Naar Limón

Alles gaat goed hier, het huis is inmiddels wit in plaats van groen, lekker fris kleurtje en de termieten zijn gelukkig weg. Van de week zijn we naar Limón geweest: Andrea, Samuel, Ramona & ik allemaal samen in hun oude brik op weg naar de provinciehoofdstad...dit om schoolspullen voor de kids te kopen, voor het nieuwe schooljaar dat op 9 februari van start gaat. Puerto Limón (de volledige naam) heeft nogal een beroerde reputatie van vies, gevaarlijk en desolaat oord. De enige literaire verwijzing ernaar komt uit The Old Patagonian Express van Paul Theroux, waarin hij zich afvraagt: ¨Was there a dingier backwater in the whole world?¨ om vervolgens te vertellen dat Limón rook naar ¨dead barnacles and damp sand, flooded sewers, brine, oil, cockroaches and tropical vegetation which, when soaked, gives off the hot moldy vapor you associate with compost heaps in summer.¨ Nu is dat boek al dertig jaar oud en inmiddels is het er niet meer zo vies en stinkend, gelukkig. Alle havenactiviteiten zijn allang naar het nabijgelegen Moin verhuisd en het centrum vanLimón is gewoon een winkelcentrum voor de hele provincie geworden. We kwamen minstens vijf mensen uit Cahuita tegen! Voor een schappelijk bedrag konden we alle schoolspullen voor de kids aanschaffen, waar je in Talamanca een veelvoud voor zou moeten betalen, omdat alles daarnaartoe met de vrachtwagen 43 km over een smalle, beroerde weg gebracht moet worden. We gingen nog even koffie drinken en een broodje eten, toen weer terug naar huis. Daar zijn we bezig met het beitsen van de dakbalken en het laten ontkiemen van paprika- en tomatenzaden. Dat zijn warmteminnende gewassen die het goed zouden moeten doen in een tropisch klimaat (ze zijn inheems hier, ofwel oorspronkelijk van dit continent afkomstig voor ze over de hele wereld verspreid werden). Wij eten elke dag tomaat en paprika en de supermarkt hier vraagt er een dollar per stuk voor. Het is dus veel economischer om zelf een stuk of vijftig planten in de tuin op te kweken, ruimte zat. Knoflook zullen we er ook tussen poten, da´s lekker en gezond en is ook van nature insectenwerend...zodat we geen gif hoeven te gebruiken, hopelijk. Zo, dat was het wel weer voor deze week....als jullie een stukje naar beneden scrollen zie je een bericht van Noël onder de kop¨Ziekenhuis¨ waarin hij over zijn ervaringen met de gezondheidszorg van Costa Rica vertelt...zijn eerste bericht sinds lange tijd, want eigenlijk schrijf ik dit blog al sinds september in m´n eentje vol. Mogelijk krijgen we binnen enkele maanden internet thuis (de prijzen zijn zo´n 40% gedaald) dan zal hij weer meer van zich laten horen en zullen we ook eindelijk in de gelegenheid zijn om weer wat foto´s te plaatsen.

Termieten en ananassen

De laatste dagen ben ik druk met het opknappen van de buitenkant van ons huisje, samen met de huisbaas. We hebben sinds de regentijd een soort invasie van termieten die aan alle kanten de muren opklimmen om vervolgens het dak op te eten! Verder zorgt de zoute zeewind ervoor dat verf en lak hier heel snel afbladderen, dus het is zaak de boel heel goed te onderhouden....termieten eraf krabben met een plamuurmes, schoonmaken en schilderen met superverf gemengd met permethrine, een soort insecticide, in de hoop dat de hordes kleine houtknagers ergens anders gaan knabbelen. Maar goed, het houd je lekker bezig, dat dan weer wel. Noël is goed aan de beterende hand, maar mag nog geen zware dingen tillen of werken in de tuin of het huis omdat de grote operatiewond eerst echt genezen moet zijn. Met de dieren gaat het goed en ze zijn echt heel schattig samen, honden en katten kunnen best vriendjes worden, als ze maar jong zijn. Ramona heeft nog drie weken vakantie en eerlijk gezegd snakken we ernaar dat de school weer begint want die vakantie duurt wel erg lang. Gelukkig heeft ze een paar leuke vriendjes gemaakt in het dorp, Eve en Kylie en Samuel...toevallig alledrie kinderen van hotelhouders en daardoor is Ramona in toenemende mate gefascineerd door de hotelwereld...als zij thee maakt legt ze bijvoorbeeld een bord vol theezakjes en een beetje suiker....want zo gaat dat als je ergens gaat lunchen...dus doet ze dat thuis ook. Samuels moeder is toevallig ook de directrice van de school en zij meent dat Ramona wel een klas kan overslaan, maar ze zal eerst getest worden om te kijken wat ze kan. Intussen moeten er schriften, uniformen, woordenboeken en gymspullen gekocht worden en dat is best een forse hap uit ons budget. Door de onverwachte medische en juridische rekeningen en niet te vergeten het forse maandelijkse schoolgeld, moeten we de centjes echt bij elkaar schrapen de laatste tijd. Costa Rica is echt niet goedkoop namelijk, nou ja, wel vergeleken met Europa denk ik, maar sommige dingen zijn echt fors aan de prijs...een verblijfsvergunning bijvoorbeeld en die heb je toch echt nodig. Nou ja, het is hier natuurlijk heerlijk vertoeven en dat is ook veel waard. De sinaasappels en kokosnoten kun je zo vers uit de tuin plukken en bossen en stranden zijn schitterend hier! En dat is allemaal gratis, gelukkig maar. We hebben zelfs ananassen in de tuin, ontdekten we gisteren....zo schattig! En cacao en amandelen en heel mooie bloemen, dit land is echt een grote botanische tuin en we vinden het een groot voorrecht om hier te mogen wonen, in de Middenamerikaanse wonderjungle.

Naar San José en Migración

Dinsdag was het dan zover: een trip naar de hoofdstad met een tweedaags verblijf om een bezoek aan Migración, de vreemdelingendienst, te brengen. Alles is voorspoedig verlopen en de papieren zijn helemaal rond...over drie weken kunnen we de plastic kaartjes bij het postkantoor in Cahuita gaan ophalen! Zomaar wat indrukken van San José; het is echt een grote stad met veel hoge gebouwen en tienbaans autowegen en heel veel mensen en drukte en lawaai. Iets wat wij niet meer zo gewend zijn, omdat we toch alweer een poos in een klein dorpje omringd door bos & strand wonen. Het hotel had allemaal veiligheidsdeuren met sloten erop en je mocht nergens roken, het leek de States wel...dat hele San José heeft trouwens wel iets weg van de VS, als je het mij vraagt, met z'n vele shoppingmalls en hamburgerketens enzo. Alles ligt ver uit elkaar en het is er erg duur! Maar goed, we hebben het weer overleefd, zelfs het bezoek aan Migración liep min of meer voorspoedig. Bij de aanblik van een stuk of tweeduizend Colombianen en Nica's, wachtend in lange rijen al om 8 uur 's morgens, zonk mij enigzins de moed in de schoenen...maar omdat we een afspraak hadden waren we binnen een redelijke tijd aan de beurt om onze foto's en vingerafdrukken te laten nemen en stonden we zowaar om 13 uur weer buiten. De bus van 14 uur naar Cahuita genomen, waar we snel iets gegeten hebben en daarna naar huis. Home sweet home! Cahuita voelt echt helemaal als thuis voor ons inmiddels. Terwijl we in San José waren, hebben N&H op ons huis gepast en onze dieren verzorgd. Dat hebben ze heel goed gedaan! Ze waren al een paar daagjes eerder naar Cahuita gekomen en hebben in totaal vier nachten bij ons gelogeerd. Volgens mij hebben ze wel een goede tijd gehad hier, lange wandelingen door het Nationaal Park gemaakt, gezwommen en gespeeld in zee, een lange paardrijtocht over Playa Grande gemaakt, reggaeconcert gezien...wat ze denk ik erg goed bevallen is allemaal. Vanmorgen hebben ze heel vroeg de bus gepakt om in één keer door te reizen naar Osa Peninsula, het zuidelijkste punt van de Pacifische kust....een monsterrit van 13 uur, van de ene uithoek van het land naar de andere, maar dan wel via San José...deze route neemt bijna geen enkele toerist, maar het is de moeite meer dan waard omdat Osa echt een grote wildernis is met een verbazingwekkend diverse flora en fauna.
Zelf zouden we Osa ook graag eens bezoeken, maar voorlopig zal dat er waarschijnlijk niet van komen... wel gaan we weer lekker aan de gang in huis en tuin in Cahuita. Noël is gelukkig weer bijna 100% beter, daar zijn we allemaal heel erg opgelucht over.

Ziekenhuis

Derde kersdag werd ik dus half buiten bewustzijn afgevoerd naar het ziekenhuis van Limon, via een tussenstop voor wat plasma in Hone Creek. In mijn maag of darmen kijken konden ze in Limon niet, daarvoor moest ik naar Calderon Guardia in SJ. Daar stopte op zondag 28-12 een dokter een buis in mijn neus, koekeloerde in mijn maag en zag niets vreemds. Twee uur later kwam een andere deskundoloog die een buis door mijn strot duwde, en van alles en nog wat raars ontdekte. Geen probleem, dat gingen ze wel even weghalen via die buis. Resultaat: gat in mijn maag, fikse bloeding, spoedoperatie. Joepie! Mocht meteen mijn juwelen inleveren - trouwring ligt nog steeds in het hospital -, en werd met Kurt Cobain en zijn Teen Spirits in een kunstmatige slaap gesukkeld om een paar uur later schreeuwend van de pijn weer wakker te worden. Kurt c.s. omdat ze niet wisten wie ik was en waar ik vandaan kwam, dus moesten ze op het uiterlijk afgaan, anders hadden ze me wakker gemaakt met Jantje Smit op mijn oren...
De vijf dagen in het ziekenhuis heb ik geen oog dicht gedaan, ook vanwege een priester die midden in de nacht een patient naast mij ging stervensbegeleiden... Na die vijf dagen heb ik me maar zelf gezondverklaard en ben vertrokken. De rekening van het hele gebeuren staat op naam van ene Don Kir Kines...
Nu, na ongeveer een maand, is alles weer in orde en resteert alleen een litteken van ongeveer 20 centimeter... Nee, geen foto..

Aardbeving Poás

Gisteren reden we met een slakkengangetje over de strandweg, met z´n drieeën op de motor...ineens werden we op de grond gekwakt! Gelukkig had dat geen ernstige gevolgen, alleen wat blauwe plekken. Dat was om 13.21 uur, er was een aardbeving van 6.2 op de schaal van Richter met de vulkaan Poás als epicentrum. Het is een nationale ramp want de hele dichtbevolkte centrale vallei is getroffen, er zijn doden, veel gewonden en vermisten te betreuren en er is veel schade aan gebouwen en wegen...zelfs 250 km verderop aan de Caribische kust was het nog goed te voelen.
Wij hebben dus 13 maanden bovenop de vulkaan Poás gewoond en kennen daar nogal wat mensen...vorige week hebben onze vrienden daar nog door de bergen getourd en het nationaal park met de vulkaankrater is het meest bezochte en geliefde park van het land (OK, gedeelde eerste plaats samen met Nationaal Park Manuel Antonio) en dat maakt deze situatie toch wel heel zorgelijk. De aarde blijft onrustig namelijk, met naschokken en hier vreest men een enorme vulkaanuitbarsting...zoals die in het jaar 1740 die de voormalige hoofdstad Carthago verwoest heeft, zo één keer in de paar eeuwen gebeurt dat hier namelijk, het land is onderdeel van de Ring of Fire immers (da´s een ketting van vulkanen rondom de Pacifico) en ook de andere vulkanen, met name de Arenal, braken spectaculaire hoeveelheden lava, rook en as uit. Spannend!
Voor dat jullie je heel bezorgd over ons gaan maken, dat hoeft niet hoor lieverds...wij wonen in de luwte, ver weg van actieve vulkanen...er zitten honderden kilometers Caribische laagvlakte tussen en ook de Pacifico is hier vandaan ver weg.
We houden jullie op de hoogte, maar maak je vooral niet ongerust.

Ramona 9 jaar

Gisteren (woensdag 7 jan.) hebben we Ramona´s verjaardag gevierd, het was erg gezellig! Gelukkig is haar papa ook weer thuis, extra reden voor feestelijkheid. Ze heeft van onze vrienden een heel mooie stoere fiets gekregen, oranje gekleurd en met 24" mountainbikebanden...helemaal perfect!!!! Van ons heeft ze een puppy gekregen, hij is zo lief en snoezig dat we hem maar Mambo genoemd hebben (i.p.v. Macho) en hij doet het geweldig met de andere dieren in huis. We hebben taart gegeten en in een restaurant gegeten, wat erg lekker was. Vanmiddag gaan we met de honden naar het strand, een beetje spelen in de branding. In Europa is het erg koud, zagen we op TV...misschien komt er wel een Elfstedentocht! Hier is het juist erg warm en het wordt de komende maanden steeds warmer, de periode van februari tot april is eigenlijk de beste tijd om CR te bezoeken. Volgende week moeten we zoals verteld naar San José, om na anderhalf jaar eindelijk onze plastic ID-kaartjes in ontvangst te nemen. Daar blijven we een nachtje in een hotel, want 520 km heen en terug op één dag zou wel een beetje teveel van het goede zijn. We gaan even langs bij de advocaat en ook bij het ziekenhuis Calderón Guardia, waar Noël geopereerd is....zijn trouwring en armband liggen daar nog ergens in de kluis, want degene met de sleutel was op Nieuwjaarsdag niet aanwezig. Goed nieuws is dat de hele ziekenhuirekening voor de Costaricaanse staat zal zijn, omdat wij onverzekerd zijn! Alleen de kosten van de apotheek, de dorpsdokter en het vervoer zijn voor ons! Erg aardig van ze! Natuurlijk zullen we na half januari wel zo snel mogelijk een ziektekostenverzekering afsluiten en bijvoorbeeld ook een Apartado Postal (da´s een postbus) aanvragen, maar voor al dat soort dingen heb je dus dat ID-kaartje nodig.
Je leven verloopt heel wat gemakkelijker hier als je dat dingetje maar op zak hebt!
Goed, het verslag over San José volgt volgende week.

Feliz año nuevo

Allereerst iedereen een heel gelukkig 2009 van ons allemaal gewenst! Onze mailbox is helemaal volgelopen met beterschapswensen, dank jullie wel! Alleen kan ik nu onmogelijk iedereen persoonlijk terugschrijven op dit moment, omdat ik voor Noël moet zorgen.
Hij is gelukkig weer thuis, met een jaap van 30 cm op zijn buik van een spoedoperatie die hij in San José heeft ondergaan! En hij eet yoghurt en drinkt kamillethee en is goed aan de beterende hand. Hij is echt een ongelooflijk taaie rakker...maandag mogen de hechtingen er al weer uit en een poosje moet hij zich ontzien en aansterken, maar het gaat goed! We hebben heel veel steun gekregen van onze vrienden de familie M. wat een lieve schatten! En wat heerlijk dat ze er waren, net op het juiste moment...ze zijn nu nog twee dagen aan het genieten op Playa Chiquita, een prachtig strandje voorbij Puerto Viejo...ze hebben Ramona meegenomen, zodat de kinderen nog even van elkaars gezelschap kunnen genieten, voordat onze vrienden maandag naar Amsterdam terugvliegen...waar het overigens bitter koud is zag ik op TV...vannacht temperaturen van -20 C. op de Duitse laagvlakte, dat wordt wel even acclimatiseren dan voor ze, om het eens met een understatement te zeggen.
De vijf dagen dat Noël opgenomen was hebben we ook heel veel steun gekregen van onze nieuwe dorpsgenoten, al wonen we hier pas drie maanden...de jongen die de auto geregeld had en de chauffeur hadden de tamtam aangezet, waardoor iedereen vroeg hoe het met mijn man ging en of ze iets voor ons konden doen...toch mis je in zo´n moeilijk tijd je familie en vrienden overzee heel erg, omdat die je veel langer en beter kennen natuurlijk. Goed, tot zover de update...ik moet boodschappen doen en voor Noël zorgen...de motor staat ook weer eens in de werkplaats, dus ik moet lopend naar het dorp, 8 km heen en terug....hopelijk is hij snel gemaakt want we hebben hem echt hard nodig nu! En maandag krijgen we een puppy van 8 weken (voor Ramona´s verjaardag) hij heet Macho en het is een kruising van dobermann x herder...heel mooie, lieve en ook rustige puppies zijn het, dus we kijken erg uit naar zijn komst.