanleiding om van alles en nog wat in de fik te steken (de auto van de buurman waar je toch al een hekel aan had, bijvoorbeeld) en stenen te gooien naar het politiebureau en het gemeentehuis....140 arrestaties leverde dat op, dit jaar. En in heel Midden-Amerika ook nog eens 250 doden en 775 gewonden...in vier dagen Semana Santa!
Ze weten hier wel heel goed feestjes te bouwen, maar op de een of andere manier ben ik toch altijd weer blij als het weer allemaal voorbij is en alles weer rustig en gewoon is....
woensdag 8 april 2009
Half jaar Cahuita
Tijd om even te melden hoe geweldig het leven is aan Caribe Sur & de Atlantische kust van Costa Rica, waar we alweer ruim een half jaar wonen, vanaf eind september vorig jaar. Om nou te zeggen dat de Reggaebar aan Playa Negra het centrum van de wereld is, zoals een dorpsgenoot van ons laatst deed, dat voert misschien wat ver....maar heel erg leuk en gezellig is het er zeker wel.
Als je eenmaal een tijdje in wonderschoon Cahuita oftewel Kawe (lokale bijnaam) gewoond hebt, dan wil je er nooit meer weg....en al helemaal niet meer naar de betonnen jungle van een grote stad.
Voor ons anytime de witte en zwarte palmenstranden aan de azuurblauwe Caribe, waar de temperatuur het hele jaar door zo ongeveer op 27 C. ligt, met een zacht briesje vanaf zee. Daarlangs de donkergroene tropische regenwouden van Talamanca met prachtige exotische bloemen en verrassende dierenwereld (van toekan tot luiaard, alle iconen van de neo-tropen zie je hier zo ongeveer dagelijks voorbijkomen en dat in je eigen achtertuin). Hier wonen is heel rustgevend en een waar kinderparadijs is het ook nog, allemaal redenen om hier nooit meer weg te gaan!
Dit stukje Jamaica in Midden-Amerika was en is voor de regering in San José eigenlijk altijd een verre uithoek van de armste provincie van het land (Limón)geweest...tegen Panama aangeplakt, moeilijk bereikbaar en daardoor goeddeels aan z´n eigen lot overgelaten....waardoor dit deel van het land wel z´n natuurlijke schoonheid en eigen karakter behouden heeft, in tegenstelling tot de grote delen van het land die al lang geleden in een soort Gringolandia-pretpark veranderd zijn. Vervuiling, overbevolking en te hoge toeristenprijzen zijn hier helemaal geen issues (zoals in de Centrale Vallei en vooral aan de Pacifico) want dit hoekje van de wereld is dun bevolkt, er is geen industrie, geen bananen- en ananas (gif) monoculturen en er zijn ook al geen all-inclusive resorts, geen hoogbouw condominium-complexen, zelfs geen blikken loodsen van de Walmart....hier zijn alleen wat huisjes in het bos en langs de stranden...laten we hopen dat dat altijd zo blijft, dat de Atlantische kust zijn toerisme duurzaam groen en kleinschalig weet te organiseren en men nooit zal zwichten voor het grote geld, zoals men elders al te vaak gedaan gedaan heeft. Gelukkig is 82% van Talamanca´s grondgebied officieel reservaat (voor drie Indianenstammen en voor de natuur) en dat is allemaal Not for Sale.
Wat er verder nog gebeurd is deze week:
-Ramona heeft haar eerste examens van dit jaar gehad en heel goede cijfers gehaald, waaronder een 100% voor Ciencias.
-We hebben nu drie luiaarden in onze tuin wonen, genaamd Droppie en Slapie (moeder en kind, in de mangoboom) en Dopey...een eenling van een andere soort, in een van de avocados.
-Tygo en Ramona zijn allebei in een zee-egel getrapt bij het spelen in zee, dat had gelukkig geen nare gevolgen. Ook hadden ze toevallig gezien hoe er een boel zeeschildpadjes uit het ei kwamen op het strand van Playa Blanca (hoef je niet voor naar Tortuguero Nationaal Park, wij hebben ze hier ook)...de kinderen hadden de schildpadjes nog even geholpen op hun tocht naar de vloedlijn, o.a. door een clan gemeen loerende zwarte gieren weg te jagen. Met succes! Ook hadden ze een babykrokodilletje gespot in Kelly Creek, bij de ingang van het Nationaal Park.
-Playa Negra & Playa Grande zijn eindelijk opgeruimd....net voor de jaarlijkse Semana Santa vakantie-uittocht...niet door de gemeente overigens, maar door een groep bezorgde burgers die bij alle horeca hier geld ingezameld hebben om een mannetje met een bulldozer in te huren. Nu zijn er overal enorme kampvuren, om de vele kuubs drijfhout e.d. dan maar te verbranden, gezellig wel.
-Ook gezellig is dat Playa Negra nu een soort van centrumpje heeft...Brigitte heeft naast Ricardo een infocentrum met koffie en bier geopend en daarnaast heeft restaurant Chao´s Paradise een nieuwe strandbar vlak aan de weg gebouwd, die vreemd genoeg Coffeeshop Natty Dread heet, eh we zitten hier toch niet Amsterdam? Geen idee of ze daar nu koffie, cocktails of Colombia Gold verkopen...of misschien wel alledrie, het zou me niet eens echt verbazen, want de echte eigenaar van het ding is een Hollander, weetjewel.
-Vanavond gaan we een CD-opname bijwonen van Kawe Vibration, het dorpsbandje wat we al minstens 17 keer gezien hebben...ze spelen Roots reggae, Rock Caribeña, Calypso, Merengue, Salsa en zelfs wat Dancehall/ Raggaton voor de jongeren onder ons...allemaal knap bij elkaar gejatte klassiekers, maar dat mag de pret niet drukken...binnenkort voor iedereen te downloaden via Soulseek, of hoe die muziek-uitwissel dingen op internet nu weer mogen heten.
-Minder vrolijk is dat sinds gisteren massale vissterfte optreedt aan de Pacifico Norte, aan het populaire schiereiland Nicoya...de stranden daar liggen bezaaid met dode aangespoelde vissen, wat bij een temperatuur van 38 C. al snel gaat stinken als de hel...en dat net voor Semana Santa, dat maakt wel een drastisch eind aan een toch al heel zorgelijk toeristenseizoen 2009. De oorzaak is niet een of andere toxic spill vanaf een schip of een fabriek, maar toxinen die door algen afgegeven worden...deze algen groeien zo uitbundig daar omdat alle zeep- en waspoederwater daar gewoon direct op zee geloosd wordt. Stomkoppen wel die Tico´s... hebben ze goud in handen met al hun natuurschoon, gaan ze er zo mee om (deze regering voert in feite alleen maar oorlog tegen de natuur) dat de toeries niet weten hoe snel ze weg moeten wezen!
Kunnen ze beter hier langskomen, hier wordt niets op zee geloosd (iedereen heeft betonnen septic tanks die 100 jaar meegaan) en het water is helder en schoon, vol met levende vissen, gelukkig wel.
-Tot slot blijkt Costa Rica door de G-20 top op een zwarte lijst van belastingparadijzen gezet te zijn, wel ironisch dat grote, machtige landen als de VS en Engeland (die zelf die mondiale kredietcrisis hebben veroorzaakt met hun bankschandalen en derivatenhandel) nu kleine ontwikkelingslandjes als Costa Rica (en Uruguay, Maleisië en de Filippijnen) wel even de les gaan lezen, hmmm. Ook heel bedenkelijk dat buur Panama en o.a. Curaçao (en nog een lange lijst van andere belastingparadijzen) daar niet opstaan, da´s dan zeker omdat de G-20 banken en multinationals daar hun eigen witwas- en tax evasion kantoren hebben staan? Maar goed, Oscar heeft beterschap beloofd door het bankgeheim hier op te doeken, da´s mooi want evasión fiscal, zoals dat hier heet, da´s natuurlijk niet zo best...al gaat het hier dan alleen maar om enkele tienduizenden particulieren (al dan niet crimineel) uit deVS en Canada, en niet om bedrijven. Nou ja, die mensen kunnen altijd nog terecht in Panama City of anders bij een hele reeks eilanden in de Caribbean, die al van de internationale belastingontduikerij leven sinds het einde van de dagen van de piraterij en de mahoniekap, de schildpaddenjacht en de rumsmokkel. Je moet toch wat...
Als je eenmaal een tijdje in wonderschoon Cahuita oftewel Kawe (lokale bijnaam) gewoond hebt, dan wil je er nooit meer weg....en al helemaal niet meer naar de betonnen jungle van een grote stad.
Voor ons anytime de witte en zwarte palmenstranden aan de azuurblauwe Caribe, waar de temperatuur het hele jaar door zo ongeveer op 27 C. ligt, met een zacht briesje vanaf zee. Daarlangs de donkergroene tropische regenwouden van Talamanca met prachtige exotische bloemen en verrassende dierenwereld (van toekan tot luiaard, alle iconen van de neo-tropen zie je hier zo ongeveer dagelijks voorbijkomen en dat in je eigen achtertuin). Hier wonen is heel rustgevend en een waar kinderparadijs is het ook nog, allemaal redenen om hier nooit meer weg te gaan!
Dit stukje Jamaica in Midden-Amerika was en is voor de regering in San José eigenlijk altijd een verre uithoek van de armste provincie van het land (Limón)geweest...tegen Panama aangeplakt, moeilijk bereikbaar en daardoor goeddeels aan z´n eigen lot overgelaten....waardoor dit deel van het land wel z´n natuurlijke schoonheid en eigen karakter behouden heeft, in tegenstelling tot de grote delen van het land die al lang geleden in een soort Gringolandia-pretpark veranderd zijn. Vervuiling, overbevolking en te hoge toeristenprijzen zijn hier helemaal geen issues (zoals in de Centrale Vallei en vooral aan de Pacifico) want dit hoekje van de wereld is dun bevolkt, er is geen industrie, geen bananen- en ananas (gif) monoculturen en er zijn ook al geen all-inclusive resorts, geen hoogbouw condominium-complexen, zelfs geen blikken loodsen van de Walmart....hier zijn alleen wat huisjes in het bos en langs de stranden...laten we hopen dat dat altijd zo blijft, dat de Atlantische kust zijn toerisme duurzaam groen en kleinschalig weet te organiseren en men nooit zal zwichten voor het grote geld, zoals men elders al te vaak gedaan gedaan heeft. Gelukkig is 82% van Talamanca´s grondgebied officieel reservaat (voor drie Indianenstammen en voor de natuur) en dat is allemaal Not for Sale.
Wat er verder nog gebeurd is deze week:
-Ramona heeft haar eerste examens van dit jaar gehad en heel goede cijfers gehaald, waaronder een 100% voor Ciencias.
-We hebben nu drie luiaarden in onze tuin wonen, genaamd Droppie en Slapie (moeder en kind, in de mangoboom) en Dopey...een eenling van een andere soort, in een van de avocados.
-Tygo en Ramona zijn allebei in een zee-egel getrapt bij het spelen in zee, dat had gelukkig geen nare gevolgen. Ook hadden ze toevallig gezien hoe er een boel zeeschildpadjes uit het ei kwamen op het strand van Playa Blanca (hoef je niet voor naar Tortuguero Nationaal Park, wij hebben ze hier ook)...de kinderen hadden de schildpadjes nog even geholpen op hun tocht naar de vloedlijn, o.a. door een clan gemeen loerende zwarte gieren weg te jagen. Met succes! Ook hadden ze een babykrokodilletje gespot in Kelly Creek, bij de ingang van het Nationaal Park.
-Playa Negra & Playa Grande zijn eindelijk opgeruimd....net voor de jaarlijkse Semana Santa vakantie-uittocht...niet door de gemeente overigens, maar door een groep bezorgde burgers die bij alle horeca hier geld ingezameld hebben om een mannetje met een bulldozer in te huren. Nu zijn er overal enorme kampvuren, om de vele kuubs drijfhout e.d. dan maar te verbranden, gezellig wel.
-Ook gezellig is dat Playa Negra nu een soort van centrumpje heeft...Brigitte heeft naast Ricardo een infocentrum met koffie en bier geopend en daarnaast heeft restaurant Chao´s Paradise een nieuwe strandbar vlak aan de weg gebouwd, die vreemd genoeg Coffeeshop Natty Dread heet, eh we zitten hier toch niet Amsterdam? Geen idee of ze daar nu koffie, cocktails of Colombia Gold verkopen...of misschien wel alledrie, het zou me niet eens echt verbazen, want de echte eigenaar van het ding is een Hollander, weetjewel.
-Vanavond gaan we een CD-opname bijwonen van Kawe Vibration, het dorpsbandje wat we al minstens 17 keer gezien hebben...ze spelen Roots reggae, Rock Caribeña, Calypso, Merengue, Salsa en zelfs wat Dancehall/ Raggaton voor de jongeren onder ons...allemaal knap bij elkaar gejatte klassiekers, maar dat mag de pret niet drukken...binnenkort voor iedereen te downloaden via Soulseek, of hoe die muziek-uitwissel dingen op internet nu weer mogen heten.
-Minder vrolijk is dat sinds gisteren massale vissterfte optreedt aan de Pacifico Norte, aan het populaire schiereiland Nicoya...de stranden daar liggen bezaaid met dode aangespoelde vissen, wat bij een temperatuur van 38 C. al snel gaat stinken als de hel...en dat net voor Semana Santa, dat maakt wel een drastisch eind aan een toch al heel zorgelijk toeristenseizoen 2009. De oorzaak is niet een of andere toxic spill vanaf een schip of een fabriek, maar toxinen die door algen afgegeven worden...deze algen groeien zo uitbundig daar omdat alle zeep- en waspoederwater daar gewoon direct op zee geloosd wordt. Stomkoppen wel die Tico´s... hebben ze goud in handen met al hun natuurschoon, gaan ze er zo mee om (deze regering voert in feite alleen maar oorlog tegen de natuur) dat de toeries niet weten hoe snel ze weg moeten wezen!
Kunnen ze beter hier langskomen, hier wordt niets op zee geloosd (iedereen heeft betonnen septic tanks die 100 jaar meegaan) en het water is helder en schoon, vol met levende vissen, gelukkig wel.
-Tot slot blijkt Costa Rica door de G-20 top op een zwarte lijst van belastingparadijzen gezet te zijn, wel ironisch dat grote, machtige landen als de VS en Engeland (die zelf die mondiale kredietcrisis hebben veroorzaakt met hun bankschandalen en derivatenhandel) nu kleine ontwikkelingslandjes als Costa Rica (en Uruguay, Maleisië en de Filippijnen) wel even de les gaan lezen, hmmm. Ook heel bedenkelijk dat buur Panama en o.a. Curaçao (en nog een lange lijst van andere belastingparadijzen) daar niet opstaan, da´s dan zeker omdat de G-20 banken en multinationals daar hun eigen witwas- en tax evasion kantoren hebben staan? Maar goed, Oscar heeft beterschap beloofd door het bankgeheim hier op te doeken, da´s mooi want evasión fiscal, zoals dat hier heet, da´s natuurlijk niet zo best...al gaat het hier dan alleen maar om enkele tienduizenden particulieren (al dan niet crimineel) uit deVS en Canada, en niet om bedrijven. Nou ja, die mensen kunnen altijd nog terecht in Panama City of anders bij een hele reeks eilanden in de Caribbean, die al van de internationale belastingontduikerij leven sinds het einde van de dagen van de piraterij en de mahoniekap, de schildpaddenjacht en de rumsmokkel. Je moet toch wat...
Abonneren op:
Posts (Atom)