Zo, we zijn weer terug op de berg, na een vijfdaagse verjaardagsvakantie in ons geliefde Cahuita. Toen we daar bij het busstation uitstapten, werden we aan de overkant begroet door de ¨opa¨ (Sofia´s vader). Vandaar regelrecht naar het terras van de Cocosbar (vier uur in de bus opgevouwen zitten terwijl het buiten 33 graden is, maakt dorstig) waar binnen vijf minuten twee Duitsers aanschoven die nu alweer 15 jaar in Cahuita wonen. Zij zijn de bakkers van het dorp. Dat we op zoek zijn naar een huis aldaar had zich dus al rondgesproken en ze wisten zo een viertal huizen aan te wijzen. Bijgekomen van de reis, op naar de Reggaebar alwaar Ramona meteen naar het strand verdween met een van haar vriendinnen. Even de bagage naar het hotel gebracht alwaar de eigenaresse van 6 huizen wist te vertellen die over een maand of twee klaar moeten zijn. Op naar het strandrestaurant alwaar de kok , tevens de dorpscasanova, een waar feestmaal van zee-kreeft in kokossaus, Caribische stijl, wist te bereiden....het was immers nog steeds Natasha´s verjaardag. De avond werd afgesloten in de Reggaebar, een soort sociale hub van het dorp, waar we werden bijgepraat over de laatste ontwikkelingen in het dorp. Nog even met de oprichters van de privéschool gepraat. De dagen vlogen voorbij. Nationaal park: mahoniebossen met schitterende witte stranden: Playa Blanca genaamd. Fantasisch mooi. Afspraken maken zodat we over een week of 7, wanneer we weer die kant opgaan, ook voor de visas, meteen van de hoed en de rand weten wat de huizen betreft. Dat het Costa Rica economisch op dit moment niet voor de wind gaat was wel te merken. Voor het eerst sinds tijden is de maand december nu nog niet volgeboekt. De bakker heeft problemen omdat mensen meer en meer voor de goedkoop gaan. In het restaurant waren we op zaterdagavond de enige klanten, en op zondag was de zaak dicht, een ingeplande tourgroep kwam niet opdraven. De kok keek behoorlijk sip, geen inkomen die dag...
Vanmorgen weer naar het busstation voor de lange rit terug. Tot grote vreugde van Ramona stond Eve met haar moeder ook te wachten op de bus naar San José. Dat is een nieuwe vriendin van haar uit het dorp die voor een paar weken naar Oostenrijk ging. Ze hebben de hele tijd in de bus zitten keten en alvast afspraken gemaakt voor eind oktober....
Lang verhaal kort: wie je ook spreekt in Cahuita, ¨inboorling¨ of ex-pat, geeneen die eraan denkt om te verhuizen naar de Centrale Vallei. Ze steken het liefst Tuba Creek niet eens over. Dat is zo´n beetje de grens van Talamanca... Puerto Viejo, in onze ogen toch min of meer een dorp, is ze al veel te groot en te druk. Eén minpuntje heeft Cahuita weer wel, ze hebben maar 1 geldautomaat, en die is erg vaak leeg of stuk. Daar stonden we dan vanmorgen bij de rekening vereffenen, effectivo te weinig, niet genoeg geld op de colonesrekening, wel op de NL-rekening maar die werkt met Maestro i.p.v. Master en dat werkte dus niet. Geen probleem, vond Sofia, ik geef je het rekeningnummer van Martin, dan maken jullie het maar over. Goed, die heeft Ramona dan ook al geadopteerd als reservedochter...
Helemaal terzijde, de buurman - en huisbaas - komt net thuis. We gingen hem even de huur betalen, de 1ste van de maand alweer. Hij keek bedrukt, wat blijkt, een van zijn dochters heeft problemen met d´r novio of zo (verbroken relatie) en moet dringend een ander onderdak. Ons jaarcontract loopt eind van de maand af, dus hoelang wilden we nog blijven? Zou zijn dochter wellicht??? De wet is hier overduidelijk. Huurbescherming met hoofdletters. We zouden hier zonder problemen nog 2 of 3 jaar kunnen blijven, maar dat willen we toch niet. Zaten we net te praten over wanneer we die man gaan vertellen dat we per 1 december weg willen, hakt ie zelf de knoop door. Morgen gaan we meteen bellen naar Cahuita. Er zijn een aantal huizen die per maand te huur zijn, wel wat duurder dan met een jaar- of halfjaarcontract, maar OK, dat zijn ze hier op de berg ook. Ramona kan ook voor de matricula (inschrijving) in december al naar die privéschool, dus dat is ook geen probleem. Het lijkt nu allemaal wat sneller te gaan dan gepland, soit. Dat wordt een verhuiswagen regelen. De volgende keer Cahuita wordt dus niet 24 oktober, maar eind september. Wel zonde van de drie bustickets die we al gereserveerd hadden voor 24-10. Nou ja, een eind gaan zeuren aan de balie. Maak ´t een maandje eerder, señor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten