No worries!

Geen zorgen, Tio Nol, ik maak me niet boos over de politiek, niet hier en ook niet in NL ook al blijft die idioot uit Venlo een uiterst ergerlijk geval. Koperen Rita schijnt, tenminste vanaf een afstand, meer een eendagsfenomeen te zijn geweest die zichzelf constant in d´r poten schiet. Goed zo. En de politici hier, met uitzondering wellicht van het Frente Amplio, zijn eerder lachwekkend dan dat je je er echt boos over kan maken. Zo bleek van de week dat twee verschillende parlementscommissies twee verschillende wetsvoorstellen over een en hetzelfde onderwerp hadden goedgekeurd. Dat had natuurlijk weer eens niemand in de gaten totdat er over de twee verschillende voorstellen een laatste keer moest worden gestemd. Hé, wacht even, zei de parlementsvoorzitter, we hebben twee tegengestelde voorstellen goedgekeurd, dat kan niet, denk ik. Of kan het toch wel? Wat vinden jullie ervan? Nou nee, dan hebben we immers twee verschillende immigratiewetten, da´s wellicht toch wat te chaotisch, verdad? Ja maar, maar wat doen we dan? Nou, we stemmen nog een keer en keuren dan alle twee de voorstellen gewoon af en we benoemen een nieuwe commissie die dan met een nieuw voorstel moet komen, volgend jaar of zo. Geweldig idee, zei de voorzitter, zo doen we dat! Briljant! Ook weer opgelost. Bij een andere gelegenheid had het parlement allerlei wetten zitten goed te keuren totdat een van de afgevaardigden eens de aanwezige koppen ging tellen. Bleek dat er helemaal geen quorum was want een aantal regeringspartijleden bleken liever met hun reet aan het strand te zitten dan in zo´n plakkerige leren parlementszetel. Dat kan je ze natuurlijk ook nauwelijks kwalijk nemen, maar ja, al die goedgekeurde wetten konden weer de prullenbak in. En daar maakt eigenlijk niemand zich echt kwaad over, zo gaat dat al eeuwen zo hiero. Allemaal prutsende geldwolven, becommentarieert de lachende Tico en schakelt over naar een sportkanaal...

En wat Google Earth betreft, geen idee of de coördinaten die Natasha aangaf kloppen maar de laatste keer dat ik keek zag ik op de plek waar we wonen alleen maar groen. Dat we hier in Cahuita in een paradijsje wonen, ik kan het alleen maar beamen. Goed, ook in het paradijs schijnt niet elke dag de zon maar het is een feit dat iemand die een keer hier geweest is en die het bevallen is, altijd weer terugkomt en eigenlijk ook niet meer weg wil. Ook Tico´s, die gewoonlijk bedenkelijk kijken bij het het horen van ¨Limon¨ zijn in het algemeen aangenaam verrast als ze een keer hier geweest zijn: ¨Tja, als ik hier werk zou kunnen vinden, zou ik ook hier willen wonen¨. En de gemiddelde Cahuitiaan zegt: ¨Liever arm in Cahuita dan rijk in die smerige metropool!¨ En zo komt het dan ook dat hier mensen uit de meest verschillende landen wonen. We hebben hier Hondurezen, Gualtemalteken, Nica´s, Panamezen, Venezuelanen, Colombianen, Zwitsers, Duitsers, Fransozen, Spanjolen, Italianen, Yoego´s, Turken, Canadezen, Yankees, ´n Belg en wat Nederlanders natuurlijk. O ja, en sinds kort ook nog wat Ethiopiërs en Somaliërs... En dan vanzelfsprekend nog de Ticos, de Afro-Caribs en Bribri. Gemengde ¨huwelijken¨ zijn hier eerder regel dan uitzondering, dus je ziet hier de mooiste ¨gemengde¨ kinderen. Kinderen die ook nog eens allerlei verschillende talen spreken. Koffiebruine meisjes en jongens die bijvoorbeeld Schwitzer-Duutsch, Spaans en Talamanca-Engels spreken. En die mengelmoes van allerlei culturen dwingt bijna automatisch tot tolerantie, op een paar achterlijke Hollanders na hier die een hekel hebben aan alles en iedereen. Wat die mafkezen hier te zoeken hebben is me nog steeds een raadsel. Over die idioten kan ik me dan weer wel kwaad maken, maar ja, daar krijg je alleen maar maagzweren van en die hoef ik niet meer. Dus ik laat die malloten maar links liggen. Ze zoeken het maar uit en ze zullen vast nog wel vaker tegen een zwarte vuist aanlopen... Hoezo? Geen idee of ik dat hier ooit geschreven heb, maar de man van genoemd stel heeft zich een tijd geleden in de Cocos-bar laten ontvallen dat ie een hekel had aan ¨die luie negers¨. Geen idee of het ´m ooit opgevallen was, maar het stikt hier in de regio, en ook in de Cocos-bar, nu eenmaal van mensen met een kleurtje, dus belandde de gek half-dood in het ziekenhuis van Limon waar trouwens ook allemaal ¨zwarten¨ werken, haha. Laat die sukkel lekker in Venlo gaan wonen... Nee, ik kan het alleen maar iedereen aanraden om hier eens naar toe te komen, uh, niet IEDEREEN natuurlijk, grote kans dat je niet meer weg wil. Cahuita is gewoon besmettelijk. De mensen zijn open en je kan hier doen en laten wat je wil. Behalve stompzinnige racistische opmerkingen maken, natuurlijk. En sex on the beach mag ook niet, dat kan je een flinke boete opleveren. Dat weten de meeste toeristen natuurlijk niet, dus begeeft het plaatselijke politiekorps zich ´s avonds naar het strand om paartjes op heterdaad te betrappen en geld af te troggelen. Niet dat het een gemiddelde Cahuitaan een biet kan schelen wat je ´s avonds op het strand uitvreet, het is nu eenmaal weer zo´n gestoorde wet uit San José... Tja, ook in het paradijs heb je smerissen. Goed, die kan je dan weer wel omkopen, kun je alsnog doen en laten wat je wil. Dus als je de wet gaat overtreden moet je een briefje van twee mil apart houden voor de dienders en dan keihard liegen dat je niet meer hebt. De diender neemt daar dan genoegen mee en je kan ongestoord verder gaan met waar je mee bezig was. Eén nadeel heeft het paradijs dan toch, en dat nadeel heet ICE... Je kan hier letterlijk wachten tot je een ons weegt voordat die types telefoon of internet komen aanleggen. Dus moeten we regelmatig naar het internetcafé om jullie commentaar of mail te lezen. Zo weten we nu dat P. en N. uit A. ons eind dit jaar komen bezoeken. Die hebben we dan ruim twee jaar niet meer gezien, dus dat is harstikke leuk. Ook Isabelle en haar vriend Rik willen blijkbaar langs komen, top want Ramona mist haar grote zus wel. Wij ook natuurlijk. Zeker weten dat ze allemaal hier een fantastische tijd gaan hebben. Ik ben nog niemand tegen gekomen die het hier niet beviel, zo iemand moet wel een paar flinke steken los hebben. Je moet natuurlijk wel tegen de warmte kunnen en je activiteiten daarop afstemmen. Tijd zat immers.

Ook toevallig zeg, op tv hier hebben we Deutsche Welle, een duitse actualiteitenzender die in het duits, spaans en engels uitzendt. Terwijl ik dit intik loopt een documentaire over een DDR-zangeres, ene Tamara, nooit van gehoord verder, maar die docu heet ¨Gib mir Asyl hier im Paradies¨, haha. Zo, nu ga ik maar eens naar het internetcafé hobbelen en Ramona ophalen. Die speelt daar ergens met een paar nieuwe vriendjes uit Curacao. Die zijn hier met hun NL-ouders op vakantie. Die wonen nu alweer jaren op die kale rots daar en die vinden het hier prachtig. Tja, hoe kan het ook anders.