Cahuita

Voor al degenen die zich een beetje ongerust begonnen te maken omdat we niet reageerden op telefoontjes en mail: niets aan de hand. We waren drie dagen incommunicado. We zijn namelijk net terug van Cahuita, een klein dorp aan de Caribische kust vlakbij de grens met Panama en ik had geen enkele zin om daar mijn tijd te gaan verprutsen in een internetcafé... Met Oma Limburg ging het woensdag alweer wat beter en zij durfde de rit naar Cahuita wel aan al moest dat wel met de taxi omdat een ellenlange busrit wellicht teveel van het goede zou zijn. M.a.w.: Roy had de rit van zijn leven ;-) Hopla, met z´n zessen in het oude brik. Eerst de bergen in door het Braulio Carrillo Nationaal Park, 32.000 ha. primair nevelwoud. Daarna het laagland in, richting Puerto Limón. Enorme ananas- en bananenplantages, bloedheet. Vanaf PL nog 40 km. zeeweg naar het zuiden. Van de hoofdweg af, verder over stoffige grindwegen. Dorpje van vier, vijf straatjes aan het strand. De inwoners van Limón zijn voor een groot deel Afro-Cariben en dat maakt de provincie tot een heel apart stukje Costa Rica. De hoofdstad, Puerto Limón, is een gribusgat. Roestige haven, vervallen betonruine´s. That´s it. Cahuita is weer heel anders. Toeristisch, maar wel opgeruimd. Heel apart voor CR, een opgeruimd dorp... Dorp leeft van het toerisme, veel cabinas, eettentjes, kroegen e.d. Plus nog wat kruidleveranciers voor de surfers die apestoned op het zwarte strand willen liggen. Dat kruid is natuurlijk illegaal maar dat weerhield de barman van de Reggea Bar er niet van om de ene na andere joint op te steken... We hadden via het net een paar huisjes gehuurd, zwembad voor de deur dus je kan wel raden waar Ramona de hele dag te vinden was. Na het ontbijt, wat in mijn geval dus neerkomt op drie mokken koffie, naar het dorpscentrum sjokken, naar de supermarkt, de pinautomaat, de rasta-kroeg en weer terugsjokken. Wat over het strand wandelen, bijkomen in de Reggea-Bar, beetje uitkijken over de zee, biertje erbij voor het vochtverlies. Officieel mag er dan geen alcohol geschonken worden tussen Witte Donderdag en Paaszaterdag, geen idee waarom niet maar het mag niet, maar zoals bij alles in dit land, de werkelijkheid is anders dan de theorie. De plaatselijke bushalte werd bevolkt door rasta´s met halve liters in de hand, de barkrukken in de kroeg bemand door ex-pats, want behalve rasta´s heeft Cahuita er daar ook een hoop van, westerlingen die ooit in het dorp terecht zijn gekomen en gewoon zijn blijven hangen.... Een hap eten bij de buren, avondwandeling door de branding, Ramona in bed stoppen, kletsen op de veranda. Zo zagen de drie dagen eruit, afgewisseld door een rit per paard over het strand en door het woud (Ramona en Natasha). En toen was het alweer zaterdag, tijd voor de reis terug. Bananen, ananas, Braulio Carrillo. Nu zitten Opa en Oma Limburg in de tuin te zonnen, de koffers zijn zowat gepakt. Vanmiddag ga ik met T. naar de voetbalwedstrijd La Liga vs. Saprissa, El Classico geheten. Vanavond nog een hapje eten in de stad en een beetje op tijd naar bed want morgenochtend staan we, als alles gaat zoals het zou moeten gaan, om 6 uur op het vliegveld. Dan zit het maandje Costa Rica er voor T. en H. alweer op. Afgezien van het weekje ziek zijn, is het ze wel bevallen, geloof ik. Verder is het ook hier Pasen en het land ligt een week stil. Ramona heeft een week vrij en we moeten nog ff verzinnen wat we verder deze week gaan doen. Kalmpjes aan, da´s alvast zeker...