Groente en gras

Boodschappen doen in Cahuita, dat is nogal omslachtig en duur. We wonen natuurlijk 4 km van het dorp af, langs de strandweg....waardoor je altijd een rit van 8 km moet maken, ook voor dat vergeten pak suiker. Er is wel een pulperia (buurtwinkel), maar daar komen we allang niet meer omdat het zulke vreselijke mensen zijn....heel fijne christenen van de Jehova-sekte...hun laatste streek is dat ze vier halftamme Amazona-papegaaien hebben doodgeschoten! Goed, in het dorp heb je twee winkels: de Safari en de Supervaz van de Chinees....allebei verkopen ze vooral flesjes drinken en zakjes chips voor de toeristen en voor de rest zijn ze schrikbarend duur. Dat komt omdat Talamanca zo´n verre uithoek van het land is, werkelijk alles moet vanuit Limón gebracht worden en deze transportkosten zorgen voor prijzen als op de Waddeneilanden of de avondwinkel, zo ongeveer. Tomaten een dollar per stuk; daar krijg je in de stad twee kilo tomaten voor. Geregeld namen we dus de bus naar Limón om daar op de markt en in de discountsuper inkopen te doen...een vermoeiende expeditie waar je de hele dag mee zoet bent...rondzeulen in de brandende zon terwijl de hengsels van acht tassen in je handen snijden, hmmm. Maar sinds kort is er verbetering in de situatie gekomen met de opening van een boerenmarkt op zondag (verse groente en fruit van boeren uit de streek) en vooral de opening van een Palí-filiaal in Hone Creek, de eerste supermarkt van heel Talamanca, waar iedereen uit de wijde omtrek dus naar toegaat.

Palí is een supermarkt uit de Walmart-stal en lijkt wel een beetje op de Aldi, alles is veel goedkoper dan in de andere winkels hier. Pech voor de Safari en de Chinees, maar wij gaan voortaan naar de Palí en de boerenmarkt....of ze moeten serieus gaan zakken met hun prijzen.

Verder is onze eerste tomatenoogst binnen, van pomodoro-zaadjes die mijn zus eind maart opgestuurd had....heerlijke tomaatjes zijn dat! Ramona snaait ze elke dag van de struiken af en eet ze meteen op, maar dat vinden we niet erg omdat groente eten zo gezond is. Omdat ze dus in drie maanden klaar zijn, van zaadje tot tomaatje, kunnen we vier keer per jaar oogsten.

Da´s mooi....nu kunnen we dan beginnen met het omspitten van een stuk grond...en het omheinen met prikkeldraad tegen die graafhonden...dan kweken we straks al onze groente en kruiden zelf (fruitbomen hadden we al). Over honden gesproken: de laatste tijd hebben we er vier, omdat Samuel met z´n ouders naar Duitsland is; heeft een van hun honden, een Cahuita-mongrel genaamd Charlie Brown (ongetwijfeld een neefje van Mambo) zichzelf bij ons thuis uitgenodigd. Hij en Mambo zijn allebei opgroeiende pups en ze stoeien de hele dag (Maya van inmiddels twee jaar doet er meestal ook aan mee) en ze maken alles stuk, vooral m´n tropische bloemetjes....maar ook alle spullen die ´s nachts per ongeluk op de patio zijn blijven liggen...kussens, kleren, boeken, potloden etc. Vier honden is me echt teveel, het is net een roedel wolven! Gelukkig zijn onze vrienden over twee weken weer thuis, dan kan meneer Brown weer daar gaan wonen.

Deze familie, die hier al vanaf 1976 woont, heeft een oude cacao-plantage: met cabinas (huisjes) erop en een restaurant...daar zijn we vaak te vinden omdat het zulke gezellige mensen zijn (Andrea is toevallig ook de directrice van de school).

Maar goed, landbouw in Talamanca...het is veel zwaarder dan ik vantevoren had gedacht. Alleen al door de waanzinnige temperaturen hier. Maar ook door de steenachtige bodem; tienduizend jaar geleden was hier de bodem van de zee, waardoor we een golvend terrein van oude riffenbanken (koraal) hebben. Alleen kleine stukjes zijn vlak en vrij van stenen, daarmee geschikt voor het cultiveren van gewassen. Dorpsbewoners complimenteren ons wel eens omdat het er zo mooi en natuurlijk uitziet bij ons, golvend met wel honderd bomen. Bijna iedereen heeft zijn bodem laten egaliseren hier en de bomen omgehakt....om erop te bouwen of er een weiland van te maken. Dit is een van de laatste stukjes in een natuurlijke staat. Voordeel is dat de grond enorm rijk aan mineralen is, door het verweren van die koraalbanken in de loop van de millennia, daardoor is onze groente en het fruit supergezond. Kunstmest heb je niet nodig, een beetje compost en paardenmest van Brigitte´s kudde is genoeg (om de grond iets minder kalkachtig te krijgen). Maar da´s meteen ook een nadeel: omdat de grond zo rijk aan voedingsstoffen is, hoeven de bomen en planten nauwelijks te wortelen...ze hebben alles wat ze nodig hebben....bij het minste briesje zeewind klappen ze dus al om. En het kan hier flink stormen op zee, dus elke week moet ik wel een boom of wat (vooral bananenplanten) in stukken zagen en afvoeren. Zwaar werk. Daarbij is de hele streek getroffen door de cacaoschimmel, wij ook. Dat betekent, als je het ecologisch wil aanpakken, dat je de aangetaste stukken moet afhakken en afvoeren...en dan niet zomaar ergens op de grond gooien, maar verbranden, omdat de schimmel zich anders nog meer verspreid. Lange tijd was ik tegen het verbranden van afval, ook al zijn het maar takken en bladeren, omdat het toch CO-2 de lucht inblaast....maar een week of wat geleden heb ik dan toch maar eens een vuurplaats aangelegd. Want we hadden wel vier enorme hopen met tuinafval, meer compost dan we gebruiken kunnen...dus heb ik een gat gegraven en met grote keien omringd...en daar elke dag samen met Ramona een vuurtje gestookt...hartstikke leuk is dat, en het ruimt lekker op ook. Want in de tropen laten de bomen het hele jaar door hun blaadjes vallen, een beetje herfstig is het hier altijd wel....en als je groen gras wilt hebben, dan moet je regelmatig blaadjes harken. Alleen, die tuin is zo enorm groot, je blijft bezig! Nu is dan de kleine regentijd aangebroken (juli en augustus) dus staat het tuinwerk even op een iets lager pitje...alleen tussen de buien door kun je iets doen. Maar van die regen spoelt alles wel weer lekker schoon, ik vind het eigenlijk wel charmant, deze tijd van het jaar.