Zomaar wat fotootjes

Omdat we laatst in Limón een gadget hebben gekocht, genaamd Kingston Data Traveller (USB memorystick), kunnen we eindelijk dan wat fotootjes op de site zetten en thuis teksten schrijven, zodat het publiceren niet zoveel dure internetcafé-tijd hoeft te kosten....OK, van boven naar beneden: Ramona met Mambo op Playa Negra/ Black Beach, Luiaard Dopey in onze mangoboom en ons huisje met een deel van de tuin. Maandag weer een lap tekst, beloofd.

Te paard naar Alta Talamanca

Zaterdag hebben we (Ramona, Kylie en Natasha) een lange paardrijtocht gemaakt door de jungle, naar een waterval in de bergen. Het was een ontzettend leuke dag, al was het fysiek heel zwaar en heb ik nu overal spierpijn en pijn in m´n rug (de meisjes hadden nergens last van en gingen na afloop nog uren zwemmen in zee). Het paardenverhuurbedrijf is dus van Kylie´s moeder en tante, vandaar dat zij ook gezellig meeging. We hebben altijd al een goed contact gehad met deze mensen (dit stukje wordt op hun computer op internet gezet) dus we kregen ongevraagd 40 dollar korting en mochten zelf een paard uitkiezen. Costaricaanse paarden zijn ibero-amerikaans, ook wel Criollo genaamd: kruisingen van Spaanse en inheemse rassen. Heel sterke, geharde paardjes zijn het! Natasha koos Alaska, een schimmeltje (kruising arabier en appaloosa), Ramona Yayo (kruising andalusiër en mustang) en Kylie koos haar lieveling Rubio (ook een kruising van arabier). Yayo heeft die gekke naam te danken aan het feit dat Kylie en haar nichtje Chonta vroeger als peuters geen ´caballo´ (paard) konden zeggen, maar ´yayo´ zeiden, vandaar dat ze dit paard maar zo genoemd hebben...hij is trouwens de stamvader van een groot deel van de kudde. Goed, we gingen op pad...het dorp uit en het bos in, over heel smalle paadjes door het oerwoud, daarna de bergen in. David, de jongen die de rit begeleidde (op een andalusiër genaamd Talamanca), hakte met zijn machete allemaal overhangend groen weg....ze maken deze rit niet zo heel vaak namelijk. Na een paar uurtjes steil bergop lopen, lieten we de paarden achter bij een finca om te rusten.....dat was wel nodig ook, want het was een enorme inspanning voor ze om daar te komen. Wij gingen zelf te voet verder, door een beschermd tropisch regenwoud naar de waterval, ongeveer 45 minuten lopen....het was heel mooi in het bos, waar enorme woudreuzen groeien en allemaal beekjes overgestoken moesten worden via stapstenen. Eindelijk kwamen we bij die waterval, waar je ook kon zwemmen...de meisjes hadden reuzenpret! David had ook een lunch meegebracht, tamales met rijst en bonen, heerlijk smaakte dat! Natasha wilde wel een siësta houden daarna, maar Kylie en Ramona begonnen haar met van alles en nog wat te bekogelen, dus na een uurtje ofzo gingen we maar weer eens terug naar de paarden. Eerst nog even dat hele bos door, wat echt heel zwaar en vermoeiend was! Heuveltje op, heuveltje af....waarbij je uit moest kijken om niet uit te glijden in de blubber! Gelukkig konden we daarna weer opstijgen om de berg af te gaan, wat ook nog wel spannend was omdat sommige stukken loeisteil zijn! Toen we weer bij het strand kwamen, deden we nog een paar galopjes...daarna was het het tijd om terug te gaan (we waren in totaal 7 uur lang op pad geweest). David zette de paarden een voor een onder de koele waterstraal, wij verdwenen al snel naar de zee om te zwemmen....en daarna een lekker koel biertje, en voor de meisjes een fantaatje, in de reggaebar....

Heeft Natasha een heel stuk getypt....

en dan wil deze pc er niks van weten... een paar foto´s dan maar..

Enge beesten

Wonen in een tropisch bos betekent dat je met een zeer uitbundige flora & fauna te maken hebt, meestal van het leuke soort....zoals schildpadjes, dolfijnen, aapjes en bontgekleurde vogels. Maar soms is het behoorlijk angstaanjagend. Dat er een hele kolonie ritselende gekko´s en vleermuizen onder het dak wonen, daar zijn we intussen aan gewend (die zijn erg nuttig omdat ze gigantische hoeveelheden insecten wegvangen)....dat er af en toe een wandelende tak over de patio schuifelt, dat is nog wel grappig ook. Maar de spinnen en slangen....daar kun je goed van in de stress schieten, zo eng zijn ze....vooral als de gevreesde bushmaster of fer-de-lance weer eens gespot wordt, want als je er één ziet, dan zitten er meestal nog vele meer...en dan moet de buurman weer eens te hulp schieten met zijn kapmes. Mieren zijn ook verschrikkelijk, als ze weer eens een feestje in de suikerpot houden, om over termieten maar te zwijgen (die vreten hele bomen op) ik zou wel een tapir/ miereneter als huisdier willen, die zou ze dan lekker met zijn zuigsnuit op los kunnen stofzuigeren...maar helaas is dit neefje van de luiaard en het gordeldier behoorlijk zeldzaam en schuw. Laatst hadden we helemaal iets griezeligs: een tekenplaag!!!! De honden zaten dus helemaal onder deze ziekte-overbrengende bloedzuigers....meer dan honderd per hond en dan vooral op moeilijke plekjes als in het oor of tussen de tenen...en dat terwijl ze gewoon hun Frontline (duur anti-vlooien en tekenmiddel) hebben gehad. Dus met een speciale tekentang ben ik al de hele week in de weer om de honden hier vanaf te helpen (Maya en Mezcla laten het braaf toe, Mambootje maakt een verschrikkelijk kabaal en bijt in je handen) want van tropische teken kunnen ze heel erg ziek worden en zelfs doodgaan! Bij de mens brengen ze ziekte van Lyme over, dan ben je een jaar lang zo slap als een vaatdoek en bijna geen medicijn waarmee je dat wegkrijgt. In Nederland heb ik al van drie verschillende mensen gehoord dat ze zo lang zo ziek waren van Lyme´s disease. Kun je nagaan dat dat in de tropen allemaal nog veel extremer is! Wij hebben een tuin vol eco-fruitbomen en daarlaten die teken zich massaal uit vallen, als er hond onder door wandelt (daar hebben ze een speciale hittezoekende sensor voor) en anders pikken ze het wel op als we een boswandeling maken. Er zijn mensen in het dorp die alle bomen in hun tuin omhakken en er een grasveld van maken....niet alleen vanwege de enge beesten, maar vooral vanwege de blaadjes, die in de tropen het hele jaar door vallen. Een mini-ecoramp is zo´n grasveldje voor de buurt, want alle beesten dan verhuizen naar de buren....en niet alleen de snoezige kolibries en vlindertjes, maar bijvoorbeeld ook honderden padden! Grote, griezelige padden vol wratten die in je huis kruipen! Wij hebben twee zulke padden in onze bijkeuken wonen, een dorpsgenoot heeft er opeens meer dan vijfhonderd, omdat zijn buurman ook zonodig een engelse lawn moest maken van zijn jungletuin. Tja, om die kwakers allemaal dood te slaan, dat doe je niet (wij verdragen de aanwezigheid van die twee padden al acht maanden, met tegenzin...want je schrikt je dood steeds als ze achter de wasmachine vandaan springen). Ecologie in de tropen is bijhoorlijk ingewikkeld, want wat is de natuurlijke vijand van de pad: juist, de slang! Hoe meer slangen je hun kop eraf hakt, hoe meer creepy padden je er voor terugkrijgt. Life.

Naar Punta Uva

Ramona was uitgenodigd op de verjaardag van een klasgenootje, een Canadees meisje genaamd Maya Robinson. Die familie woont in Punta Uva, zo´n 30 km hier vandaan op een smalle landpunt die eigenlijk in Panama ligt, maar het is nog net Costa Rica. Omdat er maar 1x per dag een rammelkast van een bus heengaat, moest ik wel mee naar het feestje...om te wachten tot om 5 uur de enige bus weer terug zou rijden naar Cahuita. Gelukkig was het een heel aardige familie en voor mij een goede gelegenheid om de stranden en het natuurschoon voorbij Puerto Viejo eens te bekijken, daar was ik namelijk nog niet eerder geweest...Ramona trouwens wel, die was in de kerstvakantie een paar daagjes meegeweest om vakantie te vieren met onze ex-buurtjes op Punta Uva, oftewel Grape Point (de oude creools-engelse naam). Mijn indrukken: allereerst, wat een roteind met die bus is dat, het duurt minstens een uur voor je er bent en in die weg zitten meer kraters dan op de maan....en dan te bedenken dat dat arme schaap van een Maya (en vele kids met haar) die rotrit elke dag moeten maken om naar school te gaan! Wij wonen dus vlak naast de school en dan krijgen we het af en toe nog voor elkaar om te laat te komen (nou ja, als de stroom weer eens midden in nacht is uitgevallen waardoor de wekkerradio niet afgaat) terwijl die bus met kinderen uit de Panamese jungle wel altijd keurig op tijd is, hmmm.
Voorbij Puerto Viejo is het landschap woest, verlaten ....en beeldschoon, perfecte witte palmenstranden, blauwe zee, weelderige donkergroene jungle erlangs....dit stukje Talamanca is zo exotisch en wild als het eiland van Robinson Crusoe (zoals ik me dat dan voorstel), jammer salleen dat er geen winkels en scholen zijn, anders had ik er zo willen gaan wonen! Het feestje van Maya was erg gezellig, ze hebben mooi huis aan het strand en er ze hadden een barbecue georganiseerd. Met een zak van een kilo snoep erin gingen we later huiswaarts, en dus nogal misselijk kwamen we in Cahuita de bus weer uit! Maya´s ouders zijn makelaars, Caribe Sur heet hun bedrijf en dat kenden we al van internet, leuk om ze eens in real life te ontmoeten, het zijn erg aardige mensen...net als de meeste Canadezen trouwens, er wonen hier nogal wat en het zijn opvallend geschikte lui vaak, veel sympatieker dan de Yankees in ieder geval.
Over Yankees gesproken, er was een zangkoor uit Boston op toernee hier (niet in Limon overigens) en meerdere mensen daarvan hadden de Noordamerikaanse mensengriep/ Influenza A /H1N1 2009 onder de leden en die hebben letterlijk honderden Tico´s aangestoken!!! Die zitten allemaal in quarantaine nu, en de eerste dode is ook algevallen: een muzikant van 53 is doodgegaan aan de complicaties (longonsteking) van die akelige griep! Dus er is nogal veel paniek in het land en op TV enzo, want dat koor heeft meer dan 20 steden en dorpen aangedaan. Maar hier zijn ze dus niet geweest waardoor wij ons nergens druk om hoeven te maken. Gelukkig maar.

Ramona´s rapport

Dit stukje is waarschijnlijk alleen leuk voor de opa´s en oma´s en ooms en tantes, maar goed. Het eerste trimester is bijna voorbij en er zit weer een vakantie aan te komen. Ook hebben de kinderen hun rapport gekregen en ze hebben allemaal goed hun best gedaan. Vriendinnetje Eve is de beste van de klas en vorig jaar was dat vriendinnetje Kylie...de drie meiden hebben best flinke onderlinge rivaliteit om de hoogste cijfers te halen...en het zijn alledrie toppers! Hieronder Ramona´s cijferlijst, de cijfers gaan hier in Costa Rica van 0 tot 100.

Biologie 90
Aardrijkskunde 94.6
Spaans 86.3
Wiskunde 95.4
Frans 90
Engels 99
Psychologie 96.4
Handvaardigheid 100
Muziek 100
Gym 81.25
Kalligrafie en Spelling 98.1
Computervaardigheid 100
Gedrag 98.0

Wij zijn heel trots op haar!

Tico TV nieuws

Toen ik vorige week op dit blog mijn stukje zat in te typen, waren de eerste Noord Amerikaanse grieppatiënten dus al op Costaricaanse bodem geland. Letterlijk, want er komen elke dag meerdere vliegtuigen uit Mexico binnen op Juan Santamaria International Airport. En in zo´n vliegtuig wordt je heel makkelijk ziek, want iedereen ademt dezelfde gerecycelde airco-lucht in...die barstensvol ziektekiemen zit, geen filter of mondkapje dat virussen kan tegenhouden (daar is een special biohazard pak met gasmasker voor nodig). Intussen heeft Costa Rica 4 bevestigde grieppatiënten, 3 jongeren die net uit Mexico teruggekomen zijn en een oudere man die helemaal nergens geweest is maar hier door iemand aangestoken is! Allemaal bewoners van de Centrale Vallei, hier gelukkig toch nog wel zo´n 200 km vandaan. Goed, wij blijven dus rustig in ons dorpje zitten en schrobben heel vaak onze handjes. Gelukkig lijkt het toch allemaal mee te vallen met het gevaar van dit virus, ondanks de voorspelbare massa-hysterie in dit land.
Alle zieken zijn na een paar daagjes alweer aan de beterende hand en 3 van de 4 zijn gewoon thuis....het medicijn Tamiflu werkt heel goed en de ziekenhuizen plus het ministerie van gezondheid pakken het naar mijn indruk heel goed aan. En gelukkig is het Noord Amerikaanse griepvirus (het mag hier geen varkensgriep meer heten op verzoek van de slagersbranche) bij lange na niet zo gevaarlijk als, pak ´m beet, het Ebola-virus of builenpest....
Iets heel anders is dat we hier naar hetTV-journaal zaten te kijken en opeens kwam Apeldoorn, NL voorbij, met een 100/u scheurende zwarte Suzuki die het op de koninklijke familie had voorzien! Een overspannen fluitketel die amok loopt, daarbij 6 onschuldige mensen mee de dood inslepend, echt heel triest en barbaars. Als ik zulke beelden op TV zie, dan ben ik echt opgelucht dat we het opgefokte NL voor het vredelievende CR verruild hebben. Natuurlijk is er overal wel eens wat, maar dat soort dingen...die zie je hier alleen maar op TV, in het buitenlands nieuws.
Het is hier gewoon vele malen rustiger dan in Europa of de VS. De ellende op de wereld, die zien we hier dus alleen voorbijtrekken op de 23 kanalen van Cable Talamanca. Maar ons eigen leven in het tropische stranddorpje Cahuita, is daarentegen elke dag opnieuw weer even paradijselijk.