Ubuntu

Zit je ´s morgens nog een beetje slaperig (de wekker gaat hier elke dag om 6 uur) in het internetcafé....PC opgestart, koffie gehaald: verschijnt er een pop-up chatvenster in beeld. Van Ramona: ´hoi mama, ik ben bij computación, wil jij met me praten?´ ´Eh, mag dat wel van de meester?´...´Jewel, want hij heeft het niet gezien´. Eigenlijk moet ze zich bij de computerles door allerlei saaie Office-toepassingen heenploeteren, maar als ze de kans krijgt zit ze op Facebook om met haar tante in Amsterdam te babbelen of om Farmville te spelen. Waarom kinderen van 9 jaar Excell moeten kunnen is ons eigenlijk ook een raadsel, maar ja dat zal wellicht moeten van het ministerie van onderwijs.

Intussen willen we in het internetcafé eigenlijk van dat hele Windows (en Office) af. Deze week heeft Microsoft Windows 7 gepresenteerd (en een boel gratis laptops uitgedeeld aan journalisten, om maar een positief verhaal te schrijven over het nieuwe product...met de onafhankelijkheid van de pers is het these days ook treurig gesteld, maar dat terzijde). Dat betekent o.a. dat Windows XP (waar onze bakken nu op draaien) na twee jaar niet langer ondersteund zal worden. Dan moet je wel die dure nieuwe software aanschaffen...en met een beetje pech ook meteen nieuwe hardware, omdat een computer aan hoge eisen moet voldoen om er Windows 7 op te kunnen laten draaien. Voor het internetcafe zou dat 4 nieuwe computers aanschaffen kunnen betekenen en daarnaast uiteraard de nieuwe Windowsversie.

Dat geld heeft het internetcafé simpelweg niet. Je kan niet teveel vragen voor deze dienst, anders lopen mensen naar de concurrentie in het dorp. Sowieso is deze business een aflopende zaak, met de mobiele wifi (op de telefoon) die in opkomst is. Steeds meer wat rijkere toeristen brengen hun eigen klapdoos en mobiel mee en kunnen overal waar ze willen inloggen.

Internetcafé´s worden meer en meer een poor-man´s service; voor rafelige backpackers, maar ook bijvoorbeeld voor schoolkinderen uit arme families die voor de lessen informatie op het net moeten zoeken, maar thuis geen compu en printer hebben staan. Da´s allemaal best, maar dan moet je als internetcafé natuurlijk niet verschrikkelijk op kosten gejaagd worden door Microsoft, want dergelijke bedragen zitten simpelweg niet in de kas.

Dus we wilden graag overstappen op een ander besturingssysteem; een van Linux, gemaakt door een stelletje Finse computerexperts en gratis online verkrijgbaar. Noël had er al op gestudeerd en voor de versie Ubuntu gekozen. Ik had er nog niet eerder van gehoord, maar dit is wat Wikipedia erover schrijft:

Ubuntu (pronounced /uːˈbuːntuː/),^[3][4] is a computer operating system based on the Debian Linux distribution. It is named after the South African ethical ideology Ubuntu ("humanity towards others")^[5] and is distributed as free and open source software. Ubuntu provides an up-to-date, stable operating system for the average user, with a strong focus on usability and ease of installation. Ubuntu has been selected by readers of desktoplinux.com as the most popular Linux distribution for the desktop, claiming approximately 30% of Linux desktop installations in both 2006 and 2007.

´Humanity towards others´ ...daar suggeren ze dan zeker mee dat het daar bij Microsoft aan ontbreekt, haha. Wat ik ervan begrijp is dat het gratis software is, die een goed alternatief biedt voor Windows en Office. Ongeveer net zoals Mozilla Firefox een gratis open-source alternatief is voor Microsoft´s ´Page Not Found´Internet Explorer. Ben je meteen ook van al die hinderlijke reclame pop-ups af, die je compu hopeloos traag maken!

Goed, intussen is de nieuwste Ubuntu-versie geinstalleerd en operationeel, vooralsnog alleen op onzer eigen bak, als een soort testproject. We hebben allereerst al onze bestanden gekopieerd, waaronder duizenden foto´s en teksten (en een heleboel muziek en films) om die voor de toekomst te behouden. Noël is druk bezig met zoeken naar allerlei software om programma´s als Skype te laten draaien onder Ubuntu. Het is allemaal een hoop gedoe, eerlijk gezegd, maar we hebben goede hoop dat dit is wat het belooft te zijn. Als straks onze compu helemaal opnieuw ingericht is en naar tevredenheid draait, dan kunnen de bakken van het internetcafé straks allemaal overschakelen. Dat scheelt dan mooi een bom duiten.

Zes honden en verslaafd aan internet

Verder gaat het wel goed met ons hoor! Nou ja, Noël en Ramona zeurden non-stop in stereo aan mijn hoofd, of dat nest straathonden niet bij ons kan blijven?! Want het is zo zielig als ze naar de dierenwinkel in Bribri moeten, nu ze aan ons gehecht zijn, ja ja... Namen hebben ze ook al (door Ramona bedacht) en wel Bruno, Tank, Morlock en Sylvana. Bruno heeft gelukkig intussen elders onderdak gevonden (bij Andres, om de hoek) dus zijn er nog drie over, naast de twee grote zaguates en de reusachtige kettinghond, die we al hadden. En ook nog een kat! Die beesten eten me met z´n allen de oren van het hoofd, die puppies moeten ook nog elke dag melk en de zware zakken voer zijn haast niet aan te slepen. Daarbij komen de de dierenartskosten voor inenten, ontwormen, ontvlooien en tzt de castraties. Nog meer geld mochten ze ziek worden, zoals Mambo laatst. Zucht, ik wil helemaal geen zes honden! Hoewel het wel weer goed is tegen inbrekers en we toch plek zat hebben in die joekel van een tuin (argumenten van Noël). Maar ik hield voet bij stuk: over een poosje gaan in ieder geval die 2 teefjes naar de dierenwinkel, OK mag dat zwarte mannetje Tank blijven....dat leek me een redelijk compromis.
Toen voerde Noël me vrijdagavond een beetje zat met bier en wodka en begon hij er weer over, aaah zullen we dat hele nest honden houden, ze zijn zo aan ons gehecht. Toen ben ik voor de bijl gegaan en wel voor het argument: ´aah moet je kijken, ze zijn gewoon te lelijk voor woorden deze puppies met hun verfomfaaide koppies, dikke penzen en kromme pootjes...niemand wil ze hebben!´ Ze zijn te lelijk voor de dierenwinkel, daarom blijven ze dus bij ons....diepe zucht. En ik had al twee lelijke zaguates, ik lijk wel gek! Moraaal van dit verhaal: laat je niet zat voeren als je een nest straathonden in huis hebt, want je komt er dan niet meer vanaf. Belofte maakt schuld, immers, kom er nou niet meer onderuit.
Verder werken Noël en ik dus 7 dagen per week in het internetcafé, allebei voor de halve dag. Dat betekent dat Ramona tegenwoordig ook vaak online is, omdat ze gewoon met ons meegaat naar het werk. Ze heeft nu ook Facebook en doet spelletjes op Internet, alleen lieve kinderspelletjes zoals het populaire Farmville, waar je groenten en fruit kunt verbouwen en er een snoezige veestapel op na kunt houden. Dat is alleen zo verslavend als de pest, want steeds moeten er weer aardbeitjes geoogst worden en koetjes gemolken, daar maakt Ramona zich dan enorm druk over, een stel virtuele aardbeien op de computer. We hebben er dus maar eens een serieus opvoedkundig gesprek aan gewijd, over de voor -en nadelen van computers en Internet.
School, vriendjes, sporten en onze huisdieren in het echte leven zijn natuurlijk veel belangrijker dan internetspelletjes, want dat is eigenlijk maar nep. Van nu af aan mag Ramona maar 30 minuten per dag op de compu, dat is de afspraak. Anders kan ze RSI-achtige klachten krijgen en daar is ze toch echt te jong voor. Noël en ik hebben allebei al jaaaren chronische pijnklachten aan de polsen, door overbelaste pezen...met dank aan uitbundig gebruik van muis en toetsenbord (Noël is zelfs ooit geopereerd aan carpaaltunnelsyndroom en heeft daarvan een enorme jaap op z´n arm). Dat willen we Ramona besparen, want Repetitive Strain Injury is een verdomd pijnlijke aandoening! Ook moeten we haar steeds wijzen op de loerende gevaren van Internet en dat gaat van : ´ je mag nooit op Paypal klikken´ tot ´pas op voor valse vriendjes´(cybermobbing en-stalking). Alle berichten voor Ramona, op Gmail en op Facebook, laten we dus uit voorzorg naar onze eigen Inbox doorsturen, zodat we onraad direct kunnen ingrijpen. Voor Facebook moet je trouwens 18 jaar zijn, maar alle klasgenootjes en vriendjes van Ramona zitten er toch op...vullen ze gewoon als geboortejaar 1991 in, terwijl ze in 2000 geboren zijn, dat heeft Ramona dus ook vrolijk gedaan! Ja, dat heb je met deze generatie kids, erg bijdehand zijn ze.
Een paar dagen terug stond ze dus stampvoetend van woede op de veranda, omdat ze van de compu afmoest....omdat er een betalende klant kwam. ´Maar mijn aardbeien verrotten dan, papa! Jouw schuld!´ Toen hebben we dus maar eens een opvoedkundige donderpreek gegeven, want verslaafd zijn aan Internet op je negende....da´s gewoon te gek voor woorden!
Vandaar dat ze op rantsoen zit van een half uur computeren per dag, kan ze de rest van de tijd spelen met haar vriendjes & vriendinnetjes in het echte leven, zoals een normaal kind.
En anders kan ze haar huiswerk maken of haar zes honden wat aandacht & liefde geven....

