1 Jaar Costa Rica

Vandaag, 21 augustus, is het precies een jaar geleden dat we de grote stap gewaagd hebben en naar Costa Rica verhuisd zijn. Intussen spreken we de taal goed en zijn behoorlijk ingeburgerd, dat laatste merk je vooral aan de kleine, alledaagse dingen...zo vind ik rijst met frijoles (zwarte bonen) inmiddels heel smakelijk, is een minirok bij nader inzien toch best een acceptabel kledingstuk en is ranchero (mexicaanse country) en mariachi eigenlijk heel leuke muziek voor feesten en partijen.
Had je een jaar geleden niet mee bij me moeten aankomen!!!
Ook van karakter zijn we wel een klein beetje in Latino´s veranderd: zij zijn rustiger...meer laconiek en stoïcijns in hun levenshouding ´ach, dat kan morgen ook wel´ en ´soit, volgende keer meer geluk´ en ´maak je niet druk´ dan Europeanen.
De verschillen met ons vaak hectische en overmatig geregelde leventje in Nederland zijn verder ook best groot; ten eerste is dit een land in ontwikkeling waardoor het soms lijkt of je 15-20 jaar terug in de tijd gekatapulteerd bent. Technologische vooruitgang lijkt hier op veel gebieden nog maar in de kinderschoenen te staan, alhoewel men op dat gebied wel met een soort van grote inhaalslag bezig is. Het goede nieuws is dat Costa Rica op milieugebied niet alle fouten van andere landen gekopieerd heeft, maar de weg naar duurzame ontwikkeling hier nog steeds open ligt...als men tenminste de juiste keuzes blijft maken. Men streeft er inmiddels naar om in 2021 (200 jaar na de onafhankelijkheid) helemaal CO2-neutraal te zijn, dit samen met IJsland, Noorwegen en Nieuw Zeeland; met een dergelijke ambitieuze doelstelling is Costa Rica het enige ontwikkelingsland ter wereld...net als met het afschaffen van het leger, inmiddels alweer 60 jaar geleden.
Tiquicia (Ticolandje) trekt z´n eigen plan op het wereldtoneel, kun je wel stellen...en daar mogen de Tico´s met recht trots op zijn. Voor ons verloopt het leven hier kalm en ontspannen, om niet te zeggen zeer relaxed; maar voor het soort mensen die het consumptieparadijs NL niet kunnen missen is het bestaan hier eerder stressvol. Je hebt in winkels bijvoorbeeld niet de keuze uit duizenden soorten broodbeleg, om maar wat te noemen...Tico-kaas, spek en Tico-jam (smaakt ook allemaal net ff anders) daar moet je het mee doen. Pakken vla met abrikozen-brandy smaak of tomatenroomsoep met basilicum in een plastic zak, om maar wat dwarsstraten te noemen, zul je hier in de schappen ook vergeefs lopen zoeken. Maar daar staat wel tegenover dat de verse mango´s, bananen, papaya´s, guave´s, limoenen, ananassen en avocado´s zo uit de boom komen vallen of voor een habbekrats op de markt te koop zijn. Omdat het land in de tropische zone ligt, schijnt hier het hele jaar door de zon met een intense felheid, ook in de regentijd. Onze huidjes zijn dus inmiddels verkleurd van melkwit naar honingbruin. Buiten de Centrale Vallei is het land zeer groen en bossig en de bio-diversiteit is inderdaad erg indrukwekkend. Genieten voor de natuurliefhebbers onder ons, om de bekende kamerplanten die in NL vaak een kwijnend bestaan in te donkere huiskamers lijden, in hun volle glorie te zien groeien en bloeien. En om allerlei dieren en diertjes in hun natuurlijke leefomgeving te zien leven, die je voorheen alleen van filmbeelden kende. Om twintig toekans in een mahonieboom te zien zitten, da´s awesome! Of spelende brulaapjes die je wakker maken bij zonsopgang; luiaards, gifkikkertjes, iguanas en wandelende takken die je pad kruisen en mini-kolibrietjes en felgekleurde reuzenvlinders die de nectar uit de heliconia´s in je tuin komen opdrinken, echt fantastisch.
Het leven verloopt hier veel langzamer en dat geeft rust en ruimte in je hoofd. Sommige dingen zijn dan wel weer ergerlijk traag: zoals de burocratie, ambtenaren met mañana-mentaliteit en winkelpersoneel met het werktempo van een schildpad...maar dat went allemaal wel, als je je Hollandse haastgevoel maar weet los te laten. Waar is al dat gejakker ook eigenlijk goed voor, als je weet dat je van chronische stress hartstikke ziek kunt worden?!
Natuurlijk heeft de Tico ook heus wel stressfactoren in z´n leven, bijvoorbeeld: ´hoe de eindjes financieel aan elkaar te knopen?!´ Maar men gaat daar toch anders mee om: feestjes en vrolijkheid staan hier op de eerste plaats; Costa Rica kent dan ook duidelijk een wij-cultuur, in tegenstelling tot de Nederlandse ik-cultuur. Een verademing, ook al omdat de bejegening die je hier van je medemensen krijgt, over het algemeen zoveel positiever en vriendelijker is. ´Hoe maakt u het?´, hoor je hier de hele dag en: ´het ga u goed´ en ´mi amor´ (lieverd) met een gulle lach erbij; heel anders dus dan de beruchte gierige horkerigheid (en de zure, bekrompen kinnesinne) die in Nederland op de een of andere manier zo vaak uit ons deel was. Niet van iedereen hoor! Gelukkig kennen we ook nog een paar echte lieve schatten in Nederland, die ook na een jaar nog steeds trouw contact met ons onderhouden, pakjes opsturen en ons zelfs bijstaan met praktische zaken waar ze kunnen! Dat wordt hier bijzonder gewaardeerd! Voor de rest raken de contacten met de Europese bakermat ondertussen wat op de achtergrond, maar dat was min of meer te verwachten. Een transatlantische verhuizing heeft veel voordelen, maar ook wel wat nadelen...c´est la vie...
Als we weer eens wat geld overhebben voor een buitenlandse reis, dan zal dat waarschijnlijk naar Panama, Cuba of Mexico worden...in deze regio dus en niet meer naar Nederland, voorlopig althans. Spijtig voor onze ouders en anderen die ons na staan, maar na een jaar op het Amerikaanse continent is Nederland voor ons gevoel erg ver weg geraakt. We volgen het nieuws wel elke dag in de online-kranten en weekbladen, maar eerlijk gezegd staat daar nou nooit iets in wat ons enthousiast maakt om eens een slordige 3000 euries in een bezoekje te stoppen. Want dat zouden we wel kwijt zijn aan vliegtickets en die prijzen vertonen door de heersende brandstofcrisis alleen maar een stijgende lijn. Over een jaar of vier-vijf zal het wel helemaal afgelopen zijn met vliegvakanties voor de (sub)modale massa, dus ik zou zeggen jongens en meisjes: kom maar allemaal naar Costa Rica nu het nog kan! Jullie zijn van harte welkom bij ons thuis; alleen niet allemaal tegelijk ajb en komend winterseizoen (hier droog seizoen) zitten we al helemaal volgeboekt met bezoek uit de lage landen. ¡Nos vemos!

