Nog een keer ¨pret¨park

Zaterdag weer een dagje pret gehad in het Parque de Diversiones, samen met Oma Limburg en Ramona. De dag begon voor mij met een zwaar ochtendhumeur: de stroom was uitgevallen en dat betekende Geen Koffie en tot overmaat van ramp zwierven er ook nog een boel Jehova´s Getuigen door het dorp die aan het hek stonden te zeuren en te schreeuwen in hun lange soepjurken
Gelukkig kwam Roy ons toen halen en die joeg eerst de Jehova´s weg en bracht ons toen naar zijn favoriete chauffeurscafé, waar we onze caffeinespiegel konden opfrissen met grote mokken café con leche en lekker ontbijten met een bord empenadas met warme aardappels...goede bodem voor de door-elkaar-schud-machines.
Aangekomen in het pretpark stond Ramona te springen van enthousiasme om overal in te gaan, dat kind kent werkelijk geen enkele angst! Zelf had ik deze keer ook een Pase Especial gekocht, da´s een polsbandje dat toegang geeft tot alle attracties, dus ik moest er wel aan geloven. Bij de eerste attractie, een soort omhoog- en omlaag draaiende zweefmolen, was het al raak: het was afgrijselijk eng, ik zat me met witte knokkels vast te klemmen, spijt als haren op m´n hoofd dat ik erin gestapt was. Om de één of andere reden heb ik dat elk jaar wel een keer of wat: dat een tochtje in een apparaat me heel leuk lijkt, maar vervolgens sta ik echt doodsangsten uit. Zo koester ik warme herinneringen (not!) aan de houten achtbaan van Six Flags, een hobbelende speed-zweefmolen ergens in Spanje, een roestige stoeltjeslift in Tsjechië en een hele verzameling dodelijk heftige apparaten op de boerenkermis van Purmerwurmer. Pure zelfkastijding. De achtbaan, disko, hamer en torre (40 m. vrije val) liet ik dus deze keer dus wijselijk links liggen, hoewel Oma Limburg en Ramona er samen dolle pret in hadden! In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me toch door de kleine meid het reuzenrad in laten praten, even vergetend dat ik al hoogtevrees heb op een barkruk (of een pony). Het was een oud model wat Chicago Wheel heet, waar eivormige bakjes aanhangen die helemaal op z´n kop kunnen draaien, dat terwijl het grote rad snoeihard ronddraait. Om de één of andere reden moest ik indringend terugdenken aan een episode uit 1978 ofzo, toen ik met m´n zusje P. in een heel hoog reuzenrad zat op de Amsterdamse kermis, en zij ineens ging staan trekken aan de draaistang van het open hangmandje, waardoor we keihard rondzwiepten en er bijna uitgekieperd waren, van 50 m. hoogte. Ramona was precies even oud als P. toen en al net zo´n daredevil dus ik heb haar echt gesmeekt om vooral van die draaistang af te blijven...het was namelijk al doodeng genoeg en het tochtje duurde ook nog eindeloos lang. Bovenin stilbungelend, met uitzicht over heel San José vroeg ik me ineens af wat er zou gebeuren als hier de stroom uit zou vallen...komen ze je dan bevrijden met een hoogwerker? En zouden de roestige moeren van dit apparaat wel goed aangedraaid zijn? Echt vrolijke gedachten, gelukkig hield m´n kleine dochter woord ´je kan me wel vertrouwen, mama´ en stonden we uiteindelijk weer veilig op de grond....waarna zij er meteen nog een keer inging, om lekker in volle vaart koppeltje te duiken! Maar het allerergst was een apparaat wat er eigenlijk heel tam uitzag: een soort ouderwetse strandstoelen op draaiende schijven, die met z´n allen ook nog eens ronddraaiden....we hebben een dvd met oude afleveringen van Pippi Langkous, waar dit ding ook in voorkomt: 2 politie-agenten komen er doodmisselijk uit en Pippi zegt dan: ´schande, kijk dan de politie is dronken midden overdag´ waarna Annika zegt: ´maar nu zullen ze wel vergeten om je naar het kindertehuis te brengen´. ¿Does that ring a bell? Nou, neem van mij aan: het is echt een helse machine, ondanks zijn softe jaren ´30 uiterlijk, ik had de grootste moeite mijn ontbijt + lunch binnen te houden en kwam er volslagen zeeziek uit. Letterlijk doorelkaar geschud. Snaak had natuurlijk weer nergens last van en sleurde me mee de botsautootjes in. De wildwaterbaan daarna was me echt te ruig, ik ging op een parkbankje zitten terwijl oma meeging in een rubberboot van een enorme glijbaan af, natgedoucht door de waterspetters. Toen was zij net zo misselijk als ik, en was het alweer tijd om samen in een snikhete taxi naar huis te gaan. Het was een ontzettend leuke, gezellige, zonovergoten dag, alleen moet ik er serieus van bijkomen. Gisteravond was ik te misselijk om mee te gaan eten in het dorpsrestaurant La Finca en ook het uitstapje van vandaag, de coffee-tour oftewel een rondleiding op een koffie-farm en branderij, heb ik aan me voorbij laten gaan.
Oma en Ramona hadden nergens last van...

Nu Ramona...

En ik was in een ding geweest wat om ste kop gieng.
Een ding wat om hoog gieg... en voor je het weet ga je op 100 naar beneede. De disko dat is een dieng dat om hoog gaat en de gelijkenttijt drijt die.