Cahuita & Panama

Weer terug uit Cahuita... De eerste keer dat we daar waren vonden we het er waanzinnig heet. Nu, na de vijfde keer vinden we het er gewoon lekker warm en voelt het hier op de berg koud. Woensdagmiddag aangekomen in Cahuita, de rest van de dag in het zwembad gelegen en een beetje op het terras van de Cocos Bar gezeten, uitrusten van de bus reis. Donderdag eigenlijk alleen maar op het strand rondgehangen en ´s avonds in het restaurant een optreden van een plaatselijk bandje gezien: calypso –en reggaecovers. Het was eigenlijk best slecht en tijdens de pauze stroomde het restaurant zowat leeg. Dat was wel een beetje zielig want de jongens deden best hun best, dus wij zijn maar blijven zitten tot het eind van het optreden. Vrijdag moesten we naar de grens met Panama bij Sixaola. Zit je dik twee uur in de bus en je ziet alleen maar bananenplantages en dorpjes waar de armoe vanaf straalt. Het is wel prachtig groen, heuvelachtig land, deze foothills van het Talamanca-gebergte. Grensplaats Sixaola is niet meer dan een verzameling winkeltjes, cantinas en een bushalte. Eerst bij de Tico-migración langs. De ambtenaar begon te kakelen dat we drie dagen in Panama moesten blijven voordat hij onze visa wou verlengen. Gelukkig wist Natasha de koekenbakker te overtuigen dat dat onzin was, inmiddels kennen wij de wet-Ley de Migración y Extranjería-waarschijnlijk beter dan het Tico-baliepersoneel aan de grens. Goed, na de nodige discussie zette meneer gelukkig wat uitreisstempels in onze passen. Hup, naar de brug, een stokoud verroest geval waar je over gammele verrotte planken moet lopen met onder je een woest-stromende Sixaola-rivier. Een gigantische rij wachtenden bij de Panama-migracion, het is immers zomervakantietijd dus waren er deze keer muchos turistas uit Europa en de VS. Twee uur in de gloeiende zon gestaan. Er is daar maar een loket, en achter ons groeide de rij met wachtenden die Panama uitwilden. Tegen drieën, sluitingstijd van de Panama-migración, waren we eindelijk aan de beurt. ¨Doet U maar gelijk meteen de uitreisstempel erbij, gaan we meteen weer het land uit¨. De Panamese ambtenaar lachtte en knalde de gevraagde stempels in de paspoorten. Weer terug over die gammele brug... Tico-ambtenaar deed nu niet moeilijk meer en dus hebben we er weer drie maanden bij. Noël had geen trek in weer dik twee uur in een bus zitten en we namen de taxi naar Puerto Viejo: de kleine kantonhoofdstad van Talamanca. Dat is op zich een heel mooi dorp maar wel een beetje erg gericht op surfende backpackers en andere feestende jongeren. Ze hebben daar namelijk de Salsa Brava, da´s een korte, explosieve golf, vandaar. Isla Mujeres (MX) en Caye Caulker (Belice), daar lijkt het wel een beetje op. De Koog op Texel, haha. Best leuk om een dagje rond te hangen, maar om nu in het dorp zelf te wonen? Kwam nog bij dat het meisje in de bar bij de bushalte een ongelooflijke hork was. We moesten bij elk drankje meteen afrekenen, zoiets hebben we in CR nog nooit meegemaakt. Overal maakt men gewoon een bon en je betaalt als je weg gaat. Noël bromde ¨Mij zie je hier niet meer terug!¨ en we vertrokken weer over de grindweg naar Cahuita. Het ¨Ola Ramona!¨ was er niet van de lucht. Hapje gegeten in wat ondertussen het stamrestaurant is geworden. De kok en het meisje achter de bar weten ondertussen dat die malle Noël geen rijst belieft dus hebben ze voor hem een recept verzonnen wat niet op de kaart staat. De poolbiljartballen liggen er al klaar voor Ramona die gewoon de keuken in en uit loopt alsof het haar restaurant is. Zaterdag weer op het strand rondgehangen, waar Ramona zich altijd opperbest weet te vermaken in het zand en de golven. Ook hebben we met Sofia, de eigenaresse van Cabinas Iguana, gesproken over het huis in het dorp wat ze wel aan ons willen verhuren. Ze hebben navraag gedaan wanneer de ICE-mensen er weer uit gaan (die zijn met een of ander telefoonproject bezig in Talamanca). Wanneer die lui weggaan is nog onduidelijk. 1 December zeggen ze, maar dat kan ook wel 1 December 2009 betekenen, de ICE kennende, haha. Sofia beloofde rond te kijken of er niet iets anders te huur is waar we per 1 december (tijdelijk) inkunnen tot dat die telefoonklungels klaar zijn. Dat zou eigenlijk geen probleem moeten zijn. Vanmorgen reed de echtgenoot van Sofia, Martin - een Zwitser - ons naar het busstation. We hebben afgesproken eind van de maand weer terug te komen, ondertussen tegen een gereduceerde prijs, en we gaan dan even uitzoeken of er per 1-12 een huis te huur is. Het halve dorp weet het nu, dus de tamtam doet zijn werk. Natasha is dan jarig (40 jaar alweer!) en een paar dagen Cahuita leek haar wel een leuk kadootje.
Nu zitten we weer hier op de berg. Andrea kwam net de honden terugbrengen en nodigde ons allemaal uit om volgende week hun 11-jarig huwelijksfeest te komen bijwonen. Benieuwd wat dat wordt. Mezcla de nieuwe hond was tijdens haar verblijf op de finca ontsnapt en na urenlang roepen en zoeken vond Andrea haar terug bij Bromsnors kantoor, twee kilometer verderop!
Ramona moet morgen weer naar school. Die zeuren weer over een ¨vrijwillige¨ bijdrage omdat ze papier moeten kopen en die minister in San José wel leuke praatjes verkoopt maar het daar ook bij laat. Daarnaast moest ze ook geld mee voor een moederdagkado, dat is hier op 15 augustus, worden we waarschijnlijk blijgemaakt met een zelfbetaalde roze pannelap. Goed, daarnaast is het weer om zes uur opstaan, een gat in de dag slapen zit er even niet meer in.
O, wat school betreft. We hebben ook maar even nagevraagd in Cahuita hoe het daar zit met scholen. Er is een openbare school maar die groeit uit zijn voegen - het lijkt wel of het halve dorp zwanger is, vandaar - en er is een kleinere openbare een dorpje verderop. Daarnaast nog een privé-schooltje wat wel goed schijnt te zijn. Bijna al die Zwitsers etc. in het dorp sturen hun kids daarheen en ook Ticos uit bijvoorbeeld Manzanillo. Dat is toch gauw 35 kilometer verderop. Goed, we moeten er nog even over nadenken welke school het wordt voor Ramona, als ze er maar meer leert dan zingen, trommelen en marcheren. Het is wat dat betreft goed opletten geblazen, want scholen in rurale uithoeken van het land, zoals Talamanca, staan over het algemeen te boek als de slechtste van het land: waar zeg maar de ergste kneuzen van de Tico-Pabo voor de klas staan. Dan wordt het dus de privéschool en nemen we de 100 dollar schoolgeld per maand maar voor lief.
In Cahuita hebben we ook nog een luiaard gezien, het traagste zoogdier op aarde, die hing aan een tak van de enorme mangoboom bij de ingang van het hotel! En vandaag een slang, volgens de natuurgids heet de soort Mica (niet giftig). Hij lag dood langs de weg, geveld door de bosmaaier waarmee ze hier elke maand de bermen scheren. De eerste keer in een jaar tijd dat we er eentje zien, maar dan als feestmaal voor de altijd boven de weg cirkelende- naar roadkill speurende- gierenfamilies.