Goh, inmiddels zijn we al het vierde jaar hier in Costa Rica ingegaan! Nog geen spijt van onze verhuizing naar ver overzee, want het is hier erg mooi en we hebben altijd lekker warm weer. Aan de Caribische kust, waar we nu op de kop af twee jaar wonen, hebben we het enorm naar onze zin. Momenteel passen we een beetje op de toko van Brigitte,samen met de collega's die daar werken...want zij is met haar zus, dochter en nichtje voor drie weken naar Zwitserland gevlogen. Maar half september zijn ze alweer terug, daarbij is het hier momenteel erg rustig qua bezoekers, omdat de scholen e.d. net weer begonnen zijn. Over twee weken moeten we in Limon komen opdraven om onze verblijfsvergunning te verlengen. Gelukkig niet meer in San Jose, waar we twee jaar geleden waren, want daar was het destijds enorm druk. Nu hebben ze 32 bijkantoren in alle uithoeken van het land geopend, zodat er altijd wel eentje in de buurt is. Wij blijven waarschijnlijk voor altijd in Costa Rica, maar van de tien andere Nederlanders, die we hier in Cahuita kennen, zijn of gaan er vijf weer terug naar Nederland. Twee mogelijk voor tijdelijk, om te werken en geld te sparen om terug te keren...maar het racistische Vlaams/ Hollandse zakenliedenstel, waarvan het zoontje bij Ramona in de klas zit, houden het na 8 jaar definitief voor gezien hier en keren z.s.m. terug naar Nederland. Waarom? Ze hebben toch een prachtige villa met zwembad aan Playa Grande en vier bedrijven in het dorp? Nou, volgens eigen zeggen 'wonen hier teveel zwarten en het is te arm, dus die bedrijven lopen allemaal niet goed'. Sjee, ik zal ze niet missen, moet ik zeggen, al hoorde ik wel op van hun plannen. Nu schijnt de helft van de Nederlandse emigranten binnen 10 jaar weer terug te keren, dus ze zijn bepaald de enigen niet. Emigreren vraagt ook wel wat van je aanpassingsvermogen en je moet goed met tegenslagen kunnen omgaan en ook een beetje pit en doorzettingsvermogen laten zien. De culturele smeltkroes die Caribe heet is leuk en interessant, maar niet iedereen voelt zich hier echt op z'n plek. Talamanca is inderdaad een verre uithoek van de armste provincie van het land (Limon). Van oudsher is het hier een piraten/ en smokkelaarsnest en dat is niet iedereen zijn kopje thee. Wij hebben ons hier wel altijd prettig gevoeld hoor, maar sommigen staan raar te kijken, als bijvoorbeeld de burgemeester na een woeste achtervolging op de snelweg, in de gevangenis eindigt (wegens het plunderen van de gemeentekas). Of als een nieuw hoofdstuk van de Amerikaanse War on Drugs zich bij jou op de stoep voltrekt. De Costaricaanse kustwacht heeft hier namelijk maar een (1) patrouilleboot, da's lang niet genoeg om alle smokkelaars te vangen. Dus daarom zijn de Amerikanen ze nu te hulp geschoten met 46 marine schepen, waaronder de USS Iwo Jima, dat is een vliegtuigdekschip dat in Limon afgemeerd ligt. Vandaaruit stijgen dagelijks 15 helicopters op, om drugsboeven te vangen. In Cahuita zie je ze regelmatig overvliegen, het zijn blauwe lawaaibakken waar op de onderkant "POLICE" staat, daaraan kun je zien dat het de Amerikanen zijn. Never a dull moment, hmmm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten