Elke ochtend na het ontbijt kopen we de krant La Nación, waar heel veel advertenties voor woningen instaan, die we zorgvuldig spellen waarna we met de taxi op pad gaan om ze te bekijken (daarvoor moet Natasha eerst bellen met de huisbaas om een afspraak te maken, wat overigens een prima oefening is in het spreken van de lokale versie van het Spaans én het overwinnen van m'n chronische telefoonfobie). Bij het eerste huis, dat hoog in de bergen boven de universiteitsstad Heredia lag, werden we opgehaald door taxichauffeur Roy, die de halve middag met ons op pad was omdat het best een eind van Alajuela-centrum afligt. Gelukkig kosten taxi's hier maar een habbekrats en is deze man erg vriendelijk, al spreekt hij echt geen woord Engels.
De weg naar het huis in San Rafael de Heredia liep steil omhoog door de bergen, tot de weg versperd raakte door een kudde koeien. Dit was echt het platteland, heel charmant maar ook erg afgelegen. We hebben daar een kanariegele kast van een huis bekeken, maar zagen toch wel erg op tegen het gesjouw met boodschappen de berg op (we hebben geen auto), het koele klimaat en het isolement. Al was het dan het huis van de voormalige consul van Mexico, raar maar waar.Verder zoeken dus maar: de volgende dag (mijn verjaardag overigens, nu ben ik alweer 39 jaar; op naar de 40) zagen we een advertentie voor een appartement mét zwembad en tennisbaan, vooral erg leuk voor Ramona, dachten we. Dus Roy maar weer gebeld en weer op pad, wat hier altijd een enorm gezoek is, zelfs voor de locals, omdat er vreemd genoeg geen straatnamen, huisnummers en postcodes gebruikt worden, nergens in het hele land!
Aangekomen bij Casas Altas, werden we tegengehouden door een slagboom en een grote man met een wapen: een gated community in Amerikaanse stijl! Toch maar een kijkje genomen en het bleek een volledig ingericht luxe-appartement op 8 hoog met een prachtig uitzicht, dat dan weer wel.
Maar zo'n malle yankee-zeepbel is natuurlijk niks voor NN&R, we willen in het echte Costa Rica wonen! 's Avonds nog een ander huis bekeken, maar dat lag vlak onder de rook van Juan Santamaria International Airport met dag een nacht luide vliegtuigherrie (en kerosinelozingen), dus dat was ook niks. Toen beloofde Roy dat hij eens zou informeren bij z'n vrienden en kennissen, of die nog een leuk huurhuis wisten. De volgende morgen (vandaag dus) kwam hij ons weer ophalen voor 3 of 4 bezichtigingen, en guess what: de eerste was meteen bingo! We hebben een groot huis gehuurd, met een gastenverblijf erbij in een grote tuin met hoge palmen, mango- en limoenbomen, in de buitenwijk El Roble, aan de rand van Alajuela! Zaterdag kunnen we erin, alleen moeten we nog wel allerlei meubels en spullen kopen, dus we zullen nog ettelijke tripjes met Roy naar allerlei winkels moeten maken. Vooralsnog blijven we nog 3 dagen in het hotel, zodat onze huisbaas het schilderwerk af kan maken, het nieuwe sanitair installeren en de tuin netjes maken. De huisbaas heet Vergilio en woont met zijn gezin aan de overkant van de straat. Het is van oorsprong een Puertoricaanse familie, met twee kinderen in de tienerleeftijd, die jaren geleden hiernaartoe ge-emigreerd zijn. Het zijn gezellige mensen, waarmee we vast nog wel eens een biertje op de veranda zullen drinken. Voor degenen van jullie die langs willen komen is het lekker makkelijk: het ligt maar 5-6 km van het vliegveld en we vragen Roy om daar te gaan staan met een bordje met je naam erop en je binnen 10 minuten naar ons toe te brengen!
Foto's van ons nieuwe paleis in El Roble de Alajuela volgen binnenkort....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten