Laatste zomer in Nederland?

Toen wij vijf jaar geleden na een half jaar reizen door Midden-Amerika terugkwamen in Nederland, en geconfronteerd werden met de eerste TV-beelden (voor ons tenminste) van het kabinet Balkenende I en over elkaar heen buitelende "politici"van LPF-huize, realiseerden we ons al snel dat gedurende onze afwezigheid het een en ander drastisch was gewijzigd. Natuurlijk, we hadden aan de andere kant van de plas ook wel meegekregen dat de megalomane kale would-be premier het had afgelegd tegen ene V. van der G., al dacht ik dat mijn oudste dochter een grap maakte toen ze mailde dat ie vermoord was - nog teruggemaild dat het inderdaad een flapdrol was maar dat je daar geen grapjes mee moest maken, natuurlijk meteen een verontwaardigd mailtje van haar terug dat ze helemaal geen grapjes maakte! Maar goed, de Tweede Kamer bleek opeens bevolkt met vastgoed-criminelen en een groot deel van de bevolking had daar blijkbaar vrede mee. Collectief wentelden de Nederlanders, althans het blanke deel, zich in een modderbad van egocentrisch zelfmedelijden, gecombineerd met een welhaast openlijke haat tegen alles en iedereen die niet van Dietsen bloed was en van spruitjes hield... Natuurlijk, niet iedereen leek door te draaien, zeker niet in de vrienden- en kennissenkring. Als dat zo zou zijn geweest, hadden we vijf jaar geleden al de biezen gepakt. Maar goed, we wisten vijf jaar geleden al dat we niet tot ons pensioen in dit betreurenswaardige land zouden blijven. Midden-Amerika, daar lag voor ons de toekomst, maar waar precies? Mexico: veel te veel corrupte policias. Guatemala: veel te gewelddadig? Belize: zou kunnen, ware het niet dat de eisen voor een verblijfsvergunning wel heel erg werden opgeschroefd. Na veel uitzoekwerk, kwamen we ruim een jaar geleden uit bij Costa Rica. O.k., wel heel erg veel Amerikanen, maar soit, die zijn ook niet allemaal fout...
Beetje bij beetje werd duidelijk wat voor paperassen we allemaal dienden te verzamelen, maar allereerst moest ik zorgen weer in het ´gelukkige´bezit komen van het Nederlanderschap... Dat was ik ergens kwijt geraakt, en mijn paspoort was ondertussen verlopen... Geen Nederlanderschap, ergo geen paspoort. Op naar Den Haag om te bewijzen dat ik toch echt een produkt ben van Nederlandse ouders en de afgelopen vijf jaar tocht echt in dit land aanwezig ben geweest. Niet geheel vrijwillig, maar toch. Op naar het stadhuis om de trouwerij te regelen. Moest ik wel eerst bewijzen dat ik niet ondertussen ergens in Guatemala in het huwelijk was getreden. Maar hoe iets te bewijzen wat niet gebeurd was? Dat snapte de dame ten stadhuize ook wel, een mailtje naar de Nederlandse ambassade met de vraag of daar iets bekend was van een huwelijke tussen mij en een of andere Latina of Maya, zou voldoende moeten zijn. Juist, maar wie zegt dat ik niet ondertussen in het huwelijk ben getreden met een dame uit PyongYang? Heb ik maar niet tegen de ambetenaresse gezegd, ze had het al moeilijk genoeg...
Een huwelijk stond niets meer in de weg en dat papiertjes was dus op 1 juni in ons bezit. En ook de Verklaringen omtrent Gedrag waren er binnen twee weken. Raar maar waar. Gewapend met deze en andere paperassen op weg naar Buitenlandse Zaken. Weer naar Den Haag, een kwartier later, 100 € armer en 10 stempeltjes rijker, weer terug naar Purmerend. Vorige week dinsdag maar even de consul van Costa Rica gebeld om te informeren hoe verder en hoe lang gaat dat allemaal nog duren? Toch handig om te weten, in verband met tickets, onderhuur etc. ´Komt u morgen maar langs`, antwoordde dhr. Ortiz. Dus nog een keer naar Den Haag. Natasha enigzins in de piepzak, want tja, wat wil zo´n hotemetoot allemaal weten in een gesprek van een uur, want zolang zou het gaan duren... Dat laatste bleek inderdaad het geval, maar de consul wilde helemaal niets weten. Hij controleerde de papieren op stempels van de gemeente, BuZa, etc., zette zijn buitengewoon sierlijke handtekening op alle papiertjes, en dat bleken er uiteindelijk 120 want ook alle paginas van drie paspoorten kregen deze behandeling. Het tweede half uur van ons verblijf op de ambassade brachten we kijkend door naar de consul die nu alle 120 papiertjes van een fraaie Costaricaanse stempel ging voorzien... Voor dat werk, en het per koerier naar San Jose laten brengen van de papierwinkel, vroeg de man tenslotte 290 euro. Dat bedrag armer, en een (1) papiertje rijker, terug naar Purmerend. Alweer... Nog ff 500$ overmaken naar de advocaat in SJ die voor ons in de rij mag gaan staan bij Migracion, enige keren mailen met diens echtgenote, een Nederlandse die al een jaar of 15 daar woont en nu een heel raar soort Nederlands spreekt en schrijft, om te informeren of alles nu in orde was. Zowaar. Dus nu maar tickets bestellen. Op naar een aantal reisbureaus in het stadje, maar enkeltjes, nee daar doen we niet aan. ´Maar we hoeven geen retour, ziet U?´´Jawel, maar een enkeltje is duurder dan een retourticket´. Juist ja, erg logisch allemaal. ´En wat moet dat allemaal dan kosten?´´3300€´. ´Laat maar zitten!´Gisterenavond dan toch maar online de tickets bij MartinAir besteld. Nu weer 2000€ armer, maar drie papiertjes erbij... Zo komen we er wel, en dat retourtje flikkeren we dan wel weg, of misschien lijsten we het wel in... O ja, bijna vergeten, iemand gevonden die onze woning wel een jaartje wil huren want het WKP lijkt hem wel wat. Hem wel ja... Hoe het ook zij, op 21 augustus, staan we op Schiphol om ons via Florida, jakkes, te laten vervoeren naar het vliegveld van San Jose. Eigenlijk nog snel gegaan allemaal, want in het voorjaar rekenden we nog op oktober o.i.d.