Deze weken leven we erg mee met het lot van onze broeders en zusters in Haiti, getroffen door een zware aardbeving en een serie naschokken....waar honderdduizenden (!) doden te betreuren zijn. Dit was toch al het armste land van de America´s (met een gemiddelde levensverwachting van 35 jaar, denk je ´ns in) en de laatste jaren al verschrikkelijk geplaagd door vier zware tropische orkanen en vloedgolven, immense stijgingen in de kosten van levensonderhoud, sociale en politieke onrust en heel veel geweld. Sinds 2006 is er een UN peacekeeping eenheid, van -ik dacht- Braziliaanse blauwhelmen, maar nu lijkt het land dan door het Amerikaanse leger overgenomen te worden. Niet goed. Wat wel heel goed was, is de respons van de hele internationale gemeenschap om geld in te zamelen en hulpmissies te sturen. Zo was Nederland op een hartverwarmende manier in de pers hier (tenminste dat vond ik, Natasha, ik spreek eventjes niet namens Noël) door een vliegtuig te sturen om meer dan honderd adoptiekindjes op te halen. En dan natuurlijk de TV-actie Nederland helpt Haiti, die we thuis helemaal bekeken hebben via internet. OK, die vervelende Geert Wilders was dan wel een beetje teveel in beeld, maar dat doet dan weer niks af aan de gulheid van de Nederlandse burgers en het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking. Dat is voor mij de eerste keer in de 2 1/2 jaar sinds we NL verlaten hebben, dat ik een goed gevoel krijg van de Old Country. Bijna altijd zit ik hier met kromme tenen, als die Bak Ellende weer eens de internationale TV haalt met zijn arrogante bakkes of men zonodig met een Amerikaanse interventie-oorlog moet meedoen....om je dood te ergeren en ook als er weer eens ongenuanceerd op moslims gescholden wordt. Of als ik Nederlandse toeristen voor de honderdste keer hoor emmeren over de prijzen hier in Costa Rica (probeer eens een hotel op Vlieland of in de Ardennen ofzo, zou ik zeggen). Maar goed, nu kreeg ik echt een warm gevoel in mijn hart bij wat de Nederlanders deden en dat mag dan ook wel weer eens gezegd worden, it´s not all bad! Oveigens is ook hier een TV actie voor Haiti geweest, waarbij ook de armlastige Tico´s gul de portemonnee hebben getrokken en zelfs de dekselze Amerikanen hebben hetzelfde gedaan. Het Costaricaanse Rode Kruis is al meteen na de eerste grote aardbeving naar Haiti vertrokken om slachtoffers onder het puin vandaan te halen en de gewonden te verzorgen. Ook dat geeft een goed gevoel, maar ik ben eigenlijk altijd trots op wat Costa Rica doet....
Dan verder in de categorie klein leed, dicht bij huis. Dat paardje Alaska, wat dus door een giftige spin was gebeten laatst,heeft zijn hoef verloren en kan 6 tot 8 maanden niet werken, zolang duurt het tot de hoef weer aangegroeid is. Geloof niet dat ik dit eerder gezien heb en het is behoorlijk schokkend om te zien! Elke morgen verzorg ik zijn poot en hij krijgt injecties met pijnstillers, want dit is erg pijnlijk voor het arme beest! In Nederland zou hij meteen een kandidaat voor het schietmasker zijn trouwens, daar verkoopt men zijn dier liever aan de slager, om dan weer een ander paard te kopen, want dat is economischer. Maar hier is dat dus niet zo!!!Alle paardenmensen hier zeggen, ´nou ja, dan kan ie 8 maanden niet werken en heeft wel duur voer en medicijnen nodig, but so what? Het is geen ding wat je gebruikt en weggooit...´ Veel humaner dus en daarom ben ik ook wel dol op de paardenmensen hier, veel eer dan in Nederland, petje af! Maar gelukkig heeft Brigitte paarden zat, dus is het geen ramp als er een of twee een poos uit de running zijn, dan moeten de anderen alleen wat vaker aan de bak...dat is alles. Verder is het schitterend weer hier....en we wachten met spanning op de komst van T. en S. op 1 februari....en op de komst van mijn zus P., neef M. en vriendin S.op 8 februari. Al 2 1/2 jaarheb ik niemand van m´n eigen familie meer gezien en dat heb ik gemist....P. en M. zijn hartstikke leuk!! En die andere mensen trouwens ook, dus we gaan er een supergezellige tijd van maken!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten