Ziekenhuis

Oma Limburg werd woensdagavond tijdens het barbecue-feestje bij Roy en Andrea ineens erg ziek (zonder dat ze een hap gegeten had) en de volgende ochtend waren de verschijnselen zo ernstig dat we de ambulance gebeld hebben om haar naar de Eerste Hulp-afdeling van het San Rafael-streekziekenhuis van Alajuela te laten brengen. Gelukkig is ze nu weer thuis, met bedrust en antibiotica, aan het herstellen van een bacteriële darminfectie, blaasontsteking en uitdroging: waartegen ze veel water moet drinken met zakjes zout poeder (Oral Rehydratation Salts). Ze is al ietsjes aan de beterende hand, nu volgt hieronder het verslag van ons bezoek aan de Emergencia, ik was namelijk mee met T. en H. om te tolken. Na een hobbelrit met een tot ziekenwagen omgebouwd busje door de bergen en een snikheet Alajuela (er was ook nog een soort hittegolf) kwamen we aan bij het nieuwe ziekenhuis van deze stad, in totaal duurden de wachttijd en de rit ongeveer een ruim half uur. Oma mocht bij het ziekenhuis in een rolstoel plaatsnemen en werd meteen even gezien door een arts, waarna een verpleegkundige de polsslag, ademhaling en bloeddruk opnam. Ze kreeg de code geel (alle patiënten krijgen hier direct een code: rood, geel of groen ) waarna ze nog een poos moest wachten in een volle wachtkamer alvorens de dokter te zien. Deze liet haar, na het verhaal aangehoord te hebben, meteen door voor diagnostiek: er werd een een hele batterij onderzoeken gedaan, voorwaar geen half werk.Toen was het wachten was op de uitslag van het lab en dat duurde nog best lang, er waren namelijk erg veel patiënten. Ze mocht plaatsnemen in een wachtruimte met zo´n 15 stoelen, waar bijna iedereen een infuus in z´n arm had. Na ongeveer 3 uur wachten kwam een jonge dokter met de uitslag, waarna oma ook een infuus met een zoutoplossing kreeg, alsook medicijnen tegen de pijn en de misselijkheid. Het doordruppelen van het infuus duurde ook nog eens 4 uur, tijd genoeg om de omgeving eens even in ons op te nemen. De Eerste Hulp afdeling van dit ziekenhuis leek wel een aflevering van E.R. gemixt met een scheut MASH. Uit de wijde omtrek van de stad komen mensen namelijk naar dit ziekenhuis toe om geholpen te worden bij calamiteiten. Van alles en nog wat kwam er dus voorbij: een jongen met z´n vingers eraf, keihard krijsende kindertjes, een mevrouw met gangreen in haar voet, vrouwen met baringsweeën. Heel veel zieken en gewonden, maar ook psychiatrische patiënten, prostitueés en gevangenisboeven in de boeien, begeleid door politie- agenten. Costaricaanse boeven zien er ook echt uit als boeven, waar de Nederlandse er steevast uitzien als the-boy-next-door; zijn zij helemaal in gangsta-stijl met gemene koppen en heel veel tattoos. Never a dull moment dus, want het was enorm druk en chaotisch. Latino´s hebben duidelijk een wat andere, opener cultuur ten aanzien van ziekte en lijden, want alles speelde zich hier in de openbaarheid af. Mensen liepen rond met hun hart-long foto´s, hun potjes urine en buisjes bloed en hielden hele verhalen over hun kwalen ´hij duwde zomaar een sonde in mijn neus´ etc. We kregen geen hap door onze keel, heel de dag niet, want daar zijn we duidelijk niet aan gewend! De dokters en zusters hielden hun hoofd verbazingwekkend koel, hielpen iedereen efficiënt en maakten nog grapjes tussen de bedrijven door ook. Petje af. Pas tegen tienen ´s avonds waren we weer thuis op de berg met een plastic zak vol medicijnen. Hoewel oma zich nog steeds erg ziek voelt, houdt ze nu gelukkig wel water en een half sneetje brood binnen, hopelijk is ze over enkele dagen voldoende hersteld om nog wat van het Costaricaanse natuurschoon te genieten. Mocht een van ons hier ooit nog eens ziek worden, dan weten we nu waar we terechtkomen....