Limón Roots Festival

Voor het eerst in drie jaar wordt in Puerto Limón het kleurrijke carnaval weer gevierd, een grote happening in het kader van het Limón Roots Festival Afrocultural. Zaterdag was de grote parade met trommels, dansers, glimmende lijven, overal bandjes en feest.
De laatste jaren was het feest door de autoriteiten verboden (door het Ministerio de Salud; wegens rondslingerend vuilnis in de stad en het risico op denguekoorts). Maar de Limonenses hebben goed hun best gedaan om de stad op te ruimen en aan te harken, in ieder geval het centrum ligt er weer netjes bij en daarom kon het festijn dit jaar wel doorgang vinden.
Intussen is de burgemeester en de hele politieke top van Puerto Limón geschorst voor 6 maanden en ze worden allemaal vervolgd voor ´verduistering van fondsen van de Costaricaanse staat´ oftewel ze zijn op heterdaad betrapt met hun handjes in de kas. Inmiddels zijn ze wel weer uit de gevangenis losgelaten, maar ze zijn dus nog wel geschorst...en dat zonder burgemeester zitten levert enorme problemen op voor de gemeente Limón. Want medewerkers en leveranciers kunnen niet worden betaald zonder een handtekening van de burgemeester op een papiertje, die wachten allemaal al maanden op hun geld wat voorlopig niet gaat komen, want alle loco-burgemeesters zijn ook geschorst! Weer zo´n patstelling waarbij iedereen machteloos toeziet, typisch voorbeeld van horrible Tico-burocratie ook weer....
Maar het carnaval was wel weer bruisend en vrolijk dit jaar, dat gelukkig weer wel.

Stoute Maiah

Dit is dus Maiah, onze lieve tweejarige kruising van Samoyeed x Alaska Malamute. Jammer genoeg heeft ze de laatste tijd de wolf in zichzelf ontdekt, ze ontsnapt steeds door over het hek te springen en vervolgens te gaan jagen. Op wild, maar ook de kippen van de buren zijn de klos...die bijt ze de strot af en vreet ze vervolgens helemaal op. Een hond die eenmaal de smaak van warm bloed te pakken heeft, kun je helaas niet meer vertrouwen als huishond. Niet dat ze ons iets zou doen (tegen ons is ze poeslief) maar bijvoorbeeld een andere hond, die zij irritant vindt, vliegt ze ook naar de strot met de bedoeling hem af te maken. Mezcla is al een keer bijna in tweëen gebeten door Maiah en de bastaardterriër van Samuel was vorige week de klos, toen we de honden op het strand uitlieten. We konden hem nog maar net levend uit haar bek trekken en nu heeft hij medicijnen tegen wondontsteking in zijn keel. Dezelfde week is ze een keer bij zonsopgang over het hek gesprongen en naar Brigitte gerend, om daar een bloedbad aan te richten onder de kippen en kuikens! Drie heeft ze er helemaal opgegeten en ook alle eieren! Brigitte moest in haar nachtpon naar buiten rennen om Maiah te vangen en vast te binden!
Kijk, dat valt natuurlijk niet helemaal lekker in de buurt. Heb je met moeite een paar nieuwe vrienden gemaakt, flikt je hond zulke narigheid! Dat kan dus niet, de vervelende Jehovah buurman dreigt al om hem af te knallen als ze zich nog een maal in hun tuin vertoont. Een andere buurman had precies zo´n soort hond, die heeft hem uiteindelijk zelf doodgeschoten! Zijn eigen hond! Want dat gaat dus niet, als je met allemaal buren in harmonie probeert samen te leven, kun je zo´n gevaarlijk monster er niet bij hebben! Vandaar dat we Maiah aan de ketting hebben moeten leggen, voor dag & nacht. Met tegenzin overigens, want we weten dat ze eronder lijden en qua gedrag hard achteruit gaan. Ze worden echt vals van kettinghond zijn! En gedeprimeerd ook. Dus gisteren had ik haar voor het eerst in 4 dagen even losgelaten om door de tuin te lopen...meteen sprong ze over het hek en rende ervan door. Ramona op haar fietsje erachter aan. De honden van Samuel gingen er van schrik meteen vandoor! De ouders helemaal geschrokken! Dat gaat dus ook niet meer, ze kan alleen nog maar aan de riem uitgelaten worden en vastzitten aan de ketting. Gelukkig is het een lange ketting, dat dan weer wel.....

Brave Sol

Dit is Sol (Zon), de driejarige mustangmerrie, op Black Beach. Het is een heel braaf paard, want als in november het hoogseizoen aanbreekt, kan ze al met de toeristen op stap! De afgelopen maanden hebben we haar getraind in het maken van de strandtours en dat doet ze echt goed! De zwaarste tour, die door de bergen naar de waterval, heeft ze nog niet gemaakt...want haar conditie moet eerst nog een beetje beter worden. Sol is namelijk best vet van de melk die ze nog steeds (!) van haar moeder Nieve (Sneeuw) krijgt; ze moet wat meer spieren en vooral ook uithoudingsvermogen aankweken. Maar dat krijgt ze vanzelf door minstens drie keer per week over de stranden te rennen. In het freestyle -western wat ze hier beoefenen, wordt minder van de paarden gevraagd dan wat we in Europa gewend zijn (ondanks dat die tochten best lang & zwaar kunnen zijn). Vooral dat ze de toeristen er niet afwerpen en daarvoor moeten ze kalm in het hoofd zijn. Voor zo´n groot beest is een paard namelijk vaak behoorlijk angstig en nerveus. Ze moeten wennen aan het verkeer op straat (vrachtwagens!), loeiende grasmaaiers, blaffende & bijtende honden, de dieren in de jungle, de golfslag van de zee...ja zelfs daarvoor zijn ze vaak bang! En dan springen ze onverwachts omhoog of opzij en met een beetje pech bokken ze en slaan op hol. Voor een jong paard is dat allemaal wel normaal, maar een ervaren trailpaard hoort dat niet meer te doen. Meer dan 95% van de ruiters die hier een rit willen maken, zijn volslagen onervaren en zouden als snel in het zand belanden, als zo´n paard een onverwachte move maakt. En da´s zeker niet de bedoeling, niemand wil op vakantie z´n botten breken toch?!
De 5% mensen die wel ervaring zegt te hebben, hebben vooral eerder trails door de natuur gemaakt (vooral Amerikanen) en da´s toch niet helemaal hetzelfde als wat we in Europa onder ´kunnen paardrijden´verstaan. Ervaren trailpaarden hebben namelijk binnen een minuut in de gaten dat degene op hun rug er niks van kan, en dan bewegen ze zich alleen nog maar in slow-motion. Dat is fijn, want dan valt zo´n toerist er tenminste niet af. Maar dat is niet hetzelfde als kunnen paardrijden, want daarvoor moet je toch wel een beetje rodeo kunnen uitzitten...eigenlijk een heleboel lijm aan je broek hebben....om met groene en/ of temperamentvolle paarden om te kunnen gaan. Zo makkelijk is dat namelijk niet, zelf rijd ik al vanaf m´n achtste paard en ik leer er nog steeds elke dag dingen bij. Heel af & toe krijgen we hier een ruiter op bezoek die het echt kan (meestal dus een Europeaan) en dat is leuk voor ons! Die ruiter kan dan een van de temperamentvollere paarden meekrijgen (Brigitte heeft namelijk een heel assortiment lastpakken), zodat die ook eens een keer goed beweging krijgen. Normaal worden die lastpakken alleen door de gidsen bereden, om de beurt...maar dat is eigenlijk niet vaak genoeg. Voor Sol geldt voorlopig hetzelfde, die moet allereerst meer ervaring opdoen als gidspaard, voorop lopen dus met zo´n sliert van acht toeristen erachteraan. En als er een ervaren ruiter zich meldt, dan mag die er als eerste toerist op. Toch een soort van eer.

