Eclipse & Tilano (en update)

Het is alweer bijna mei (jullie vieren nu zo ongeveer het jaarlijkse oranjefestijn) en ik zag dat we in april nog maar een (1) stukje op dit blog geschreven hadden. Voorgaande jaren schreven we weleens twintig stukjes per maand, maar daar is na bijna drie jaar wonen in Costa Rica wel een beetje de klad ingekomen. Eerst is het allemaal exotisch en nieuw, het wonen in zo'n ver tropisch land....maarrr na een jaartje of wat alledaagse besognes, wordt het eigenlijk ook weer heel gewoon, echt waar. En om nou om de paar dagen een stukkie te schrijven over het weer en onze huisdieren? Zelfs de meer bizarre kantjes van Latino-folklore zijn intussen allemaal al eens aan bod geweest. En dorpsroddel zal jullie vast niet kunnen boeien, omdat jullie die mensen toch niet kennen. Ook de nieuwe sociale netwerken als Facebook, Twitter, Skype en de diverse internetforums blijken niet echt bevordelijk te werken op het regelmatig bijhouden van dit blog. Maar goed, we zullen ons best blijven doen;-)Daar gaattie dan:

De wasbak was dus uit de muur gevallen (echt waar) maar datis intussen weer gerepareerd. Ramona wordt de laatste tijd steeds voor allerlei feestjes uitgenodigd, waaronder een pyama-party met nog 8 meisjes...waarbij ze allemaal geen oog dicht gedaan hadden, ahem. En Kelly, de rastafari-barman van Chao's heeft nu verkering met Brigitte...en ze zijn echt een schattig paartje samen. Met onze hondjes gaat alles goed (zelfs die zwarte is weer beter geworden) en het weer is prachtig zonnig: bloedheet, dat dan weer wel...maar in de rest van Costa Rica is nu de regentijd begonnen en spoelen de berghellingen weer als vanouds naar beneden. In Cahuita is het supermooi weer, maar beide toegangswegen zijn dus geblokkeerd, waardoor de toeristen hier niet meer kunnen komen, echt handig is dat. En dat duurt nu al dagen, want Tico's zijn zeker de vlotste niet en zelfs een simpel klusje als het opzij shovelen van wat puin op de snelweg moet hier blijkbaar altijd wekenlang duren.

Intussen ben ik maar begonnen met het trainen van Brigitte's jongste paard Eclipse, want die is ontzettend woest en haalt constant allemaal rare streken uit: hekken kapotmaken of eroverheen springen en door het dorp gaan rennen, om maar wat te noemen. Bloemperkjes leegvreten en kapottrappen zodat de buren overspannen opbellen. De deur van de schuur forceren en vervolgens de hele voerton leegslobberen. Ontzettend bijten en trappen naar de andere paarden. Pubergedrag wat nodig gecorrigeerd moet worden! Maar hij is erg slim en sterk en staat nu al zo ongeveer bovenaan de bijtorde in de groep, samen met zijn mama Luna dan. Eclipse is intussen 2jaar en 3 maanden oud (hij is geboren in de nacht van de maansverduistering in feb. 2008, wel bijzonder als je moeder ook nog Maan heet) maar dat is nog te jong om mensen op zijn rug rond te kunnen dragen; eerst moet het beendergestel goed uitgehard zijn en dat is meestal niet voor de derde verjaardag, hoewel de paarden hier wel iets vroeger 'rijp' dan in Europa. Dus ik ga nu elke dag wandelen met Eclipse, zodat hij leert netjes naast me te lopen, te stoppen op commando en een stapje achteruit te doen. En hij draaft rondjes door een afgezet stukje paddock. Dat gaat goed, tot het meneertje zich begint te vervelen, dan springt hij over het hek en rent naar de andere paarden toe. Maar, hij is erg slim en leert snel, dus ik moet er maar voor zorgen dat hij zich niet gaat vervelen. Volgende week mag hij mee op een strandtour, met mama Luna en aan een touw...dan kan hij vast veel dingen leren en ook wat conditie en kracht opdoen.
Met een van de andere paarden, Tilano, gaat het intussen erg slecht...hij is broodmager geworden en heeft al een paar maanden niet meer gewerkt. Het lijkt wel of hij elk moment dood om kan vallen, zo slecht gaat het met hem! Nu is er bloed afgenomen om te laten onderzoeken op Equine Infectieuze Anemie, dat dacht de dierenarts dat het was. Ik wist niet wat dat was maar heb het uitgezocht op internet en het is een retrovirus, overgebracht door horzels en dazen (dat zijn die nare grote, bloedzuigende vliegen). Dat virus is dus nauw verwant aan het Aidsvirus, zoals dat voorkomt bij mensen, apen, koeien en katten...alleen dan veel besmettelijker, 30 % van de wilde paarden populatie wereldwijd is er al mee besmet en vele huispaarden intussen ook! Als hij dat inderdaad heeft is het einde verhaal: Sacrificio (afmaken dus, de Spaanse taal heeft voor de meest erge dingen nog een mooi woord) of anders zou hij zou voor de rest van zijn leventje in quarantaine moeten. Nou zou ik Tilano best bij ons in de tuin willen neerzetten, maar jammer genoeg was Noel het daar helemaal niet mee eens: 'Weet jij wel hoeveel een paard kost in onderhoud? En de medicijnkosten? En je hebt er helemaal geen moer aan!'
Dus dat ging helaas niet door, nou ja...hij heeft wel gelijk want dat kunnen we echt helemaal niet betalen. Maar zielig is het allemaal wel, hoewel we de uitslag van die bloedtest eerst maar even rustig moeten afwachten....

Aan de zwerf

Simba de jonge kater is al ruim vier weken geleden weggelopen (tot verdriet van Ramona) maar zijn nakomelingen duiken door heel Cahuita en omstreken op: leuke grijsgestreepte kittens met spikkelbuikjes. Best mogelijk dat Simba zichzelf opnieuw uitgevonden heeft als boskat, levend van de jacht op vogels en muizen...of anders is hij misschien bij een buurvrouw gaan wonen, daar hebben katten ook nogal een neiging toe, als je ze los laat lopen. En Mambo is intussen bij de pandilla gegaan, dat is een meute straathonden uit het dorp...allemaal jonge mannetjes die met z'n allen zoeken naar eten en vriendinnetjes, intussen de dorpsbewoners ergerend met hun nachtelijk geblaf en constante geravot. Dat snoezige puppie Mambo is in de grote macho van Cahuita veranderd de laatste tijd en zwalkt het liefst alleen nog over straat...soms herinnert hij zich weer dat hij ook nog een huis en een voerbak heeft, dan komt ie thuis om te eten en lang te slapen...helemaal vuil, vermagerd en te moe om met het puppie te spelen (die trouwens ook weleens meeglipt om alvast van het straathondenleven te proeven).
Mambo en Simba zijn alletwee niet gecastreerd en de testosteron giert gewoon door ze heen de laatste tijd...spring is in the air ,ook hier. Ik wilde ze dan ook allebei maaaanden geleden al naar de veterinario brengen om ze te laten ‘helpen’ ,want ongecastreerde mannetjes gaan gewoon altijd aan de zwerf en maken veel te veel kindjes overal (die niemand wil hebben), maar toen begonnen Noel en Ramona de actiegroep ‘Laat Mambo en Simba hun ballen houden!’ want casteren is ‘zo zielig’ en ‘kijk maar wat Charlie Brown een slome vetzak is geworden’ en vooral ‘ja mama, twee tegen een, dusss wij onze zin’. Mijn stelling is dat dat soort (d)emocratie feitelijk tot belabberde besluitvorming voert, kijk maar…want misschien worden ze nu eerdaags wel door een auto overreden als ze een keer verdwaasd van de hormonen de snelweg oversteken, ja ja… of een nijdige buurman die genoeg heeft van hun nachtelijk hondengeblaf\ kattengejank en hakt ze met een machete de kop af of strooit vergiftigd vlees in de buurt rond, want dat is in Latijns-Amerika heel gewoon (niet dat ik het gewoon vind hoor). Dus Mambootje houdt nu Mayah gezelschap als kettinghond, al moet ik gauw een dikkere ketting gaan kopen bij de ijzerwinkel, want de standaard kettinghondenketting kan hem dus ook al niet tegenhouden. Puppie, die intussen opgegroeid is tot een soort coyote (ik zag daarvan een plaatje in een natuurgids en ze lijkt er echt precies op en Mambo lijkt trouwens net op een Australische dingo en Mayah op een Canadese wolf,maar dat terzijde) , die mag er dus wel aan geloven qua castratie, want da’s een vrouwtje en ik wil zeker geen nest Cahuita coyotes in huis, nee zeg…het idee alleen al.
Hengstveulen Eclipse van Brigitte heeft er ook een handje van om aan de zwerf te gaan, die springt gewoon pardoes over het hek van de wei, steekt de snelweg over en gaat op zoek naar zijn moeder en de rest van de kudde (als die aan het werk zijn en hij met een paar andere paarden in de wei moet achterblijven) dan kom je hem plotseling op Black Beach Road tegen, levensgevaarlijk! En die is trouwens wel onlangs gecastreerd, alleen is dat nog niet helemaal bij hem doorgedrongen blijkbaar, want nu springt hij vaker de wei uit om ook al aan de zwerf te gaan. En tot overmaat van ramp heeft hij ook nog vlak voor zijn castratie zijn halfzuster Sol bezwangerd…daar is Brigitte echt heel blij mee, straks nog een (overbodig) paard erbij dat gezellig lekker mee eet, haha.
Intussen hadden we ook nog een weekje bezoek hier van Sonia, die was hier ook al in februari met mijn familie meegekomen, en nu wilde ze graag nog een keertje Cahue aandoen. Ze heeft Ramona een heel leuke Semana Santa bezorgd en nu zijn de dames samen nepzusjes geworden…echt waar, in het dorp werd me ook al gevraagd of Sonia (19 jaar) mijn dochter of mijn nichtje was?! Nu is Sonia met een vriendin verder doorgereisd naar de eilandjes Bocas del Toro, voor de Caribische kust van Panama, maar zondag keren de dames alweer terug naar ons dorpje, om nog een dagje National Park te doen (en een avondje te stappen in de Cocosbar, die Wild West saloon hier in de dorpsstraat) alvorens ze terug zullen reizen naar Tamarindo, aan de andere kant van het land, in Guanacaste.