En toen zaten de bushmeisjes plotsklaps in een hypermodern vliegtuig, om via Houston, Texas naar Amsterdam af te reizen. Wat allemaal prima verlopen is, het was een heel avontuur en op Schiphol stond onze familie om ons af te halen, wat een geweldig weerzien was! Absoluut geweldig om elkaar na 5 jaar buitenland weer in de armen te sluiten!
Toen de jetlag eenmaal uitgeslapen was, konden we voorzichtig onze eerste stapjes in Amsterdam zetten, wat flink wennen was voor mij (Natasha, want Ramona voelde zich meteen als een visje in het water). Ten eerste weet ik niet meer goed de weg in mijn geboortestad...nou is er ook wel veel bijgebouwd en mijn zus , waar we logeren, woont in Nieuw-Sloten, aan de westelijke stadsrand waar ik eigenlijk niet heel goed bekend mee ben. Hoe de trams, bussen en metro's precies rijden weet ik ook al niet meer. Daarbij is het openbaar vervoer met de komst van de OV-chip nogal veranderd: er is een onbegrijpelijke automaat met een touchscreen en een ingewikkeld keuzemenu en allemaal sleuven, waar je dan je kaartjes doorheen moet halen (die we niet hebben, haha). Met een kwartier wanhopig klungelen kreeg ik er een paar (peperdure) enkeltjes uit, die je zowaar contant kon betalen. Iedereen betaalt geloof ik alles met plastic kaartjes tegenwoordig, behalve wij. Vervolgens moet je je door een elektronisch hekwerk heenwerken, waardoor je net de tram mist als je uit de metro komt! Maar toen de volgende dan na 7 minuten ofzo kwam, zei de typisch Amsterdamse bestuurder: oe, wat kijken jullie streng! Daarop konden we wel lachen allebei, die vertrouwde humor is tenminste niet verloren gegaan in de technotoop waarin de Nederlandse samenleving anno 2012 blijkbaar langzamerhand veranderd is. Ik heb geloof ik een lichtelijke Reversed Culture Shock, heb moeite te wennen in mijn eigen land, waar ik notabene 38 jaar gewoond heb! Fietsen is ook een beetje eng, door het drukke verkeer...met Ramona achterop een geleende Batavus met een zwabberend achterwiel. En boodschapjes doen in de supermarkt hier, da's ook een tijdrovende expeditie, want je moet door een zee van produkten waden, enorm zoeken en steeds keuzes maken...in Costa Rica ben ik altijd in drie minuten de minimarkt weer uit. Maar hier heb je dan wel allemaal lekkere hapjes, als chevre, framboosjes, pure chocolade en nog vele dingen meer...dus culinair gezien is het zeker genieten hier! Al doet een bakje prefab salade met chemische dressing (niet dat we dat kopen hoor, ik hak en zaag zelf mijn groente wel) bijvoorbeeld tegenwoordig 4,99 euro, da's dan 12 oudhollandse pieken, ktsjing kassa!
Wel ligt Nederland er opvallend welvarend bij, alle gevels zijn netjes gezandstraald, de mensen hebben bijna allemaal designkleren aan en hebben allerlei dure gadgets bij zich. Waar ik ook al niet zoveel van snap eerlijk gezegd, we hebben een mobiele telefoon te leen gekregen en het beltegoed raakte op. Mama snapte niet hoe dat weer aan te zuiveren, maar gelukkig kan mijn kleine dochter dat wel, net als het scrollen door onbegrijpelijke keuzemenu's als je een simpel telefoontje wilt plegen. Ha ha, ik ben natuurlijk ook wel een 44-jarige ouwe taart geworden intussen, die in de bush in een ver ontwikkelingsland woont, waar werkelijk alles simpel en overzichtelijk is! Gelukkig heb ik Ramona bij me, om me te helpen en ook de andere familieleden doen erg hun best om het ons naar de zin te maken!
We hebben al veel leuke dingen gedaan: een rondvaart door de Amsterdamse grachten (beeldschoon), terrasje gepakt, Ramona is met mijn broer naar Duinrell pretpark geweest, we zijn met mijn andere broer naar de camping aan zee in Petten geweest (waar we de Atlantische oceaan weer eens van deze kant bewonderd hebben), we zijn bij vrienden in Alkmaar geweest op een leuke kinderverjaardag (de kinderen zijn allemaal 30 cm de hoogte ingeschoten, ook een aparte gewaarwording) en we gaan ook zeker nog naar Purmerend en naar Landgraaf, bij Noels ouders op bezoek. Het is zo gezellig allemaal, net een warm bad! Volgende week vertel ik er meer over!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten