Huren jullie dan een zeecontainer?

Nee dus. Kost duizenden euro's en dat is de inboedel in de huidige woning dus niet waard. Nou ja, wellicht wel maar de electronische spullen werken bijna allemaal op 220 en daar heb je in Costa Rica dus niet erg veel aan. Een auto hebben we niet, of beter: nog niet, en dan is er sowiso de Costaricaanse douane die overal een flink percentage invoerrechten bovenop gooit... Dus dat worden drie koffers van max. 20 kilo en als handbagage de laptop, de camera en nog zo het een en ander. Allerlei spullen die we t.z.t toch wel weer zouden willen hebben, stoppen we in een aantal verhuisdozen die vrienden en familieleden die op bezoek willen komen verplicht als handbagage mogen meezeulen. Dan is er nog Ninja, de boskat. Om het arme dier eerst weken van hotel naar hotel te gaan slepen, voordat we ergens wat gehuurd hebben, zou in de buurt komen van dierenmishandeling. En al loopt er in Costa Rica geen Marianne Thieme rond, juist die christenteef, toch maar niet... Ninja blijft de eerste maanden de onderhuurder en diens hond gezelschap houden. Dan splitsen we haar de eerste nieuwsgierige die die kant op gaat, in de maag. Sorry, Paul, Tabe of ma... kan niet anders. Vervolgens mag Ninja het dan in het bos gaan opnemen tegen de tijgerkat en de margay. Moet kunnen.

WAT GA JE DAAR DOEN?

Goeie vraag, en menig maal gesteld. Ook lang over nagedacht, de afgelopen jaren. In dienstverband werken mag sowiso niet met een tijdelijke verblijfsvergunning, dus de eerste 4 - 5 jaar, en het uurloon ligt in Costa Rica op ongeveer anderhalve dollar. Van in dienstverband werken heb ik ondertussen meer dan genoeg, en bij een dergelijke salariëring al helemaal niet aanlokkelijk... Dan ga je dus rondkijken naar wat al die ex-pats en gelukszoekers zoal doen voor de kost. Een fiks aantal is actief als ladenlichter in de vastgoedsector. Nee, inderdaad niet echt mijn soort... Anderen zijn actief in de touristenbranche, en wel in dergelijke getalen dat daar nauwelijks nog iets mee valt te verdienen. Ze concurreren elkaar de tent uit, en ik wil helemaal niets te maken hebben met de vuile was van anderen... Nu schijnt een bepaald kruid daar heel goed te gedijen, en als cash crop helemaal niet verkeerd. Maar ja, niet echt legaal. En geen zin in een onvrijwillig verblijf in een Centraal-Amerikaanse gevangenis. En we gaan er niet heen om ons het land uit te laten zetten. Ergo: grasland kopen, beplanten met allerlei inheemse boomsoorten – en dus geen teak - , gecombineerd met een niet al te grote veestapel. Agroforestal, noemen ze het daar. Het afgelopen jaar mij dus bezig gehouden met verzamelen en doorspitten van allerlei info over boomsoorten. Leverde uiteindelijk een papierstapel op van een kleine 1200 paginas, als ik ze alemaal zou uitprinten... En allemaal in het Spaans. Maar goed, op die manier kun je het vastgeroeste Spaans dat nog ergens in je brein aanwezig is, ook weer bijspijkeren.
Wat te gaan doen, daar waren we dus uit. Maar waar? Nee, niet aan de Pacifico. Veel te veel Amerikanen in ommuurde gettos. En met 40 graden celsius gaan ploeteren in een bos, eh nee. De Caribische kant dan? Inderdaad geen Yanken, maar zo mogelijk nog heter... Resten eigenlijk alleen de hoger gelegen delen van het land, in de buurt van de Mesa Central. Maar ook weer niet te hoog, want daar gedijen alleen nog dennebomen en wordt het 's nachts dan wel weer erg koud. Komen we uit bij de gebieden tussen 500 meter en 2000 meter boven de zeespiegel. Overdag een graad of 25, 's avonds niet te koud. Een ziekenhuis niet al te ver uit de buurt, ook wel handig. ADSL, spreekt voor zich. Redelijk onderwijs, want Ramona zal er toch aan moeten geloven... Rest nog de prijs van de grond, ook niet onbelangrijk. Dan kom je uiteindelijk uit bij een vijftal gebieden die we gedurende het eerste half jaar gaan verkennen. In willekeurige volgorde: het gebied tussen San Ramon, Quesada en La Tigra, het gebied van de nevelwouden en menig reservaat. Dan de omgeving van Turrialba. Verder het gebied rond Tarrazu, dan nog het hoger gelegen deel van de provincie Limon, in de buurt van Guapiles. Rest nog het hoger gelegen deel van Guanacaste, in de buurt van de vulkanen Rincon de la Vieja en de Mirravalles. Zijn we dan over een maand of acht echt in het bezit van een verblijfsvergunning, zouden we tegen die tijd iets van onze gading hebben gevonden, en besluiten we dan ook definitief om te blijven, dan zeggen we de huur in het WKP op, gaan over tot de aanschaf van een heleboel stekjes, nee niet die dus, en planten maar...

