De Caribe Sur

Donderdag gingen we op pad naar de Caribe Sur; na een voorspoedige reis per expressbus en een paar kilometers wandelen langs het strand kwamen we warm en vermoeid aan bij Cabinas Iguanas in Cahuita, een tropisch paradijsje met zwembad.
Ramona dook daar meteen in en de volgende ochtenden stond ze steeds bij het krieken van de dag op om een frisse duik te nemen.
Het is hier veel heter dan in de bergen en ook voelt het veel plakkeriger door de hoge luchtvochtigheid, dus de eerste twee dagen waren we wat sloom, je lichaam moet even wennen aan het klimaat en als je te actief gaat rondrennen, kun je weleens een zonnesteek oplopen. We zaten dus veel in de schaduw, doken het zwembad in of dartelden in de golven van de Caribische zee...´s avonds een hapje eten bijde Reggae Bar, waar ze ons nog kenden van de vorige keer. Cahuita (de naam komt uit het Mizkito-indiaans: cawi-ta, dat betekent beboste landpunt in zee) is een plezierige multiculturele mix van rasta´s, artistiekelingen, Europese immigranten en toeristen van over de hele wereld. Het mixt allemaal op een prettige manier met elkaar, de locals en de surfer-dudes, het is kleurrijk, de branding ruist zacht en de verse seafood is overheerlijk. Echt een plekkie voor ons, dus over een week of vier gaan we er weer eens heen, maar dan op huisjesjacht. Zondag was het zaak om een bus te pakken naar Sixaola, aan de Panamese grens, om een nieuw stempeltje in het paspoort te halen. De bus slingerde door bloedhete, windstille binnenlanden met uitgestrekte bananenplantages aan weerszijden van de weg. Na twee uur hobbelen door diverse nederzettingen kwamen we aan bij de grens: een gammele, roestige spoorbrug over de rivier Sixaola (ook een Indiaanse naam trouwens) met aan weerszijden een douane-kantoortje. We vroegen aan de migracion-meneer aan de Costaricaanse kant of hij aub ons visum wilde verlengen, omdat we nog wat langer in het land wilden blijven. Dat kon, maar het burocratisch ritueel schreef wel voor dat we dan even Panama in en uit moesten gaan. Wandelen over die brug dus, wat nog spannend was ook, want er reden grote vrachtwagens tussen de voetgangers door en de planken waarover je moest lopen waren wiebelig met grote kieren erin, waardoor je de rivier zag kolken ver onder je. Dit allemaal in een hallucinerende hitte...het enige wat eraan ontbrak, waren rondcirkelende hongerige krokodillen die wachtten tot er een lekker hapje door de gaten in de brug heenviel. De immigratie-formaliteiten aan de Panamese kant verliepen probleemloos en gratis, uitzonderlijk op dit continent. Naast de grenspost staat een grote shopping-mall, verder is het naar mijn indruk een stoffig en heet cowboyland, dat Panama. Vriendelijk zijn ze er wel, we haalden wat koude drankjes bij de supermarkt (die je met colones kon afrekenen, dus geen geldwissel-oplichtingspraktijken hier) en liepen na een kwartiertje maar weer eens terug naar de grenspost. De migracion meneer was intussen in slaap gevallen en werd wakker gestompt door zijn lachende collega. Nadat we die brug voor de tweede keer succesvol gepasseerd waren en gloednieuwe Costaricaanse stempels in onze passen gekregen hadden (ook aan deze kant waren ze relaxed en vriendelijk) vonden we het wel weer genoeg avontuur voor een dag. We namen een taxi terug naar Cahuita, die ons in drie kwartier terugbracht, waar de bus (die trouwens net wegreed voor onze neus) twee uur over doet. Alla, in Cahuita aangekomen namen we een koel drankje op het terras van de Coco-bar, daarna lekker gegeten bij de Reggae-bar. Als toetje speelde er nog een bandje ook, aanstekelijke reggae en rock caribeña: heerlijk gedanst en gesprongen samen met Ramona. Echt een fijne laatste avond; de volgende morgen moesten we alweer bijtijds op om de bus naar Centrale vallei te halen. Nog even gesproken met de mensen van het hotel; die zullen voor ons uitkijken naar een huurhuis in of bij het dorp. Over een krap maandje zien we ze weer, dan zullen we verder kijken. Nu zitten we weer op de berg, de hondjes waren dolblij dat we weer terug waren!