Over badpakjes en andere zaken.

De tijd vliegt, want donderdag vieren we alweer m´n 40-ste verjaardag! Dat gaan we helemaal in stijl doen, op een Caribisch palmenstrand metveel lekker eten en drinken. En als we in Talamanca een huisje vinden en daarna toe kunnen verhuizen, dan is 40 jaar worden helemaal Pura Vida, wat mij betreft.
Dat jaartje erbij maakt me niet veel uit, want de beste tijd van m´n leven moet nog komen, daar ben ik van overtuigd.....eigen finca in het bloedmooie Costa Rica: rust, ruimte en veel natuur. En vooral lekker onze eigen gang kunnen gaan, volop genieten is dat.
Morgen pakken we dus de bus, voor een lange rit door nationaal park Braulio Carillo, prachtig ongerept tropisch nevelwoud (hooglandjungle) is dat. Waarna de uitgestrekte laagvlakte van Limón volgt, met z´n ananas- en bananenplantages en zinderende hitte...om te eindigen in het mooiste stukje Costa Rica: Talamanca (ssst, geheimtip, niet verder vertellen). Onze mini-vakanties daar duren voor ons altijd veel te kort, we willen er steeds weer wat daagjes aanplakken...maar straks, over drie maanden (hopelijk) dan wonen we op ons vakantie adres en gaan er nooit meer weg. Nou ja, zo af en toe zullen we wel naar provinciehoofdstad Puerto Limón moeten voor de post en bijvoorbeeld de computerwinkel en andere speciaalzaken. En een keer per jaar ofzo naar dat stomme San José, om de advocaat te bezoeken en naar Migración te gaan, als die tenminste geen bijkantoor hebben in Limón. Het is echt fijn om zeker te weten in welk deel van het land we willen wonen. Elke emigrant kunnen we aanraden om het zo aan te pakken als wij het hebben gedaan: ga eerst een jaartje of langer iets huren en kijk intussen goed om je heen. Zoveel mensen kopen veel te snel iets en vinden dan later pas de veel idealere plek...en dan zit je met je koophuis, dat niemand wil hebben, tenminste niet voor de fantasieprijs die de gemiddelde expat ervoor betaald heeft. Een huurhuis daarentegen is zo opgezegd en je boeltje is dan ook zo ingepakt...zo heb je de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Daarnaast is huren hier goedkoop: voor de plek waar we nu al bijna een jaar zitten; een mooi afgewerkt huis in Spaanse stijl met tuin, zijn we maar € 177 per maand kwijt. Vorig jaar was dat trouwens nog € 210, maar omdat de colon devalueert gaat hier elke maand de huurprijs een beetje omlaag. Ook een aparte ervaring, want uit NL kenden we alleen maar huurverhogingen. Als gevolg hou je hier wat meer over van je inkomen, om leuke en belangrijke dingen van te doen. De Tico´s zien je dan wel weer aan voor een miljonair, dat was flink wennen voor ons in het begin. We zijn natuurlijk helemaal niet rijk, maar relatief gezien wel, want de lonen liggen hier echt verschrikkelijk laag. Hoe die Tico´s rondkomen is ons vaak echt een raadsel. Hier op het boerenland (plat kun je het niet noemen) gaat het zo dat men in grootfamilie-verband leeft. Kinderen bouwen een huisje op het land van hun ouders of grootouders. Eten doet men allemaal samen, meestal kookt oma en de hele familie schuift aan tafel. Men zorgt voor elkaar, want sociale zekerheid zoals wij die kennen is hier gewoon niet; oudjes krijgen vaak niet eens een pensioen. De familie is je sociale zekerheid, een behoorlijk 19e- eeuwse agrarische samenleving is het eigenlijk. Hoewel je ook wel moderne tendenzen als urbanisatie en een dalend geboortecijfer ziet, leeft de Tico in een heel andere werkelijkheid als de gemiddelde Europeaan of Yank. Niet persé slechter, want het gaat er erg sociaal aan toe over het algemeen. Maar anders is het wel, bejaardentehuizen heb je hier bijvoorbeeld nauwelijks...die staan alleen in de steden en voor ouderen die geen familie (meer) hebben. Zelfs in dat geval nemen vaak de buren de honneurs waar en brengen pannetjes eten langs, tot het zelfstandig wonen echt niet meer gaat. Gisteren hadden we het er toevallig nog over: hoe je de beschaving van een land kunt aflezen aan hoe het met kwetsbare groepen als hulpbehoevende ouderen omgaat. Dit naar aanleding van een verhaal in de Volkskrant over zichzelf verrijkende topmanagers in de NL-zorg; terwijl de patiënten kennelijk in een vieze luier liggen door te liggen, er geen tijd is om ze te wassen of de kamers fatsoenlijk schoon te maken; want dat moet immers in 2 minuten en 17 seconden, dus kun je wel nagaan dat dat niet echt schoon is. Voor de Tico is dat totaal onbegrijpelijk en ze vinden het ongelooflijk krenterig en onbeschoft, wat het in feite ook is. Zo´n rijk land, maar de oudere generatie, die alles opgebouwd heeft, die wordt slechts gezien als een last en een kostenpost. Maar hé: oud worden we uiteindelijk allemaal (nu ik 40 word realiseer ik me opeens dat dat al halverwege de 80 is) en iedereen heeft recht op een waardige oude dag, toch? Denk dat wij- tegen die tijd- als genaturaliseerde en helemaal ingeburgerde Tico´s een heel stuk beter af zullen zijn dan jullie daar aan de overkant van de grote plas. Tenzij daar nu ingrijpende wijzigingen doorgevoerd gaan worden, maar op de een of andere manier zie ik dat daar allemaal nog niet zo snel gebeuren...het is vooral een mentaliteitskwestie en die verander je echt niet zo maar even ....goed, de verdere ontwikkelingen worden hier door ons vanaf de overkant van de Atlantico allemaal met warme belangstelling gevolgd, dat wel.

Zo, nu ga ik mijn badpakjes inpakken!