Laatste zomer in Nederland?

Toen wij vijf jaar geleden na een half jaar reizen door Midden-Amerika terugkwamen in Nederland, en geconfronteerd werden met de eerste TV-beelden (voor ons tenminste) van het kabinet Balkenende I en over elkaar heen buitelende "politici"van LPF-huize, realiseerden we ons al snel dat gedurende onze afwezigheid het een en ander drastisch was gewijzigd. Natuurlijk, we hadden aan de andere kant van de plas ook wel meegekregen dat de megalomane kale would-be premier het had afgelegd tegen ene V. van der G., al dacht ik dat mijn oudste dochter een grap maakte toen ze mailde dat ie vermoord was - nog teruggemaild dat het inderdaad een flapdrol was maar dat je daar geen grapjes mee moest maken, natuurlijk meteen een verontwaardigd mailtje van haar terug dat ze helemaal geen grapjes maakte! Maar goed, de Tweede Kamer bleek opeens bevolkt met vastgoed-criminelen en een groot deel van de bevolking had daar blijkbaar vrede mee. Collectief wentelden de Nederlanders, althans het blanke deel, zich in een modderbad van egocentrisch zelfmedelijden, gecombineerd met een welhaast openlijke haat tegen alles en iedereen die niet van Dietsen bloed was en van spruitjes hield... Natuurlijk, niet iedereen leek door te draaien, zeker niet in de vrienden- en kennissenkring. Als dat zo zou zijn geweest, hadden we vijf jaar geleden al de biezen gepakt. Maar goed, we wisten vijf jaar geleden al dat we niet tot ons pensioen in dit betreurenswaardige land zouden blijven. Midden-Amerika, daar lag voor ons de toekomst, maar waar precies? Mexico: veel te veel corrupte policias. Guatemala: veel te gewelddadig? Belize: zou kunnen, ware het niet dat de eisen voor een verblijfsvergunning wel heel erg werden opgeschroefd. Na veel uitzoekwerk, kwamen we ruim een jaar geleden uit bij Costa Rica. O.k., wel heel erg veel Amerikanen, maar soit, die zijn ook niet allemaal fout...
Beetje bij beetje werd duidelijk wat voor paperassen we allemaal dienden te verzamelen, maar allereerst moest ik zorgen weer in het ´gelukkige´bezit komen van het Nederlanderschap... Dat was ik ergens kwijt geraakt, en mijn paspoort was ondertussen verlopen... Geen Nederlanderschap, ergo geen paspoort. Op naar Den Haag om te bewijzen dat ik toch echt een produkt ben van Nederlandse ouders en de afgelopen vijf jaar tocht echt in dit land aanwezig ben geweest. Niet geheel vrijwillig, maar toch. Op naar het stadhuis om de trouwerij te regelen. Moest ik wel eerst bewijzen dat ik niet ondertussen ergens in Guatemala in het huwelijk was getreden. Maar hoe iets te bewijzen wat niet gebeurd was? Dat snapte de dame ten stadhuize ook wel, een mailtje naar de Nederlandse ambassade met de vraag of daar iets bekend was van een huwelijke tussen mij en een of andere Latina of Maya, zou voldoende moeten zijn. Juist, maar wie zegt dat ik niet ondertussen in het huwelijk ben getreden met een dame uit PyongYang? Heb ik maar niet tegen de ambetenaresse gezegd, ze had het al moeilijk genoeg...
Een huwelijk stond niets meer in de weg en dat papiertjes was dus op 1 juni in ons bezit. En ook de Verklaringen omtrent Gedrag waren er binnen twee weken. Raar maar waar. Gewapend met deze en andere paperassen op weg naar Buitenlandse Zaken. Weer naar Den Haag, een kwartier later, 100 € armer en 10 stempeltjes rijker, weer terug naar Purmerend. Vorige week dinsdag maar even de consul van Costa Rica gebeld om te informeren hoe verder en hoe lang gaat dat allemaal nog duren? Toch handig om te weten, in verband met tickets, onderhuur etc. ´Komt u morgen maar langs`, antwoordde dhr. Ortiz. Dus nog een keer naar Den Haag. Natasha enigzins in de piepzak, want tja, wat wil zo´n hotemetoot allemaal weten in een gesprek van een uur, want zolang zou het gaan duren... Dat laatste bleek inderdaad het geval, maar de consul wilde helemaal niets weten. Hij controleerde de papieren op stempels van de gemeente, BuZa, etc., zette zijn buitengewoon sierlijke handtekening op alle papiertjes, en dat bleken er uiteindelijk 120 want ook alle paginas van drie paspoorten kregen deze behandeling. Het tweede half uur van ons verblijf op de ambassade brachten we kijkend door naar de consul die nu alle 120 papiertjes van een fraaie Costaricaanse stempel ging voorzien... Voor dat werk, en het per koerier naar San Jose laten brengen van de papierwinkel, vroeg de man tenslotte 290 euro. Dat bedrag armer, en een (1) papiertje rijker, terug naar Purmerend. Alweer... Nog ff 500$ overmaken naar de advocaat in SJ die voor ons in de rij mag gaan staan bij Migracion, enige keren mailen met diens echtgenote, een Nederlandse die al een jaar of 15 daar woont en nu een heel raar soort Nederlands spreekt en schrijft, om te informeren of alles nu in orde was. Zowaar. Dus nu maar tickets bestellen. Op naar een aantal reisbureaus in het stadje, maar enkeltjes, nee daar doen we niet aan. ´Maar we hoeven geen retour, ziet U?´´Jawel, maar een enkeltje is duurder dan een retourticket´. Juist ja, erg logisch allemaal. ´En wat moet dat allemaal dan kosten?´´3300€´. ´Laat maar zitten!´Gisterenavond dan toch maar online de tickets bij MartinAir besteld. Nu weer 2000€ armer, maar drie papiertjes erbij... Zo komen we er wel, en dat retourtje flikkeren we dan wel weg, of misschien lijsten we het wel in... O ja, bijna vergeten, iemand gevonden die onze woning wel een jaartje wil huren want het WKP lijkt hem wel wat. Hem wel ja... Hoe het ook zij, op 21 augustus, staan we op Schiphol om ons via Florida, jakkes, te laten vervoeren naar het vliegveld van San Jose. Eigenlijk nog snel gegaan allemaal, want in het voorjaar rekenden we nog op oktober o.i.d.

Trouwerij

Op 1 juni jl. was het dan zover. Natasha en Noël zijn getrouwd. Waarom? Om het feestje natuurlijk, en omdat een huwelijkakte voorwaarde is voor een permanente residencia in Costa Rica... Maar daarover later meer. Wat heb je zoal nodig voor een trouwerij? Muziek, spijs, drank, een huwelijkslocatie, gasten en een echtpaar. De Bucketboyz en Rythm & Troop wilden wel spelen, de supermarkt was bereid tientallen kratten bier af te leveren, de buren stonden 2 dagen in de keuken, de tuin van het WKP is groot genoeg, de gasten stroomden toe, en het echtpaar to be had zich niet verslapen... Na de formaliteiten ten stadhuize van Purmerend, tja want daar wonen we (nog), snel naar het WKP waar de muziekinstallatie gereed stond, het bier - gekoeld en wel - in de badkuip lag, en de zon haar best deed.
Velen hebben deze dag hun beste beentje voortgezet, maar een aantal mensen willen we toch met name noemen - en nogmaals - bedanken: Tommie (voor het belangeloos ter beschikking stellen van zijn PA), de bands (voor het spelen voor een appel en en e)i, Carry en Vincent (voor het kokerellen), Bert, Paul,Tabe en Isabelle (voor het willen getuigen), Paul nog een keertje (voor de foto's), Bert nog een keer (voor 'sfeerbeheer', gelukkig wist eenieder zich te gedragen en was optreden overbodig), de buurmeisjes Sophie en Kiara, en de eigen spruit Ramona, (voor de dansjes en het willen dragen van de sleep), Sander (voor het tijdig aanslepen van nog meer kratten bier en ijs), en buuf Diana (voor het opvangen van de gasten). Rest nog dank te zeggen aan de gasten voor hun goed gedrag en de enveloppen... Je zou het bijna vaker doen...

link voor de foto's: http://bofx.net/nnr/gallery