Zijn er nu alweer een dag of tien, dus tijd voor een samenvatting voor het ''thuis''front. “Thuis'' tussen haakjes, want als migracion over een maand of zes tot acht inderdaad wat gestempelde papiertjes afgeeft – en de advo is daarvan overtuigd – dan wordt dit land het nieuwe thuis. Eigenlijk voelt dat nu al zo. De eerste dagen hebben we voornamelijk doorgebracht met het bijkomen van de reis, het aanpassen aan een andere tijd, en het of afstand pogen zaken te regelen die al geregeld schenen, maar dat toch niet bleken. Laat me volstaan met op te merken dat een verwijderde nekwervel het minste is wat een bepaald sujet overkomt als ie ons pad mocht kruizen.... Nuf said. Vorige week vrijdag naar de advo geweest. Zij resideert in de diplomatenwijk van San Jose waar zij de buurvrouw is van de oud-legerchef van Nicaragua, Humberto Ortega. Dat moet een goed betaald baantje zijn geweest, als je kijkt naar zijn bescheiden optrekje... We hebben het een en ander met de advocate doorgesproken en zij en haar echtgenoot regelen het juridisch kader nu verder af. Zaterdag zijn we begonnen met de huizenjacht. Internetsites bleken niet of nauwelijks up to date. Niemand neemt hier de moeite om advertenties weer te verwijderen als een huis verhuurd of verkocht is. Na een aantal vruchteloze telefoontjes zijn we overgestapt naar het goede oude en vertrouwde papier: de krantenadvertenties. En zo belandden we maandag in een taxi naar Heredia, of eigen San Josecito, een gehucht boven op een berg. Zoals al eerder gezegd, adressen zijn hier een verhaal apart. Ook voor een Tico is een adres in een andere plaats dan de zijne niet te vinden. Met de ene hand aan het stuur en de andere aan zijn movil rijdt dan de taxista al pratend en vragend een bergweg op, klopt bij allerlei deuren aan en zegt na een aantal keren draaien en weer terugrijden “Dat is het”. Juist ja, een kanariegele bunker boven de wolken. Beneden in het dal bliksemt en dondert het. De woonkamer blijkt geschikt voor een potje zaalvoetbal. Ramona vindt het niks, en het vooruitzicht om elke dag drie kilometer de berg op te sjokken met de boodschappen en het feit dat de eigenaar, consul van Mexico, de kast alleen voor een jaar wil verhuren, leiden al snel tot de conclusie: toch maar niet. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Op dinsdag komen we dus in San Rafael terecht. Leuk stadje, maar het huis blijkt gelegen in een gated community. Slagboom, gewapende uniformen in een wachthuisje. Zwembad met dikke buiken. Ramona vindt het geweldig, maar wij dus niet. De taxichauffeur weet na een tijdje wel wat we eigenlijk willen en begint met vrienden en kennissen te bellen. En zo belanden we dinsdagavond voor de deur van een appartement. Maar de 'makelaar'' heeft niet de juiste sleutels en ook blijkt het huis wel heel erg dicht bij het vliegveld te liggen. De taxista belooft nog wat rondjes te bellen en weet op woensdagochtend te melden dat ie drie huizen weet. We hadden al uitgelegd dat we eigenlijk een huis met een tuin wilden, groot genoeg voor wat kippen en twee valse honden. Het eerste huis van de dag blijkt meteen raak. Groot ding in Tico-buurt, flinke tuin met fruitbomen. Binnen zijn bouwvakkers bezig met renovatiewerkzaamheden. De eigenaar, een Puertoricaan, wil het huis plus bijbehorend appartement in de tuin, het liefts als een geheel verhuren. Mooi, hebben we meteen een gastenverblijf... Zondag moeten de werkzaamheden klaar zijn. Verhuurder regelt telefoon en internet, en tot die tijd kunnen we op zijn compoe terecht. Geen idee hoe die het allemaal voor zondag klaar denkt te krijgen, maar zaterdagochtend tekenen we in het bijzijn van een advo een contract voor een jaar. Het huis is verder helemaal leeg, dus hebben we wel nog tafel, bed en andere huisraad nodig. Taxista weet raad en belooft op zoek te gaan naar tweedehands koelkast en dergelijke, “muy barato”. Het zal me benieuwen, maar vooralsnog lijkt het erop dat we onder de pannen zijn. Zaken als een bankrekening en een postbus komen dan volgende week, met het huurcontract in de hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten