TLC en ander nieuws

Even een rondje krantenkoppen en de landelijke politiek in Costa Rica. Gedeeltelijk dezelfde onderwerpen als in de Nederlandse pers: branden in Griekenland, Bush en Irak, hypotheekcrisis in de VS. Hugo Chavez en zijn socialisme van de 21ste eeuw en de onderhandelingen tussen FARC en Colombiaanse regering krijgen hier duidelijk meer aandacht dan aan de andere kant van de plas, maar dan gaat het ook over buurlanden, min of meer. HET thema in de nationale pers is echter het TLC, en dan hebben we het niet over Tender Loving Care, makelaarsidioom waarmee men mensen een sloopkrot probeert aan te smeren, maar het Tratato de Libre Comercio, het vrijhandelsverdrag tussen de VS, Costa Rica en de Dominicaanse Republiek. Waarom die laatste erbij zit is me een raadsel... Overheid, Kerk en grote ondernemingen zijn voor, bonden, studenten en Juan met de Pet zijn voor het merendeel mordicus tegen. De grote politieke partijen hebben nog geprobeerd om het verdrag er doorheen te jassen in het parlement, maar het Constitutionele Hof heeft daar een stokje voor gestoken. Ongrondwettelijk, uitverkoop van de soevereiniteit. Resultaat: referendum op 7 october en iedereen loopt er nu al warm voor. Of beter: heet. Juan met de Pet vreest een uitverkoop van het waterleidingbedrijf, de telefoonmaatschappij en oplopende kosten. Juan heeft het al niet breed en heeft hier niet bepaald de neiging om verdere verslechteringen te accepteren. Brandende barricades, massale en gewelddadige demonstraties, daar houden ze hier serieus rekening mee. Voor de rest worden de kranten gevuld met nieuws over bruggen in Puntarenas waar voetgangers massaal doorheen zakken, huizen die de berghellingen afspoelen, alarmerende dengue-cijfers in Limon en als gevolg daarvan, mogelijk aflasten van het grootse carnavalsfeest aan de Caribische kust. Het ministerie van Gezondheid is bang dat een groot aantal carnavalsvierders uit het Hoogland dit jaar ziek terug komt van een weekje de beest uithangen. Knokkelkoorts kent geen remedie, voorkomen is het enige. Dan hadden we nog de burgemester van San Jose die eenarmige bandieten met een voorhamer te lijf gaat, sensatieverhalen over travestieten in hetzelfde San Jose die wel 100 dollar per avond zouden verdienen aan hun merendeels minderjarige klanten, de aankondiging dat voor het eerst in de geschiedenis een buitenlandse punkband het land aandoet voor een concert (Propaghandi, eind september), het overlijden van de eigenaar van CBGB's (andere koek dan Jos Brink), en veel, heel veel futbol...

Een middagje park.

Zo maar een middagje in het Parque Central. Een man met een mank been, ooit polio gehad, verkoopt zakjes mais voor 100 colones, oftewel 14 eurocent. Die mais houdt een giga-kolonie duiven in leven. Verderop staan een stuk of tien kinderen, onder leiding van de ouders, een kolonie rode eekhoorns te pesten. Twee mannen met schoppen en pikhouwelen, blijkbaar van de plantsoenendienst, beginnen hun dagtaak in een perkje naast de bank waar we zitten. Een stuk of zes keer wordt zorgvuldig de plek gemeten waar de schop de grond in moet. Vlak naast een boom. De precieze plek is na een half uur bepaald en de schop gaat de grond in. Ambtenaar nr. 2 begeeft zich naar een perkje aan het andere eind van het park en begint ook daar te meten. Het park gaat op de schop! Ambtenaar 1 stuit na 5 minuten graven op een obstakel, een wortel? Hij haalt een scherpe spade en ramt die in de grond. Gevolg: waterfontein! Fontein midden in het park houdt er subiet mee op. Ambtenaar kijkt vervolgens een kwartier naar zijn werk alsof het allemaal zo bedoeld was. Het gespuit wil maar niet vanzelf ophouden en de man drentelt doodgemoedereerd naar zijn collega, en beiden komen 10 minuten later terug. Ze bekijken gezamenlijk de geimproviseerde fontein waar Ramona al onder staat te spelen. Ze lachen ons toe en kijken nog maar een keer in het gat. Nee, het houdt maar niet op. Ambtenaar 2 gaat bellen. Half uurtje later komt de chef, een meneer in pak. Hij kijkt ook een minuut of tien in het gat en zegt “muy bien!”, loopt weer weg om een kwartier later terug te komen met een plattegrond van het park. De drie mannen bestuderen de kaart en beginnen overal in het park te zoeken. Aangewezen door de chef, graven ambtenaar 1 en 2 her en der wat gaten. Ha, de hoofdkraan. Geimproviseerde fontein houdt er mee op, de echte begint te werken op halve kracht. De schoppen worden gepakt, de plattegrond opgevouwen, ze laten het gat voor wat het is en vertrekken. Het werk zit er voor vandaag weer op. Ik begin te geloven dat ik hier wel kan wennen :-)

Samenvatting en update

Zijn er nu alweer een dag of tien, dus tijd voor een samenvatting voor het ''thuis''front. “Thuis'' tussen haakjes, want als migracion over een maand of zes tot acht inderdaad wat gestempelde papiertjes afgeeft – en de advo is daarvan overtuigd – dan wordt dit land het nieuwe thuis. Eigenlijk voelt dat nu al zo. De eerste dagen hebben we voornamelijk doorgebracht met het bijkomen van de reis, het aanpassen aan een andere tijd, en het of afstand pogen zaken te regelen die al geregeld schenen, maar dat toch niet bleken. Laat me volstaan met op te merken dat een verwijderde nekwervel het minste is wat een bepaald sujet overkomt als ie ons pad mocht kruizen.... Nuf said. Vorige week vrijdag naar de advo geweest. Zij resideert in de diplomatenwijk van San Jose waar zij de buurvrouw is van de oud-legerchef van Nicaragua, Humberto Ortega. Dat moet een goed betaald baantje zijn geweest, als je kijkt naar zijn bescheiden optrekje... We hebben het een en ander met de advocate doorgesproken en zij en haar echtgenoot regelen het juridisch kader nu verder af. Zaterdag zijn we begonnen met de huizenjacht. Internetsites bleken niet of nauwelijks up to date. Niemand neemt hier de moeite om advertenties weer te verwijderen als een huis verhuurd of verkocht is. Na een aantal vruchteloze telefoontjes zijn we overgestapt naar het goede oude en vertrouwde papier: de krantenadvertenties. En zo belandden we maandag in een taxi naar Heredia, of eigen San Josecito, een gehucht boven op een berg. Zoals al eerder gezegd, adressen zijn hier een verhaal apart. Ook voor een Tico is een adres in een andere plaats dan de zijne niet te vinden. Met de ene hand aan het stuur en de andere aan zijn movil rijdt dan de taxista al pratend en vragend een bergweg op, klopt bij allerlei deuren aan en zegt na een aantal keren draaien en weer terugrijden “Dat is het”. Juist ja, een kanariegele bunker boven de wolken. Beneden in het dal bliksemt en dondert het. De woonkamer blijkt geschikt voor een potje zaalvoetbal. Ramona vindt het niks, en het vooruitzicht om elke dag drie kilometer de berg op te sjokken met de boodschappen en het feit dat de eigenaar, consul van Mexico, de kast alleen voor een jaar wil verhuren, leiden al snel tot de conclusie: toch maar niet. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Op dinsdag komen we dus in San Rafael terecht. Leuk stadje, maar het huis blijkt gelegen in een gated community. Slagboom, gewapende uniformen in een wachthuisje. Zwembad met dikke buiken. Ramona vindt het geweldig, maar wij dus niet. De taxichauffeur weet na een tijdje wel wat we eigenlijk willen en begint met vrienden en kennissen te bellen. En zo belanden we dinsdagavond voor de deur van een appartement. Maar de 'makelaar'' heeft niet de juiste sleutels en ook blijkt het huis wel heel erg dicht bij het vliegveld te liggen. De taxista belooft nog wat rondjes te bellen en weet op woensdagochtend te melden dat ie drie huizen weet. We hadden al uitgelegd dat we eigenlijk een huis met een tuin wilden, groot genoeg voor wat kippen en twee valse honden. Het eerste huis van de dag blijkt meteen raak. Groot ding in Tico-buurt, flinke tuin met fruitbomen. Binnen zijn bouwvakkers bezig met renovatiewerkzaamheden. De eigenaar, een Puertoricaan, wil het huis plus bijbehorend appartement in de tuin, het liefts als een geheel verhuren. Mooi, hebben we meteen een gastenverblijf... Zondag moeten de werkzaamheden klaar zijn. Verhuurder regelt telefoon en internet, en tot die tijd kunnen we op zijn compoe terecht. Geen idee hoe die het allemaal voor zondag klaar denkt te krijgen, maar zaterdagochtend tekenen we in het bijzijn van een advo een contract voor een jaar. Het huis is verder helemaal leeg, dus hebben we wel nog tafel, bed en andere huisraad nodig. Taxista weet raad en belooft op zoek te gaan naar tweedehands koelkast en dergelijke, “muy barato”. Het zal me benieuwen, maar vooralsnog lijkt het erop dat we onder de pannen zijn. Zaken als een bankrekening en een postbus komen dan volgende week, met het huurcontract in de hand.

Op huizenjacht met taxista Roy

Elke ochtend na het ontbijt kopen we de krant La Nación, waar heel veel advertenties voor woningen instaan, die we zorgvuldig spellen waarna we met de taxi op pad gaan om ze te bekijken (daarvoor moet Natasha eerst bellen met de huisbaas om een afspraak te maken, wat overigens een prima oefening is in het spreken van de lokale versie van het Spaans én het overwinnen van m'n chronische telefoonfobie). Bij het eerste huis, dat hoog in de bergen boven de universiteitsstad Heredia lag, werden we opgehaald door taxichauffeur Roy, die de halve middag met ons op pad was omdat het best een eind van Alajuela-centrum afligt. Gelukkig kosten taxi's hier maar een habbekrats en is deze man erg vriendelijk, al spreekt hij echt geen woord Engels.
De weg naar het huis in San Rafael de Heredia liep steil omhoog door de bergen, tot de weg versperd raakte door een kudde koeien. Dit was echt het platteland, heel charmant maar ook erg afgelegen. We hebben daar een kanariegele kast van een huis bekeken, maar zagen toch wel erg op tegen het gesjouw met boodschappen de berg op (we hebben geen auto), het koele klimaat en het isolement. Al was het dan het huis van de voormalige consul van Mexico, raar maar waar.Verder zoeken dus maar: de volgende dag (mijn verjaardag overigens, nu ben ik alweer 39 jaar; op naar de 40) zagen we een advertentie voor een appartement mét zwembad en tennisbaan, vooral erg leuk voor Ramona, dachten we. Dus Roy maar weer gebeld en weer op pad, wat hier altijd een enorm gezoek is, zelfs voor de locals, omdat er vreemd genoeg geen straatnamen, huisnummers en postcodes gebruikt worden, nergens in het hele land!
Aangekomen bij Casas Altas, werden we tegengehouden door een slagboom en een grote man met een wapen: een gated community in Amerikaanse stijl! Toch maar een kijkje genomen en het bleek een volledig ingericht luxe-appartement op 8 hoog met een prachtig uitzicht, dat dan weer wel.
Maar zo'n malle yankee-zeepbel is natuurlijk niks voor NN&R, we willen in het echte Costa Rica wonen! 's Avonds nog een ander huis bekeken, maar dat lag vlak onder de rook van Juan Santamaria International Airport met dag een nacht luide vliegtuigherrie (en kerosinelozingen), dus dat was ook niks. Toen beloofde Roy dat hij eens zou informeren bij z'n vrienden en kennissen, of die nog een leuk huurhuis wisten. De volgende morgen (vandaag dus) kwam hij ons weer ophalen voor 3 of 4 bezichtigingen, en guess what: de eerste was meteen bingo! We hebben een groot huis gehuurd, met een gastenverblijf erbij in een grote tuin met hoge palmen, mango- en limoenbomen, in de buitenwijk El Roble, aan de rand van Alajuela! Zaterdag kunnen we erin, alleen moeten we nog wel allerlei meubels en spullen kopen, dus we zullen nog ettelijke tripjes met Roy naar allerlei winkels moeten maken. Vooralsnog blijven we nog 3 dagen in het hotel, zodat onze huisbaas het schilderwerk af kan maken, het nieuwe sanitair installeren en de tuin netjes maken. De huisbaas heet Vergilio en woont met zijn gezin aan de overkant van de straat. Het is van oorsprong een Puertoricaanse familie, met twee kinderen in de tienerleeftijd, die jaren geleden hiernaartoe ge-emigreerd zijn. Het zijn gezellige mensen, waarmee we vast nog wel eens een biertje op de veranda zullen drinken. Voor degenen van jullie die langs willen komen is het lekker makkelijk: het ligt maar 5-6 km van het vliegveld en we vragen Roy om daar te gaan staan met een bordje met je naam erop en je binnen 10 minuten naar ons toe te brengen!
Foto's van ons nieuwe paleis in El Roble de Alajuela volgen binnenkort....

San Jose

Costa Rica bevalt uitstekend! Zie hierboven het uitzicht van het balkon van de plaatselijke Mc Do, over het park van Alajuela vol grote mango- en bananenbomen, dadelpalmen,heliconia's en andere uitbundige tropische planten die in Nederlandse huiskamers meestal maar een kwijnend bestaan in de vensterbank leiden. We zitten nog steeds in pension Alajuela, met aan vier kanten uitzicht op de montane nevelwouden ( wolkenbossen noemt Ramona ze) van de Meseta Central, welbekend van documentaires op Discovery en National Geographic Channel. Voor degenen die hier lang geleden geweest zijn: San José, Alajuela, Heredia en talloze dorpen eromheen zijn anno 2007 helemaal aan elkaar gegroeid tot één groot stedelijk gebied (kijk maar op Google Earth) wat een erg levendig en kleurrijk geheel is, maar ook een zware impact heeft op het milieu in de vorm van zwarte dieseldampen en constant toeterlawaai, totdat de dagelijkse stortbuien (moessons!) iedereen naar binnen jagen en alle viezigheid van de straten afspoelen.

Inmiddels hebben we onze advocaat in San José bezocht en het ziet er naar uit dat onze verblijfsvergunning in orde zal komen, al kan dat nog zes tot acht maanden gaan duren. Onze advocaat woont in de sjieke diplomatenwijk Rohrmoser, in wat zij zelf het communistenstraatje noemt, namelijk precies tussen de ambassade van China en die van Cuba, terwijl de broer van Daniel Ortega (president van Nicaragua) de buurman is.
Het centrum van San José hebben we dezelfde dag bezocht; een erg drukke stad maar ook mooi; met oude koloniale gebouwen en overal palmbomen.
Tegenover het Teatro Nacional (een gebouw dat in Rome niet zou misstaan) hebben we op het terras van het Grand Hotel Costa Rica (een sjiek hotel a la het Amstel, wat voor staatsbezoeken en dergelijke gebruikt wordt) geluncht, waarbij we ook nog een aardige Nederlander die hier al twee jaar woont, ontmoet hebben. Die pakjes zware shag van Noël werken hier wel als een magneet voor Nederlanders, zeg!

Verder zijn we druk op zoek naar een leuke huurwoning voor de komende tijd, want om nog veel langer in het hotel te blijven wordt toch wel wat prijzig; al zijn de lekkere ontbijtjes en de schone handdoeken wel erg prettig. Het huisje in Sacramento wat we op het oog hadden is helaas al verhuurd, maar niet getreurd: er staan hier duizenden woningen te huur.
Misschien maar beter om niet op 2200 meter te gaan wonen, het is namelijk erg vochtig en fris in het wolkenbos. We zoeken nu een plekje tussen de 1100 en 1500 meter, met een zacht klimaat: niet te warm, niet te koud, maar precies goed. Ramona heeft inmiddels vriendjes gemaakt met de kinderen van de plaatselijke Chinees waar we elke dag heerlijke, verse gezonde maaltijden eten voor een zacht prijsje. Elke dag leert ze er wat Spaanse woordjes bij (en wij trouwens ook) zodat we alledrie langzaam maar zeker integreren in de Costaricaanse maatschappij....

Alajuela

Even een korte update. Over de reis an sich, incl. de gebeurtenissen bij de douane en Home Security kunnen we kort zijn. Bereid je voor op het ergste en de werkelijkheid valt mee. Natuurlijk wordt je eruit gepikt, wordt je gefouilleerd en mag je je schoenen uitdoen. Nou mogen, moeten eigenlijk. Maar als zo'n mannetje dat leuk vindt, geef hem z'n zin. Next time, toch maar geen Miami meer. Zijn om circa 21 uur plaatselijke tijd in het hotel in Alajuela aangekomen (5 uur 's nachts/'s ochtends jullie tijd), na een uurtje gecrasht, en 2 van de 3 stonden om 4 uur 's ochtends CR-time alweer op. Biologische tijd zegt immers dat het 12 uur is,.. Guess who daar geen last van had... Maar soit, we zijn er. Hebben net ontbeten (hopen fruit) en sloten slappe koffie gedronken. Voor de rest zijn er geen gasten. Lekker rustig, en alle thermoskannen koffie voor jezelf. Gaan straks de stad in om kopieen te maken van de paspoorten, een zonnebril te kopen, colones te pinnen/wisselen (want ook al accepteren ze allemaal dollars etc., wisselen kunnen ze niet en omrekenen is ook niet altijd even makkelijk. Daarna rustig het stadje verkennen. Daarover later meer. By the way, Ramona vond het vliegen geweldig! Vooal de bliksemflisten boven de Golf van Mexico... Gedraagt zich verder ook kranig, al moest ze vanmorgen toch wel eventjes huilen, want ze mist toch wel haar vriendinnetjes en vriendjes, en laten we de zachte dekentjes niet vergeten...

Net terug van een paar uur door Alajuela lopen. Een hoop lawaai, veel verkeer, zwoel weer. Zweet. Ramona moet er nog aan wennen om tijdens het lopen op de stoep te letten, of liever de staat van de stoep, want voor dat je weet lazer je in een gat... Een gebroken been? Dan mag je van geluk spreken... De ene zienswaardigheid van deze voorstad van San Jose hebben we al gezien, Parque Central met daaraan de Kathedraal van de Doodsstrijd. Ze zullen wel het lijden van hun christus bedoelen, maar ik hoef er niet in... O ja, massas rode eekhoors (vond vooral Ramona prachtig) en 5000 vliegende ratten. Nu even bijkomen, dan een hapje eten en daarna wachten op de dagelijkse stortbui. Morgen afspraak maken met de advocaat, dan van het weekend of vlak daarna voorlopige huisvesting gaan bekijken. Foto's komen nog. Suerte.

Waarom

Dat is 'n vraag die in de Top-5 staat van meestgestelde van het afgelopen half jaar. Naast vragen als 'hoe ga je dat dan betalen?', 'en hoe moet dat dan met Ramona?' en 'moet je dan geen inentingen?'. Als je al niet weet hoe we dat gaan betalen, dan gaat je dat verder ook geen ene malle moer aan :-), wat Ramona betreft: die redt zich wel, en scholen, gezondheidszorg en wat dies meer zij, Costa Rica is weliswaar een ontwikkelingsland, maar wedden dat onderwijs en gezondheidszorg daar over vijf a tien jaar op een beduidend hoger peil staan dan hier? Degene die hier over tien jaar naar een ziekenhuis of bejaardenhuis moet, is nu al te betreuren... En wat inentingen betreft: hetzelfde programma als in de EU. DKTP, etc. en tetanus als je door een knol bent geschopt...
Tegen een nare ziekte als dengue bestaat geen middel, maar de schattige mugjes die dat verspreiden komen boven een bepaalde hoogte niet voor, vandaar de bergen... En dan nog, beter dengue dan Wilderitis.
Terug naar het waarom. En dan niet 'waarom Costa Rica', maar 'waarom willen jullie uit Nederland weg?' Wanneer de behoefte om te verkassen alleen gebaseerd zou zijn op de wens om te 'vluchten' voor jezelf, nare mannetjes en vrouwtjes als Wilders, Rouvoet, Rita en Bea, m.a.w. wanneer die behoefte zou voortkomen uit een soort escapisme, dan zou je een dergelijke stap niet eens mogen overwegen. Een mislukking is dan welhaast onvermijdelijk. Natuurlijk, genoemde mannetjes en vrouwtjes zijn niet bepaald een reden om te blijven, maar ook Costa Rica heeft zo zijn eigen rechts-populistische rattenvangers, ook dat land is vergeven van de incapabele bestuurders en ambtenaren, en ook daar zijn de managers in opkomst. Nederland is, in ieder geval op dit moment, vergeven van bekrompen en egocentrische burgermannetjes en vrouwtjes, bang voor de niet-bloemkooletende medelander, bang zijn/haar welvaart te moeten delen, bang voor de Chinezen, eigenlijk bang voor van alles en iedereen... Dat vlucht dan met z'n allen naar een terp en zoekt zijn heil in een semi-alfabete Venloënaar (schrijf je dat zo?). Maar ook dat is niet wezenlijk anders in Costa Rica. Ook dat land kent een hele horde bekrompen kleinburgers die hun, in dit geval zeer relatieve, welvaart bedreigd wanen door nieuwe medelanders, de 400.000 Nicaraguanen die het eigen land om politieke en/of economische redenen verlaten hebben en nu in krotten huizen en moeten zien rond te komen als slechtbetaalde dagloner. Ooit erover nagedacht hoe het toch kan dat die bananen, ananassen e.d. zo goedkoop zijn? Waarlijk, de op stapel staande mega-varkensstallen, de 'varkensflats', zijn geen reden om in Nederland te blijven. En ook de mega-kippenhokken met elk 600.000 niet te benijden beestjes, niet iets om naar uit te zien. Maar ook Costa Rica wordt op het moment 'verrijkt' met nieuwbouw. Geen kippen- of varkenstallen, maar hotels a la Benidorm en Cancun. Eigenlijk wel varkenstallen dus...
Nee, allemaal geen redenen om Nederland te verruilen voor Costa Rica. Ook dat land kent zijn/haar problemen. Ook daar zullen we moeten werken, want helaas zijn de pecunia niet van dien aard dat we daar onder een palmboom de hele dag daiqiri's en sapjes kunnen gaan drinken. Maar goed ook, eigenlijk...
Er is eigenlijk maar een reden om die stap te zetten: de ruimte, in meest brede zin: qua oppervlakte, juridisch, financieel, om dat te gaan realiseren wat we ons in onze koppen hebben gezet. Ik hoor sommige mensen al denken: "Als dat maar goed gaat?" - en wat dacht je van "Dat gaat ze nooit lukken, die zijn over een jaar weer terug!". Alles kan, maar reken er maar niet te vast op dat we over een jaar weer voor jullie neus staan...
Nog een week.

P.S. Helemaal beneden, onder het verhaaltje over de trouwerij, staat de nieuwe link naar de foto's.

P.P.S. Band begint a.s. zondag om een uur of 7.

Twee weken.

Nog ruim twee weken. Dan is het zover. Drukke weken, dat wel. Al weer dik een week bezig om de nieuwe laptop in te richten. Vista voorgeprogrammeerd, en daar word je niet vrolijk van. Traag is niet eens het juiste woord... Ergens in november komen ze met een servicepack. Zal wel weer een paar gig groot zijn en mag ik in Costa Rica ergens op een berg met een inbelmodem dan gaan downloaden. Dus maar niet. Gewoon terug naar XP en Ubuntu erbij. Ach ja, houdt je lekker van de straat... En dan is er nog de afscheidstour. Bij voorbaat excuses aan een aantal mensen, want het gaat niet lukken om nog even bij iedereen langs te komen. Maar niet getreurd, er komt nog een afscheidsfeestje. Toch kan je niet zomaar iedereen van het lijstje schrappen. Kan natuurlijk wel, maar niet met goed fatsoen :-) Familie bijvoorbeeld. Kom je niet onder uit. Mijn tak hebben we in juli al gehad en gisteren was het tijd voor een gedeelte van de tak van mijn media naranja (in Costa Rica wordt in tegenstelling tot andere Spaanstalige landen de echtgenote niet betiteld als mujer, wordt gezien als een grove belediging. Een prostituee, die noem je mujer. Maar als je je echtgenote niet als hoer wil betitelen, wat zeg je dan? Je beschouwt een echtpaar als sinasappel, naranja, en de twee partners als elk de helft ervan, media. Ergo, medio naranja). Maar goed, gisteren waren de zussen, de zwagers, het kroost en de schoonmoeder aan de beurt. Etentje bij ma, de hele bups in een keer. Scheelt toch alweer twee treinreizen. Tja, hoe gaat zo'n familievisite. De ene keer beter geslaagd dan de andere. Gisteren viel duidelijk onder de categorie beter geslaagd. Klets, eet en drink, et voila: huiswaarts. Vanmiddaq langs bij voormalige buren die van de week verhuisd zijn. Van de week maar even een lijstje “onvermijdelijk”maken... Afgezien van mensen die je nooit meer zal zien, of in ieder geval een hele tijd niet, zijn er ook nog zaken als bijv. een paard... Paulyna, oude friese knol, ooit gered van de paardenslager. Ooit het leasepaard geweest van media naranja. Nooit geweten dat je ook knollen kon leasen, zo leer je nog eens wat. Media naranja fietst nog steeds een paar keer per week 't pokkeneind naar Landsmeer om het beest te verzorgen. En ook daar moet je dan afscheid van nemen. Nou ja, media naranja, ik niet. En zoals gezegd, er zijn een aantal mensen waarbij het niet zal gaan lukken. Geen tijd, druk druk druk. En dan ook nog een paar mensen die we gewoon ''vergeten'', en geen enkel excuus daarvoor. Resteren nog twee weken om een aantal bergingen en kasten op te schonen en een hoop door de jaren heen vergaarde of bewaarde ouwe zooi bij de vuilnis te zetten. Boeken, cassettes, papieren, computer randapparatuur waar ze in het Computermuseum blij mee zouden zijn, niet te geloven wat 'n mens bewaart... En dan moeten we ook nog wat gaatjes vinden om nog een keer op het terras van de molen te gaan zitten, nog een keer langs wippen bij de Bierkoning, nog een keer naar het muziekcafe en de ierse pub, de enige twee kroegen in Purmerend die halfweg de moeite waard zijn... U ziet, een drukke agenda.