A town with good vibes

Weer een weekendje Cahuita achter de rug. Dat was niet gepland maar omdat de huisbaas met een plotsklaps weer huiswaarts gekeerde dochter zit opgescheept, en we toch niet nog zo heel veel langer hier in de kou wilden zitten, hadden we afgelopen zaterdag een afspraak om een huis aan Playa Negra te gaan bekijken. In het kort: huis o.k., prijs o.k., joekel van een tuin met fruitbomen. We konden er gelijk in, maar dat ging natuurlijk niet. We moeten eerst nog even een rapport voor Ramona halen, de spullen inpakken, een mobieltje regelen, etc. etc.

Het was weer eens feestdag in Ticoland: Onafhankelijkheidsdag, 15 september. Die datum klopt voor geen meter, want Cartago. Leon en een hele reeks andere Ticosteden hebben pas later de onafhankelijkheid van die gekke spanjolen uitgeroepen. Goed, krijg je meteen heibel of het dan 29 oktober 1821 moet zijn, de Acta de Independencia van Cartago, of toch de zoveelste november, de datum dat San José wakker werd. Het werd dan toch maar 15 september, de dag dat de muilezel vanuit Guatemala op pad werd gestuurd met een brief waarin stond dat die spanjolen er geen trek meer in hadden. Daarmee moet ons nieuwe land het enige ter wereld zijn dat zijn onafhankelijkheid heeft te danken aan een kruizing tussen een ezel en een paard.
Goed, de Ticos en Ticas hadden vier dagen vrij, en degene met genoeg colones trokken naar de kust. Ook naar Cahuita, dus de cabinas waar we eerder verbleven waren volgeboekt. Dan maar een cabina in het dorp. Met die cabina was niks mis, integendeel. Het was evenwel weekend, het dorpscentrum zat vol met feestvierende Ticos, Ticas en toeristen, en de twee disco´s, op 100 meter afstand, hadden hun imposante versterkers op 110 staan. Ramen ofzo hebben die disco´s niet, dus het gebonk en gedreun is op 1 kilomter afstand te horen. Zaterdag waren we er al aan gewend, op zondag liepen de kinderen van het dorp langs met fakkels, de ouders zaten op het terras de onafhankelijkheid te vieren met een ongelooflijke sloot bier. Vanmorgen om 7 uur barstte er een bak herrie uit, recht voor ons raam. De plaatselijke schooldrumbands hadden het stukje straat voor onze cabina uitgezocht om zich op te stellen en nog even wat te oefenen. Dat geoefen duurde dus twee en een half uur. BONK BONK BONK. Want ze houden wel van die grote basdingen. Tamelijk sjachrijnig koffie gaan drinken bij de buren. Moest ik wel lachen, de dikke trom die de meeste herrie maakte werd fanatiek geslagen door een meisje, terwijl een knul dat ding op zijn rug moest tillen. Na die volslagen uit de maat zijnde desfile met allemaal apetrotse ouders, op naar de bushalte. De bus was laat, en we raakten in gesprek met een Afro-amerikaan die had besloten om in Cahuita te gaan wonen, en een bejaarde Afro-Limonesense die genoeg had van Limon, die ging ook in Cahuita wonen. ¨The town has good vibes!¨, daar waren de oudjes het wel over eens.