Verhuizen.

Eind van de maand zit het jaarcontract van dit huis erop en omdat de buurman-huiseigenaar het huis voor zijn dochter wil hebben gaan we iets eerder weg dan gepland. Gisteren even de Beierse bakker in Cahuita gebeld. Die wist vorige week te vertellen dat hij wel wat lege huizen wist die te huur waren. ¨Kun je even wat details van die huizen en de nummers van de eigenaren achterhalen, bakker?¨. ¨Geef even je nummer, bel ik je terug¨. ¨Na zessen graag, bakker!¨ Om half zeven gaat de telefoon. ¨Heb je een pen? Eigenaar heet Piet, huis ligt naast de privé-school aan Playa Negra. Dit is zijn nummer¨.
Huis is niet bijster groot, schijnt wel een grote tuin bij te zitten. Aanstaande vrijdag vertrekt de huidige huurder, dan moeten er nog wat dingen gerepareerd worden en zouden we er eind van de maand inkunnen. Aanstaande vrijdag dus weer naar Cahuita om de zaak te bekijken en met de vrouw van de eigenaar af te spreken wat er eventueel aan het huis gedaan moet worden. ¨Daar komen we wel uit¨, aldus Fidel. Wel een vreemde naam voor een Duitse, maar ja. Alles kan. Het zou dus wel eens Playa Negra kunnen worden... Of anders een huis bij de ingang van het Nationaal Park. Mocht het Playa Negra worden, dan moeten de bezoekers die vanaf december in grote aantallen voor de deur staan wel een beetje inschikken en genoegen nemen met één slaapkamertje, een matras in de woonkamer en wat hangmatten in de tuin. Daarvoor loop je dan wel zo de zee in...

Gossie, de aanmeldingen stromen binnen... Tot eind maart zijn we volgeboekt. Geen probleem verder. Het bezoek moet wel ff zelf van het vliegveld naar busstation Caribe in San José, en daar bij het laatste loket een kaartje naar Cahuita kopen. Da´s heel makkelijk: ¨tieket Cahuita por fabor¨. Oeno, dos, tres of kwatro zeggen en geld overhandigen. Wachten op wisselgeld, vervolgens naar ¨spoor¨ 1. Hulpje van de buschauffeur gooit de bagage desgewenst in de daarvoor bestemde ruimtes. Vervolgens neemt men plaats op de genummerde stoel en drie, drie en een half uur later sta je dan op het gloedjenieuwe busstation van Cahuita. Even van te voren bellen, komen we het bezoek afhalen, of we sturen een piraat in een ¨taxi¨. Sta je tien minuten later voor onze neus.

Da´s geen onwil ofzo, dat we het bezoek niet komen ophalen in SJ. Dat is gewoon onmogelijk met de bus. De eerste bus vanuit Cahuita richting SJ vertrekt om een uur of zes. Komt om half tien daar aan. Rijdt een half uur later weer terug. Dan zijn de kaartjes uitverkocht. En 8 uur als een haring in zo´n tonnetje? No, gracias!
Ach, een kind kan trouwens de was doen. De eerste anderhalf uur rij je met de bus door het Braulio Carillo Nationaal Park en kijk je je de ogen uit de kop, daarna kun je gerust desgewenst een dutje doen. In Limón een plas, rook of wat dan ook pauze, nog een uurtje in de bus. Next stop: Cahuita. De bananen en ananasplantages die je al duttend op de heenreis hebt gemist, zie je op de terug reis wel.

Mezcla, de politiehond doet het goed, Maya is ondertussen een uit de klauwen gewassen beertje en met poes Simba is ook alles in orde. Nog één inenting hier in Alajuela, klaar! Volgende week een tussenrapport van Ramona vragen aan de juf zodat ze in Cahuita gewoon verder kan. Dan de boel langzaam gaan inpakken, het huis helemaal schoonmaken en wat kleine reparaties verrichten... een verhuiswagen regelen en nog eventjes gedag zeggen tegen Schildpad en de Boekenwinkel. O ja, en een internetaansluiting regelen in Cahuita zodat de boel hopelijk gewoon werkt als we er aankomen...

Intussen worden het noordelijk Caribisch gebied en de zuidkust van de VS geteisterd door het hevigste stormseizoen sinds mensenheugenis. Vooral Haïti, het armste land van het westelijk halfrond, is zwaar de klos door achtereenvolgens Fay, Gustav, Hanna en Ike (terwijl Josephine en Lowell in aantocht zijn). Er zijn veel doden te betreuren en hulp komt maar zeer mondjesmaat op gang. Arme Haïtianen. Hier in Costa Rica hebben we gelukkig geen last van het stormseizoen, door de zuidelijke ligging blijft dit land in de luwte wat betreft de Atlantische orkanen. Meer last hebben we van een gigawolk die van de Pacifico afdrijft en het hele subcontinent overdekt, maar de gevolgen daarvan blijven slechts beperkt tot af en toe flinke regen en onweersbuien.