Dit was Natasha´s blogbijdrage over 1 jaar Costa Rica, nu volgt die van Noël:

Eh, ja moet ik nog aan toevoegen? Een kanttekening voor wat het milieu en de natuurbescherming hier betreft. Dat is allemaal leuk en aardig maar vooral op papier. Daar ligt voor de volgende Tico-regering nog een hoop werk want van de huidige club valt niets te verwachten. Veel te druk bezig met allerlei schandalen in de doofpot te stoppen.
We zijn hier nu op de kop af een jaar, waarvan bijna elf maanden hier op de berg. De mensen in het dorp zijn aardig, Ramona doet het goed op school en met de buurtkinderen. Toch gaan we volgende week wat anders zoeken in Talamanca. Hier op de berg is het me gewoon te koud. En de drukke stad is me iets te dichtbij. We willen gewoon ook meer ruimte. Voor de beesten die we al in huis hebben, en de beesten die nog gaan komen. We zijn nu een stuk of vier, vijf keer in Cahuita geweest en kennen er het halve dorp. Dat is ook niet zo moeilijk want het is een dorp van niks, haha. Nou ja, van niks, alle basics zijn er. Zelfs snel internet, iets wat hier op de berg nog wel jaren gaat duren...
Ramona moet hier nog een dikke drie maanden naar school, dan zit het eerste jaar erop en het ligt in de bedoeling dat ze het derde jaar in Cahuita begint. Het tweede jaar mag ze wat mij betreft overslaan.
Het was het afgelopen jaar niet allemaal rozegeur en maneschijn. Dieptepunt was het doodgaan van de twee honden Sabuh en Marcosito. Mayah is er gelukkig nog en die wordt met de dag steviger. Die ex-hond van de dorpsagent weet niet wat haar gebeurt, de hele dag eten in het bakje? Die vreet zich dus kogelrond. Die moet nodig meer bewegen maar dat is hier lastig. Vinden we wel wat op. Echt lastig vind ik wel de financieel-economische problemen waar veel nieuwe landgenoten mee te maken hebben gekregen. Je schaamt je bijna rot als je je boodschappenwagentje vol gooit en voor je bij de kassa staat iemand met 1 blikje bier, of een pak jus. Of twee uien.... Andere keer meer.