Graduacion 2012

Op 14 december was het dan zover, Ramona mocht bij de Graduacion (diploma-uitreiking) verschijnen omdat ze de lagere school succesvol afgerond heeft. En dat met een prachtige cijferlijst met 5 tienen: Matematica 97 Español 80 Estudios Sociales 87 Artes plasticas 100 Ciencias 100 Educacion fisica 92 Musica 100 Ingles 100 Computacion 91 Frances A Conducta 100 De Graduacion is in Costa Rica een heel officieel gebeuren, dat kunnen jullie ook al wel aan dat plaatje hierboven zien, dus ik als trotse mama zat tijdens de hele ceremonie met een dikke strot. Het gaat er heel anders aan toe als in Nederland hoor! Het toeval wil, dat we in juni in Nederland waren, net toen ons jongste neefje J. afscheid nam van de basisschool. Dat gaat met een musical, de hele klas was verkleed en zong vrolijke liedjes, ons neefje vloog als een zeerover over het podium in een grappig spektakelstuk. En dat ging al zo toen ikzelf van de lagere school afkwam in eh, 1980. Maar hier gaat het er dus heel formeel aan toe, met het hijsen van de vlag en het zingen van het- overigens prachtige- Costaricaanse volkslied. En het duurt urenlang, dusRamona zat tot 2 keer toe hartgrondig te gapen, tussen haar klasgenootjes op het podium.

Lieve Sven, rust zacht

Op 8 november is toch nog onverwacht snel mijn jongste broer Sven David George Oosten overleden aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was pas 30 jaar oud en laat een jonge vrouw en een driejarige dochter achter. En diepbedroefde familieleden en vrienden, ook hier in Costa Rica, want Sven heeft altijd een heel speciaal plekje in ons hart gehad en dat zal hij altijd blijven houden. De foto is gemaakt op zijn trouwdag, ongeveer 7 weken voor zijn dood. Hoewel hij wist dat hij ongeneeslijk ziek was, is hij niet bij de pakken neer gaan zitten, maar heeft het maximaal geleefd door te trouwen met zijn grote liefde Anja, op honeymoon te gaan en heel veel samen te zijn met de mensen waar hij om gaf, te feesten en te genieten. Sven was een voorbeeld voor ons allemaal, hij heeft tot de laatste dag zelf de regie over zijn leven in handen gehouden. Mijn lieve, dappere, stoere broer...we missen hem verschrikkelijk.

Vakantietijd

Allereerst: voor degenen die zich afvragen waarom de laatste blogbijdragen zo van de hak op de tak springen, zonder indeling in alinea' s: dat komt door een nieuw, ' verbeterd' en verplicht bloggertool, waarbij je harde returns kunt ingeven zoveel je wilt, maar de tekst wordt helemaal in elkaar gedrukt. Lekker leesbaar zo! Wat dan wel weer grappig is, dat er nu blogstatistics zichtbaar zijn, waaruit bleek dat deze webstek in totaal al 10992 keer bekeken is, poe zeg...ik dacht altijd dat ik dit vooral voor mijn moeder en schoonmoeder schreef (en A te C.) maar blijkbaar word ik iets van 21 keer per dag gelezen, jawel! De afgelopen weken hebben Noel' s ouders en broer hier vakantie gevierd, ze logeerden in de Bed & Breakfast van onze Cahuita-familie Alfred, Andrea en Samuel. Ze hebben zich opperbest geamuseerd en wij ook! Ze hebben van alles ondernomen, zoals paardrijden over het strand en door de jungle en een boottocht op zee, waarbij de motor afsloeg en ze omringd waren door krokodillen! En we zijn een dagje naar Panama geweest, de grensovergang daar is lopend over een stokoude bananenspoorbrug met allemaal gaten erin boven de woest kolkende Sixaola rivier (net iets uit Indiana Jones). Ze hebben zich er dapper doorheen geslagen (Noel' s ouders zijn 82 en 74 jaar oud en dit was trouwens hun tweede bezoek aan Costa Rica). Noel' s broer is een fanatieke sportman die vaak over de stranden ging hardlopen in de brandende zon en hij is vast van plan nog een keer terug te komen bij ons in dit wonderschone land in Midden Amerika. Wie trouwens al voor de vijfde (!) keer terugkomt bij ons is onze goede vriend T., dat bezoek staat gepland voor februari/ maart, daar kijken we naar uit. De afgelopen week was het hier vakantie van school en Ramona mocht een paar daagjes mee met Tygo en zijn familie, naar hotsprings-resort in La Fortuna, bij de Arenal-vulkaan. Ze hebben een canopy-tour gedaan, dat is een kilometerslange kabelbaan door de toppen van het oerwoud, erg indrukwekkend (zelf zou ik het niet durven, maar Ramona is nergens bang voor). Maandag begint voor haar het gewone leventje weer, met school en huiswerk maken. Nog een week of 6, dan heeft ze de lagere school af en dan staat ze in een speciaal pakje met hoed op het podium van het Centro Comunal hier in het dorp, om haar Graduacion te vieren! In februari begint ze dan aan het Colegio, de middelbare school. Kleine meisjes worden snel groot, ze zit in een enorme groeispurt de laatste tijd, waarbij ze hele broden naar binnen schrokt en inmiddels 1,64 m. meet (toen we Nederland verlieten in 2007, was ze 1,35 m. dus ze is hier bijna 30 cm de hoogte ingeschoten in 5 jaar tijd). Time flies!

Burocratie & folklore (2)

Hierboven wat fotootjes van de Dia de la Independencia afgelopen zaterdag (die we al voor de zesde keer meemaakten), waarbij Ramona fanatiek meedeed met het traditionele trommelen, een filmpje ervan staat op youtube inmiddels. Tja, folklore in Tiquicia (Costa Rica)...eigenlijk ben ik er met mijn hoofd helemaal niet bij momenteel en ook niet bij de burocratie. Met mijn hoofd en hart zit ik in Amsterdam, bij mijn lieve familie, waarvan nog iemand dodelijk ziek is geworden. Was ik maar daar bij ze! Waarom wonen we ook alweer aan deze verre kust? Maar goed, we zitten hier nu eenmaal al ruim een half decennium en dit blog is bedoeld om jullie allemaal op de hoogte te houden van onze wederwaardigheden hier. Daarmee zullen we ook wel verdergaan, maar als de toon een beetje in mineur is weten jullie waar dat aan ligt...emigreren kan groot verdriet en gemis met zich meebrengen, wat je van tevoren meestal niet kunt voorzien overigens. Goed, verder met de horror-loodgieter dan maar...de wasbak was dus uit de muur gevallen en de keukenkraan was ook stuk en omdat Noel' s ouders op bezoek komen wilden we het huis een beetje netjes hebben. Firma de Zwarte Zaterdag (die heb je hier blijkbaar ook) kwam langs in de persoon van Timoteo, een klein vet Latino mannetje. Hoofdkraan dichtgedraaid. Nieuwe wasbak bleek niet te passen. Keukenkraan wel, maar er ontstond meteen een mega-waterballet: ' Ow, jullie hebben een warmwaterboiler'- 100 liter kokend water stroomde dus door het huis, hij probeerde nog wel een kraantje dicht te draaien maar dat brak prompt af (een Chinees kwaliteitsproduct). En nu hebben we dus helemaal geen warm water meer! Om dat te fixen komt de Zwarte Zaterdag over een paar weken wel weer langs, als ze tijd hebben, maar daar moeten we dan wel extra voor betalen! 'Hot water is for wuzzies' (watjes) is trouwens de opvatting van de gemiddelde Costaricaan. 't Kan allemaal ook best met koud water, hoogstens hebben Tico' s zo' n elektrisch opwarmding op hun douche, waar je een venijnige schok van kunt krijgen als je haar staat in te zepen. Maar wij behelpen ons voorlopig met een ijskoud stortbad... En bij Migracion zijn we inmiddels al vier keer geweest. Steeds weer moest Ramona een dag vrij nemen van school (voor alle procedures moet je je in persoon melden) en moesten we 50 km reizen vanuit Talamanca naar Limon en uren zitten in de wachtkamer, om weer een nieuwe vereiste aan te horen. Zoals het aanschaffen van Timbres Fiscales van 2 colon en 50 centavos (0,01 eurocent ofzo)...dat zijn een soort kleurige postzegels die op elk blad geplakt moeten worden. ' s Lands wijs, ' s lands eer...natuurlijk, en je moet gewoon een engelengeduld hebben om met ambtenaren hier om te gaan, maar na de vierde vergeefse expeditie kreeg ik (Natasha) er toch bijkans een nervous breakdown van! Dat zag de jonge, vrouwelijke beambte geloof ik ook wel, want prompt begon de antieke Matrixprinter te ratelen: onze aanvragen zijn ingediend en we krijgen in december bericht! Hooray, die hobbel is genomen! Tegelijkertijd wil de Nederlandse fiscus nog eens 1214 euro's van ons hebben, wat ook een hoop kopzorg geeft. Maar dat is dan wel het allerlaatste wat we met ze te maken zullen hebben, gelukkig. En weet je, financiele problemen zijn wel rot, maar er is op de een of andere manier altijd wel een mouw aan te passen/ oplossing te verzinnen (een lening, een afbetalingsregeling)...terwijl dat met problemen op gezondheids- en relatiegebied meestal niet of nauwelijks mogelijk is. Dat soort problemen zijn in de kern dus vele malen ernstiger, en daarom willen we niet zeuren over 'tegenslag'- dat is allemaal zo relatief, vergeleken met wat andere mensen allemaal hebben te doorstaan.... Om te eindigen met een positieve noot: Noel' s ouders en broer Bert zijn hier bij ons in Cahuita en het is supergezellig met ze, wat een leuke mensen zijn dat toch! Ze logeren bij de Bananas, dat is de Bed en Breakfast van onze vrienden Alfred en Andrea, 200 m. in de straat bij ons vandaan, want ons boshuisje is piepklein. Opa Theo (82 jaar!) is zo fit als een hoentje en loopt zo het hele National Park door! Vanmiddag is Noel met ze naar Puerto Viejo, ons ruige buurdorp, gegaan omdat hun bankpasjes het weer eens niet deden bij de flutbank hier, maar wel daarginds bij de Banco Nacional. Ze blijven hier tot 4 oktober, we hebben allemaal leuke uitstapjes voor ze gepland en we gaan gewoon een superleuke tijd samen hebben.

Tico-burocratie en folklore

We wonen inmiddels alweer 5 jaar in Costa Rica! Hoog tijd om de tijdelijke Residencia (verblijfsvergunning) in een permanente om te zetten. Maar niets in dit wonderschone land gaat zo makkelijk als het op het eerste gezicht lijkt. Dat begint al met de telefoon, want Migracion (de Immigratiedienst) heeft tegenwoordig een call-center om hun clientele te woord te staan. Wat met een 900-nummer begint. En 900-nummers zijn standaard geblokkeerd, als je hier een vaste telefoon hebt. Daar is een speciale tramite (procedure) voor nodig om deze te de-blokkeren. Twee jaar geleden gingen we dus bij Brigitte zitten bellen naar het callcenter van Migracion, maar nu wilden we onze eigen telefoon daarvoor geschikt maken. Een bezoek aan het dichtstbijzijnde kantoor van de telefoonmaatschappij ICE, in Bribri (18 km verderop) leverde niets op, want het hele kantoor bleek te zijn verdwenen. Dus maar eens een rondje bellen met de ICE, en zowaar na een stuk of wat telefonades bleek de blokkade er vanaf te kunnen!
Dan het callcenter van Migracion, die ons meteen naar de BCR-bank in Limon verwees (zij geven de cedulas, dat zijn plastic ID-kaartjes uit). En die meenden, dat om van categorie 'tijdelijk' naar' permanent' te veranderen, een afspraak met het hoofdkantoor van Migracion in San Jose moesten maken, een goedenmiddag verder! Maar enkele jaren geleden zijn er een stuk of 20 regiokantoren in het hele land geopend, waaronder ook eentje in Limon (waar we een paar maanden geleden ook al eens waren, voor de reis naar Nederland). Dus daar het telefoonnummer maar eens van opgezocht, en jawel hoor: de aanvraag kon gewoon bij hun worden ingediend. Alleen moesten we dan allemaal in persoon verschijnen, allereerst om de lijst van Requisitos (benodigde paperassen) in ontvangst te nemen. Dus een dag vrij van school voor Ramona geregeld om daar in de wachtkamer te gaan zitten. Was achteraf niet nodig, want het enige wat we meekregen was een handgeschreven briefje waarop de drie dingen stonden die we moesten meebrengen. Het is weer vooral financieel van aard, want we moeten per persoon $ 250 storten op hun rekening bij de BCR. Voor die in totaal $ 750 mgen we dan wel voor altijd in Costa Rica blijven, Libre Condition (onvoorwaardelijk) en we krijgen er dan ook een werkvergunning bij. Dat is wel wat je wilt als immigrant, dus we gaan deze procedure zeker doorzetten. Zucht. Want er moet ook een officieel schrijven bij, ondertekend door een advocaat. Maar de wet is in 2009 veranderd, zodat je geen juridische bijstand meer hoeft in te huren om te onderhandelen met Migracion. O ja, zei de beambte, schrijft uzelf maar een brief dan ondertekenen wij die wel. Ze kennen dus hun eigen wetten niet goed! En je hebt een volslagen engelengeduld nodig om met ze om te gaan, de wachttijden alleen al. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed en krijg je precies waar je recht op hebt. Zo leert 5 jaar harde ervaring in het land van Pura Vida...

Dan verder met de lokale folklore. Op 9 augustus was er een buurman van ons doodgegaan (de mensen die bij ons op bezoek zijn geweest, hebben Jayson misschien ontmoet; hij was o.a. vrijwilliger bij Brigitte, net als Natasha). Een triest verhaal want hij was pas 24 jaar en erg depressief. Maar daar wil ik het verder niet over hebben hier, want daar hebben we als buren/ vrienden al heel erg veel over gepraat de laatste tijd. Wel wil het begrafenisritueel hier even beschrijven, want dat gaat iets anders dan in Nederland. Van oudsher wordt in Cahuita een Set-up (opbaring) en Nine Nights (wake) georganiseerd, net als in Jamaica. Hoewel Jayson zo wit als een Nederlander was, komt hij toch uit een Afro-Caribische familie wat aan zijn moeder en tantes wel te zien was. Bij de Set-up komt het hele dorp bij elkaar in het Centro Comunal,waar oa. op zondag de boerenmarkt is.Daar staat dan de kist, helemaal in het wit en halfopen met een glazen plaatje over het gezicht, zodat iedereen afscheid kan nemen en het register tekenen met een laatste groet. Er is live muziek, luid en vrolijk. En veel bloemen.En er staan grote pannen met eten en er is ook drank. Heel veel drank. De bedoeling is namelijk, om de hele nacht te waken, totaan de begrafenis de volgende morgen. Iedereen wordt dan meestal vreselijk dronken en emotioneel. Natasha is in haar eentje een uurtje naar de Set-up geweest, want het leek ons een minder geschikt tafereel voor de jonge Ramona. Maar er sprongen een heleboel kinderen in de rondte, te dansen op de Calypsomuziek. Het is hier blijkbaar wel de bedoeling de kids mee te brengen, om ze bij de dood van een naaste te betrekken.
De volgende morgen vertrok de begrafenisstoet vanuit het Centro Comunal, na een korte speech van een soort dominee, waarbij ook een kleuren A4-tje met fotootjes en een gedicht en dank namens de familie uitgedeeld wordt. Die jongen dacht dus dat hij helemaal geen vrienden had, maar er waren wel 200 kinderen en jongeren, sommige helemaal uit Alajuela en San Jose, huilend bij zijn begrafenis. Bijzetting moet ik eigenlijk zeggen, want iedereen wordt hier in een bovengrondse tombe bij zijn familie gezet. Onze andere buurman Lenny, is de doodgraver van het dorp (een vrijwillig erebaantje, begraven of bijzetten is hier gratis namelijk). Deze tombe had zwembadblauwe tegeltjes aan de buitenkant en nadat de kist er in geschoven was (het meest emotionele moment van de hele uitvaart), begon Lenny geconcentreerd met het dichtmetselen ervan. Dat is echt wel anders dan in Nederland, waar je hoogstens een handje aarde op de kist mag gooien. Hier wordt de tombe definitief gesloten waar iedereen omheenstaat. De rustplaats is voor altijd, er zijn ook erg oude tombes te bewonderen. Het bijzetten duurt urenlang en de zon staat venijnig te branden recht bovenop je hoofd. Uiteindelijk gingen we maar in de Chinese buurtwinkel langs de snelweg iets te drinken halen, want we hadden erge dorst gekregen. Uiteindelijk liep zowat iedereen daarnaar toe, om bier te halen en het op een zuipen te zetten. Maar toen gingen wij maar weer eens op huis aan, dus het kan goed zijn dat we de meest memorabele gebeurtenissen allemaal gemist hebben. Bij de Nine Nights komen familie en naaste vrienden negen avonden achter elkaar samen om te treuren en daarbij te musiceren, de wat bluesy Calypso past dan ook uitstekend bij zo' n gelegenheid. Eigenlijk een heel sympathieke, warme manier om afscheid te nemen en iemand te gedenken, heel prettig ook voor de nabestaanden, denk ik zo. Jayson wordt door iedereen uit de buurt gemist, maar daar is helaas niets aan te doen. Maar in dit deel van de wereld mag je je verdriet en emoties daarover, er gewoon uit gooien. Zo je wilt met een sloot drank erbij, ook dat is hier volkomen normaal. Pura Vida!

Back in the bush!

We zijn weer in Cahuita, Costa Rica aangekomen, na een voorspoedige maar best wel vermoeiende reis. Natasha was in de transitlounge van Houston in slaap gevallen (het vliegtuig naar San Jose was uren te laat) tot grote hilariteit van Ramona. Ze heeft het er nog steeds over dat mama lag te snurken, mind you vlak naast een soort juice-bar waar allemaal reizigers smoothies zaten te drinken... Ramona ging dus wijselijk een boel stoelen verderop zitten, net te doen of ze er niet bijhoorde...

Maar alla, we zijn weer thuis! Wel heb ik al wekenlang last van een onverklaarbare vermoeidheid en opgezwollen lymfeklieren, ik denk dat het een minder prettig soort souvenir van Nederland is. Een koorts-en-keelpijnvirusje waarmee ik tijdens de vakantie in Amsterdam stug heb doorgelopen onder het motto 'Ignore-it-and-it-will-go-away'. Onverstandig, want dan blijf je je dus maandenlang slap en ziekjes voelen, maar goed het ergste is wel weer voorbij, gelukkig maar.

Hier in huis gaat weer gewoon dagelijks de wekker om 6 AM, want school is alweer volop begonnen, alsook de leerlingendrumband die luiuid naast ons huis oefent drie x per week, dat is voor de Onafhankelijkheidsdag, het grote Costa Ricafeest op 15 september. Intussen proberen we op TV atletiek van de Olympics te volgen. Zondagmiddag was het genieten van de Jamaicanen Bolt en Blake die goud en zilver wonnen op de 100 m. voor mannen, dat op de vooravond van Jamaica's 50th Independence Day!

Verder gaat het ons allemaal goed! Druk met klussen in huis, de loodgieter moet langskomen voor de badkamer en het keukenblok en we zijn de boel opnieuw aan het schilderen, na 4 jaar is dat wel weer nodig hier in een tropisch klimaat. Ramona heeft een lichtblauwe kamer, net of je onderwater in een zwembad zwemt, maar dat wilde ze zelf zo, van die puberale pastels. Gelukkig is het geen zachtroze geworden....

Vakantie in Nederland (2)

Vandaag is het de laatste dag van onze vakantie in Amsterdam, morgen nemen we het vliegtuig alweer terug naar Costa Rica. De weken zijn werkelijk omgevlogen, want helemaal gevuld met leuke afspraken en het weerzien met mensen na 5 jaar buitenland was intens en emotioneel, maar op een positieve manier. Onze Nederlandse familie & vrienden zijn zo leuk en ze hebben ons zoveel gegeven, waarvoor we enorm dankbaar zijn! Met iedereen pakten we ook zo de draad weer op, waar we in 2007 gebleven waren, dat vonden we ook erg bijzonder om te ervaren. We hebben teveel gezien en meegemaakt om het allemaal tot in detail op te schrijven hier, dan zou ik de hele dag zitten te typen, maar vandaag hebben we ook nog het een en ander te doen. Niet in de plaats het inpakken en wegen van de koffers, om te zorgen dat we niet boven de 21 kilo per stuk komen...wat nog moeilijk is, omdat we veel boeken willen meenemen (gelukkig mogen we nog 10 kilo p.p. handbagage meenemen, zodat we totaal 62 kilo mogen verstouwen). Maar goed dat papa Noel ons straks bij het vliegveld in San Jose staat op te wachten, want da's wel erg veel om te sjouwen! Vandaag gaan we voor de laatste x op bezoek in het VU MC (familie-omstandigheden, waarover ik met het oog op de privacy niet teveel mag uitweiden) en 's avonds hebben we nog een gezellig afscheidsetentje met de familie. Van enkelen van hen zie je hierboven wat fotootjes staan, gemaakt in de tuin van mijn moeder. Het is hoogzomer in Nederland, maar het is erg fris en bij vlagen ook zeer regenachtig geweest, op twee dagen na die we met onze jongste broer en zijn gezinnetje op de camping in Petten hebben doorgebracht; die dagen deden qua temperatuur en rustgevendheid niet onder voor Cahuita. Voor de rest is Nederland, zoals ik in de vorige blogbijdrage al aangaf, behoorlijk hi-tech geworden met werkelijk overal camera's die iedereen constant filmen...wat voor ons toch wat onwerkelijk en een beetje intimiderend overkomt. Maar gelukkig zijn de mensen daarachter dan wel weer heel vriendelijk, van de uniformen van het GVB (het Amsterdamse vervoerbedrijf)en de NS, waar we heel wat mee te stellen hebben gehad bij het rondreizen door Nederland de afgelopen weken; tot de bijzonder lieve medewerk(st)ers van het reusachtige maar werkelijk fantastische VU MC. Spijtig genoeg konden we niet iedereen bezoeken die we op het lijstje hadden staan, met name de mensen uit de regio Den Haag en Rotterdam, dat was helaas een reis te ver in de gelimiteerde tijd die we hadden deze vakantie. Maar we dragen jullie in het hart en we zullen elkaar zeker ooit weerzien. Rest het me om mijn lieve zus en zwager te bedanken, die ons 24 lange dagen supergastvrij en liefdevol in hun huis hebben gehad, terwijl dat hartstikke lang en intens is geweest. We houden van jullie en ook van iedereen waarmee we zo een ontzettend fijne tijd doorgebracht hebben. De volgende blogbijdrage komt weer gewoon uit de tropische bush van de de Costaricaanse Caribe.

Vakantie in Nederland

En toen zaten de bushmeisjes plotsklaps in een hypermodern vliegtuig, om via Houston, Texas naar Amsterdam af te reizen. Wat allemaal prima verlopen is, het was een heel avontuur en op Schiphol stond onze familie om ons af te halen, wat een geweldig weerzien was! Absoluut geweldig om elkaar na 5 jaar buitenland weer in de armen te sluiten!
Toen de jetlag eenmaal uitgeslapen was, konden we voorzichtig onze eerste stapjes in Amsterdam zetten, wat flink wennen was voor mij (Natasha, want Ramona voelde zich meteen als een visje in het water). Ten eerste weet ik niet meer goed de weg in mijn geboortestad...nou is er ook wel veel bijgebouwd en mijn zus , waar we logeren, woont in Nieuw-Sloten, aan de westelijke stadsrand waar ik eigenlijk niet heel goed bekend mee ben. Hoe de trams, bussen en metro's precies rijden weet ik ook al niet meer. Daarbij is het openbaar vervoer met de komst van de OV-chip nogal veranderd: er is een onbegrijpelijke automaat met een touchscreen en een ingewikkeld keuzemenu en allemaal sleuven, waar je dan je kaartjes doorheen moet halen (die we niet hebben, haha). Met een kwartier wanhopig klungelen kreeg ik er een paar (peperdure) enkeltjes uit, die je zowaar contant kon betalen. Iedereen betaalt geloof ik alles met plastic kaartjes tegenwoordig, behalve wij. Vervolgens moet je je door een elektronisch hekwerk heenwerken, waardoor je net de tram mist als je uit de metro komt! Maar toen de volgende dan na 7 minuten ofzo kwam, zei de typisch Amsterdamse bestuurder: oe, wat kijken jullie streng! Daarop konden we wel lachen allebei, die vertrouwde humor is tenminste niet verloren gegaan in de technotoop waarin de Nederlandse samenleving anno 2012 blijkbaar langzamerhand veranderd is. Ik heb geloof ik een lichtelijke Reversed Culture Shock, heb moeite te wennen in mijn eigen land, waar ik notabene 38 jaar gewoond heb! Fietsen is ook een beetje eng, door het drukke verkeer...met Ramona achterop een geleende Batavus met een zwabberend achterwiel. En boodschapjes doen in de supermarkt hier, da's ook een tijdrovende expeditie, want je moet door een zee van produkten waden, enorm zoeken en steeds keuzes maken...in Costa Rica ben ik altijd in drie minuten de minimarkt weer uit. Maar hier heb je dan wel allemaal lekkere hapjes, als chevre, framboosjes, pure chocolade en nog vele dingen meer...dus culinair gezien is het zeker genieten hier! Al doet een bakje prefab salade met chemische dressing (niet dat we dat kopen hoor, ik hak en zaag zelf mijn groente wel) bijvoorbeeld tegenwoordig 4,99 euro, da's dan 12 oudhollandse pieken, ktsjing kassa!
Wel ligt Nederland er opvallend welvarend bij, alle gevels zijn netjes gezandstraald, de mensen hebben bijna allemaal designkleren aan en hebben allerlei dure gadgets bij zich. Waar ik ook al niet zoveel van snap eerlijk gezegd, we hebben een mobiele telefoon te leen gekregen en het beltegoed raakte op. Mama snapte niet hoe dat weer aan te zuiveren, maar gelukkig kan mijn kleine dochter dat wel, net als het scrollen door onbegrijpelijke keuzemenu's als je een simpel telefoontje wilt plegen. Ha ha, ik ben natuurlijk ook wel een 44-jarige ouwe taart geworden intussen, die in de bush in een ver ontwikkelingsland woont, waar werkelijk alles simpel en overzichtelijk is! Gelukkig heb ik Ramona bij me, om me te helpen en ook de andere familieleden doen erg hun best om het ons naar de zin te maken!
We hebben al veel leuke dingen gedaan: een rondvaart door de Amsterdamse grachten (beeldschoon), terrasje gepakt, Ramona is met mijn broer naar Duinrell pretpark geweest, we zijn met mijn andere broer naar de camping aan zee in Petten geweest (waar we de Atlantische oceaan weer eens van deze kant bewonderd hebben), we zijn bij vrienden in Alkmaar geweest op een leuke kinderverjaardag (de kinderen zijn allemaal 30 cm de hoogte ingeschoten, ook een aparte gewaarwording) en we gaan ook zeker nog naar Purmerend en naar Landgraaf, bij Noels ouders op bezoek. Het is zo gezellig allemaal, net een warm bad! Volgende week vertel ik er meer over!

Avion a Holanda!

En nu gaat het ineens snel, zondag nemen Natasha en Ramona de bus naar Alajuela, om naar het vliegveld Juan Santamaria te gaan, voor het eerst in 5 jaar! Amsterdam, Holanda, here we come! Alhoewel, allereerst landen we in Houston, op het George Bush International Airport. Zou dat naar de vader of de zoon vernoemd zijn? Heel bijzonder en echt typisch onze Amerikaanse vrienden, Houston ligt dan ook in Texas...

Op de laatste daagjes is het nog druk met regeldingen,met o.a. dus een visum voor de VS aanvragen, hotel Mi Tierra in Alajuela reserveren voor zondagnacht, naar de bank om euro's en dollars op te halen. Maar ook nog even langs de huisarts met een kleine ontsteking aan de linkervoet. En de honden hadden een luiaard aan flarden gescheurd, daarna werd Mayah zo ziek als een hond met braken en kolieken. Dus ook nog even de dierenarts regelen. En inpakken, allereerst maar eens de koffers, die al jaren stof verzamelen onder de bedden te voorschijn gehaald en uitgesopt en gespoten met Matatodo, om te zorgen dat er geen latijnse cucaracha uit komt wandelen in Amsterdam! Ahem, warme kleren hebben we nodig, want het is in Amsterdam maar 19 C graden en 's nachts 11 C. Allerlei dingetjes bij elkaar verzamelen om mee te nemen en kadootjes voor de family kopen! We hebben er veel zin in! We zullen tot 19 juli in Amsterdam zijn, schroom niet om contact op te nemen als je ons graag wilt weerzien!

Zomerrapport en papieren regelen

Ramona heeft nu nog een laatste proefwerkweek voor de zomervakantie, maar het rapport is al binnen! Ze blinkt vooral uit in muziek en Artes plasticas (knutselen om het een beetje oneerbiedig te zeggen), maar het is helemaal een goed rapport, alles boven de 80%:

Matematica 81
Español 86
Estudios sociales 86
Artes plastica 100
Musica 100
Ciencias 93
Educacion fisica 96
Ingles 95
Computacion 91
Frances A
Conducta 91


Verder moesten we nog een keer naar San Jose reizen, om de paspoorten op te gaan halen. Die dag was er een berg naar beneden gekomen op de snelweg, dus we reden via een alternatieve route langs de vulkaan Turrialba en door de bergachtige provincie Cartago. Dit is echt het Zwitserland van de America's, prachtig mooi. Alleen die steile, bochtige wegen...dat schiet niet op. Al met al hebben we iets van 14 uur in de bus gezeten, terwijl we bij de ambassade binnen 5 minuten alweer weg waren. Wel met drie nieuwe Nederlandse passen op zak!

Ook moesten bij nog naar het Migracion kantoor in Limon, de provinciehoofdstad, gaan voor de Permiso Salir del pais Menor de edad, zodat Ramona met een ouder het land mag verlaten. Ook dat lijkt in orde te gaan komen! Er waren die dag rellen in Limon van boze havenarbeiders, veel vuurwerk en ook wel spanning in de lucht, dus het funshoppen hebben we dit keer maar overgeslagen en we pakten snel de bus terug. Die ook weer met een grote omweg om Limon heenreed, vanwege de rellen, maar uiteindelijk kwamen we veilig weer thuis in Cahuita aan! Woensdag kunnen we het document afhalen, daarna kunnen we een vlucht boeken en vertrekken!

Naar de ambassade in San Jose

Onze paspoorten waren na 5 jaar buitenland (bijna) verlopen, dus vorige week gingen we met de vroege bus naar de ambassade in San Jose; woensdag is namelijk de enige dag dat ze niet al om 12 uur dicht zijn, of helemaal gesloten zijn. Ikzelf was al drie- en een half jaar niet meer in de hoofdstad geweest en als je aan de Caribe woont is het ook echt een heel andere wereld. De reis er naartoe voert door de montane nevelwouden van de centrale hooglanden; en dan plotseling zie je een onafzienbare zee van verroeste golfplaten daken (dit is aardbevingsgebied dus nergens in dit land worden dakpannen gebruikt). Bij het busstation stonden als vanouds een heleboel haaien van taxichauffeurs klanten te werven, we moesten er wel eentje nemen om naar de chique diplomatenwijk Rohrmoser te gaan. Onderweg nog even gestopt om pasfotootjes- volgens de Nederlandse fotomatrix- te laten maken, toen door naar de ambassade. Achter een slagboom in een Oficentro, een kantoorcomplex...niet zo mooi als de villa waar de Costaricaanse ambassade in Den Haag in gevestigd is, maar wel met mooie grote palmbomen voor de deur. Binnen werden we te woord gestaan en geholpen door een flinke Friese boerin (iets van Boukje heet ze dan ook, maar ben het alweer vergeten).We moesten een ellenlang formulier formulier invullen, onze vingerafdrukken laten nemen en een flink bedrag betalen. Over twee weken moeten we weer teruggaan om ze persoonlijk op te komen halen, alhoewel dan hoeft Ramona niet zelf mee. Gauw weer terug per taxi door het drukke, chaotische San Jose naar de ons welbekende Gran Terminal del Caribe om de bus terug naar Cahuita te nemen. Na eerst een lekkere lunch van pollo asado (gegrilde kip met patat) te eten in het busstationrestaurant.

Zo gauw de paspoorten binnen zijn, moeten we een speciaal document regelen bij Migracion, waarmee minderjarigen met een van de ouders het land mogen verlaten, terwijl de andere ouder niet meegaat. Dat is hier nogal een big issue, de Costaricaanse wet tegen internationale kinderontvoering (waar we overigens warm voorstander van zijn, van dit soort wetgeving). Daarvoor moeten we nog een keer pasfoto's van Ramona laten maken en dan met kopieeen van onze nieuwe paspoorten en onze cedulas (ID-kaartjes) naar het regiokantoor van Migracion in Limon gaan. Hopelijk krijgen we het document direct mee en kost het niet teveel geld.

Want dan is het de bedoeling twee tickets naar Amsterdam te boeken, voor Natasha en Ramona! In de schoolvakantie in de zomer (laatste week van juni en de eerste drie weken van juli) willen we afreizen, voornamelijk om de zieke oma Amsterdam te bezoeken, maar ook om oude vrienden weer te ontmoeten! We hebben er veel zin in!

Maar oe, wat zijn de tickets peperduur in het hoogseizoen! Jammer ook dat Martinair bankroet is gegaan, want die bood het 5 jaar geleden voor de helft van de prijs aan. Nu zijn we aangewezen op wat travelagents aanbieden (niks onder de $ 1500) of wat de vliegmaatschappijen zelf op hun sites zetten. Volgende week nog maar eens een rondje bellen met Iberia, Delta airlines etcetera.
We houden jullie op de hoogte van al deze spannende verwikkelingen.

Ramona wordt groot

Nu Ramona 12 jaar is, is ze opeens een hele jongedame geworden. Zo gaat ze tegenwoordig zelfstandig met de bus heen en weer naar vriendinnen in Puerto Viejo. Wel even slikken voor ons, maar het is natuurlijk belangrijk om kinderen tot zelfstandigheid op te voeden. Gelukkig heeft ze een heel leuk vriendinnenclubje gevonden: de Catalaanse zusjes Alejandra & Irlanda, de Franse Margot en de Canadese Julie...allemaal ook leerlingen van de Escuela/ Colegio Complementaria, naast ons hier in Cahuita. Als ze niet samen zijn, dan chatten of sms'en ze wel! Maar ze hebben ook vaak gezellige uitjes in het echte leven: kampvuurfeestjes op Black Beach en zwembadfeestjes in de Splash! Ja ja, de jeugd van tegenwoordig...

En humor heeft ze ook! Zo lieten we haar laatst een serie oude filmpjes van Koot & Bie zien, waar wijzelf mee groot geworden zijn in de jaren '80. Gebiologeerd zat ze daarnaar te kijken en het grappige is dat ze dat onthouden heeft en nu steeds met allerlei uitspraken uit die filmpjes komt. Geen idee of jullie je dat herinneren, maar ik zal wat voorbeelden geven:

Ramona' s kamer is soms een onbeschrijflijke puinhoop met allemaal kleren e.d. op de vloer, dus zeg ik: -'Ramona wat ben jij een sloddervos'. Zegt zij terug: - 'Jaaa MOederrrrr, daar ben ik voor behandeld, Moederrr' (van Koot als oude dame in een mantelpakje met een 40'ish zoon die nog thuis woont). Of als ik zeg:-'Geen minirok aan, maar een broek, hup' dan zegt zij- 'Hou je d'r buiten, Cock' (van de familie van der Laak) en als ik groente aan het hakken bent, pikt zij stukjes van de snijplank en zegt -'Mag ik effe prroeve?' (van de Vieze Man in de chocoladewinkel). Ze maakt me zo steeds aan het lachen, terwijl ik probeer streng en opvoedkundig verantwoord bezig te zijn! Maar we hebben elke dag heel veel pret zo samen...

Nieuws uit Nederland

De maand april staat voor ons tot nu toe helemaal in het teken van slecht nieuws uit Nederland. Mijn (Natasha' s) moeder is ernstig ziek geworden en heeft enkele ziekenhuisopnames achter de rug. Daar kunnen we verder, met het oog op de privacy, niets naders over schrijven; dat zou dan immers voor altijd op Internet staan. Over mijn gevoelens mag ik het wel hebben...die 7000 km afstand voelt gigantisch opeens, je zou het liefst nu meteen in Nederland zijn bij de familie, om te helpen en te steunen waar je maar kan. Gelukkig krijgt ze wel heel veel steun en praktische hulp van mijn zusjes en vrienden en vriendinnen. Een bezoek van ons aan Nederland is onmogelijk op dit moment, door de ronduit penibele financiele positie waarin we nu zitten.

Dat heeft te maken met het tweede nieuws uit Nederland: een brief van de Belastingdienst, die meent na 5 jaar nog een vordering op ons te hebben. Die hebben ze vorige maand maar vast gedeeltelijk ge-ind door ons hele inkomen in beslag te nemen. Dat mag blijkbaar omdat we in het buitenland wonen. De rechtsweg is uitgesloten voor ons, we kunnen niet eens nagaan of wat de Belastingdienst beweert allemaal wel klopt. Pure Kafka in de polder, want we hebben destijds echt wel geschreven en gebeld met ze om onze emigratie goed af te handelen.

Maar gelukkig hebben we een lieve vriendin in Amsterdam die ons bijstaat: zij heeft brieven geschreven en oeverloos voor ons aan de telefoon gehangen, om zich heel vaak te laten doorverbinden en uiteindelijk naar een ander kantoor te laten verwijzen, om zich daar ook weer heel vaak te laten doorverbinden. Dat zouden we helemaal niet kunnen vanuit Costa Rica, de telefoonrekening zou astronomisch zijn, daarnaast zijn Nederlandse kantooruren hier midden in de nacht.

Hoe het precies gaat aflopen is op dit moment nog niet helemaal duidelijk, maar het ziet er naar uit dat we een afbetalingsregeling met ze kunnen treffen. Daarnaast zullen we de leningen (van mensen die ons geld gestuurd hebben, zodat we in ieder geval te eten hebben) moeten teruggeven, alsook de nog openstaande rekeningen hier in Costa Rica (huur, electra, zorgverzekering, schoolboeken etc.) moeten voldoen. Gelukkig dragen de avocado' s in de tuin alweer bijna vruchten, dan kunnen we die tenminste eten....

Tot overmaat van ramp moeten binnenkort al onze documenten vernieuwd worden, in juni verlopen de paspoorten en daarvoor moeten we naar San Jose (je bent verplicht hier een geldig paspoort te hebben, dus doorlopen met verlopen passen is geen optie). In september verlopen de cedula' s, dat zijn de plastic ID-kaartjes van onze verblijfsvergunning. Die kosten $ 247 per stuk plus bijkomende kosten, hiephoi het kan niet op! Gelukkig hebben we nog even de tijd om uit te vogelen hoe we dat gaan regelen allemaal.

Problemen met geld hebben is peanuts vergeleken met problemen met je gezondheid, dat beseffen we ons wel heel goed. We hebben het nu niet breed, maar we zullen een manier vinden om iedereen te geven waar hij of zij nog recht op heeft en het zal uiteindelijk helemaal goed komen.

Liefde, vriendschap en een redelijke gezondheid, dat is het allerbelangrijkste in het leven.

Cahuita Pura Vida

Hierboven een plaatje van ons verbindingsknooppunt met de rest van de wereld, in de volksmond ook wel genaamd " La Parada"; het stoffige busstation van Cahuita waar 1x per uur een gammele bus passeert.
Dit is een foto die onze lieve vriend T. gemaakt heeft. Hij heeft de hele maand februari bij ons in Cahuita doorgebracht, wat heel erg gezellig was! Het was mooi weer de hele maand (waardoor T. aardig rood verbrand was) en hij heeft lekker genoten van het strand en het bier en de muziek bij de plaatselijke horeca hier. Daarnaast heeft hij de computerleraar van school geholpen om op de nieuwe computers (gedoneerd door een Amerikaanse bank) het besturingssysteem Linux te installeren. Noel heeft daar ook mee geholpen, die bemoeit zich ook sinds enkele maanden intensief met de school. Hij heeft in de ouderraad plaatsgenomen, waardoor hij vaak moet meevergaderen met het bestuur en de directie en hij houdt zich speciaal bezig met het op een hoger plan brengen van het computeronderwijs op school.

Sinds het nieuwe schooljaar is begonnen heeft Ramona drie leuke nieuwe vriendinnetjes gemaakt: Margot uit Frankrijk en de zusjes Alejandra & Irlanda uit Taragona, Spanje. Dat betekent dat ze nu ook uitgaat op zaterdagavond! Weliswaar moeten ze om 20:30 uur alweer thuis zijn, maar toch. Ze gaan dan naar de Splash, een nieuwe toeristenbar met zwembad in de dorpsstraat, vooral in trek bij de lokale jeugd. Ook doet Ramona sinds kort oogpotlood op, omdat die meisjes dat ook allemaal hebben! Kleine kindjes worden nu echt snel groot!

Ander leuk nieuws is dat Noel's familie (ouders en broer) in september bij ons op bezoek komen! Ze hebben al geboekt, van 17 sept. tot 4 okt. Ze zullen verblijven in de Bed & Breakfast van onze goede vrienden Alfred en Andrea, 200m. bij ons vandaan. In ons kleine boshuisje is helaas geen plek voor 3 logees, maar we hebben met een mooie korting een 6 persoons huisje voor ze geregeld! Dan kan Ramona ook gezellig bij opa en oma logeren. September is laagseizoen hier, maar het is qua weer de mooiste tijd van het jaar, warm en droog. We hebben er nu al veel zin in!

En het leven kabbelt voort...

We hebben prachtig zonnig en droog weer deze januarimaand, daardoor is het dorp alweer vroeg in het jaar helemaal volgestroomd met toeristen. Soms hebben ze zelfs moeite om een kamer te vinden, dat hadden we nog niet meegemaakt sinds we hier wonen...meestal heeft het dorp meer hotels dan toeristen namelijk. Sinds kort is het ook druk bij Brigitte's ontbijtrestaurant, waar ik soms een beetje bijspring in de bediening. De paardentours lopen ook erg goed,helemaal sinds we zijn aangesloten bij hiddentrails.com da's een website voor paardrijvakanties wereldwijd, waardoor hele groepen mensen tegelijk bij ons komen om paard te rijden. De foto hierboven is door een van hen gemaakt, een professionele fotograaf uit Oostenrijk. Dat ben ik (steeds Costaricaanser) met Alaska, een Appaloosapaardje bijgenaamd Chocochipz.

En Ramona geniet van haar lange vakantie, die hier in de wintermaanden valt. Ze speelt veel op de nieuwe laptop en het nieuwe mobieltje (wat ze voor haar verjaardag gekregen heeft). Soms moeten we haar dwingen om naar buiten te gaan, een frisse neus halen op het strand, ze wil dan niet omdat het op Internet zo leuk is, lekker chatten met haar vrienden of bouwen aan het spel Minecraft, wat ze ook samen met vriendjes speelt.
Op 6 feb. beginnen de lessen weer, ze gaat dan naar de 6e en laatste klas van de Primaria, de basisschool (groep 8). Binnenkort gaan we het boekenpakket ophalen en een dagje naar Limon om de utiles escolares te kopen, dat zijn schriften, pennen en andere benodigdheden voor het nieuwe schooljaar.

En Noel zit sinds kort in de ouderraad van school en helpt de computerleraar met de computers en de lessen. Qua besturingssysteem wordt er op school geswitcht van Windows naar Linux en daar is Noel een soort expert in. En vriend T. die ons binnenkort voor de vijfde keer komt opzoeken, werkt in Nederlandals Linux-engineer, hij is de super-expert, dus die gaat Noel en de school hiermee ook helpen! En hij komt dit jaar in juni alweer naar Costa Rica, leuk leuk leuk!