Ramona heeft het naar haar zin! Wij ook trouwens!

´Mama, mag ik Sabú mee naar school nemen om hem aan de klas te laten zien?´ Ramona is al helemaal gewend op school en heeft al een boel nieuwe vriendjes &vriendinnetjes gemaakt. Sabú is evenwel een malle: een hond met het uiterlijk van een wolf en het hart van een lammetje. Waar zijn zus Maiah het soort altijd-blij-grijnzende puppie uit de hondenhap-reclame is, heeft Sabú meer weg van een zielig-kijkend oud mannetje (al is hij maar acht maanden oud). Als je hem meeneemt naar een weiland om rond te rennen, gaat hij op de grond liggen wachten tot hij weer naar huis mag. En hij is voor alles bang (vooral van de dierenarts), dan beeft hij als een rietje, met de staart tussen de poten. Ook toen Ramona hem liet zien aan haar juf en klasgenootjes bibberde hij van angst, snapte er niks van en wilde naar huis. Raar beest, maar wel heel lief; al heeft hij duidelijk niet vooraan gestaan toen de hondenhersentjes uitgedeeld werden...
Ramona-snaak daarentegen heeft zich wonderwel weten aan te passen aan het leven in het verre vreemde land hier. Ze spreekt inmiddels vloeiend Spaans (met een Costaricaans accent) en verbetert ons tientallen keren per dag. Die bui had ik al wel zien hangen omdat, volgens taalwetenschappers, jonge kinderen onder de tien in staat zijn zich een vreemde taal eigen te maken binnen acht maanden tijd. En ze leren dat tot in de perfectie, zelfs de uitspraak, waar volwassenen wat dat betreft vaak op een bepaald (laag) nivo blijven steken.
Het schoolgaan hier, betekent o.a. ook supernetjes schoongeboend in een gestreken uniformje verschijnen (en dat al om 7 uur ´s morgens) want zo zien alle kindertjes hier eruit. Ramona is daar al helemaal aan gewend en doet volop mee. Elke avond heeft ze tegenwoordig een uitgebreid doucheritueel, waarbij ze vooral met een borsteltje haar nagels, voeten en knieën brandschoon schrobt.
´ s Morgens kamt ze haar haar keurig netjes en gebruikt stiekem mama´s hairwax en deodorant, die ze Laadiespeet noemt (naar het merk: Ladyspeed) en verschijnt als om door een ringetje te halen, om 6.35 uur uit de badkamer. Naar de, in NL allang afgeschafte maar hier nog bestaande, schooltandarts is ze gisteren ook geweest: voor controle, samen met al haar klasgenootjes. Het commentaar was: brillante (0 gaatjes) en daar zijn we erg trots op, heeft al dat jarenlange aandringen en zeuren over tandenpoetsen en niet-teveel-snoepen gelukkig toch resultaat!
Het leren op school gaat ook erg goed, wat knap van haar is met allemaal nieuwe vakken als Engels, landbouwkunde, informatica en maatschappijleer, waarbij de voertaal Spaans is. Ze heeft er veel plezier in (en op de vraag wat ze later wil worden, is het antwoord: vliegtuigontwerper -of anders piloot- en daarbij wil ze graag moeder worden van twee meisjes, genaamd Lara en Clara).
Maar, als school afgelopen is verandert Ramona weer snel in het modderslonsje wat we zo goed kennen: hup, dat uniform in de wasmachine en oude, afgeragde kleren aan, want dan gaat ze voetballen met de buurjongens. Pekari (bosvarkentje) noem ik haar dan, omdat ze vaak bij thuiskomst van die charmante blubbersporen over onze pasgedweilde terracotta plavuizenvloer maakt (zijn die twee hondenrakkers ook heel goed in, trouwens).
Verder blaakt ze van gezondheid en wij trouwens ook; het leven in Costa Rica is gezond: waarschijnlijk een combinatie van de tropenzon, de frisse berglucht, de uitgestrekte bossen (zuurstof!) en de vulkanische grond, die veel mineralen bevat waardoor de levensmiddelen hier (veel) meer voedingswaarde hebben. Vitaminepillen heb je hier niet nodig en zonnenbanken evenmin, ja ja het leven is goed voor ons....
Nog een kleine nieuwsflash: op 8 april gaat onze advocaat namens ons naar Migración (de immigratiedienst) om de beslissing te vernemen omtrent onze verblijfsvergunning. Het ziet er naaruit dat we deze binnenkort in ontvangst zullen gaan nemen, al onze paperassen waren in ieder geval in orde en compleet. Minpuntje is dat ze nog eens een extra $ 248,- p.p. willen ontvangen voor het maken van die plastic kaartjes, de cédulas. Maar goed, dat onverwachte bedrag zullen we op de een of andere manier wel weer bij elkaar zien te harken; als de Purmerendse Stadsverwarming en Martinair Airlines na driekwart jaar onze (forse) tegoeden eindelijk eens gaan overmaken, bijvoorbeeld.
Tot slot: als jullie je afvragen waarom Noël deze week nou geen vlammende betogen op de site heeft gezet, dan komt dat omdat hij een nieuw platform heeft gevonden om zijn meningen uitgebreid te ventileren: een of ander mal forum. Want dit is echt de eerste keer dat ik een internetforum zie, waarvan de deelnemers deugen. Talloze forums heb ik het afgelopen decennium al bekeken (en er ook aan meegedaan) meestal met het thema reizen & emigreren, maar ook diverse andere, en altijd bekroop me na een tijdje het gevoel alsof ik ineens ongemerkt in de cyberversie van een foute kroeg was beland. Mobbing, flaming, andere gemene pesterijen, extreem-rechtse borreltafel-prietpraat....maar dit is een verademing en een aanrader. Waarschijnlijk kwestie van een goede moderator...alhoewel, soms duiken de Geert Wilders fans en dergelijke wel op, maar hen wordt dan vakkundig de mond gesnoerd...juist ja, door Noël en zijn geestverwanten.

Beetje zoeken, dan je vindt de site wel. Anders stuur je maar een pmail.