Verder gaat het wel goed met ons hoor! Nou ja, Noël en Ramona zeurden non-stop in stereo aan mijn hoofd, of dat nest straathonden niet bij ons kan blijven?! Want het is zo zielig als ze naar de dierenwinkel in Bribri moeten, nu ze aan ons gehecht zijn, ja ja... Namen hebben ze ook al (door Ramona bedacht) en wel Bruno, Tank, Morlock en Sylvana. Bruno heeft gelukkig intussen elders onderdak gevonden (bij Andres, om de hoek) dus zijn er nog drie over, naast de twee grote zaguates en de reusachtige kettinghond, die we al hadden. En ook nog een kat! Die beesten eten me met z´n allen de oren van het hoofd, die puppies moeten ook nog elke dag melk en de zware zakken voer zijn haast niet aan te slepen. Daarbij komen de de dierenartskosten voor inenten, ontwormen, ontvlooien en tzt de castraties. Nog meer geld mochten ze ziek worden, zoals Mambo laatst. Zucht, ik wil helemaal geen zes honden! Hoewel het wel weer goed is tegen inbrekers en we toch plek zat hebben in die joekel van een tuin (argumenten van Noël). Maar ik hield voet bij stuk: over een poosje gaan in ieder geval die 2 teefjes naar de dierenwinkel, OK mag dat zwarte mannetje Tank blijven....dat leek me een redelijk compromis.
Toen voerde Noël me vrijdagavond een beetje zat met bier en wodka en begon hij er weer over, aaah zullen we dat hele nest honden houden, ze zijn zo aan ons gehecht. Toen ben ik voor de bijl gegaan en wel voor het argument: ´aah moet je kijken, ze zijn gewoon te lelijk voor woorden deze puppies met hun verfomfaaide koppies, dikke penzen en kromme pootjes...niemand wil ze hebben!´ Ze zijn te lelijk voor de dierenwinkel, daarom blijven ze dus bij ons....diepe zucht. En ik had al twee lelijke zaguates, ik lijk wel gek! Moraaal van dit verhaal: laat je niet zat voeren als je een nest straathonden in huis hebt, want je komt er dan niet meer vanaf. Belofte maakt schuld, immers, kom er nou niet meer onderuit.
Verder werken Noël en ik dus 7 dagen per week in het internetcafé, allebei voor de halve dag. Dat betekent dat Ramona tegenwoordig ook vaak online is, omdat ze gewoon met ons meegaat naar het werk. Ze heeft nu ook Facebook en doet spelletjes op Internet, alleen lieve kinderspelletjes zoals het populaire Farmville, waar je groenten en fruit kunt verbouwen en er een snoezige veestapel op na kunt houden. Dat is alleen zo verslavend als de pest, want steeds moeten er weer aardbeitjes geoogst worden en koetjes gemolken, daar maakt Ramona zich dan enorm druk over, een stel virtuele aardbeien op de computer. We hebben er dus maar eens een serieus opvoedkundig gesprek aan gewijd, over de voor -en nadelen van computers en Internet.
School, vriendjes, sporten en onze huisdieren in het echte leven zijn natuurlijk veel belangrijker dan internetspelletjes, want dat is eigenlijk maar nep. Van nu af aan mag Ramona maar 30 minuten per dag op de compu, dat is de afspraak. Anders kan ze RSI-achtige klachten krijgen en daar is ze toch echt te jong voor. Noël en ik hebben allebei al jaaaren chronische pijnklachten aan de polsen, door overbelaste pezen...met dank aan uitbundig gebruik van muis en toetsenbord (Noël is zelfs ooit geopereerd aan carpaaltunnelsyndroom en heeft daarvan een enorme jaap op z´n arm). Dat willen we Ramona besparen, want Repetitive Strain Injury is een verdomd pijnlijke aandoening! Ook moeten we haar steeds wijzen op de loerende gevaren van Internet en dat gaat van : ´ je mag nooit op Paypal klikken´ tot ´pas op voor valse vriendjes´(cybermobbing en-stalking). Alle berichten voor Ramona, op Gmail en op Facebook, laten we dus uit voorzorg naar onze eigen Inbox doorsturen, zodat we onraad direct kunnen ingrijpen. Voor Facebook moet je trouwens 18 jaar zijn, maar alle klasgenootjes en vriendjes van Ramona zitten er toch op...vullen ze gewoon als geboortejaar 1991 in, terwijl ze in 2000 geboren zijn, dat heeft Ramona dus ook vrolijk gedaan! Ja, dat heb je met deze generatie kids, erg bijdehand zijn ze.
Een paar dagen terug stond ze dus stampvoetend van woede op de veranda, omdat ze van de compu afmoest....omdat er een betalende klant kwam. ´Maar mijn aardbeien verrotten dan, papa! Jouw schuld!´ Toen hebben we dus maar eens een opvoedkundige donderpreek gegeven, want verslaafd zijn aan Internet op je negende....da´s gewoon te gek voor woorden!
Vandaar dat ze op rantsoen zit van een half uur computeren per dag, kan ze de rest van de tijd spelen met haar vriendjes & vriendinnetjes in het echte leven, zoals een normaal kind.
En anders kan ze haar huiswerk maken of haar zes honden wat aandacht & liefde geven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten