Dag Marcosito

Op ons vakantieadres werden we opeens opgebeld door Roy, met het trieste bericht dat onze hond Marcosito overleden is, zomaar in zijn slaap zonder dat zij het aan zagen komen. De honden logeren als wij op reis zijn altijd op de finca van Roy en Andrea, in het dorp waar we wonen. Marcosito hebben we in april uit het asiel gehaald...medewerkers daar hadden hem daarvoor aan een boom vastgebonden gevonden, bijna doodgehongerd. Zij hadden hem weer een beetje opgelapt en wij hebben hem elke dag verwend met lekkere hapjes, heel veel knuffels, borstelbeurten en boswandelingen ...maar hij heeft het niet gered ondanks alle goede zorgen en de liefde voor z´n vriendinnetje Maiah.
De oorzaak was bijna zeker chronische beschadigingen aan de organen, door uithongering. Marcosito was de drie maanden die hij bij ons was altijd heel lief en stil. Te lief en stil eigenlijk en de levenslust leek ook steeds meer uit te doven. De laatste weken grapten we wel eens dat we de veearts hier maar eens om Prozac voor honden moesten vragen. Toen we de honden vrijdag naar de finca brachten, gaven we Roy voor de zekerheid het telefoonnummer van Cabinas Iguana, zodat hij ons kon bereiken. En geld voor de veearts, voor als het acuut mis mocht gaan. Alsof je zoiets een beetje voorvoelt. Maar als je je (zoals wij) met liefde
ontfermt over verwaarloosde honden (en zwerfkatten en kreupele slachtpaarden) dan weet je dat dit kan gebeuren, helaas. Marcosito ligt begraven op de finca, onder koffiestruiken en bananen-, guave-, en mangobomen. Daar hebben we vrede mee, hoewel het verdrietig is en blijft. Voorlopig nemen we even geen andere hond erbij (hoewel ik best naar het asiel terug zou willen gaan om een andere lieve stakker op te nemen), we willen even rust. Misschien dat we een jong poesje krijgen van mensen uit het dorp die een nestje jonge katjes hebben, heeft Maiah toch wat gezelschap.
Tegen Ramona hebben we gezegd dat Marcos in de hondenhemel speelt met Sabú, Tank en Morlock (onze oude honden). Zelf vinden we dat ook een geruststellende gedachte. Hoewel lief
Marcosje maar drie maanden bij ons was, blijft ook hij voor altijd in ons hart.