Zielige zaguates

Ramona heeft een nest verlaten puppies gevonden en naar ons huis gebracht, wat betekent dat we nu 7 honden hebben en 8 als Charlie Brown zichzelf weer eens uitgenodigd heeft om bij ons de bakjes leeg te komen slobberen (da´s bijna elke dag). De puppies, 5 weken oud, zijn trouwens familie van Charlie Brown en ook van Mambo, dat is overduidelijk. Het zijn zaguates, oftewel straathonden...die zijn hier in Cahuita allemaal middengroot, kortharig en slank met hangoortjes. Ze hebben een ondeugend en aanhankelijk karakter, ze lijken wel wat op die hondjes op de schilderijen van Jan Steen, leuke kleine boefjes.
Maar een Costaricaanse straathond heeft doorgaans een rotleven: ze worden de straat opgeschopt, hebben altijd honger en worden door iedereen geslagen en bekogeld met stenen en flessen. Soms zie je broodmagere teven met zoogtepels die helemaal over de grond slepen, echt heel zielig. De wat oudere zaguates zijn vaak bang voor mensen (al te vaak geslagen) en veranderen dan in hartstikke valse angstbijters en daarom hebben ze zo´n slechte naam bij de Tico´s. Het typische middenklasse gezinnetje hier heeft zelf een dure rashond (een Fila Brasileira, Rottweiler of een Alaska Malamute) maar smijt intussen geroutineerd stenen naar de buurtzaguates.
Die mormels werpen ook nog eens jonkies bij de vleet, die allemaal ook weer op straat opgroeien en vuilnisbakken plunderen om te overleven.
De straathonden van Costa Rica hebben dringend hulp en bescherming nodig: iemand die ze voert en onderdak geeft, inent tegen ziekten, ze van hun vlooien, teken en wormen afhelpt, ze castreert zodat er niet nog meer zielige straathonden bijkomen. Er zijn gelukkig wel mensen (Tico´s en buitenlanders) die zich om het lot van de zwerfhonden bekommeren. Veel mensen in Cahuita hebben enkele zaguates geadopteerd, wijzelf hadden er ook al twee en nu dus eventjes zes. Maar, over een paar weken als ze wat groter en sterker zijn, gaan ze naar de winkel van de dierenarts in Bribri. Die kan ze dan inenten en ontwormen en daarna aan enkele van zijn klanten kado doen. Dat doet hij wel vaker met nestjes verlaten puppies.
Gelukkig maar dat de woeflobby ook in dit deel van de wereld actief is.