Brave Sol

Dit is Sol (Zon), de driejarige mustangmerrie, op Black Beach. Het is een heel braaf paard, want als in november het hoogseizoen aanbreekt, kan ze al met de toeristen op stap! De afgelopen maanden hebben we haar getraind in het maken van de strandtours en dat doet ze echt goed! De zwaarste tour, die door de bergen naar de waterval, heeft ze nog niet gemaakt...want haar conditie moet eerst nog een beetje beter worden. Sol is namelijk best vet van de melk die ze nog steeds (!) van haar moeder Nieve (Sneeuw) krijgt; ze moet wat meer spieren en vooral ook uithoudingsvermogen aankweken. Maar dat krijgt ze vanzelf door minstens drie keer per week over de stranden te rennen. In het freestyle -western wat ze hier beoefenen, wordt minder van de paarden gevraagd dan wat we in Europa gewend zijn (ondanks dat die tochten best lang & zwaar kunnen zijn). Vooral dat ze de toeristen er niet afwerpen en daarvoor moeten ze kalm in het hoofd zijn. Voor zo´n groot beest is een paard namelijk vaak behoorlijk angstig en nerveus. Ze moeten wennen aan het verkeer op straat (vrachtwagens!), loeiende grasmaaiers, blaffende & bijtende honden, de dieren in de jungle, de golfslag van de zee...ja zelfs daarvoor zijn ze vaak bang! En dan springen ze onverwachts omhoog of opzij en met een beetje pech bokken ze en slaan op hol. Voor een jong paard is dat allemaal wel normaal, maar een ervaren trailpaard hoort dat niet meer te doen. Meer dan 95% van de ruiters die hier een rit willen maken, zijn volslagen onervaren en zouden als snel in het zand belanden, als zo´n paard een onverwachte move maakt. En da´s zeker niet de bedoeling, niemand wil op vakantie z´n botten breken toch?!
De 5% mensen die wel ervaring zegt te hebben, hebben vooral eerder trails door de natuur gemaakt (vooral Amerikanen) en da´s toch niet helemaal hetzelfde als wat we in Europa onder ´kunnen paardrijden´verstaan. Ervaren trailpaarden hebben namelijk binnen een minuut in de gaten dat degene op hun rug er niks van kan, en dan bewegen ze zich alleen nog maar in slow-motion. Dat is fijn, want dan valt zo´n toerist er tenminste niet af. Maar dat is niet hetzelfde als kunnen paardrijden, want daarvoor moet je toch wel een beetje rodeo kunnen uitzitten...eigenlijk een heleboel lijm aan je broek hebben....om met groene en/ of temperamentvolle paarden om te kunnen gaan. Zo makkelijk is dat namelijk niet, zelf rijd ik al vanaf m´n achtste paard en ik leer er nog steeds elke dag dingen bij. Heel af & toe krijgen we hier een ruiter op bezoek die het echt kan (meestal dus een Europeaan) en dat is leuk voor ons! Die ruiter kan dan een van de temperamentvollere paarden meekrijgen (Brigitte heeft namelijk een heel assortiment lastpakken), zodat die ook eens een keer goed beweging krijgen. Normaal worden die lastpakken alleen door de gidsen bereden, om de beurt...maar dat is eigenlijk niet vaak genoeg. Voor Sol geldt voorlopig hetzelfde, die moet allereerst meer ervaring opdoen als gidspaard, voorop lopen dus met zo´n sliert van acht toeristen erachteraan. En als er een ervaren ruiter zich meldt, dan mag die er als eerste toerist op. Toch een soort van eer.