Paradijs...

Hert wonen in een soort van Bounty-reclame (uit de jaren ´70) betekent niet dat je leventje voortaan geheel en al wolkenloos verloopt! Vorige week ging eerst de waterpomp stuk en zaten we dus helemaal zonder water! Cahuita heeft geen waterleidingen, iedereen pompt z´n eigen bronwater op...smaakt naar Spa Blauw en het is helemaal gratis....maar als de waterpomp het begeeft mag je het zelf ophijsen uit een 4 meter diepe,met roestige golfplaten afgedekte put. Gelukkig was dit probleem (doorgebrande transformator) weer snel verholpen door de klusjesman van de huisbaas. Tegen de gloeiende hitte hadden we 2 plafondventilatoren opgehangen, de één begaf het al na 5 minuten, de ander na een dag. Daarna begaf de elektrische starter van de motor het, zodat we nu steeds moeten kickstarten...wat wel weer komische taferelen oplevert...het hele dorp moet erom lachen als je dat 110 kg zware ding niet op de standaard krijgt en vervolgens aangetrapt. Gelukkig is er altijd wel een Cahuitaanse macho bereid om een handje te helpen, dat dan weer wel.
Verder was Mayah door een gat in het hek ontsnapt en heeft een kip van de buren opgevroten. Die buren hebben een pulperia (buurtwinkel) en het zijn fanatieke Jehova´s getuigen. Anyway, ik ernaar toe om die kip te vergoeden....beginnen de oogjes van die kruideniersvrouw boosaardig te twinkelen en begint ze te kakelen dat dat een peperdure vechthaan was en dat ik een fors bedrag mag gaan betalen als schadevergoeding. Het was een doodgewoon loslopend scharminkel, maar als dat soort Tico´s een Europeaan zien (gringo voor hun) en een accentje horen, rinkelt voor hun denkbeeldig de kassa. Het is dus zaak om de prijzen te kennen hier en echt goed Spaans te spreken, anders ben je constant de dupe van dat soort lieden. Goed, deze mevrouw La loca (haar bijnaam in de buurt) kon dus naar haar centen fluiten, haar eigen schuld; maar echt goed voor de onderlinge verhoudingen zijn dit soort akkefietjes natuurlijk niet. Dus wij gingen hard aan de slag om alle gaten in de omheining te dichten, zodat het in ieder geval niet nog een keer gebeurt en de honden gewoon op het terrein blijven. Dat was dagenlang zware arbeid en toen ik een steen optilde schoot daar een slang onderuit, ik schrok me een hartverzakking! Maar die slang ook en hij vluchtte naar de buren. Onze buren Lenny en Maria (aardige mensen) hebben beloofd te komen helpen als er een slang is om deze de kop af te hakken. Maar voor mij hoeft dat alleen als het een boa constrictor, een fer-de-lance, bushmaster of ander levensgevaarlijk beest is (die komen hier wel voor). Dit was een onschuldig, niet-giftig beest, dus hij mag blijven leven, ze zijn nuttig omdat ze ratten en muizen vangen. Onder het dak hebben we allemaal raar geritsel, ik was al bang voor een rattenplaag, blijken het gekko´s en vleermuizen te zijn! Die zijn dus supernuttig omdat ze enorme hoeveelheden irritante insecten wegvangen...maar het nachtelijke geritsel en gefladder is best een beetje griezelig, als je het niet gewend bent! Onze honden hadden ook nog een opossum gevangen, een soort bosrat van 8 kilo met de tanden van een bever! En Simba heeft op het toetsenbord gepiest, dat nu staat te weken in een teil water terwijl de compu als schemerlamp dienstdoet. Leuk zijn huisdieren! TV, telefoon en internet hebben we ook nog steeds niet, maar kunnen we wel aanvragen als we de ID-pasjes van de verblijfsvergunning hebben. Daarvoor moeten we eerst $ 1400 betalen aan de staat Costa Rica als waarborgsom en honorarium van de advocaat. Leuk dan om legaal te zijn! Je betaalt je helemaal scheel, alleen maar om niet illegaal in het land te zijn! Nou ja, het scheelt wel weer enkele zenuwslopende tripjes naar de grens, waar je dan met de douane mag gaan argumenteren over de wet. Blij dat we daarvan af zijn. Maar zorgen over geld heb je zelfs hier in het Bounty-paradijs, opeens konden we zelfs niks meer pinnen! Na wat heen en weer bellen, mailen en faxen bleek dat het geld nu naar de Banco Nacional de Costa Rica gestuurd wordt en niet meer naar de Hollandse Postbank, dat duurt 10-14 dagen langer, maar het komt goed. Nou gelukkig dan maar, al met al was het voor ons een behoorlijk gestresste week in het super-relaxte Talamanca. Dan is het wel fijn dat er drie prachtige palmenstranden vlakbij zijn, waar je lekker kunt ontspannen en tot rust komen.