Ik was even een poosje uit de running door een griepje (geen A/H1N1 hoor) en een smak van de fiets, zere knie....maar het gaat alweer wat beter. Hier loopt het griepseizoen ongeveer gelijk met de regentijd (mei-november) en de winter op het zuidelijk halfrond, dus er lijden flink wat mensen aan griep momenteel, vijf verschillende virussen circuleren er dit jaar, maar liefst.
Verder gaat alles goed met ons, kater Simba is weer vader geworden, van zes jonge poesjes deze keer en alweer bij de poes van de Jehova´s getuigen naast ons....waarschijnlijk mogen die huisdieren van hun ook geen voorbehoedsmiddelen gebruiken ofzo, want het arme beest werpt jonkies bij de vleet, allemaal kadootjes van onze lieve heer Dios. En ze zijn echt van Simba, want ze hebben precies zijn grijsgestreepte vacht en grappige spikkelbuikjes. ´T is even wachten tot de Faculteit voor Diergeneeskunde Cahuita weer aandoet; maar dan gaan Simba´s balletjes er dus echt wel af! Niet alleen heeft hij z´n genen al door heel het dorp verspreid, hij begint ook hinderlijk te sproeien in huis. De studenten van de UNA komen twee of drie keer per jaar hier langs in een castratie-campagne tegen kostprijs (9 dollar) en dat doen ze goed....wat je niet kunt zeggen van de plaatselijke veeartsen hier, die zijn wel goed met koeien en paarden, maar helemaal niet met kleine huisdieren!
De honden maken het goed (afgezien van die tekenplaag die nog steeds woedt, maar ja, je woont hier midden in een bos). Ze smikkelen van de rotte avocado´s die overal op de grond liggen momenteel...wij hebben vier van die bomen in de tuin staan en zoveel avocado´s krijg je helemaal niet op! Maar zij dus wel, dat scheelt weer mooi wat hondenvoer ook...want dat rottend fruit zit vaak vol met krioelende wurmen...ik griezel ervan, maar die hondenbeesten peuzelen het met smaak op! Extra vlees!!!
Met de paarden gaat het ook goed, daar zijn we bijna elke dag wel te vinden, en we hebben daar veel plezier! Ramona is ook al helemaal in zo´n paardenmeisje veranderd, vaak gaat ze na school op eigen houtje nog naar de paarden toe, om ze te borstelen etc. Zelf ga ik er meestal ´s morgens heen om de driejarige Sol een beetje te trainen en dat gaat best wel goed...maar er kan nog steeds geen toerist op; want ze schrikt constant van allerlei dingen (vrachtwagens, honden, drijfhout, golfjes, quadbikes die over het strand racen....dat laatste mag weliswaar niet, maar ja het is hier een soort wild westen en iedereen doet maar waar die zin in heeft). Maandag schrok ze ontzettend van Fifi (de hond van Raúl) en sloeg verschrikkelijk op hol en was kilometers lang niet te stoppen!!! Er waren ook twee Franse toeristen bij en hun paarden gingen ook mee aan de kletter....toen ik dat beest uiteindelijk wist te stoppen, klopte mijn hart keihard in m´n keel van de stress en angst, maar zij zeiden:´zo, dat was leuk, lekker hard! Zullen we dat nog een keer doen?´ Ik was echt onder de indruk van ze, want ze zaten allebei voor het eerst op een paard, nou gelukkig maar dat iedereen in het zadel was blijven zitten, zelfs ik was er niet afgedonderd!!!! Het waren aardige mensen ook, dat stelletje uit Toulouse, want na afloop hielpen ze mee de paarden afzadelen en douchen en kochten ze een lekker glas tropisch fruitdrank voor me! En dat smaakte hartstikke goed, kan ik je wel vertellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten