NNR op weg naar Talamanca

Over een week wonen we dus aan Playa Negra, Cahuita. We hebben er veel zin in. Een tuin van 4000 vierkante meter met een eigen waterbron en tal van fruitbomen (bananen, avocado, papaya, citrusfruit mjammie). We gaan er ons eigen paradijsje van maken! Ramona´s nieuwe school ligt er vlak naast en ziet er heel gezellig uit; er is ook een kleuterschool en een middelbare school bij dus er zitten kinderen van 4 tot 18 jaar op (maar in totaal niet meer dan 70 leerlingen). We hebben op de school in San Isidro een overgangsrapport geregeld zodat ze daar direct verder kan.
De verhuiswagen is ook al besteld en staat zaterdag 27 september om 8 uur voor de deur. Zaak dus om alles op te ruimen en in te pakken...opmerkelijk hoeveel spullen we eigenlijk in een jaarje tijd verzameld hebben, hopelijk past het allemaal in die vrachtwagen! Nou ja, dat zal wel lukken. Wat moeilijker is, is het regelen van telecomverbindingen in Cahuita. Er loopt langs die strandweg geen telefoonlijn! We waren dus van plan een mobieltje met GPRS-Internet (er staat in het dorp wel een grote GSM-mast) te kopen en hadden helemaal uitgezocht hoe ons door de horrible Tico-burocratie heen te worstelen....onze bedrijfspapieren laten authentiseren door een notaris en zo nog vele fratsen meer. Blijkt dat er bij de ICE helemaal geen mobiele telefoonlijnen meer beschikbaar zijn, alleen van een oud netwerk, TDMA genaamd, dat ook nog eens in 2009 afgeschaft wordt!!!
Volslagen incomunicado zullen we daar dus in het begin zijn, afgezien van een telefooncel in de straat en het internetcafe een kleine kilometer verderop. Noël heeft deze week een hele zoektocht gedaan naar alternatieve mogelijkheden: wireless of satelliet-internet. Dat laatste kost $ 600 per maand plus aansluitkosten plus borg, voor een slechte verbinding....laat maar zitten dan. Onze hoop is dat een van onze buren (de school of een hotel) wireless-internet heeft en dat we daarop mee mogen liften, tegen een vergoeding uiteraard. Anders wordt het plan B: een geactiveerde GPRS-telefoon overkopen van iemand...daar bestaat in dit land een levendige handel in, niet geheel onbegrijpelijk.
Telecommonopolist ICE heeft de internetrevolutie, die toch alweer z´n vijftiende verjaardag viert, helemaal gemist en heeft bij lange na niet de capaciteit om het land aangesloten te krijgen op de digitale snelweg. Ze kunnen niet eens aan de vraag naar telefonie voldoen. Kortom, we zitten hier helemaal te snakken naar UPC en Vodafone (ja, lach maar) en hopelijk gaat het niet al te lang meer duren voordat hier de grenzen opengaan voor buitenlandse telecomaanbieders. Dan wordt namelijk de verbinding tien keer zo snel en de rekening tien keer zo laag!
Maar er zal nog wel heel wat water naar de zee stromen voordat het zover is, dus het wordt voorlopig een beetje behelpen voor ons. We zullen regelmatig het internetcafe binnenlopen om onze mail te checken en af en toe een stukje te posten op het blog.
En hopelijk krijgen we het voor elkaar om ons tropisch strandparadijs on-line te krijgen, we houden jullie op de hoogte.

A town with good vibes

Weer een weekendje Cahuita achter de rug. Dat was niet gepland maar omdat de huisbaas met een plotsklaps weer huiswaarts gekeerde dochter zit opgescheept, en we toch niet nog zo heel veel langer hier in de kou wilden zitten, hadden we afgelopen zaterdag een afspraak om een huis aan Playa Negra te gaan bekijken. In het kort: huis o.k., prijs o.k., joekel van een tuin met fruitbomen. We konden er gelijk in, maar dat ging natuurlijk niet. We moeten eerst nog even een rapport voor Ramona halen, de spullen inpakken, een mobieltje regelen, etc. etc.

Het was weer eens feestdag in Ticoland: Onafhankelijkheidsdag, 15 september. Die datum klopt voor geen meter, want Cartago. Leon en een hele reeks andere Ticosteden hebben pas later de onafhankelijkheid van die gekke spanjolen uitgeroepen. Goed, krijg je meteen heibel of het dan 29 oktober 1821 moet zijn, de Acta de Independencia van Cartago, of toch de zoveelste november, de datum dat San José wakker werd. Het werd dan toch maar 15 september, de dag dat de muilezel vanuit Guatemala op pad werd gestuurd met een brief waarin stond dat die spanjolen er geen trek meer in hadden. Daarmee moet ons nieuwe land het enige ter wereld zijn dat zijn onafhankelijkheid heeft te danken aan een kruizing tussen een ezel en een paard.
Goed, de Ticos en Ticas hadden vier dagen vrij, en degene met genoeg colones trokken naar de kust. Ook naar Cahuita, dus de cabinas waar we eerder verbleven waren volgeboekt. Dan maar een cabina in het dorp. Met die cabina was niks mis, integendeel. Het was evenwel weekend, het dorpscentrum zat vol met feestvierende Ticos, Ticas en toeristen, en de twee disco´s, op 100 meter afstand, hadden hun imposante versterkers op 110 staan. Ramen ofzo hebben die disco´s niet, dus het gebonk en gedreun is op 1 kilomter afstand te horen. Zaterdag waren we er al aan gewend, op zondag liepen de kinderen van het dorp langs met fakkels, de ouders zaten op het terras de onafhankelijkheid te vieren met een ongelooflijke sloot bier. Vanmorgen om 7 uur barstte er een bak herrie uit, recht voor ons raam. De plaatselijke schooldrumbands hadden het stukje straat voor onze cabina uitgezocht om zich op te stellen en nog even wat te oefenen. Dat geoefen duurde dus twee en een half uur. BONK BONK BONK. Want ze houden wel van die grote basdingen. Tamelijk sjachrijnig koffie gaan drinken bij de buren. Moest ik wel lachen, de dikke trom die de meeste herrie maakte werd fanatiek geslagen door een meisje, terwijl een knul dat ding op zijn rug moest tillen. Na die volslagen uit de maat zijnde desfile met allemaal apetrotse ouders, op naar de bushalte. De bus was laat, en we raakten in gesprek met een Afro-amerikaan die had besloten om in Cahuita te gaan wonen, en een bejaarde Afro-Limonesense die genoeg had van Limon, die ging ook in Cahuita wonen. ¨The town has good vibes!¨, daar waren de oudjes het wel over eens.

Verhuizen.

Eind van de maand zit het jaarcontract van dit huis erop en omdat de buurman-huiseigenaar het huis voor zijn dochter wil hebben gaan we iets eerder weg dan gepland. Gisteren even de Beierse bakker in Cahuita gebeld. Die wist vorige week te vertellen dat hij wel wat lege huizen wist die te huur waren. ¨Kun je even wat details van die huizen en de nummers van de eigenaren achterhalen, bakker?¨. ¨Geef even je nummer, bel ik je terug¨. ¨Na zessen graag, bakker!¨ Om half zeven gaat de telefoon. ¨Heb je een pen? Eigenaar heet Piet, huis ligt naast de privé-school aan Playa Negra. Dit is zijn nummer¨.
Huis is niet bijster groot, schijnt wel een grote tuin bij te zitten. Aanstaande vrijdag vertrekt de huidige huurder, dan moeten er nog wat dingen gerepareerd worden en zouden we er eind van de maand inkunnen. Aanstaande vrijdag dus weer naar Cahuita om de zaak te bekijken en met de vrouw van de eigenaar af te spreken wat er eventueel aan het huis gedaan moet worden. ¨Daar komen we wel uit¨, aldus Fidel. Wel een vreemde naam voor een Duitse, maar ja. Alles kan. Het zou dus wel eens Playa Negra kunnen worden... Of anders een huis bij de ingang van het Nationaal Park. Mocht het Playa Negra worden, dan moeten de bezoekers die vanaf december in grote aantallen voor de deur staan wel een beetje inschikken en genoegen nemen met één slaapkamertje, een matras in de woonkamer en wat hangmatten in de tuin. Daarvoor loop je dan wel zo de zee in...

Gossie, de aanmeldingen stromen binnen... Tot eind maart zijn we volgeboekt. Geen probleem verder. Het bezoek moet wel ff zelf van het vliegveld naar busstation Caribe in San José, en daar bij het laatste loket een kaartje naar Cahuita kopen. Da´s heel makkelijk: ¨tieket Cahuita por fabor¨. Oeno, dos, tres of kwatro zeggen en geld overhandigen. Wachten op wisselgeld, vervolgens naar ¨spoor¨ 1. Hulpje van de buschauffeur gooit de bagage desgewenst in de daarvoor bestemde ruimtes. Vervolgens neemt men plaats op de genummerde stoel en drie, drie en een half uur later sta je dan op het gloedjenieuwe busstation van Cahuita. Even van te voren bellen, komen we het bezoek afhalen, of we sturen een piraat in een ¨taxi¨. Sta je tien minuten later voor onze neus.

Da´s geen onwil ofzo, dat we het bezoek niet komen ophalen in SJ. Dat is gewoon onmogelijk met de bus. De eerste bus vanuit Cahuita richting SJ vertrekt om een uur of zes. Komt om half tien daar aan. Rijdt een half uur later weer terug. Dan zijn de kaartjes uitverkocht. En 8 uur als een haring in zo´n tonnetje? No, gracias!
Ach, een kind kan trouwens de was doen. De eerste anderhalf uur rij je met de bus door het Braulio Carillo Nationaal Park en kijk je je de ogen uit de kop, daarna kun je gerust desgewenst een dutje doen. In Limón een plas, rook of wat dan ook pauze, nog een uurtje in de bus. Next stop: Cahuita. De bananen en ananasplantages die je al duttend op de heenreis hebt gemist, zie je op de terug reis wel.

Mezcla, de politiehond doet het goed, Maya is ondertussen een uit de klauwen gewassen beertje en met poes Simba is ook alles in orde. Nog één inenting hier in Alajuela, klaar! Volgende week een tussenrapport van Ramona vragen aan de juf zodat ze in Cahuita gewoon verder kan. Dan de boel langzaam gaan inpakken, het huis helemaal schoonmaken en wat kleine reparaties verrichten... een verhuiswagen regelen en nog eventjes gedag zeggen tegen Schildpad en de Boekenwinkel. O ja, en een internetaansluiting regelen in Cahuita zodat de boel hopelijk gewoon werkt als we er aankomen...

Intussen worden het noordelijk Caribisch gebied en de zuidkust van de VS geteisterd door het hevigste stormseizoen sinds mensenheugenis. Vooral Haïti, het armste land van het westelijk halfrond, is zwaar de klos door achtereenvolgens Fay, Gustav, Hanna en Ike (terwijl Josephine en Lowell in aantocht zijn). Er zijn veel doden te betreuren en hulp komt maar zeer mondjesmaat op gang. Arme Haïtianen. Hier in Costa Rica hebben we gelukkig geen last van het stormseizoen, door de zuidelijke ligging blijft dit land in de luwte wat betreft de Atlantische orkanen. Meer last hebben we van een gigawolk die van de Pacifico afdrijft en het hele subcontinent overdekt, maar de gevolgen daarvan blijven slechts beperkt tot af en toe flinke regen en onweersbuien.

Playa blanca en verhuisplannen

Zo, we zijn weer terug op de berg, na een vijfdaagse verjaardagsvakantie in ons geliefde Cahuita. Toen we daar bij het busstation uitstapten, werden we aan de overkant begroet door de ¨opa¨ (Sofia´s vader). Vandaar regelrecht naar het terras van de Cocosbar (vier uur in de bus opgevouwen zitten terwijl het buiten 33 graden is, maakt dorstig) waar binnen vijf minuten twee Duitsers aanschoven die nu alweer 15 jaar in Cahuita wonen. Zij zijn de bakkers van het dorp. Dat we op zoek zijn naar een huis aldaar had zich dus al rondgesproken en ze wisten zo een viertal huizen aan te wijzen. Bijgekomen van de reis, op naar de Reggaebar alwaar Ramona meteen naar het strand verdween met een van haar vriendinnen. Even de bagage naar het hotel gebracht alwaar de eigenaresse van 6 huizen wist te vertellen die over een maand of twee klaar moeten zijn. Op naar het strandrestaurant alwaar de kok , tevens de dorpscasanova, een waar feestmaal van zee-kreeft in kokossaus, Caribische stijl, wist te bereiden....het was immers nog steeds Natasha´s verjaardag. De avond werd afgesloten in de Reggaebar, een soort sociale hub van het dorp, waar we werden bijgepraat over de laatste ontwikkelingen in het dorp. Nog even met de oprichters van de privéschool gepraat. De dagen vlogen voorbij. Nationaal park: mahoniebossen met schitterende witte stranden: Playa Blanca genaamd. Fantasisch mooi. Afspraken maken zodat we over een week of 7, wanneer we weer die kant opgaan, ook voor de visas, meteen van de hoed en de rand weten wat de huizen betreft. Dat het Costa Rica economisch op dit moment niet voor de wind gaat was wel te merken. Voor het eerst sinds tijden is de maand december nu nog niet volgeboekt. De bakker heeft problemen omdat mensen meer en meer voor de goedkoop gaan. In het restaurant waren we op zaterdagavond de enige klanten, en op zondag was de zaak dicht, een ingeplande tourgroep kwam niet opdraven. De kok keek behoorlijk sip, geen inkomen die dag...
Vanmorgen weer naar het busstation voor de lange rit terug. Tot grote vreugde van Ramona stond Eve met haar moeder ook te wachten op de bus naar San José. Dat is een nieuwe vriendin van haar uit het dorp die voor een paar weken naar Oostenrijk ging. Ze hebben de hele tijd in de bus zitten keten en alvast afspraken gemaakt voor eind oktober....
Lang verhaal kort: wie je ook spreekt in Cahuita, ¨inboorling¨ of ex-pat, geeneen die eraan denkt om te verhuizen naar de Centrale Vallei. Ze steken het liefst Tuba Creek niet eens over. Dat is zo´n beetje de grens van Talamanca... Puerto Viejo, in onze ogen toch min of meer een dorp, is ze al veel te groot en te druk. Eén minpuntje heeft Cahuita weer wel, ze hebben maar 1 geldautomaat, en die is erg vaak leeg of stuk. Daar stonden we dan vanmorgen bij de rekening vereffenen, effectivo te weinig, niet genoeg geld op de colonesrekening, wel op de NL-rekening maar die werkt met Maestro i.p.v. Master en dat werkte dus niet. Geen probleem, vond Sofia, ik geef je het rekeningnummer van Martin, dan maken jullie het maar over. Goed, die heeft Ramona dan ook al geadopteerd als reservedochter...

Helemaal terzijde, de buurman - en huisbaas - komt net thuis. We gingen hem even de huur betalen, de 1ste van de maand alweer. Hij keek bedrukt, wat blijkt, een van zijn dochters heeft problemen met d´r novio of zo (verbroken relatie) en moet dringend een ander onderdak. Ons jaarcontract loopt eind van de maand af, dus hoelang wilden we nog blijven? Zou zijn dochter wellicht??? De wet is hier overduidelijk. Huurbescherming met hoofdletters. We zouden hier zonder problemen nog 2 of 3 jaar kunnen blijven, maar dat willen we toch niet. Zaten we net te praten over wanneer we die man gaan vertellen dat we per 1 december weg willen, hakt ie zelf de knoop door. Morgen gaan we meteen bellen naar Cahuita. Er zijn een aantal huizen die per maand te huur zijn, wel wat duurder dan met een jaar- of halfjaarcontract, maar OK, dat zijn ze hier op de berg ook. Ramona kan ook voor de matricula (inschrijving) in december al naar die privéschool, dus dat is ook geen probleem. Het lijkt nu allemaal wat sneller te gaan dan gepland, soit. Dat wordt een verhuiswagen regelen. De volgende keer Cahuita wordt dus niet 24 oktober, maar eind september. Wel zonde van de drie bustickets die we al gereserveerd hadden voor 24-10. Nou ja, een eind gaan zeuren aan de balie. Maak ´t een maandje eerder, señor.